Met vlugge en lichte passen rende Crowpaw door een dunbegroeide strook van planten, haar zwarte vacht nauwelijks zichtbaar in de schaduw, maar overduidelijk op een open plek. Haar blauwe ogen flitsten van de ene naar de andere kant als ze even op adem moest komen. Haar oortjes waren gespitst voor ieder klein geluid wat op de aanwezigheid bleek van een kat of prooidier. Na een paar minuten vond ze zichzelf bij de plek die ze nog geen paar manen geleden had moeten trotseren. Hoogstenen. Waar zij had moeten werken als een paard om goed te doen bij haar vorige mentor, nog steeds haatte ze die blik in zijn ogen als ze het niet had gehaald en het weer totaal over moest doen. Met haar voorpoten kneedde ze de zachte ondergrond en bleef even uitdagend staren naar de berg, maar na weer een tijdje besefte ze dat dit totaal geen zin had. Ze kon dit wel manen blijven doen, maar het zou toch geen enkele zin hebben. Zuchtend van opluchting dat ze dat nooit meer hoefde te doen deed ze een paar stappen achteruit om weg uit de schaduw te komen van díe plek. Cindersoul deed het al goed voor haar, maar toch bleven de herinneringen in haar kopz itten van die afschuwelijke dag. Niet dat ze elke keer als ze BUrningfire zag bang wegrende of kwaad op hem werd, maar ze wilde gewoon niet graag lang bij hem blijven. Dat was alles, als ze nou een keer toevallig smaen op een patrouille zouden moeten, zou ze dat gewoon normaal doen, zoals iedere Warrior. Crowpaw lachte even en strekte haar zwarte voorpoten uit, haar bekje vormde een luie gaap en kneep haar ogen tot spleetjes. Kon er geen mooiere dag als deze bestaan? Vroeg ze zich soms wel een keer af, de zon scheen fel en er waren bijna geen wolken die regen zouden aanduiden. En het allerbeste was, ze hoefde vandaag even niet te trainen! Misschien zou ze meer weer eens wat moeten doen, jagen ofzo. Want als ze zo lui bleef rondhangen zou een Warrior haar misschien wel betrappen en haar de schuld geven. Met tegenzin begon ze haar snelle passen weer op te pakken, haar neus ving al snel de geur op van een eekhoorn. Ookal had ze nog geen enkele training gehad in jagen, toch zou het wel een kansje kunnen geven, toch? Ze zakte neer, zodat haar buik nog net niet de grond zou kunnen raken en begon langzaam naar voren te kruipen, haar bek een beetje open en haar neus die elke seconde weer de geur oppakte. Al snel zag ze het knaagdier, haar maag begon bijna heen en weer te sprongen van opwinding en haar ogen bleven strak gericht op de wollige staart. De seconden tikten voorbij en leken wel uren te duren, hoe deden Warriors dit nou? Zonder enig idee te hebben van wat ze gedaan had, sprong ze op, strekte haar voorpoten en hoopte op een 'Happy ending'. Maar natuurlijk voor haar, kwam ze net een muizenlengte te ver en raakte haar staart de eekhoorns schouder. Heel even leek er niets te gebeuren en kreeg ze een beetje hoop, maar net toen ze hgaar ogen opende en naar de eekhoorn keek, was die alweer in geen seconde verdwenen. Zuchtend likte ze haar vacht een beetje schoon en keek onderdanig neer op haar poten, ze had een heel stuk prooi gemist, en niet eens goed gemikt met springen! Hoe dom kon ze nog zijn?
[Everyone welcome!]
Onderwerp: Just strolling somewhere.. 
za 29 okt 2011 - 22:27
