The world you.... see?

Niet kunnen zien... hoe zou het zijn? Er waren meerdere katten die daar waarschijnlijk verschillende antwoorden opzouden geven. Een wereld gemaakt van duisternis, of 'zag' je iets anders? Werd je gek van het proberen dingen te zien of probeerde je het nooit? Het waren vragen waar Amber zich om de een of andere reden al de hele dag mee bezighield. Hem leek het verschrikkelijk om blind te zijn, en in Shadowclan waren er een paar Elders die blind waren... en er was nog een ander; Charredkit. Nu had Amberhunt geen zin om met Elders te praten en een bezoek aan de Nursery kon nooit kwaad dus waarom niet? Langzaam trippelde de rossige kater naar de Nursery toe. Hij liep naar binnen en wachtte totdat zijn ogen aan het schemerduister gewend waren. Raakte je, als je blind was, gewend aan de duisternis?... je eigen duisternis. Na een paar seconden spotte hij Charredkit, ze was twee moons oud en nog steeds was ze haar nest niet uitgekomen. Waarschijnlijk kon de kitten nooit apprentice worden en dat was vreselijk. "Hey Charred" Miauwde hij zachtjes, om de anderen niet wakker te maken.

Charredkit had haar oogjes gesloten, al sliep ze niet. Het was vermoeiend om ze open te houden wanneer het toch niets hielp. Haar kopje rustte op haar pootjes, haar zij tegen de vacht van haar pleegmoeder gedrukt. Ze hief haar kopje op toen ze pootstappen hoorde, automatisch ook haar blauwe oogjes opende; of ze dat nu nodig had of niet. Het voelde gewoon raar om tegen iemand te spreken met haar oogleden toe, al kon dat ook gewoon aan haar liggen. Toen ze haar naam hoorde, draaide Charredkit haar kopje die richting uit, haar blinde oogjes starend naar de kat die het uitsprak; of nu ja, dat dacht ze toch. Ze was nooit zeker of ze naar de juiste plek keek.

Charred hief haar kopje op en opende haar blinde, blauw oogjes. Ze zagen er niet heel vreemd uit, een beetje wazig. Ze keek hem aan, Amber vond het best knap dat ze in een keer recht naar hem keek. Hij vroeg zich af hoe hij dit gesprek moest voeren, Voorzichtig... tja, daar was hij niet echt goed in. "Ik vroeg me af, je bent nu twee moons. Wil je niet een keer naar buiten? Ik zou je kunnen begeleiden." Miauwde hij vriendelijk, wow tot nu toe was hij een vreemdeling die haar aanbood mee naar buiten te gaan. "Ik ben trouwens Amberhunt"

De kater die haar aansprak was vriendelijk, maar ook onbekend. Zijn stem klonk betrouwbaar, maar wat wist zij? Ze kon de blik in zijn ogen niet zien, en iedereen had altijd gezegd dat dat de spiegel van de geest was.. "Amberhunt", herhaalde Charredkit zijn naam, nog altijd starend naar de plek waar hij volgens haar was. Wou ze zelfs naar buiten? Ze was nog maar amper uit haar nest gekomen, en ze kende deze kat niet. Misschien liet hij haar gewoon achter.. "Hoe weet ik dat je me niet alleen zult laten?", vroeg ze daarom ook, haar donkere staart beschermend om haar tabby lichaampje slaand. Ze moest weten dat ze hem kon vertrouwen, dat hij haar veilig terug naar haar nest zou kunnen brengen, voordat ze met hem naar buiten zou gaan.

Het kleine poesje herhaalde zij naam en staarde hem nog steeds blind aan. Ze had niet echt een blik in zijn ogen, Amber geloofde niet heel erg in een spiegeling van de geest maar hij wist dat een blik veel kon verraden. Wacht.... was dat wat ze bedoelden? "Hoe weet ik dat je me niet alleen zult laten?" Vroeg ze toen en hij haalde zijn schouders op, toen besefte hij dat ze dat niet zag en miauwde: "Je zult me maar moeten vertrouwen, maar geloof me, ik laat je niet achter"

Charredkit aarzelde, haar blik nog steeds niet verplaatsend. Het deed er niet toe dat ze hem aanstaarde, want ze zag hem toch niet; en daarbij, ze wist niet hoe vervelend het kon zijn als iemand je aanstaarde want daar had ze natuurlijk niet echt ervaring mee. Wist zei veel of iemand haar aankeek of juist haar blinde blik vermeed. "Laat me dan op je rug zitten.", antwoordde ze uiteindelijk, zachtjes. Dan had ze altijd zijn vacht onder haar, dan was ze niet alleen in het donker. Dan was ze ook zeker dat hij haar niet gewoon zou laten staan in het midden van het camp, alleen en hulpeloos.

Amberhunt werd een beetje ongemakkelijk door het staren van Charred, hij moest zichzelf steeds weer vertellen dat ze blind was en niet doorhad hoe het was om zo aangestaard te worden. Na een tijdje antwoordde ze: "Laat me dan op je rug zitten." Het was best slim, dan wist ze zeker dat hij niet weg zou gaan. "Natuurlijk" Miauwde hij vriendelijk en hij zakte door zijn poten "Ik zit nu recht voor je, je hoeft alleen op te staan en naar voren te lopen en dan te klimmen." legde de Warrior uit.