Hide and Seek.. (Minnowpaw)

Leaves from the vine, falling so slow.
Like fragile, tiny shells,
Drifting in the foam.
Little soldier boy, come marching home.
Brave soldier boy, comes marching home.

"Kom ver weg op een plek waar tijd en ruimte niet bestaan. Verder dan je gedachtes ooit zullen gaan, daar vind je mij ver weg. Op en plek zo mooi.. Waar Engelen zingen en vogels fladderen. Daar zal ik zijn, kom en zoek mij." Verbaast en stil bleef de jonge kater staan. Wie zoeken? Waar zoeken? Glidingpaw begreep het niet. Verbaast schudde hij zijn kop, maar alleen bleef de kater achter. Alles om hen heen verdween en stilte overspoelde hem. Voor eens was hij niet zo groot als normaal. Voor eens was hij nietig in het grote onbekende. "Laat me met rust!"

Zijn eigen stem weergalmde nog in zijn hoofd terwijl Gliding overeind schoot. Wat was dit! Hij gromde geïrriteerd en keek snel even rond of hij niemand had wakker gemaakt, dat zou nog eens lekker zijn. De grote Gliding zou toch niet schrikken van een droom? Voor nu leek het er op dat niemand hem gehoord had, mooi zo. Maar toen, toen hij zijn kop weer op zijn poten legde viel er een klein straaltje licht naar binnen, en in dat schijnsel zag hij ogen. Ogen van een poes die hem aankeken. Minnowpaw, had zij hem gehoord. Verstijfd van schrik bleef hij zitten en staarde haar aan. "Wat.." Siste hij uiteindelijk maar zacht om het kille ijs tussen hen in te breken, als ze hem zou gaan uitlachen zou hij haar ter plekke vermoorden, niemand, maar dan ook echt niemand zou ooit hem uitlachen.

(omg xD
fail)

Een diepe slaap had haar omkapseld, als een prettige, warme cocon. Haar oogleden hadden haar goudachtig amberkleurige ogen omsloten en haar met meerdere kleuren bevlekte flank ging in een rustig maar gestaag tempo op en neer. Minnowpaw zat heerlijk in haar nestje opgekruld, al sliep ze niet zo diep. Het was eerder een soort gedoezel. Ze was alweer eerder wakker geworden, en had eigenlijk niet meer zo heel erg goed de slaap kunnen omvatten. Maar ja, zolang Fireheart haar niet ophaalde voor training, kon het toch niet kwaad om nog eventjes in haar nest te blijven liggen? Een plotselinge ruwe beweging vlakbij liet haar opschrikken. Haar oogleden onthulden haar amberkleurige kijkers en langzaam hief ze haar kop omhoog in de richting van het geluid. Het was Glidingpaw. De kater zat haar ondertussen al bijna vijandig aan te staren. "Wat..." Siste hij. Verbaasd knipperde Minnowpaw met haar ogen en haar kopje ging vragend iets scheefhangen. "...Wat wat?" Echode ze, duidelijk zijn gesis niet echt begrijpen, "Wat is er?" Vroeg ze daarna op haar beurt. "Is alles wel goed?" Minnowpaw was niet bepaald het type om iemand uit te gaan lachen, eerder om bezorgd te raken.