Ludwig from the sky

Een strokleurige poes met witte borst, poten, buik en staart schreed langzaam langs de boundaries. Ze rook Shadowclan en was benieuwd wat die hier zo ver van zijn territorium deed. De geestesverschijning was zelf te loyaal om zo een avontuur te beleven. Ze ging geen stap verder dan waar nodig was. Haar blauwe ogen vingen een schim op. De slanke poes stopte en hield haar hoofd omhoog. Ze was lang en toen de schim naderde zag ze meteen dat ze bijna even groot was. Haar koude, blauwe blik had iets weg van hooghartigheid.

+ Amberhunt

Hij stond net niet op Windclanterritory. Alhoewel, wat maakte het ook uit? Die hazenvreters hadden toch ook hun territory gestolen? Ineens zag hij een strokleurige poes op zich aflopen. Ze was zelf ook niet erg groot, ze ontliepen elkaar nog geen muislengte. Meteen was hij niet blij met haar aanwezigheid, ze keek nogal hooghartig.. "goedendag' Miauwde Amberhunt terwijl hij haar aankeek. "En wat brengt jou hier, zijn er niet genoeg problemen tussen onze clans?" Vroeg hij zuchtend. Waarom moest hij haar nou weer hier treffen?

De poes die de naam Mothrain droeg verwijde haar ogen. Hij nam de donkerrode kater in zich op. Toen hij wat dichter was zag ze dat ze wel degelijk groter was dan hem. De begroeting begon goed, maar eindigde slecht. Haar koude ogen boorden diep in de zijne, bijna ongemakkelijk. Nonchalant ging ze zitten. Alles sprak elkaar tegen. Haar blik versus haar houding. De mooie kattin trok haar lip op. Er kwam een korte sis uit haar bekje. "Ik ben hier om verloren puppys terug te brengen." Daarmee doelde ze duidelijk op hem!

Ooops i tought he was bigger (a) ~

Ze zag er niet echt verkeerd uit maar de blik in haar ogen verpestte het plaatje nogal. Ze trok haar lip kwaad op. Amberhunt ging zitten, hij bleef kalm, totdat hij werd aangevallen en hij de meeste zwaktes al had ontdekt door een gesprek. "Ik ben hier om verloren puppys terug te brengen." Aha ze probeerde de kleinere kat te beledigen. Nu ze dichtbij was was ze duidelijk een stuk groter, maar hij was niet geïntimideerd, niet meer...
"Hou je mond maar" Zuchtte hij.

Hij sprak meteen tegen. Ze trok haar mond tot een streep en zweeg. Wat hij wou. De poes schatte hem in, maar na een paar seconden was hij niet meer interessant. Ze richtte haar blik naar de denkbeeldige witte lijn. De bounderies. Hij was kinderachtig. Mothrain keek na een poosje weer naar hem. "Wat brengt u hier zo ver van uw gebied?"

"Wat brengt u hier zo ver van uw gebied?" Serieus? Ze stonden beiden op de grens, dus eigenlijk was hij nog in zijn gebied. "Dit is de grens... of heeft Windclan dit deel van ons territory ook al gestolen?" Vroeg hij met een woedende blik in zijn ogen, zijn stem bleef echter kalm. het was het niet waard om nu heel boos te worden.

Er kwam een spottend lachje van haar lippen los. Grapte hij? Een kater, iets jonger dan haar die niet wist waar de grenzen lagen. "Shadowclan en Windclan delen geen grens. Dus of terwijl sta je in neutraal gebied, of terwijl overtreed jij de regels." Shadowclan moest het Thunderpath oversteken om bij hun gebied te komen. Aan de geuren was het duidelijk dat ze dicht bij Riverclan was. Dus moest hij ook Fourtrees zijn overgestoken. De domme kater. Ze schudde haar hoofd en lachte melancholiek. "Jij bent veel te gefocusd op territorium dat je niet eens ziet in welk het staat. Trouwens wij hebben meer kittens en dus ook meer monden om te vullen." Sorry ging ze niet zeggen hoor.

Wacht... waar was hij? De kater keek om zich heen, hoe was hij naar fourtrees en bijna naar Windclanterritory gewandeld zonder het door te hebben. Mousedung, hij zat in de problemen. "Ik..Ehm" Mompelde Amberhunt verward, zijn stem stokte, hij had geen idee wat hij aan het doen was. "Sorry, laat maar" Mompelde hij terwijl hij een stap naar achter deed. Was hij gewoon in de waar? Hij keek angstig en schudde zijn kop. Opeens dacht de rode kater weer helder na: Hij was gaan jagen en toen was hij hierheen gegaan, hij was moe en was even gaan zitten. Was hij in slaap gevallen?

Mothrain snoof. Ze had geen medelijden. Deze kater was erg raar. Toen hij zijn kop schudde leek hij in gedachten verzonken te zijn. Ze wachtte een paar minuten. Die ze benutte door zich te wassen. Daarna kuchte ze. "Leef je nog?" Het was niet echt een vraag. Haar koude ogen grepen zijn blik. Ze verzette zich een beetje. Waardoor haar soepele trekken makkelijker zichtbaar waren. Ze was halfclan en ze had een geluk dat Windclan in haar lichaam zat. Bloodclan gaf zijn genen door aan haar karakter. Ze knipperde eventjes en glimlachte toen. Niet gemeend. "Hoe zit het met jullie?"

De Kattin had duidelijk geen idee wat er aan de hand was en Amberhunt herstelde zich weer. "Hoe zit het met jullie?" vroeg ze met een nep glimlachje. "Qua kittens zitten we wel goed." Miauwde hij, niks zeggen over Tallshadow Amber! Nee dat zou hij niet doen, het zou goed komen, hij zou de geheimen bewaren. "Met mij gaat het iets minder maar dat maakt niks uit." Vervolgde hij schouderophalend en hij keek weg van haar gezicht.