Somewhere only we know

Hij rekte zijn gespierde lichaam uit terwijl hij toe keek hoe een konijntje om ontvluchtte. Fijn, weer niet gelukt. Vissen waren nauwelijks nog te vangen door de droogte, waardoor hij meer op het land was gaan lagen. Dan was het grote probleem voor vele Riverclanners, zoals Smokegaze, dat landdieren vangen niet hun sterkste punt was. Een zucht rolde over zijn lippen terwijl hij geruisloos verder ging, hopend nu een andere prooi te vinden die hij wél vangen kon, want zo ging het niet verder. In plaats daarvan merkte hij een lichtgrijze vacht op en ging hij daar op af. "Hey," miauwde hij met een subtiele grijns.

Futuresong eerst

Haar ribben deden dan misschien wel pijn maar dat zou haar niet stoppen om eten voor haar clan te verzamelen. Bovendien, was haar poot geheeld, dus dat was een voordeel- toch? En hoewel de halve clan tegen haar was gekeerd gaf ze nog evenveel om iedereen. Nadat het enkele keren niet gelukt was om wat te vangen was ze neergeploft, bijkomend van de stekende pijn die aanwezig was. Met een kleine grijns was Smokegaze op haar af komen stappen, hoewel hij eerst nog boos op haar geweest leek het wel of hij laatst aan haar kant stond en dat apprecieerde ze verschrikkelijk. Bovendien leek hij er vandaag.... Goed? Uit te zien. Dat kon best gezegd worden, toch? "Hey Smoke."

Was ze verbaasd dat hij haar vriendelijk met een grijns begroette? Smokegaze wist het niet zeker, maar besefte toen wel dat hij nog niet heel lang geleden best bot en wantrouwig was geweest naar Futuresong toe. "Het spijt me," sprak hij toen ook uit, nadat Futuresong hem terug begroet had. Het kwam misschien heel spontaan en onverwachts, maar het zij zo. Smokegaze wou het gewoon duidelijk hebben dat hij echt spijt had van het verleden en dat hij Futuresong eigenlijk gewoon mocht. Dat moest ze weten en dan kon er een nieuw hoofdstuk beginnen... als vrienden?

Een lichte verbazing was te lezen op zijn gezicht, ze wist wel waar het over ging maar waar het vandaan kwam en waarom was een heel andere vraag. "Voor wat?" Vroeg ze dan ook een beetje sullig, niet wetend of ze het nou juist begrepen had. Hij hoefde zijn excuses toch niet aan te bieden?

Smokegaze sloeg zijn ogen naar zijn poten. Om hardop te zeggen waar hij zich zo schuldig voor voelde was niet fijn. Maar hij ging niet ontkennen dat hij gemeen was geweest. "Je wantrouwen en beschuldigen en behandelen als... ja... nou ja het spijt me gewoon, oké?" Zijn lip krulde langzaam weer omhoog tot een schuldbewust glimlachje. Een glimlach die spijt uitte. "Ik ben gewoon een halvezool," vulde hij zijn zin aan. "En zoals ik je behandeld heb was niet eerlijk, je verdiende juist veel beter, iets als steun en begrip," miauwde hij vervolgens. Een zucht rolde over zijn lippen. "Sorry."

Al voordat hij uitgesproken was waarom hij zijn excuses aanbiedde waren haar ogen al opgelicht en haar mondhoeken opgekruld. Een excuses was alles wat ze van iemand wilde en het deed haar gelijk duizenden malen beter voelen over zichzelf. Ze schudde met haar hoofd toen hij zichzelf vervolgens beledigde, dát was dan weer nergens voor nodig. "Dankje." Voor hem zou het waarschijnlijk onduidelijk zijn waarom ze hem nu bedankte. Maar voor haar was het hartstikke duidelijk. Nogmaals, het betekende gewoonweg veel voor haar. "En je bent geen halvezool."

Het bedankje van Futuresong begreep Smokegaze niet helemaal, maar het leek er op dat zijn excuses geaccepteerd was. Futuresong lachte weer en dat deed Smokegaze goed en blijkbaar mocht hij zichzelf geen halvezool noemen. "Oké, een kwartzool dan," miauwde hij met een knipoog. "Hoe is het nu met je?" besloot hij vervolgens aan Futuresong te vragen. Hij was geïnteresseerd en misschien kon hij helpen?

Een wat harder lach ontsnapte nu uit haar bek, hij was gek. Op de goede manier. "Goed dan." Grinnikte ze waarna hij vroeg hoe het nu ging. "Eerlijk?" Haar ogen dwaalden even weg en een kleine zucht werd tussen haar lippen door geperst. "Ik heb geen idee."

Futuresong lachte en dat deed Smokegaze goed. Hij grinnikte ook even. Smokegaze had gevraagd hoe het nu met Futuresong ging, maar haar eerlijke antwoord was dat ze het niet wist. "Dat is niet handig," merkte hij op, nog een tikkeltje komisch, daarna besloot hij toch wat serieuzer te worden. "Hoe komt dat?" Vroeg hij vervolgens, misschien een tikkeltje bezorgd. Hij wilde graag dat het goed ging met Futuresong en misschien omdat hij niet even aardig was geweest in het verleden, voelde hij zich daar nu ook lichtelijk verantwoordelijk voor.

Ze lachte zachtjes, haar blik nu op de grond gericht. Erg hield ze er niet van om over zichzelf te spreken, om haar gevoelens te uitten. Maar het moest blijkbaar gewoon. Met een zucht plofte ze op haar kont en legde haar staart over haar poten heen. Zijn ogen nooit vindend, simpelweg omdat ze dat niet wilde. "Altijd als ik alleen ben of stil, voel ik me verschrikkelijk... klote. Ik moet huilen en mijn borst lijkt gewoon meerdere malen gestoken te worden." Haar stem werd ietwat instabieler toen ze verderging met praten. "Dat is gewoon niet het ergste. Ik weet niet wáárom. Mijn leven is prima." Nouja, niet helemaal... prima, maar er waren altijd anderen die het veel slechter hadden dan zij.

Ze keek hem niet aan, iets wat Smokegaze opviel. Maar misschien wilde ze dat ook gewoon niet, wanneer ze sprak over haar gevoel. Dat was tenslotte het gene waar Smokegaze naar vroeg. Van komisch was hij naar serieus gegaan en hij kreeg ook een serieus antwoord, wat hem nog bezorgder liet kijken. Omgaan met emoties was niet zijn sterkste kant. Smokegaze was een strijder, een warrior, iemand die de clan wilde beschermen zonder te moorden. Hij was een trainer, iemand die veel afwist van vechten en het warrior schap. Maar als het neerkwam op gevoel, was hij belabberd. Toch wilde hij nu wel een poging wagen. "Is het niet... stress?" Vroeg hij voorzichtig. "Dat de dingen die zijn gebeurd, zich nu uiten? En dat de momenten dat je je sterk hield, nu terug komen en het ware gevoel zich uit?" Vervolgde hij ratelend. Hij vond het lastig, maar hoopte het toch ergens bij het juiste einde te hebben. Oké, dit was niks voor hem. Hij drukte zijn schouder zachtjes tegen haar aan. "En ik denk dat de enige manier is om daar even aan te ontsnappen, ontspanning zoeken is," vervolgde hij, hopend het zware er weer vanaf te krijgen.