I'm weak and what's wrong with that?

Amberpaw zag eruit als een verzopen kat. Haar lichtbruine vacht zag er veel donkerder uit van het water en hing maar naar beneden, over haar slanke gestalte. Je kon haar ribben zo tellen, maar dat was niet per se omdat ze zo slecht doorvoed was; het was gewoon omdat Windclan katten nu eenmaal nooit veel vet op hun botten hadden. En nog regende het, het goot met bakken uit de lucht. De slanke kattin keek met toegeknepen ogen naar de hemel. Ze moest ze wel toeknijpen, want anders viel de regen recht in haar ogen. Starclan was hen toch echt niet goedgezind. Eerst een droogte en dan deze zondvloed. Om nog niet te spreken van de katten die ze van hen weghaalden.

+ Quietstep eerst!

Huiverend keek hij naar de bruine tabby die het kamp binnen wandelde. Ze was voor hem een wandelende herinnering aan hoe alles volledig mis was gegaan. Hij schrok wanneer hij haar zag, alsof alles in één keer weer naar hem terugkwam. Aan de andere kant zou hij alles geven voor haar vergiffenis, alsof daarmee alles weer oké zou zijn. Toch weerhield hij zichzelf ervan om met haar te praten, wetend dat het niets zou oplossen. Hij zou goede bedoelingen hebben, zij zou hem de waarheid vertellen en hij zou die niet aankunnen. Hij zou zijn geduld verliezen en ooit op een dag zou het misschien eens misgaan. Hij had niet het gevoel dat zijn geweten veel meer aankon dan dit. Eerst had het pijn gedaan, nu voelde hij niet veel meer. Misschien was het beter als hij ook weg zou gaan, dan waren ze allemaal van hem af en kon hij lekker in zijn eentje zelfmedelijden gaan hebben. Ondertussen kreeg hij in de gaten dat hij Amberpaw nu vrij lang aan het aanstaren was. Niet de bedoeling.

Amberpaw voelde zich bekeken; en ja hoor, toen ze haar blik om zich heen wierp zag ze hém naar haar staren. De slanke kattin weigerde aan hem te denken als haar broer. Dat was hij niet, niet voor haar; misschien via bloed, maar dat was het enige. Ze keek hem kwaad aan en liep meteen op hem af, haar pas alles behalve onzeker. "Wat staar je me aan?", snauwde ze naar de warrior. Ze moest opkijken naar de gespierde kater en het zag er eigenlijk wel wat raar uit, van buitenaf gezien. Een kleine poes die de veel grotere kater de grond inboorde. Haar kwade groene ogen deden hem misschien meer pijn dan ze besefte; maar misschien was dat wel wat ze wou. Anderen pijn toedienen zodat ze haar eigen pijn kon vergeten. Niet dat ze dat zelf zou doorhebben. Zo slim was ze niet, de jonge Amberpaw.

Ergens brak het zijn hart toen hij zich bedacht hoeveel ze op Brindleleaf leek, hij voelde het alleen nog niet. Hij slikte even toen ze ineens gevaarlijk dichtbij kwam. Ze had hem gezien, ze was boos, ze kwam hierheen. Hij zou tegen haar moeten praten en hij wilde helemaal niet horen wat ze te zeggen had. Hij was bang voor haar, op een bepaalde manier. Het was een raar idee, voornamelijk omdat ze zo jong was en hij fysiek boven haar uittorende. Ondanks dat voelde hij zich ontzettend klein op dit moment. "Ik dacht gewoon..." probeerde hij, niet wetend wat hij überhaupt wilde zeggen. Hij schudde zijn kop, misschien kon hij beter gewoon zijn mond houden. Sorry zeggen. Wel voor dit kleine ding, maar niet voor de rest. Dat kreeg hij er niet uit. "Het spijt me," gooide hij er toen maar uit, bij gebrek aan beter. Hij wist niet waarvoor hij zich speet. Voor alles, waarschijnlijk.

Ja, dat was makkelijk om te zeggen nu. De kleine poes zetten nog een stapje dichterbij, tot hun snuiten elkaar net niet raakten. Haar groene ogen vlamden, maar op de één of andere manier was het anders dan vroeger. Vroeger had ze geschreeuwd, gestampt, geslagen, gekrabt. Nu was ze.. Rustiger. Raar eigenlijk hoe de normale rollen waren omgedraait. Het was niet normaal voor een gespierde kater zoals hem om bijna bang te zijn van zijn eigen kleine zus; het was niet normaal voor een kleine poes om zo onbevreesd tekeer te gaan tegen haar grote broer. "Ja, dat is makkelijk te zeggen.", snauwde ze, haar kaken op elkaar geklemd. Sorry, sorry, makkelijk gezegd; maar het zou niets helpen.

Alsof het niet erger kon, kwam ze nog een stukje dichterbij. Hij keek haar rechtstreeks aan in haar groene ogen en vroeg zich af wat er omging in dat kopje. Hij wilde haar leren kennen. Hij wilde haar schedel open breken en iedere solitaire gedachte in haar hoofd analyseren totdat hij haar eindelijk zou begrijpen. Heel misschien kreeg hij dan de kans om zijn naam te zuiveren tegenover zijn kleine zusje. Het viel hem op dat ze rustiger was, ze had meer controle over wat ze wel en niet zei. De vorige keer was ze uitgebarsten als een jonge vulkaan en hij was langzaam maar zeker gestikt in de nasleep. De poes gaf aan dat het makkelijk was om te zeggen, en dat was het ook. Woorden maakten niets meer uit in vergelijking met wat hij had gedaan. Er was niets anders dan in stilte te wachten tot hij kreeg wat hem toekwam. Zijn expressie verzachtte, hij knikte. Ze had gelijk, wat ze ook zei. Ze kon letterlijk alles zeggen en hij zou gedachteloos knikken, instemmen. Hij wist niet meer wat hij moest denken. "Ik weet niet wat ik moet doen," zei hij zachtjes. Woorden waren niet genoeg, acties misschien. Als hij maar wist wat hij zou moeten doen, dan was het allemaal zoveel makkelijker geweest. Maar niets dat ertoe deed was ooit echt makkelijk.

Amberpaw bleef hem even aankijken, recht in zijn ogen, maar verbrak het oogcontact toe. Ze zette een stap opzij en richtte haar rug naar hem. Zijn blik was te oprecht, te schuldig; ze kon het niet aan. Ze wou blijven geloven dat hij met zijn volle geweten gedaan had wat hij had gedaan. Ze wou blijven geloven dat hij de gevolgen van zijn acties kende. Want als ze moest denken aan hoe moeilijk hij het had.. Hoe schuldig hij zich voelde.. Dan ondermijnde ze haar eigen gevoelens. Ze voelde zich verraden, achtergelaten; en dat was zijn schuld. Dan kon hij zich daar toch niet slecht over voelen? Amberpaw schudde haar kopje en sloot haar groene ogen. Haar woede was er nog altijd, maar het was nu als een altijd brandend vuurtje, in plaats van een heuse vulkaanuitbarsting. "Wie wel..", mompelde ze zachtjes, haar klauwen in en uit hun hulzen slaand. Ze wist niet meer hoe ze zich moest voelen. Moest ze boos zijn? Verdrietig? Medelevend? Waarom kon er geen eenduidig antwoord zijn op de vragen in haar leven?

De waarheid was dat hij gewoon zo ontzettend moe was. Elke dag bedacht hij zich hoe alles zou zijn als hij bepaalde dingen niet gedaan had. Hoe dingen zouden zijn als zijn moeder vandaag terug kwam. Wat hij wilde doen, wat hij had moeten doen en wat hij zou doen. Elke nacht viel hij piekerend in slaap, zich afvragend wat nou het juiste was om te doen. En de waarheid was tevens dat hij het allemaal niet wist. Als er sprake was van goed en kwaad, wist hij het verschil niet meer. Hij kon niet zeggen wat het juiste was om nu te doen, hij wist niet waar het allemaal fout was gegaan. Hij was jaloers geweest, corrupt, waarmee hij zijn gedrag had kunnen rechtvaardigen. Alles wat er nu over was, was spijt en afkeer. De kattin voor hem leek een vlam te zijn die op het punt van uitgaan stond, en ergens stelde het hem gerust. Ze keerde hem de rug toe en haar stem klonk zacht toen ze sprak. Hij had haar moeder van haar afgenomen, ze had recht om hem te haten. Hij haalde zijn schouders even op en keek weg. Zijn woorden zeiden niets meer, dus bleef hij maar stil.

Hij maakte het er ook niet makkelijker op. Zwijgen, alsof woorden geen betekenis meer hadden. Alsof hij wist wat er door haar kopje ging; ze wist het soms zelf niet meer. Ze wou dat hij zweeg, dat hij ook wegging, maar aan de andere kant.. Ze had zijn stem nodig, die altijd maar probeerde alles goed te maken; ze zou het niet aan kunnen om zijn rood met witte vacht nooit meer te zien. Amberpaw was een gecompliceerde poes, nooit eenduidig op niets. Waarom kon ze niet meer zijn zoals vroeger? Vroeger, toen mama hier nog was, toen alles nog simpel was. Haar ogen traanden maar door de nog altijd stromende regen viel dat niet op. Ze keek om, niet draaiend maar alleen haar snuitje naar hem richtend, en opende haar groene ogen. Ze moest.. Ze wou niet meer zo bitter zijn. Ze wou niet altijd kwaad zijn, ze wou niet altijd verdrietig zijn. Ze wou blij kunnen zijn, zoals vroeger. Amberpaw kon hem niet in de ogen kijken, dus keek ze maar naar beneden. Ze wou hem vragen haar te helpen, maar op hetzelfde moment klonk dat zwak, niet wie ze was, niet hoe ze zich moest gedragen. En waarom zou hij haar überhaupt helpen? Wat voor reden had hij? Niet dat zij hem zo veel had geholpen. Haar hele leven lag in duigen, ook al was dit te repareren; de jonge poes was misschien dramatisch, maar het was letterlijk het ergste dat ze al had meegemaakt. En ze voelde zich zo zielig..

De regen irriteerde hem mateloos, en het was dat kleine beetje woede waar hij zich aan vasthield. Hij wilde gewoon dat het ophield. Dat Starclan eindelijk iets zou doen om alles op te lossen. De droogte, de regen, al het gedoe in de clan, Mousewish, Cheekykit en Brindleleaf. Ze hadden alles verpest, alles afgenomen en durfden vervolgens nog te vragen om gerespecteerd en verafgood te worden. Het was ziek, wreed en tevens zijn enige excuus om boos te zijn op iemand die niet hijzelf was. Zijn gedachten leken ineens nergens te zijn, alsof zijn hoofd momenteel leeg was en hij wou dat het langer zo bleef. "Ik weet nog dat ze altijd bang was geen goede moeder te zijn," begon hij. Hij herinnerde zich nog goed hoe beschermend ze altijd was geweest, hoe erg ze zichzelf de schuld gaf wanneer er ook maar een klein dingetje fout ging. "Niets was minder waar." Hij zag zichzelf met haar spelen in de Nursery. De wandeling buiten het kamp. Ze waren dol op elkaar geweest, onafscheidelijk. Hij had niet alleen zijn moeder verloren, maar ook zijn beste vriendin.

Ze was zo jong geweest toen ze wegging; ze had haar moeder nooit écht gekend. Tuurlijk, wel als moeder, als beschermer; maar nooit als kat, als warrior. Ze wist niet wat de poes dreef of waarom ze was weggegaan; en dus zag ze er maar het ergste in. Nog steeds draaide de kleine kattin zich niet helemaal naar hem. Ze snoof even ongelovig bij zijn woorden. "Ik kan me betere moeders inbeelden.", antwoordde ze mompelend. Zoals, om maar iets te zeggen, moeders die wel bij hun kinderen bleven. Die hun clan niet verlieten wanneer het moeilijk werd, of omdat hun zoon dat had gevraagd in één of andere woede-aanval. Amberpaw was er niet bij geweest, natuurlijk, maar dat was hoe ze het zich inbeeldde. Ze fronste en klemde haar kaken op elkaar. Haar spieren waren gespannen en haar vacht droop. Ze was een moederskindje geweest, toen dat nog kon. Dat was niet moeilijk natuurlijk; haar vader was ook maar een mismaakt mormel. Gestraft door Starclan omdat hij hun regeltjes had overtreden. Waarom verafgoden ze Starclan? Niks dat ze doen is positief, ze voorzien enkel maar pijn en verdriet.

Een rasecht moederskindje, dat was hij geweest. Hoe had het ook anders gekund in de afwezigheid van een vader. Nog steeds was hij ergens boos op zijn moeder, dat ze hem nooit verteld had dat zijn vader al die tijd gewoon in het kamp had rond gelopen. Het had niet zo hoeven gaan en toch vroeg hij zich af waar die woede vandaan kwam. Vader of niet, hij had een ideale jeugd gehad. Waar wilde hij nou echt over klagen? Hij was een verwend nest geweest. Een puberende idioot die alleen aan zichzelf dacht. Jaloers, kleinzielig, wreed. Amberpaw merkte op dat ze zich betere moeders in kon beelden, waarop Quietstep even stil bleef. Verbeelding was een gevaarlijk iets. Je kon je allerlei mooie dingen inbeelden, of ze zouden gebeuren was een tweede. "Ik niet," zei hij toen zachtjes. De grootste vorm van het verbale 'sorry' dat er was. Hij wilde haar, enkel haar. Hij schraapte zijn keel in de hoop zijn stem niet te laten breken. "Ik was boos. Ze had me verteld dat mijn vader dood was," ging hij verder, om zichzelf eraan te herinneren dat zijn jeugd niet geheel vlekkeloos was gelopen. Ze konden wel vingers blijven wijzen, het makkelijkste was om gewoon vooruit te gaan.

Dood? Misschien was dat beter. Een schonere oplossing. De dood hield nooit zo veel losse eindjes, want het knoopte ze allemaal vast. Tegenover de clan verlaten, tenminste.. Je dierbaren de wetenschap nalaten dat je nog leefde, maar bewust weggegaan was van hen; zoals zelfmoord plegen, maar erger nog. Want iemand die zelfmoord pleegt wil gewoon weg van alle pijn; iemand die de clan verlaat verraad zijn hele familie, al zijn vrienden, alles wat die is geweest van kitten af aan. "Ik had liever gehad dat hij dood was..", mompelde Amberpaw. Ze wou het ergens niet luidop zeggen, omdat het zoiets wreeds was om te wensen; en hoewel de jonge poes boos was, was ze nooit wreed. "Ik heb moeten opgroeien met de wetenschap dat Starclan hem gestraft had voor ons bestaan." Tsja, wat was dan beter? Amberpaw had in ieder geval liever de makkelijkere oplossing gehad.

Bronzemask was het kamp binnengelopen na een mislukte jacht. Toen ze de twee zag was ze van een afstandje blijven kijken. Haar hart brak toen ze de woorden van haar familieleden hoorde. "Ik heb moeten opgroeien met de wetenschap dat Starclan hem gestraft had voor ons bestaan." Die woorden... Bronzemask had er nooit over nagedacht wat voor impact dat op jonge Amberpaw en haar siblings had gehad. Ze besefte dat zij het was die Amberpaw gekwetst had. Zij en de hele Windclan hadden gefluisterd over het zoveelste 'ongelukje' van Brindleleaf. Een traan rolde over haar wang. Ze haalde diep adem en liep toen op de twee katten af. "Amberpaw... Quietstep..." Bracht ze zachtjes uit. "Hoe kan ik jullie helpen." Haar stem was zwak en gebroken.

In stilte krulde hij zijn staart - waar door de regen nog maar weinig van over was - om zijn poten heen. Hij keek lichtelijk verbaasd op toen Amberpaw zei dat ze misschien wel had gewild dat Sparrowfeather dood was. Een duistere opmerking, vooral van zo'n jong iemand. Toch begreep hij het ergens wel. Als hun vader gewoon dood was geweest, zoals Brindleleaf al die tijd had volgehouden, was alles veel makkelijker geweest. Zijn moeder zou gewoon hier zijn, ze zouden niet rondlopen met het stigma dat ze nu hadden. Amberpaw zou er ook niet geweest zijn. Hij wilde met haar instemmen, maar had er het hart niet voor om zijn bloedeigen vader dood te wensen. Niet hardop, in ieder geval. Wat Amberpaw vervolgens zei, deed zijn maag doen omdraaien. Starclan had hem gestraft. Hij vond het nog steeds een ziekmakend idee dat Everkit had moeten sterven voor de fouten van diens ouders. Wat voor zieke geest vond dat eerlijk? Waarschijnlijk had het nooit om eerlijkheid gedraaid. Voor hij kon antwoorden, kwam Bronzemask aangelopen, vragend hoe ze hen kon helpen. Waarschijnlijk had hun tante een gedeelte van hun gesprek meegepikt, en Quiet rechtte zijn rug. "Amberpaw en ik hadden gewoon nog een hoop om over te praten," vertelde hij toen aan Bronzemask. Hij had geen idee hoe ze kon helpen. Of ze wel kon helpen.

Amberpaw sloot zich meteen weer af toen Bronzemask zich er weer mee kwam bemoeien. Quietstep leek dat niet te doen, en boos keek ze de twee aan. Haar tante deed te veel alsof ze haar moeder kon vervangen; en ze moest weten dat dat nooit, maar dan ook nooit, het geval zou zijn. "Bemoei je er niet mee.", snauwde ze de bruine tabby af, en meteen draaide ze zich weg van haar. Haar mentor kon niet helpen. Ze mocht niet helpen. Amberpaw was groot genoeg om voor zichzelf te zorgen, en daar had ze niemand voor nodig. Stukje tante die niet eens geprobeerd had om haar moeder op andere gedachten te brengen, maar dan wel deed alsof ze erna kon helpen. Hmpf. Hypocriet. Waarom kon zij niet de zus zijn die weggeweest was? Dan was iedereen een heel stuk blijer geweest. Niemand hing zo veel af van Bronzemask als van haar zus. De jonge tabby klemde haar tanden op elkaar maar richtte haar kopje weer naar haar mentor, om haar een boze blik te geven. Nee, ze moest hier niet proberen de heilige samaritaan uit te hangen die alles weer op de juiste plek zou helpen. Zie, er zat zelfs een traantje in haar ooghoek! Alsof zij de enige was die verdrietig was. Alsof ze met medelijden hun vertrouwen zou kunnen oproepen. Alsof ze niet zo doortrapt als een vossenhol was. Hmpf.

Quietstep rechtte zijn rug. "Amberpaw en ik hadden gewoon nog een hoop om over te praten." Miauwde de kater naar Bronzemask. Amberpaw keek met een boze blik toe. "Bemoei je er niet mee!" Snauwde de apprentice boos terwijl ze zich van haar mentor wegdraaide. Daarna gaf ze Bronzemask nog even een boze blik met haar tanden op elkaar geklemd. Bronzemask vermande even en schudde de traan weg. "Ik wil gewoon dat alles weer word als vroeger." Bracht ze met moeite uit. "Amberpaw, ik snap jouw pijn. Echt waar. Mijn ouders hebben mij en je moeder meteen na de bevalling verlaten en voor dood laten liggen in de middle of nowhere. Ik werd door een pleegmoeder verzorgd die mij en jouw moeder haatten. Ik heb moeten zien hoe mijn zus een dode kitten op aarde zette." Miauwde ze wanhopig.

Amberpaw leek om één of andere reden niets met hun tante te maken te hebben en durfde zelfs te zeggen dat ze zich er niet meteen mee moest bemoeien. Quietstep fronste even. "Amberpaw," sprak hij meteen uit, op een waarschuwende toon. Bronzemask verdiende dit niet. De poes had er alles aan gedaan om de overgebleven kittens op te vangen nadat Brindleleaf vertrokken was. Als ze iets verdiende, was het respect. Het brak zijn hart om te zien dat Bronzemask een traan uit haar gezicht moest vegen. De definitie van ondergewaardeerd. De poes opende haar mond en vertelde dat ze wilde dat alles zo werd als vroeger, iets waar hij het volledig mee eens was. Hij luisterde haar verhaal verder aan en legde zijn oren in zijn nek. Hij had er nooit over nagedacht dat zijn moeder en tante het ook zo moeilijk hadden gehad voordat hij er überhaupt was geweest. "Amber, Bronzemask heeft ontzettend veel voor ons gedaan. Zowel voor onze moeder als voor Mousewish. Dit is voor niemand gelopen zoals ze het wilden, maar het is gebeurd. Brindleleaf heeft er zelf voor gekozen om weg te gaan," zei hij op rustige toon. "Onze familie heeft al genoeg meegemaakt." Even wilde hij dat Mousewish hier zou zijn, ze had vast geweten wat te doen.

Ze snapten het gewoon niet, niemand snapte het. Ze was maar een tiener, waarom moest ze rekening houden met het verdriet van alle anderen wanneer haar eigen verdriet al zo overweldigend was? Waarom moest ze zich gedragen als een warrior wanneer ze nooit klaar was geweest om apprentice te worden? Waarom moest ze de verantwoordelijkheid dragen wanneer haar eigen moeder dat zelfs niet meer aankon? "Mama ging weg omdat jullie dat van haar wouden! Ik moet hieronder leiden maar jullie hebben het veroorzaakt! Bronzemask zal nooit kunnen zijn wat mama was en ze moet het niet proberen ook!", riep ze kwaad tegen haar broer, haar tante verder compleet negerend. Ze was haar aandacht niet waard, ze was een vossenstront, een muizenbrein. Het was duidelijk dat de jonge apprentice geen respect had voor haar mentor, maar voor haar verdiende Bronzemask dat ook niet. Ze was zo'n goede zus - gewoon haar zus de clan laten verlaten. Dat dat een beetje hypocriet was omdat ze zelf ook geen geweldige zus was, kwam niet in haar op.

Quietstep waarschuwde Amberpaw en luisterde met zijn oren plat naar wat Bronzemask te vertellen had. "Amber, Bronzemask heeft ontzettend veel voor ons gedaan. Zowel voor onze moeder als voor Mousewish. Dit is voor niemand gelopen zoals ze het wilden, maar het is gebeurd. Brindleleaf heeft er zelf voor gekozen om weg te gaan." Miauwde de wit met rode kater rustig. Bronzemask wierp hem een dankbare blik. "Onze familie heeft al genoeg meegemaakt." Vervolgde hij. Amberpaw was het hier blijkbaar niet mee eens. "Mama ging weg omdat jullie dat van haar wouden! Ik moet hieronder leiden maar jullie hebben het veroorzaakt! Bronzemask zal nooit kunnen zijn wat mama was en ze moet het niet proberen ook." Riep ze kwaad. Verbijsterd luisterde haar mentor naar deze woorden. Ze wilde er tegenin gaan, haar terecht zetten, maar kon het niet over haar hart krijgen om te schelden tegen degene die als een dochter zou moeten zijn. "Je weet niet wat je zegt." Bracht ze zacht uit, op haar tong bijtend zodat haar tranen niet weer vochtig zouden worden. Ze stond op het punt van breken. Dat wist Amberpaw waarschijnlijk ook, die wou haar zien breken. Ze kon niet langer geloven dat dit maar een fase was. Ze had zoveel geduld gehad met haar. Dat geduld raakte op.

Onderwerp: Re: I'm weak and what's wrong with that?