My momma don't like you and she likes everyone || Kittenbirth

Dit was niet de bedoeling. Per definitie niet. Haar buik was rond en hoewel ze het compleet negeerde wist de gehele clan het al. Tot en met een aantal die vroegen wie de vader was. Waar ze een beetje akward en onzeker Stormwind op had moeten antwoorden. Hun avond was geweldig geweest. Hun avond had haar hart laten springen maar de gevolgen ervan lieten haar zakken in een hoopje hopeloosheid. Ze moest zich focussen op het leiden van haar clan.. niet opnieuw kittens krijgen terwijl het helemaal niet haar plan was geweest. Met een kater van wie ze niet hielt.. niet kon houden.

En nu lag ze hier.. Te bevallen in de Nursery. Haar ogen gesloten in de pijn. Het was bijna volle maan. Ze zou binnen enkele dagen zich klaar moeten maken om naar fourtrees te gaan.. En nu lag ze hier... Haar eerste kitten kwam ter wereld en duwde ze langzaam naar haar buik toe. De kleine kitten leek op haar.. Ze was kindje.. "Coyotekit.." Fluisterde ze zachtjes en gaf een lik over de kleine rug van de kit.

De tweede leek al net zo snel te komen.. En hoe vaak ze dan al kittens had gekregen, deze pijn leek nooit weg te gaan. Zodra de kitten echter eenmaal daar was leek haar hart even in haar poten te zakken en moest ze snikken. Een golf puur geluk daalde in en voorzichtig duwde ze de bijna zilveren kit naar haar toe. "Je vacht is net zo licht als de maan." Butter kon het niet laten om even te grinniken door de pijn van de bevalling heen. "En je bent net zo mooi.. Kleine Moonkit.." Liefdevol likte ze de kitten schoon en ergens hoopte ze dat de pijn over was. Maar niets leek minder waar.

Een derde kit. Haar hart begon het moeilijker te krijgen. Maar na flink werken kwam ook de derde kit ter wereld. Ze leek totaal niet op de andere twee. Een glimlach gleed over haar lippen en gaf de jonge dame een kleine lik. "Steppingkit mijn meisje.." fluisterde ze liefdevol en sloot haar ogen gelukkig.

Want al snel lag ze opnieuw te kronkelen van de pijn. Dit maal nog een laatste kit ter wereld brengend. Een kit die al haar geluk en warmte per direct leek te vervagen. De andere twee waren gezond geweest. Maar deze kleine leek te snakken naar enige adem. Alsof ze het niet aan zou kunnen en binnen enkele minuten zou sterven.. Per direct schoten al haar instincten in overdrive en trok ze de kitten naar zich toe. Likte het kleine diertje schoon en probeerde ademhaling te stimuleren met haar tong. Ze had al Nightstream en Chivypaw geroepen. Maar minuten leken uren te duren terwijl ze haar kit wanhopig in leven probeerde te houden. Nieteens de tijd of mogelijkheid krijgend om het diertje een naam te geven. God waarom had ze ook niet overdag kits kunnen krijgen.. Ze kon dit kleintje niet verliezen..

-open voor kits, Stormwind, Nightstream & Chivypaw

Het leven was een mirakel, en zo was het ontstaan van deze kitten ook. Want samen met haar twee zusjes dreef het meisje in de baarmoeder, nog genietend van de warme, comfortabele ruimte. Maar de embryo's groeiden snel, en algauw was het niet meer zo heel comfortabel. In de duistere wereld die ze nu kende was alles krap, en kon het erg naar zijn. Deze momenten zou ze zich later niet meer kunnen herinneren, en het deed er ook niet zo veel toe. Wat er wel toe deed was dat het meisje veilig ter wereld was gekomen. Toen het jonge diertje geboren werd, was het 's nachts. Niet bepaald de beste tijd om geboren te worden, maar zij bepaalde niet wanneer de tijd daar was. Het was zo plots dat haar lichaampje meegesleurd werd naar het grote onbekende, en toen ze op de grond kwam werd ze naar de buik geduwd van haar moeder. Gulzig begon de jonge kitten te drinken. Het duurde niet lang voordat Coyotekit gezelschap kreeg van haar zusje, Moonkit. Coyote smakte even, dik tevreden dat ze lekker vol zat. Ze krulde zich op, en viel in een diepe, droomloze slaap.

Een krijs deed haar hart stilstaan. De dikke buik van Butterstar was haar zeker opgevallen. Ze had de poes niet gevraagd wie de vader was, want het was vrij duidelijk dat het een beetje perongeluk ging. Chivy keek naar de maan. Een stok was zeker niet meer nodig, bij bijna volle maan waren ze altijd sneller. Daarom draaide ze zich om naar haar kruiden. Denk, denk snel! Ze nam een groot blad en dropte daar jeneverbesjes op. Daarna nog wat bladeren van de frambozenstruik en de bloem van een bernagie. Voor de zekerheid nam ze ook nog een oud stuk korf mee met honing in. Toen ze aankwam in de nursery werd haar eerste vermoeden waar. Ze had al 3 kittens aan haar zijden. Chivy legde het bundeltje neer. "Is dit alles?" Ze duwde met haar poot in de buik van Butterstar. Toen ze dat deed merkte ze de gejaagde adem van de leider. "Hé hé, rustig." Ze haalde haar poten van haar buik. Er lag een kitten tussen de poten van de leider. Oogjes dicht, oortjes dicht, alles leek normaal. Ze snuffelde aan het katje. Het leek niets te doen. Ze haalde het tussen de moeder haar poten uit. Aah! Dit was zo veel. Ze liep met het jonge dier naar haar bundeltje. Opluchting stroomde door haar lichaam toen ze de korf zag. Dit was precies wat ze nodig had. Ze legde de kitten op de grond, kantelde het kopje en drupte er de honing in. Dit zou hem oppeppen. Ze bewoog haar mondje. Daarna begon ze met wat de moeder had gedaan. Likken, tegen de haren in. Nu had ze een energie rush en hopelijk ging het goed.

Tag: Butterstar & Nameless kitten

Stormwind was met een patrol mee geweest om de borders te markeren. Maar elke keer dreven zijn verliefde gedachten terug naar de mooie avond die hij had gedeeld met Butterstar. Het was toch nog gezellig geweest en daar was hij blij om. Hij had de leider daarna met korte keren gesproken, omdat ze heel druk was met de aankomende gathering die bijna was. Hij had verder ook niks geks aan haar gemerkt. Ja, ze was iets prikkelbaarder dan normaal, maar dat gebeurde wel vaker met katten als ze stress hadden.
Hij liep achter een aantal katten rustig het kamp binnen, nietsvermoedend. "Hey! Stormwind is terug!" riep een kater die in het kamp zat enthousiast. "Gefeliciteerd! Ik hoorde dat ze prachtig zijn!" Stormwind wierp de kater een verwarde blik. Gefeliciteerd met wat dan? Zijn vangsten? Dat zou raar zijn. Hij schudde het maar weg en liep toen verder. Nog een poes stapte naar hem toe. "Gefeliciteerd!" riep ze naar hem. "Bedankt? Maar met wat precies?" vroeg hij lichtelijk verbaasd, want nu werd het wel raar. "Je kittens natuurlijk! Ze zijn prachtig hoorde ik! Je mag trots zijn hoor." een brok in zijn keel. Uhm, kittens? Oh.. man. Hij en Butter hadden wel.. gezellige tijden gehad maar hij had niet verwacht dat dit zo snel zou gebeuren. Een beetje met stomheid geslagen bleef hij naar de grond staan kijken, hij wist niet zo goed wat hij met zichzelf aanmoest nu. "Ga je niet naar de nursery?" bromde een kater achter hem. Oh, ja! De nursery! Daar was Butterstar nu met de kittens! Hun kittens... zijn hart smolt bij het idee. Maar hij voelde zijn maag bedrukt bij de reactie die hij zou kunnen verwachten van de poes die hij liefhad. Met een snelle sprint schoot Stormwind het kamp door, de nursery in. Toen hij daar zijn ogen snel rond liet gaan zag hij al snel Butterstar liggen met drie kleine hoopjes bij haar buik. Hij bleef weer even staan. Zijn babies. Hun babies. Met voorzichtige passen stapte hij dichterbij, zijn ogen gevestigd op Butterstar. "Ik... ja, uh.. ik wist dit niet. Ik, ehm.. ik, ja sorry.. ik dacht niet dat als we.. ja, dat er dan.. dit zou gebeuren.." mompelde hij, maar hij was ergens zo blij dat dit gebeurd was. Dit waren perfecte lieve kittens en Stormwind was op een slag verliefd op ze allemaal. "Eh... hoe heten ze? Heb je ze al namen gegeven? Zijn het meisje of jongens? Is alles goed gegaan? Hoe voel je je? Wil je iets eten? Kan ik iets doen?" een hele vragen regen voor de leider opeens. Stormwind wou alles doen om te helpen, als hij dat nog kon.

Warmte en toen kou. Ze kon het niet laten om een verontwaardigde piep te laten horen, klein dat ze was. Het enige waar ze zich op kon focussen was het feit dat plots al het aangename was verdwenen. Althans, dat dacht ze. Na een paar tellen, voor haar een eeuwigheid, voelde ze dan opnieuw warmte. Warmte die haar lijfje op gang hielp en vervolgens werd ze tegen die warmte aangedrukt, iets dat tevens zacht was. De geur printte ze in haar gedachten. Instinctief werd baande ze zich een weg naar iets dat onbewust haar aandacht had getrokken. Moonkit begon te drinken, maar hield op toen er onrust om haar heen ontstond. Zo klein, maar dat gevoel dat er iets niet goed was drong al diep tot haar door. Van haar stuk gebracht liet ze zich nogmaals horen. Wat gebeurde er nu allemaal?

_{ZE ZAL HAAR pootafdrukken achter hebben gelaten in het zand der tijd wanneer ze zich bij Starclan zou voegen. Wetend dat er iets zou zijn wat ze heeft achtergelaten, zodat ze haar niet zullen vergeten. Dat als ze deze wereld zou verlaten nergens spijt van zal hebben. Ze zou er zijn geweest, ze zou hebben geleefd en lief hebben gehad. Ze had alles gedaan wat ze wilde doen.

Maar nu was het nog niet de tijd daarvoor. Nee, de naamloze kitten was vastberaden om te overleven. Ze had geen enkel besef van tijd en geluid gehad, maar ze had wel door dat het gene waar ze zich met haar twee zusjes in bevond al snel te klein werd. Ze deed er echter weinig aan, naast soms even zacht te trappen met haar pootjes. En toen gebeurde het, haar twee siblings verwenen waardoor er meteen meer ruimte vrijkwam. De kitten had echter wenig tijd om er van te genieten toen ze een sterke zuigkracht haar ook voelde meetrekken naar een krappere ruimte. Het knelde pijnlijk om haar lichaam, en na een tijdje wat voor haar een eeuwigheid duurde, viel haar hele lichaam uit de ruimte op de koude grond. Geen enkele piep verliet haar bekje, terwijl haar kleine hartje onregelmatig doorpompte om een te kleine hoeveelheid zuurstof te leveren. Uitgeput bleef het net geboren poesje liggen, lichaampje hevig op en neer aan het gaan en snakkend naar adem terwijl ze een ruwe tong over haar heen voelde, de koude wind omringde haar. De kitten voelde een vlaag van warmte door haar lijfje gaan elke keer dat de tong tegen haar vochtige haartjes instreek, maar ze was nog steeds uitgeput en wilde naar de aangename geur die om haar heen hing. En plotseling vervaagde de geur en werd ze op een nog koudere plaats neergezet. Als ze de kracht had, had ze verontwaardigd gepiept maar helaas pindakaas had ze dat niet. Haar kopje werd gekanteld tegen haar wil in en er werd wat zoets haar keeltje in gegoten. Haar ademhaling werd minder onregelmatig terwijl ze zachtjes een zielig piepje slaakte en bleef liggen, dit moment alles behalve aangenaam vindend.

ooc: slow leid aan een aangeboren hartziekte + telefoonpost sorryy}

Pijn sterkte zich door zijn borst, zowel letterlijk als figuurlijk. Klauwafdrukken liepen door zijn vacht heen, en hij liet een spoor van druppels rood achter toen hij zijn weg terug het kamp in maakte. Zijn oren waren tegen zijn kop gedrukt, zijn houding laag en verslagen. Hij moest het Butter gaan vertellen. De sfeer in het kamp was van opgewonden voor de bevalling volledig omgeslagen naar een verdrietige waas, en het voelde als een klap in zijn gezicht. Tranen vormden zich in zijn ogen, God, waarom reageerde hij zo heftig op de dood van Creamyfrost? Hij moest zichzelf dwingen om richting de nursery te lopen, om zich niet om te draaien en iemand anders het lastige werk op te laten knappen. Maar nee, hij was deputy nu, en hij kon deze taak niet meer op iemand anders afschuiven. Hij boog zijn kop om door de opening te kunnen gaan van de lage den, en zag meteen waar Butterstar lag. Een brok vormde zich in zijn keel, en leek te groeien met elke stap die hij zette. "Butterstar," miauwde hij, haar naam formeler dan normaal.. Zijn stem ruwer dan normaal. Hij kon dit helemaal niet, hij was niet gemaakt voor zoveel gevoelens. Hij drukte zijn neus kort tegen haar wang aan, zijn blik viel kort op één van de kittens waar Chivy zich overheen gebogen had, maar snel keek hij weer terug naar de leidster, zijn beste vriendin. "Butter, Creamyfrost.. Hij is overleden." Recht door zee, zoals altijd, maar nu gepaard met een pijnlijke uitdrukking die niet vaak op zijn gezicht te vinden was...

Er waren van die momenten waarop alles fout leek te gaan. Waarop niemand meer wou en iedereen te moe was om nog door te gaan. Butter voelde zich verslagen in een mix van geluk en zorg. Stormwind stond naast haar en met moeie ogen keek ze omhoog naar hem. "Deze point is Coyotekit. De zilvere dame Moonkit, het gevlekte meisje is Steppingkit en.." Haar blauwe blik gleed naar Chivypaw. "Slowkit.." Eerst gleed er een glans van geluk door haar ogen. En god.. wat wou ze dat ze dit geluk langer had kunnen voelen.

Haar maag leek zich te verdraaien. Een dikke geur van angst en onrust leek over het kamp neer te dalen. Niet veel later kwam haar deputy de den binnen en sprak haar naam formeel uit. Angstharen schoten omhoog terwijl adem haar ontnomen werdt.. en toen.. toen kwam het er uit.. alles leek te vervagen, niets leek nog te kloppen en haar ogen staarde hem aan maar zagen niets. Haar neefje.. haar.. beste vriend en zorgenkindje. Creamy was haar alles..

Zelf hoefde ze het nieteens te controleren. Panther sprak de waarheid. Ze voelde het in haar hart, in haar botten. Trillend staarde ze naar haar kittens en trok Slowkit naar zich toe. Haar neus innde vachtjes duwend om steun te zoeken voor ze brak. Na drie maal diep in en uitgeademd te hebben. Haar wereld weer recht te zetten en wetende dat ze kon spreken zonder te breken keerde ze haar kop omhoog. "L..laat Nightstream z'n lichaam klaarmaken voor de Vigil.. En vraag een queen om mijn kittens.. te verzorgen.. ik zal z'n vigil inleiden en helpen hem te begraven." Hoe was het mogelijk dat ze zo kalm leek te lijken. Ze was kapot vanbinnen, maar ze was een leader.. ze kon het niet tonen..

Chivypaw wist het droevige nieuws al. Het kleine katje leek eventjes gebalanceerd te hebben tussen leven en dood, maar haar piepjes leken nu stabiel te klinken. Ze pakte het katje op en zette het bij Butterstar. Slowkit. Best wel passend. Ze rook de angst en het verdriet van het camp. Er was nog geen duidelijkheid, maar voor de poes zou het nu snel komen. Het werd gedragen op haar papa's poten. Chivypaw checkte nog eens alle kittens. Ze wist niet echt wat te doen nu Butterstar aan het praten was. De flame poes moest nog haar kruiden nemen.

Ja mousedung, wat was dit krap zeg… Eerst had ze nog lekker wat ruimte gehad, in de warme buik van haar moeder. Het volgende moment leek het wel alsof alles samen kneep. Ze raakte warme lijfjes kwijt en die wilde ze helemaal niet kwijt. Het was goed zo, lekker warm en veilig. Toen ook zij de nog smallere doorgang in geduwd werd, wist ze niet waar ze het zoeken moest. Ze had wel al gedachten, maar die waren heel simpel. Ze had geen idee waar ze nu in terecht ging komen en misschien was dat maar beter ook. Ze hapte naar lucht toen de doorgang ophield en ze de kou in viel. Nee, niet fijn… Geschrokken begon ze meteen te bewegen. De warme tong die over haar kopje gleed leek haar eventjes te kalmeren, maar haar instinct zei haar dat ze in beweging moest komen. Ze begon meteen helemaal de verkeerde kant op te tijgeren. Totdat ze de goede richting weer in geduwd werd. Ah daar was de warmte weer, maar het zou nooit meer zo warm zijn als in de buik van haar mama. Haar bekje vond melk en gulzig begon ze te sabbelen.

[dit is tussen Moon en Slow in]