Nothing left to say (Amberhunt)

Soaringpaw keek naar de kater, hij leek opgeschrokken te zijn door zijn begroeting. Amberhunt opende zijn Amberkleurige ogen, de jonge apprentice keek hem terug aan. De kater wachtte even en wiebelde ongeduldig met zijn oren, al stond er wel een glimlach op zijn gezicht. Amberhunt Glimlachte, een goed teken de kater glimlachten ook. "Lang verhaal, maar als ik zeg dat ik een zwaargewonde rogue half-zus die ik niet hoorde de kennen het kamp in sleepte en toen moest vertellen hoe ik haar kende, zou dat genoeg zijn?' Vroeg Amber en de glimlach verdween en maakte plaats voor een wat sombere blik. De jonge kater keek hem aan, Soarings glimlach zakte weg tot een serieuze blik. Hij knikte, even keek hij om zich heen. Er waren weinig katten die hun hoorden, er was bijna geen kat wakker of 100% bij. "Dus als ik het kort samenvat, jij hebt een Rogue half zus en wilde haar redden?" Miauwde hij als vaststelling, zijn ambere ogen keken ook in de ambere ogen van de kater voor hem. Langzaam liet Soaring een zucht vallen, de jonge apprentice wist zelf hoe erg het was om niet het kamp uit te mogen. Hij wilde vrij zijn, al voelde deze Clan als een gevangenis. Hij wilde graag ontsnappen van het leven al zou het een verspilling zijn voor alles wat hij hier in het kamp had opgebouwd, al zag hij iets in de ogen van deze kater voor hem. Hij had een verdrietige blik, dus was er dan iets tussen hem en zijn zus? Daar zouden we al snel genoeg achter komen, hij slikte kort en nam even de tijd om vervolgens weer een vraag te stellen. "Is er dan iets tussen jouw en je half zus?" Miauwde de jonge apprentice, hij keek de kater diep in de ogen onderzoekend aan. Misschien zou hij het kunnen oplossen of zo, hij wist wel dat Amber een daad was begaan die tegen de Clan regels was, al wist hij ook dat het niet slecht bedoeld was. Hij ging zitten en liet een medelevende blik vallen, hij wist niet hoe hij dit moest doen al was het niet zo fijn om een kat zo verdrietig te zien.

De jonge kater keek hem doordringend aan, toen hij het had samen had gevat de situatie had de oranje kater niks gezegd en geen poot gestrekt. Dus hij zou er maar vanuit moeten gaan dat het goed was, hij nam diep adem en concentreerde zich. Hij ging er ook vanuit dat de kater voor hem niks verkeerds had gedaan, al vonden de regels dat wel. Natuurlijk was het ongepast om een kat binnen de Clan te brengen maar die kat was in nood, hij stelde zijn volgende vraag. Toen leek de krijger vanbinnen te breken, al kon hij het van buiten amper laten zien zag de jonge apprentice het wel. Soaring ging er vaak al gelijk van uit dat het, het ergste zou zijn. Dus het kon alleen maar beter, toch? De oranje kat knikte langzaam en begon: "Ze was de laatste... de laatste van de familie die contact met me hield." Zuchtte Amber en zijn stem hakkelde een beetje. De jonge kater keek de oranje member aan, zijn ogen keken in de ogen van een krijger die niemand van zijn familie meer had. "oww." Mompelde hij, het deed zeer om over zo iets te praten. Mmmmmh, Soaring dacht na. Hij begreep zijn verdriet, toch had de kater wel medeleven met de kater voor hem. Een langzaam glimlach kwam op zijn gezicht en hij boog zich richting de oranje krijger, "ik zou willen dat ik je kon helpen." Fluisterde hij. De gestreepte tabby ging weer rechtop zitten en keek de krijger aan, de jonge kater slikte. Al gaf hij de kater een glimlach en sloot kort zijn ogen, "maar is Shadowclan dan geen familie?" Vroeg de kater. Nu bemoeide hij zich met anders man zaken, had hij niet moeten doen. "Want ja, we zijn een groep, een grote familie en we doen alles voor elkaar of ja minstens je kop er niet af bijten." Vervolgde Soaring als een soort grap aan het einden, er konden altijd ergere zaken zijn al was het erg pijnlijk voor de kater voor hem. Langzaam slikte de apprentice waarna hij besloot om naast de grote krijger te gaan liggen, hij legde zijn kopje tussen zijn poten neer en staarde vooruit. Zijn ogen tuurde het kamp door, er begonnen steeds meer katten langs te komen. Hij sloeg zijn donkere warme staart rond zijn lichaam waarna hij zijn ogen weer richten op Amberhunt, een serieuze blik was op de oranje warrior gevallen.

De jonge apprentice keek hem aan, iets met een verzachte blik. Hij slikte toen de grote krijger voor hem zuchtte, het duurde even. Soaring keek rond, hoe moest hij deze krijger overtuigen. Ach ja, hijzelf zou ook zo zijn als het bij hem was gebeurd. Zijn oortjes wiebelde heen en weer waarna hij de krijger aan keek, al keek hij niet naar hem. De oudere krijger keek naar het stille kamp en sprak toen: "Ja, dat zouden ze moeten zijn en dat is ook de reden waarom ik een rogueleven heb weerstaan, maar met mijn zus was het anders..." Even viel er stilte toen er weer een zucht viel van de oudere kater naast hem, de jonge apprentice keek weer door het stille kamp heen. Er moest toch iets zijn waarmee hij zijn gedachte kon legen, iets. Hij wist het niet zeker hoe hij deze kater moest aan pakken, dus keek hij de krijger aan. "Zullen we iets anders doen?" Zei hij toen, als een soort voorstel. Misschien rondje door het kamp rennen? Misschien iets waardoor deze kat naast hem zich minder eenzaam zou voelen, Soaring slikte. Hij moest toch iets bedenken, de jonge kater voelde zich koud vanbinnen al was zijn lichaam nog levend. Hij wist hoe zo iets zou kunnen voelen, hij wist dat deze kater op het breken stond. Al hoopte hij hiermee Amber zijn pijnlijke gevoel weg te halen, zijn gedachtes even te vergeten. "Rondje door het kamp?" Boot hij daarna uitdagend aan, al lag er overal sneeuw dus misschien kon dit een gladde race worden...

De kater zag hoe de krijger voor hem leek te breken, hij bleef harteloos staan. Keek naar de kater, al wist hij dat hij beter aan iets anders kon beginnen. Zijn blik verzachten, de krijger voor hem knikte op zijn vraag. "Is goed, waar zullen we beginnen?" Vroeg Amber terwijl hij opstond. Soaring glimlachten en knikte, even dacht hij na. Het leek hem wel gezellig om een race te houden. Vele katten in Shadowclan waren niet snel, hij zelf hoorde er ook bij. Dus dit zou een goede training zijn, "Nou misschien, hier en nu?" Stelde de apprentice voor. Zijn ogen keken naar de kat, hopend dat hij er ook mee eens zou zijn, hij was namelijk de gene die er moete mee had. De apprentice stond op en ging in zijn sprinthouding, hij zakte door zijn poten. Het was vrij koud buiten, al wist hij niet zeker hoe dit veder ging. Hij slikte en sloeg speels met zijn staart, "Aan jouw de eer om af te tellen." Miauwde de jonge kater. Soaring was klaar voor de race, klaar om zijn best te doen.

OOC; Sorry zal er nu op letten ^.^" niet goed gelezen

Soaringpaw en Amberhunt grinnikte zachtjes, de krijger had zijn voorbeeld gevolgd en daarna knikte de krijger. Even moest de kater na denken, hij wilde de krijger verslaan al zou dat moeilijk zijn. Het was immers een krijger die al langer op dat vak heeft gezeten, laten de beste winnen niet waar. "Vijf, Vier, Drie" Begon Amber en hij zette zich schrap. "twee" Miauwde de kater, de jonge kater keek recht voor zich uit. Hij moest zijn best doen, hij moest maar zich alvast schrap zetten voor de laatste tel. "EEN!" Riep de krijger waarna hij onmiddellijk weg sprinten, de jonge kater zette zichzelf ook in de sprint. Hij rende zo hard als hij kon achter de krijger aan, hij hijgde al deed hij zijn best. Steeds op en neer. Soaring beet op zijn onderlip en deed zijn best om de krijger bij te houden, misschien.. "Hou je het nog vol!" Hijgde hij nog plagend. Hij deed zijn best om door te zetten, om zijn best te doen. Al zou de krijger vast sneller zijn een stuk sneller, hij bleef hijgen.

Soaringpaw besloot een tijdje sneller te gaan, zodat hij een beetje de krijger kon bij houden. Nu kon Amber gelukkig zijn dan dat hij eerst was, Amber grijnsde toen hij hem aan het plagen was. "Absoluut, maar lukt het bij jou ook nog?" Miauwde de krijger kalm terug. "hgh N... Natuurlijk!" Hijgde de apprentice, zijn ogen vielen op de oudere kater. De krijger begon zijn passen te versnellen, vlug probeerde de apprentice de krijger bij te blijven. Al mislukte dat al snel, hij was niet zo vlug en kon moeilijk de krijger zijn voorsprong nog inhalen. Al kon hij proberen om op de tempo van Amber te blijven, hij wilde niet zo ver achterlopen. Niet vandaag en ook niet nu, nooit niet zal hij opgeven aan zijn vermoeidheid. Hij bleef hijgen, al verslapte zijn snelheid wel. Toch bleef de apprentice rennen, alleen ging dat steeds langzamer en langzamer. Hij hijgde, al versnelde hij zijn pas weer. Geen tijd voor opgeven, geen tijd om te verliezen. Hij moest een moeilijke tegenstander zijn, kop op Soaring. Je kan het, hij versnelde zijn pas nog meer. Even, nog even doorzetten. De krijger kwam weer in het zicht, zijn ogen gefocust op zijn doel.

De jonge apprentice probeerde de kater bij te houden, al leek dat te moeilijk te gaan doordat de krijger eerder was aangekomen als de ander. Al kwam de apprentice wel binnen en had het niet opgegeven. Amberhunt grijnsde, al deed de jonge kater een spelende glimlach opzetten. Al hijgend luisterde hij wat de oudere kater te zeggen had, "Heel goed, je hebt geen lange achterstand gehad." Prees de krijger hem, de apprentice knikte al was hij er niet zo blij mee. Al had hij wel zijn best gedaan om zo hoog te komen, "He, nog een spelletje doen?" Jup, hij wilde door. Hij wilde hoger proberen, hij kon toch hoger komen misschien. De kater wiebelde met zijn oren en keek hem uitdagend aan, misschien ging Amber er wel mee door... Hij kon wel hopen op wat leukers, "Misschien even stoeien?" Stelde de jonge kater voor en gaf een duidelijke speelse zwiep met zijn staart.

De jonge kater zuchtte even diep al raapte hij zich bij een, langzaam krulde zijn mond hoeken op tot een vriendelijke glimlach en stelde zijn vraag of het een goed idee zou zijn. Amberhunt's oren gingen overeind staan, al sloeg de kater voor zich zijn klauwen uit. Oké, zou hij dat ook moeten doel? "Sure" Grinnikte de krijger toen terwijl hij zijn klauwen omhoog bracht. Toen klapte hij zijn nagels weer in en gaf Soaringpaw een speelse mep op zijn schouder. Ergens keek de jonge apprentice verschrikt op en schudde daarom zijn hoofd, "Waarom niet?" Grijnsde Amber. Soaring knikte, als hij het gelijk een moord game wilden maken dan werd het juist alleen maar leuker? Al bleek dat niet zo te zijn, maar voordat hij het zichzelf besefte was de kater voor hem op hem gesprongen en probeerde hem tegen de rond aan te drukken. De jonge kater grijnsde, oh? Al probeerde Soaringpaw met deze truck zich om te draaien om en op zijn rug te gaan liggen. "Oh nee, Amber wat ben jij sterk." Acteerde de jonge apprentice om er wat meer en spel van te maken, waarna hij probeerde om zijn achterpoten te gebruiken om de kater boven zich van zich af te duwen. Het was een verrassing, al zouden vast meerdere katten zoiets geprobeerd hebben dus wist hij niet hoe hij dit veder zou bespelen. Uit eindelijk maakte hij zich los uit de greep van de krijger en zwiepte speels met zijn staart, een uitdagende blik maakte al waar dat hij dit erg interessant vond. Vlug sprintte Soaring op zijn tegenstander af om te proberen Amber om ver te rammen, de jonge apprentice had namelijk vaak gevechten gezien en had vaak in deze geobserveerd dat deze op elkaars rug sprongen om elkaar van boven te verzwakken maar dit was ook maar een optie.

De apprentice probeerde schade aan te richten aan de kater voor hem, hij wilde winnen dat was het. Al was hij maar een leerling in opleiding, hij kon het proberen. De kater voor hem wist hem te ontwijken, al wist de oudere krijger om op zijn rug te springen. De jonge apprentice probeerde hem van zich af te krijgen, hij wist een ding hij moest op zijn rug gaan al zou dat niet helpen omdat vaak jonge katten lichter zijn als oudere. Voordat hij een zet kon doen werd hij al naar beneden gedrukt, al lag de jonge apprentice niet in de houdgreep. Hij hield zijn klauw op de keel van Soaring en fluisterde: "Geef je over" terwijl hij zachtjes grinnikte. De bruin gestreepte kat keek hem aan, langzaam ging hij over in een grijns. Nee, nog niet verslagen. Hij probeerde met zijn voorpoot het gezicht van Amber te raken, zodat deze kat van hem af geduwd zou worden. Meeste katten zouden op dit moment aan de achter poten denken, hij niet. Hij moest zijn gewicht en gebied gebruiken, hij rolde een paar keer over de grond heen en maakte zich los uit de greep van de kater voor zich. Hij was al zelf een tijdje bezig om zichzelf omhoog te brengen in zijn vecht trainingen, zijn ogen stonden uitdagend maar toch verbaast. Hij hijgde, zijn stamina was niet zijn ding. Al kon hij minstens zijn best doen, de jonge kater wist een ding. Niet opgeven, vlug raasde hij naar voren. Vervolgens moest hij een idee verzinnen om deze keer op de kater te belandde, want Amber was het al twee keer gelukt om hem tegen de grond te drukken. Hij zelf leek de kater met geen enkele keer te raken, iets van teleurstelling kwam in zijn hoofd. Hij had vele fouten gemaakt, in tussen was Soaring eigenlijk achter de kater beland. Hij was langs hem gerend maar had niet gedacht aan het moment dat hij op zijn rug moest gaan, op deze manier moest hij maar wat anders bedenken. Hij probeerde de krijger voor hem te vloeren door zijn voorpoten in zijn poten te haken, hij moest toch iets proberen sinds zijn eerste plannen gefaald had en deze ook voor een groot deel eigenlijk gefaald had.