Butterfly

De zwarte kitten zag een raar wit beestje door de Nursery fladderen. Hij hiel zijn zeegroene ogen erop gericht en volgde het langzaam. Seaweedkit was er zeker van, hij zou het beestje vangen. Het jonge katertje bleef het beestje volgen totdat deze eindelijk ergens stil bleef zitten. Zo stil hij kon sloop hij er op af en met iets dat op een grom moest lijken stortte hij zich op het beestje. Seaweedkit had zijn pootjes uitgestrekt, maar ving het beestje niet. In plaats daarvan knalde hij onhandig op de grond neer voor iemands poten. "Oef" kwam er uit zijn bekje. Hij keek op en zag een andere kitten wiens naam hij niet onthouden had.




-Eerste post voor Settledkit, daarna open

Settledkit lag met zijn mosbal te spelen voor de nursery. Het had de hele dag geregend en nu was het dan eindelijk droog. Alleen maar in de nursery rondhangen was saai. Buiten spelen was veel leuker. Al mocht hij niet te ver weglopen van zijn moeder, omdat er wel plassen in het kamp waren en hij droog moest blijven. Moeders, ugh. Toen hij zat was van het spelen met zijn balletje en net weer terug naar binnen ging om te kijken of er daar dan wat was te beleven, zag hij opeens een vlinder opvliegen, waarna er een zwarte kit voor hem zand hapte. Settledkit begon meteen te giechelen. Blijkbaar had de zwarte kit net zijn prooi verloren. ‘Sukkel,’ giechelde hij plagend naar de zwarte kit en zwiepte vrolijk met zijn staartje.

De kitten boven hem barstte vrijwel meteen in een gegiechel uit. ‘Sukkel,’ Hoorde hij. Seaweedkit krabbelde snel omhoog van de grond waar hij nog op lag. Hij zou er zelf ook wel om hebben kunnen gelachen als het geen pijn had gedaan, maar hij had best een harde klap gemaakt. "Ik ben slimmer dan ik lijk hoor!" Dat was iets wat hem vaak verteld werd door anderen, dus verzekerde hij de nog steeds onbekende kitten dat dan ook. "Ik ben Seaweedkit trouwens." Voegde het zwarte katertje er nog aan toe. Zo kwam hij zeker wel achter de naam van de gene voor hem. Wat was hij toch slim!

Settledkit kon echt niet ophouden met lachen, al helemaal niet toen de zwarte kit schreeuwde dat hij wel slim was. Settled ging zitten en kantelde zijn kopje. ‘Slechte jager,’ grinnikte hij. De vlinder was al lang en breed weg, de zwarte kitten zou hem never nooit meer te pakken kunnen krijgen. Hij daarentegen had een paar dagen geleden een kever gevangen. Hij was dus een hele goeie jager. Alhoewel, een vlinder had hij nog nooit op gejaagd. Misschien was dat wel veel moeilijker! De zwarte kitten stelde zich al voor als Seaweedkit. ‘Settledkit,’ stelde hij zichzelf vervolgens voor, waarna hij weer op zijn pootjes sprong en speels met zijn staartje zwiepte. ‘Wil je spelen?’ vroeg hij toen abrupt. Misschien konden ze wel met een mosbal spelen, alhoewel, dat had hij net ook al gedaan. Misschien had hij wel een veel beter idee wat ze samen konden doen. Hij was al veel ouder dan Settledkit was, misschien kon hij hem wel nieuwe spelletjes leren.

Hij hoorde de ander zeggen dat hij een slechte jager was. Dat was beledigend! Hij was een uitstekende jager. Alleen nu dat niet, dacht hij. Nu en een paar andere keren. Maar toch was hij een goede jager. ‘Settledkit,’ Stelde de andere kitten zich nu ook voor. Settledkit sprong speels weer op zijn pootjes. ‘Wil je spelen?’ Vroeg hij abrupt. Seaweedkit knikte. Natuurlijk wilde hij spelen. Spelen wilde hij altijd wel. "Zullen we verstoppertje doen?" Stelde het zwarte katertje voor. Hij had het wel eens vaker gespeeld en het leek hem wel leuk om het nu met Settledkit te spelen. Als Settledkit echter iets anders wilde spelen stond hij daar ook voor open, want hij had hem gevraagd of hij zin had om met hem te spelen.

Jippie! Saeweed (oef, moeilijke naam) wilde met hem spelen! Hij stelde verstoppertje voor. Oh, dat spelletje kende hij wel. Daar was hij heel goed in. Hij probeerde zich altijd voor zijn moeder te verstoppen in nesten van andere queens en onder staarten van de grote katten. ‘Jaa!’ stemde hij daarna ook vrolijk ermee in. Hij zwiepte enthousiast met zijn korte staartje en stond al bijna te stuiteren op zijn kort pootjes. ‘Ik verstoppen, jij tellen,’ beval het kleine katertje meteen aan de oudere kitten. ‘Ogen dicht!’ piepte hij er meteen achteraan. Settled wachtte vol spanning of Saeweedkit het ook daadwerkelijk zou doen en niet met hem in discussie zou gaan. Settledkit hield er gewoon van om zich zo goed mogelijk te verstoppen.

Hij stemde maar met alles in wat Settledkit hem beval. Het was niet alsof hij het niet wilde. Hij vond het zoeken altijd leuker, dan kon je ook al je volgende verstopplekje verzinnen. Dus het katertje ging netjes zitten en sloot zijn ogen. "Een..." Begon hij met tellen. Tot hoever moest hij eigenlijk tellen? Tot tien maar dan. "Twee..." Weer wachtte hij even voor hij verder telde. "Drie..." En zo telde Seaweed door tot hij bij het laatste getal kwam. "Tien! Wie niet weg is is gezien!" Riep hij uit en keek rond. Waar zou Settledkit zitten?

Oei! Hij begon meteen met tellen. Settledkit rende zo snel hij kon op zijn korte pootjes weg en scande de nursery met zijn groene oogjes, op zoek naar de beste verstopplek. Uhhh... Hij dook uiteindelijk een nest achterin de nursery in en trok een lading mos over zichzelf heen. Hihi, Seaweedkit zou hem nu never nooit kunnen vinden. Settledkit probeerde zo stil mogelijk te zijn toen Seaweedkit bij tien aan was gekomen. Ohh, dit was altijd het aller spannenste, wachten of de zwarte kitten hem snel of langzaam zou vinden. Als hij onvindbaar was, dan had hij gewonnen. Dat moest wel, hij had immers een geniale verstopplek. Settledkit kon Seaweedkit niet zien, dus dan was het onmogelijk dat Seaweedkit hém zou kunnen zien.

Zijn zeegroene oogjes keken geconcentreerd de Nursery rond. Zo snel kon hij Settledkit niet zien, maar dat was ook de bedoeling van het spel. Seaweedkit liep een paar mogelijke plekken langs waar de andere kitten zich zou kunnen hebben verstopt. Maar dat was tevergeefs. Settledkit had zich op geen van die plekken verstopt en dus zou het zwarte katertje verder moeten gaan zoeken. Maar waar kon hij dan zitten? Hij zette dan ook zijn andere zintuigen zo scherp mogelijk. Als hij Settledkit niet kon vinden met zijn ogen, kon hij altijd nog zijn oren en neusje gebruiken. Seaweedkit zocht nog een poosje, maar kon Settled nog steeds niet vinden. "Oké, ik geef het op!" Riep het katertje verslagen