Ever Changing, Ever Flowing

Ze had net haar eerste training achter de rug. En wat had ze toch een razende honger! Ze had vanmorgen niet mogen eten en het was nu alweer bijna avond. Het was niet als straf geweest, maar om eraan te wennen dat dit het leven was van een echte warrior; kittens en elders eerst eten, dan de rest. Maar.. Ze had zo'n trek! Uitgeput pakte ze een vis van de stapel, en ze trok een gezicht toen deze opgewarmd was door het warme weer van de dag. Bah! Ondanks dat dit haar humeur wat verpeste was het toch ontzettend gaaf dat haar training nu officieel begonnen was. Ze was een apprentice! Ze deed trainingen! Ze sliep in haar nieuwe den en nieuwe nest met nieuwe katten. Één ding van dit alles vond ze alleen echt niet leuk. Namelijk dat Faintkit, of nu Faintlight, niet ook apprentice met haar ging worden. Ze had het van te voren al verwacht, maar nog steeds was het niet leuk. Nu zou ze haar echter meteen bezoeken! Inclusief vis en een flink zeurende spierpijn liep ze naar de elder's den, om hier vervolgens naar binnen te spieken. "Fwaint!" murmelde ze door de vis door, op zoek naar haar bff, die ze na de ceremonie gister niet meer gesproken had. Dat was abnormaal lang voor hen! Normaal spraken ze elkaar ieder dagdeel op z'n minst één keer. 's Ochtends, 's middags en 's avonds! En vaak ook nog een kroelsessie er tussendoor! Maar nu werd alles.. Anders. En dat was toch wel even slikken.
- 1st Faintlight

Nieuwe omgevingen waren altijd een klein beetje tricky, omdat ze dan toch wel veel met haar neus overal tegenaan botste. Dat vonden de andere elders niet zo heel erg leuk en dat snapte Faintlight ook wel, maar ze kon er niets aan doen! Gelukkig had ze nu al redelijk door waar alles lag en een lieve poes had haar geholpen met haar nest een beetje comfortabel maken. Ze mocht dicht bij de uitgang liggen, zodat ze niet altijd over alle andere nestgenootjes heen hoefde te stappen. Super lief! Alleen, wat moest ze nu doen? Faintlight lag met haar pootjes onder zich gevouwen in haar mand, een beetje in gedachten verzonken. Ze had nog niet zo lang geleden gehoord dat ze geen warrior kon worden, wat haar idee van de toekomst nogal een beetje door de war had geschopt. Ze wilde er niet verdrietig over zijn, maar ondanks dat ze de hele dag al lief probeerde te glimlachen vond ze het toch wel een beetje moeilijk dat ze niet meer met haar vriendjes was en ze niet helemaal wist wat ze nu moest doen. Gelukkig zou ze wel iets vinden! Faintlight was geen opgever en het feit dat ze niet kon zien had haar hiervoor nog nooit echt in de weg gezeten, ze wist toch niet wat ze miste! Toch was ze eigenlijk ook wel heel erg blij toen ze de lichte pootstapjes van Lotuspaw hoorde. Haar oortjes schoten meteen overeind toen ze haar naam hoorde. "Lotje! Ik ben hier!" sprak ze vrolijk en stapte toch al haar nest uit om zich volledig over haar beste vriendinnetje heen te laten vallen. Ze lachte vrolijk en gaf haar vriendin een kusje op de wang. "Hoe was je training? Oh Lotus je moet me alles vertellen!"

Het duurde niet lang (denk; binnen-1-seconde-niet-lang) voordat Faintlight reageerde. Toen haar vriendin met haar kwam kroelen spon Lotus hard. Het kusje op haar wang werd ook met een warme glimlach geaccepteerd. "Ik heb een vis voor je meegenomen!" vertelde ze, waarna ze er haastig aan toevoegde: "Niet zelf gevangen hoor, dat leer ik later pas." Ze mocht alles vertellen over haar eerste training en dat wou Lotuspaw heel graag doen, al was ze bang dat het de ander misschien verdriet zou doen. "Zullen we eerst in je nest gaan zitten? Ik ben benieuwd hoe die eruit ziet, misschien kan ik dalijk ook de mijne laten zien," miauwde ze enthousiast.

Oh! Een vis! Faintlight haar oortjes kwamen meteen enthousiast naar voren maar ze giechelde zachtjes toen haar vriendinnetje toe gaf dat ze het niet zelf gevangen had. "Wat lief van je," snorde ze als dankjewel en wreef haar kop langs die van Lotuspaw. Faintlight was wel eens verteld dat ze te aanhankelijk was, altijd te plakkerig. Maar ze kon er niets aan doen! Er was niets zo fijn dan de warmte van je vriendjes en vriendinnetjes te voelen wanneer je ze knuffelde, en gelukkig leek Lotje dat niet echt erg te vinden. "Zullen we eerst in je nest gaan zitten? Ik ben benieuwd hoe die eruit ziet, misschien kan ik dalijk ook de mijne laten zien," ze knikte en snorde warm, waarna ze met haar staart die van Lotus vast hield en haar zo naar haar nest begeleide. "Tadaa! Kijk, ik heb er allemaal zacht mos en pluis in gedaan, dat mocht van de andere elders. Nu is het suuuper zacht," ze nodigde haar uit om erbij te komen liggen. "Ik zou ook graag jouw nest voelen, Lotje," de poes wendde kort even haar kopje af terwjl haar oortjes lichtelijk treurig naar achteren gingen. Ondanks dat ze haar best deed om vrolijk te blijven, was wel te merken dat de seal-point het niet altijd even makkelijk vond. "Ik mis het wel om niet meer bij jou in het nest te slapen, hoor, Lotus,"

Ondanks dat haar vis niet zelfgevangen was werd deze toch dankbaar aangenomen. Gelukkig maar, Lotus had het ook wel verwacht hoor! Faint was nooit ondankbaar. "Ooh, jouw nest is veel zachter dan de mijne," miauwde Lotus toen verrast terwijl ze er is in omdraaide zodat ze lekker naast Faintlight kon liggen. "Dat is goed, ik kan je er zo naartoe brengen," miauwde ze op de vraag of Faintje haar nest is mocht voelen. "Weet je wat? Laten we vanavond opblijven tot iedereen slaapt en dan kom ik bij jou slapen vannacht," stelde Lotuspaw samenzweerderig voor.

"Ooh, jouw nest is veel zachter dan de mijne," ze giechelde zachtjes daarom, want dat vond ze een lief complimentje. Faintlight had erg haar best gedaan. Dat het uit zag alsof er een kip ontploft was in haar nest... Tja, hoe moest zij dat weten? Zacht was het iniedergeval zeker. "Dat is goed, ik kan je er zo naartoe brengen," oh! Dat vond ze leuk, want stiekem was ze zo benieuwd naar de apprnetice den. De meeste apprentices kende haar wel, die waren nu namelijk net apprentice zoals Lotuspaw. Blackpaw, Greypaw, Whitepaw, haar broertje... Oh! Daar zou ze toch wel tussen willen liggen, eigenlijk. "Weet je wat? Laten we vanavond opblijven tot iedereen slaapt en dan kom ik bij jou slapen vannacht," ze begon zachtjes te snorren bij die woorden. "Ja! En dan is het ons kleine geheimpje," fluisterde ze stilletjes, alsof een van de elders op hun zou letten. "Denk je dat ik soms bij jou zou mogen slapen, ook? Een slaappartijtje bij de apprentice den?" stelde ze wat twijfelachtig voor en wreef onzeker met haar pootjes over de grond. "Want ik vind het eigenlijk... Niet zo leuk om niet meer bij jou te slapen, Lotje. Daarom heb ik mijn nest zo zacht gemaakt, dan lijkt het net alsof jij er ook bent," gaf ze toch wel een heel klein beetje verdrietig toe.