Story of my life

Mousedung, niet alweer! Snuivend uit frustratie keek hij toe hoe alweer een muis aan zijn klauwen ontsnapte. Waarom lukte dit gewoon niet? Als hij bleef proberen kreeg hij uiteindelijk wel iets te pakken, maar dan moest het wel eerst drie keer misgaan. Vissen was zoveel simpeler, waarom moest hij dit doen? Stomme twolegs, stomme prooi, stomme technieken. In een slecht humeur stampte hij weer verder. Gelukkig was hij nu alleen en kon niemand zijn hopeloze blunders zien. Hij opende zijn bek om de lucht te proeven, maar hij rook geen nieuwe prooi. Hij hoorde niets, rook niets en zijn motivatie om weer het hele bos rond te gaan ploegen lag ook was ook ergens op de Windclan vlaktes. Chagrijnig liep hij verder. Misschien moest hij het toch maar weer even bij de rivier proberen, dan zou hij met dezelfde tijd die hij nu verspilde met even veel terugkomen. Aspenpaw was klaar om het op te geven, toen hij plotseling weer geritsel in de bosjes hoorde. Een mus zat tussen de wortels van een boom te pikken. Hij had nog nooit op vogels gejaagd, maar hij liet deze kans niet voorbij gaan. En hoe anders kon het zijn dan op muizen jagen? Aspenpaw viel in een jachthouding en sloop langzaam dichterbij, maar hij had nauwelijks twee stappen gezet voor de vogel weer opvloog en een kattengeur zijn neusvleugels binnen kwam. Fijn, bedankt voor wéér een verloren prooi. Al snel zag hij Butterpact verschijnen. ‘Ook hallo,’ bromde hij geprikkeld. Hij zou nooit de kater in zijn gezicht beschuldigen dat zijn mislukte vangst aan hem te wijten was, maar het begon erg te twijfelen.

- Eerste post Butterpact!

Met een grijns keek Butterpact naar alweer de vierde muis die hij tegen de grond had geslagen. Het ging de goede kant op vandaag met hem. Hij had geen patrol waar hij zich bij kon voegen. Omdat hij nog zo jong was nam Butterstar hem waarschijnlijk niet serieus genoeg om hem er al één te laten leiden, maar als hij zag welke katten hij soms moest volgen… Sommigen leken zelfs geen idee te hebben waar ze heen wilden gaan! Hij onderdrukte een geërgerde zucht. Hij hoopte dat hij binnenkort een eigen Apprentice kreeg. Dan was hij weer één stap dichter bij het worden van de nieuwe Deputy van RiverClan. Ja, hij wist dat het een grote droom was en dat het voorlopig zeker nog niet zou gebeuren, maar een kat mocht dromen toch? Bovendien wilde hij de trouwe opvolger van zijn moeder zijn als deze ooit zou sterven. Hij slikte bij het idee. Nee, daar mocht hij niet aan denken. Hij mocht niet denken aan het feit dat zijn moeder ooit zou sterven. Hij was nog steeds boos op Luvon dat deze zijn moeder bijna had afgenomen en Butterstar één leven had laten verliezen. Hij gaf veel om de twee she-cats en wilde niet dat hun iets overkwam. Hij was misschien ambitieus aangelegd, maar hij wilde zijn positie eerlijk verdienen. De kater zette zich af en rende door RiverClan territory. Hij opende zijn bek om de geuren op te vangen en merkte net te laat op dat Aspenpaw aan het jagen was. Hij stopte en keek de zwart-witte tom cat aan met een rustige blik. ‘Sorry,’ zei hij met een grijns tegen de kater. Hij vond het overduidelijk leuk dat hij al meer dan Aspenpaw gevangen had. Aan de geërgerde houding van de kater te zien had hij nog niet veel kunnen vangen. Hij kon niet geloven dat Aspenpaw kwaad zou worden omdat zijn jacht één keer verstoord werd. Nee, er was vooraf wel meer gebeurd. ‘Ik kan er toch niks aan doen dat het vandaag gewoon niet jouw dag is om te jagen?’ liet hij er onschuldig op volgen omdat hij nu eenmaal Butterpact heette en dat soort dingen wel moest benadrukken.

Aspenpaw raakte nog meer geïrriteerd toen hij verse prooigeur aan de kater rook hangen. Hij was dus wél succesvol geweest. Ugh, waarom kreeg hij het gewoon niet voor elkaar? Aspenpaw beet op zijn lip om niet een onvriendelijke opmerking te maken toen de kater met een stomme grijns zijn verontschuldigingen aanbood. Aspenpaw zag heus wel dat hij het niet oprecht meende en ook was het natuurlijk niet volledig aan Butterpact te wijten, maar hij wilde eens iemand anders de schuld geven dan zichzelf. Plus zijn quasi-onschuldige houding hoe veel beter hij wel niet was. Aspenpaw snoof schamper bij zijn woorden. ‘Het is nooit mijn dag om te jagen,’ sprak hij bitter. Nee, op land tenminste. Die stomme twolegs verpesten alles! Als ze gewoon konden vissen zou hij zoveel meer prooi binnen brengen voor de clan. Nu was hij echt hopeloos. Waarom deelde hij dit überhaupt met Butterpact. Sinds hij warrior was geworden was hij sowieso al arroganter dan ooit. ‘Kan je niet iemand anders lastig vallen?’ vroeg hij vervolgens aan de warrior, hintend dat hij liever alleen wilde zijn in zijn falen. Aspenpaw was normaal gesproken altijd in voor een gesprek, met wie dan ook, maar hij was nu in een verschrikkelijk humeur, waar hij zelden in te vinden was. Hij had eigenlijk ook al meteen spijt van zijn woorden, maar vertikte het om sorry te zeggen.

Butterpact onderdrukte een grijns. Hij wist dat hij een pestkop was en dat hij zich niet bepaald populair maakte bij zijn Clangenoten, maar als je bij hem wilde komen zeuren over hoe miserabel je leven was dan was je bij hem bij het verkeerde adres. Hij was nog altijd van mening dat als veel dingen in je leven fout gingen dat je zelf wel een manier kon vinden om het op te lossen. Als hij ergens last van had dan ging hij ook niet naar anderen toe om een oplossing te zoeken, maar zocht hij dat eerder voor zichzelf uit. Hij was dan ook, zeker sinds hij Warrior was geworden en zijn ego daardoor eigenlijk nog meer gestreeld was geweest – en dan vooral omwille van het feit dat hij gelijk had gehad en dat Breaking nog altijd als paw moest rondlopen en niet met zijn nieuwe naam – zelden in een slecht humeur te vinden en was zeer in zijn nopjes met de gang van zaken. Dat hij meer had gevangen dan deze Apprentice vond hij ook wel leuk, hoewel hij dat natuurlijk niet te hard liet merken. Dacht hij. Hij had altijd die bepaalde houding van arrogantie die hij altijd zou blijven hebben. De kater fronste toen Aspenpaw zijn woorden zei. ‘Tja, dat maak je er zelf van,’ zei hij lichtelijk bot op de woorden van de kater. ‘Als jij de hele tijd met zelfmedelijden zit en er verder niks aan doet dan zal het inderdaad nooit je dag worden om te gaan jagen.’ Nee, de kater moest van hem geen lieve woorden verwachten. ‘De enige reden dat ik jou met rust moet laten is omdat ik eerlijk tegen je ben,’ zei de kater met zijn ogen rollend. ‘Oké… en wat als ik je nu eens zou helpen? Dat we samen kijken naar wat er steeds misgaat? Misschien wordt het dan toch wel je dag om te jagen. Maar wel op één voorwaarde: je houdt op met dat geklaag. Met klagen kom je niet ver. Als je een probleem hebt en je denkt dat het aan jou ligt, moet je dringend naar een oplossing zoeken. Anders kun je nog heel veel dagen nutteloos gaan klagen.’

Butterpact was niet erg onder de indruk van de boze blikken die Aspenpaw op hem wierp. Dat was hij ondertussen al wel gewend van zijn Clangenoten. Soms had hij het idee dat niemand zijn aanwezigheid echt kon appreciëren. En dat alleen omdat hij zijn mening zei en hun op zijn eigen manier bij wilde staan. Sommige katten waren echt zo dramatisch. Kon hij er wat aan doen dat ze niet fatsoenlijk konden jagen? Aspenpaw was toch al wel even apprentice, maar het leek er niet op vooruit te gaan. Oké, dat was gemeen. Dat hij hem nu toevallig betrapte tijdens een moeilijke jacht wilde niet zeggen dat de kater altijd zo slecht kon jagen. Maar goed, hij accepteerde dus geen hulp van Butterpact en de kater had het idee dat hij nog heel veel geklaag aan zou mogen horen ondanks zijn voorwaarde die hij net had opgelegd bij de kater. Hij zuchtte even. Was dit hoe het was om een mentor te zijn? Het was dat hij het per se nodig had om een deputy te worden, maar anders… Nee grapje. Hij vond het wel leuk om anderen te leren wat hij zelf wist, maar wist ook dat anderen zich enorm aan zijn drang om iedereen te verbeteren konden ergeren. Hij trok zich daar echter vrij weinig van aan. Op een dag zouden ze hem dankbaar zijn. Aspenpaw dus ook. ‘Dat ik je wil helpen met je jacht wil niet zeggen dat ik per se je mentor uit wil hangen,’ merkte Butterpact droog op en hij rolde met zijn ogen. ‘Ik weet dat ik geweldig ben, maar je moet nu niet te hard van stapel lopen.’ Hij grijnsde om Aspenpaw nog wat meer te irriteren. Hij wist dat de kater niet van arrogant gedrag hield en daarom wreef hij het er dus lekker nog wat in. ‘Dat wat Bitterball je geleerd heeft werkt op dit moment overduidelijk niet,’ kon hij niet laten om de opmerking met een hint van amuse te maken, maar toch sprong hij achter de kater aan. ‘Als je me toch niet gaat tegenhouden dan ga ik wel met je mee. Misschien vang je dan nog iets vandaag.’ Hij gaf de kater een plagerige zet. ‘Kom op, Aspenpaw! Je kent me toch? Zo erg bedoel ik het allemaal niet. Ik ben echt niet zo erg als jullie denken, hoor. Het kwetst mijn gevoelens echt zo erg soms.’ Hij deed net alsof hij huilde, maar opende zijn bek om prooigeuren in te drinken. Back te business dan maar.

Aspenpaw hield zijn norse blik op zijn gezicht toen Butterpact weer begon te praten. Het puntje van zijn staart wiebelde geïrriteerd heen en weer, maar weer hield Aspenpaw zijn mond en liet de zoon van de deputy uitpraten. Hij snoof schamper toen hij sprak over dat hij zichzelf geweldig vond. ‘Waarom probeer je me dan meteen de les te leren?’ wierp hij terug naar de grijze kater. ‘Met je “voorwaardes”,’ bromde de jonge kater verantwoordelijk. ‘Ik heb medelijden met jouw toekomstige apprentice,’ mompelde hij onder zijn adem en richtte zijn blik weer naar zijn voorpoten. Echt, hij kon het zich niet voorstellen op Butterpact als mentor te hebben. Die kater was zo’n pijn in de staart. Hij had geluk met Bitterball. De rode kater was vriendelijk en geduldig met hem. Hij zag Butterpact er voor aan om nooit iets goed te vinden en naar zijn apprentice te schreeuwen. Hij sprak vervolgens dat wat Bitterball hem had geleerd blijkbaar niet werkte. Aspenpaw wierp een felle blik naar de jonge warrior. Hoe durfde hij Bitterball te beledigen? ‘Ik zal tegen hem zeggen hoe je over hem denkt,’ sprak Aspenpaw. Ergens een mondhoek opgetrokken. Hij wilde het ook best aan Butterstar doorspelen hoe Butterpact over haar broer dacht. Hij kon wel een goed verhaal verzinnen. Met een voldane grijns vervolgde hij zijn pad in het bos en natuurlijk volgde Butterpact hem. Voorspelbaar, blijkbaar wilde hij opscheppen hoe goed hij wel niet kon jagen. Een zucht verliet Aspenpaws lippen. Nu moest hij écht zijn best gaan doen. Een duw tegen hem aan, deed hem weer een norse blik naar de jonge warrior werpen. ‘Natuurlijk ga ik iets vangen,’ zei hij zo zelfverzekerd mogelijk, al was hij zelf er nog niet helemaal van overtuigd. Toen begon de kater opeens te ratelen over hoe zielig hij wel niet was. Aspenpaw merkte meteen dat het sarcastisch was. En als er één kat was die zichzelf onmogelijk zielig kon vinden, was het Butterpact wel. ‘Hey, niet zeuren. Je overtreed je eigen voorwaarde,’ wierp Aspenpaw hem plagerig toe. Hij gaf een zwiep met zijn staart en rende vooruit. ‘Kom op, haarbal. Je jaagt al de prooi weg van hier tot ShadowClan met je gejank,’ sprak hij plagerig. Aspenpaw sperde zijn bek en probeerde geurprooien te vinden. Tevergeefs natuurlijk. Hij was waardeloos in alles wat met jagen te maken had. Maar uiteindelijk rook hij een verse prooigeur en stopte abrupt. Hij zou eens die prooigeur volgen en Butterpact laten zien dat hij het wél kon. Hopelijk. Hij volgde de geur nu op een langzamer tempo. Het rook naar een soort vogel, maar hij kon nog niet onderscheiden welke het precies was. Nou en, vandaag was de dag dat Aspenpaw dan zijn eerste vogel zou vangen.

Aspenpaw trok een geïrriteerd de blik op zijn kop toen Butterpact dat zei dat hij er veel plezier mee moest hebben. Stom stuk muizenstront, waarom dacht hij dat hij alles kon maken? Niet dat hij het écht tegen Bitterball zou zeggen, iedereen wist dat Butterpact een pijn in de staart was. ‘Zal ik hebben. Misschien moet ik ook maar tegen Butterstar zeggen hoe je over haar broer denkt,’ voegde hij eraan toe. Aspenpaw wist niet wat hij had, maar deze kater haalde het bloed onder zijn nagels vandaan. Normaal gesproken zou hij niet eens nadenken om zulke dingen te zeggen. Maar Butterpact verdiende het.
Verder op pad negeerde hij Butterpact en tot zijn ongenoegen negeerde Butterpact zijn opmerkingen ook. Hij had daar graag een reactie op gehad, maar de jonge warrior was natuurlijk een hypocriet in zijn bloed. Samen liepen ze door het bos. Zo op het eerste gezicht zouden ze een gezellige patrouille kunnen voorstellen, maar als je dichterbij kwam zag je Aspenpaws geïrriteerde houding, het puntje van zijn staart dat bewoog en zijn nekharen die licht overeind stonden. En als je luisterde wat ze tegen elkaar zeiden, passief agressief beledigingen naar elkaar aan het gooien waren. Toen Aspenpaw prooi had geroken, verdween Butterpact ook opeens de bosjes in. Blijkbaar had hij wat anders geroken. Aspenpaw keek de grijze kater na, voordat hij zelf in een sluiphouding viel en langzaam over de bosgrond sloop en voor hij het wist zag hij de vogel die hij had geroken. Een lijster. Oké, Aspenpaw maakte een aantekening die de geur aan de vogel koppelde en heel voorzichtig sloop hij naar de vogel die nietsvermoedend op de grond aan het scharrelen was. Aspenpaw kreeg een vastbesloten blik op zijn gezicht. Dit was zijn moment op te schitteren. Op het moment dat hij wilde toeslaan, hoorde hij verderop in het bos geritsel en de kreet van een muis. De lijster had het natuurlijk ook gehoord en vloog op. Aspenpaw deed nog een hopeloze poging om een sprong naar de vogel te maken, maar dat was natuurlijk tevergeefs. Niet veel later kwam Butterpact tevoorschijn met een muis in zijn kaken en een stomme opmerking. Aspenpaw keek boos achterom. ‘Dat deed je express!’ gromde hij kwaad en hij stampte als een kleine kitten de kater voorbij. ‘Ik had hem bijna,’ sprak hij bitter. Hij was nogmaals teleurgesteld in zichzelf, maar dit was echt niet alleen zijn schuld geweest. Butterpact had opzettelijk zijn jacht verpest, puur om hem te klieren. Meteen was zijn slechte humeur weer terug en hij wierp nog een veroordelende blik naar Butterpact. ‘Ga iemand anders lastigvallen,’ gromde hij nog naar de jonge warrior, waarna Aspenpaw de struiken weer insprong en zo hard als hij kon zoveel mogelijk afstand tussen hem en Butterpact te krijgen.

Aspenpaw werd echt woedend door het geplaag van de jonge warrior. Butterpact was hem opzettelijk aan het pesten. Het raakte Aspenpaw echt en hij kreeg meteen zin om te gaan janken, maar om het tegen te houden beet hij hard in zijn eigen wangen. Toen hij hem ook nog volgde, rende Aspenpaw alleen maar harder en harder. Hij ging zich niet meer laten pesten. Butterpact kon de pot op. Waarom moest de kater hem blijven lastigvallen. De jonge zwart-witte kater keek om en zag de grijze kater gevaarlijk dichtbij, terwijl hij zijn naam riep.  Aspenpaw wilde liever doorrennen, maar hij kon zichzelf niet doof maken. Een tweede kans? Waar had hij het nu weer over?! Aspenpaw remde af toen Butterpact hem de pas afsneed. Eigenlijk wilde hij meteen weer omkeren en wegrennen, maar zijn ogen volgden zijn gebaar en niet veel verder zat dezelfde vogel die hij net had laten ontsnappen. Aspenpaws bek viel open. Wat een ongelooflijk domme vogel en wat was hij een sukkel geweest dat hij te druk met zichzelf bezig was geweest op een vogel op te merken. Aspenpaw keek weer naar Butterpact en hoewel hij zich verschrikkelijk irriteerde aan de manier hoe hij hem aansprak, had hij ergens weer gelijk. Aspenpaw rechtte zijn schouders en knikte. ‘En ik ben géén kleine kitten,’ bromde hij kwaad, waarna hij zich afkeerde en de bosjes insloop. Aspenpaw liet zichzelf in een sluiphouding zakken en zette langzaam, stapje voor stapje, zijn poten zacht op de grond. Hoe jaagde je op vogels? Vast ongeveer hetzelfde op muizen. En hij zou de vogel uit de lucht kunnen plukken als een vis uit het water, toch? Langzaam kwam hij dichterbij en de vogel bleef onverstoord zitten. Ja, hoe kon het ook anders dat hij gewoon vlakbij twee rennende katten landde. Hij moest vast oud en doof zijn. Maar hij zou zorgen voor een goede prooi voor de clan, zeker weten. Aspenpaw sprong, sloeg zijn klauwen uit. Hij hoorde nog gefladder, maar één van zijn klauwen kreeg vat op het beestje en de apprentice sloeg de vogel ruw op de grond. Verbaasd keek hij naar het beestje onder hem. Wow, hij had het serieus gedaan. Snel verloste hij het beest uit zijn lijden en pakte zijn vers gevangen prooi tussen zijn kaken. In een verend drafje liep hij terug naar Butterpact en liet daar de lijster voor zijn poten vallen. ‘Ik kán wel jagen, als jij me niet blijft lastigvallen,’ sprak hij trots. Misschien had de zoon van de deputy hem ergens met zijn woorden geholpen, maar dat ging hij niet toegeven. Butterpact was een pijn in de staart naar iédereen. Niemand mocht hem. Maar, misschien was hij zo slecht nog niet.

Aspenpaw nam even de tijd om zijn eerste eigengevangen vogel nauwkeurig te bestuderen. Aten ThunderClanners dit nou serieus élke dag? Vissen was zoveel makkelijker dan door het struikgewas sluipen op zoek naar beesten die omhoog konden vliegen. Hij hoopte dat hij iemand blij zou maken met deze vogel, een queen of een elder. Of misschien zou hij hem gewoon op de prooistapel gooien voor de liefhebber op te pakken. Maar hij zou weten wie zijn eerste vogel op zou eten. Aspenpaw keek weer naar Butterpact en ergens kwam er weer een lachje vanaf toen hij met zijn ogen rolde. ‘Het was ook jouw schuld!’ sprak hij, nog steeds een beetje pissig wat er voorheen was gebeurd, maar het begon alweer te verwateren. Oké, misschien had Butterpact het goed proberen te maken en misschien had hij gelijk gehad en misschien… héél misschien had hij de vogel niet kunnen vangen zonder Butterpacts hulp. Maar nó way dat Aspenpaw dat hardop ging zeggen. Vrijwillig Butterpacts ego strelen stond niet op zijn to-do list. Butterpact had het nog over dat de lijster - dat was het dus blijkbaar - erg dom was geweest. Dan moest hij wel toegeven en hij knikte instemmend. ‘Ja, hij was best dom,’ grinnikte hij. Want nu was hij dood en een lekker maaltje voor een hongerige kat. Aspenpaw had weer iemand een volle buik bezorgd. De zwart-witte kater glom gewoon van trots. Toen Butterpact hem arrogant aankeek over hoe goed zijn woorden wel niet waren, keek Aspenpaw, ook een tikje arrogant terug, en schudde zijn kop. ‘Echt niet, ik ben gewoon een goede jager,’ sprak hij zelfvoldaan. Toen Butterpact voorstelde om te gaan vissen - ook al was het een half bevel - knikte Aspenpaw. Vissen kon hij wél echt goed, dus hij zou Butterpact wat laten zien. Hij begroef snel de lijster, en ging toen achter Butterpact aan naar de rivier. Aspenpaw wilde het liefst de grijze kater inhalen om er eerst te zijn, maar Butterpact kon nog net wat harder rennen, tot Aspenpaws frustratie. Dus bleef hij op de achterhoede. ‘Wedden dat ik de eerste vang,’ sprak hij met een brede grijns toen de rivier in zicht kwam.