Curiosity

Met trage, behoedzame passen naderde hij de grens van zijn territorium, en schichtig keek hij om zich heen. Kenway had van sommige rogues verhalen gehoord van een groep die zich gevestigd had, en om zijn nieuwsgierigheid te stillen was hij van plan om daar meer over te weten. Maar de tuxedo kater was lang niet de sterkste, en aangezien er toch veel ruige, en agressiefe katten hier rondlopen had hij geen zin om iemand tegen te komen. Meestal was het Ken die een ruzie uitlokte, puur vanwege zijn verkeerde humor. Zijn oranje ogen waren nu gefocust naar voren, waar zijn grens al in zicht was. Ergens daar achter zou die groep plaatsvinden. Eigenlijk was Kenway niet alleen nieuwsgierig, maar wilde hij ook in de groep. Hij was immers een sociaal persoon, en bovendien kon hij wel bescherming gebruiken. Wat twijfelend stond hij stil bij zijn grens, en langzaam zette hij zijn poot erbuiten. Al gauw volgde de rest van zijn lichaam, en trippelde hij verder. Hmmm, welke kant nu op?
- en Tank c:

Er doemde een grote, grijze kater in de verte op, en Kenway verstarde. Stel nou dat dit juist één van die agressieve vechtjassen zou zijn? Geen enkele beweging kwam van de ander, en voorzichtig zette hij nog een stap vooruit. "Hey!" riep hij, met een enigzins vriendelijke ondertoon in zijn stem. Die was zelden te horen, maar die grijze kater straalde kracht uit. En Kenway was niet stom. Hij bleef staan waar hij was, met zijn oranje kijkers strak op de ander gericht. Als diegene hem zou aanvallen, zou hij het op een sprintje wagen. Kenway was niet sterk, maar snel zijn zat er wel in. En in praten was hij de beste. Dus als het op een ruzie zou uitlopen -liever niet-, zou het waarschijnlijk wel lukken om zich er uit te praten.

Kenway wiebelde nerveus met zijn oortjes toen hij de zware stem van de andere rogue hoorde. Oké, hier moest hij echt geen ruzie mee krijgen. "Je weet toch dat je richting die ene rogue groep aan het lopen bent, als je verder daarheen gaat", Kenway volgde de richting waar de staart van de ander naartoe zwiepte, en wipte van zijn linkerpoot, naar de rechter. Het leek wel alsof die grijze kater zijn gedachten kon lezen, en de kleine tuxedo haalde diep adem. "Nou, eerlijk gezegd.. zoek ik naar een lid van die 'ene rogue groep'," begon hij terloops, de term die de ander had gezegd herhalend. Hij draaide zijn kop weer naar de ander, en keek hem onderzoekend aan. "Of heb ik nou het geluk om een lid hier te treffen?" Zijn praatjes werden niet door iedereen getolereerd, maar hij kon het proberen. Misschien zat er achter dat pantser van die kater wel wat humor.

Bij het geluid van dat harde, bulderende geluid deinsde Ken toch even wat achteruit. Kennelijk was het een lach, maar 't was zo ongelooflijk hard. Maar het was dus een lid, dus de tuxedo kalmeerde weer. Hij dacht even diep na hoe hij zijn volgende zin zo formuleren, en keek de ander weer aan. "Ik hoorde dat ze nog leden zochten, dus ik dacht: ik kom even een kijkje. Want in een groep werken is veel efficiënter dan alleen." miauwde hij in één ademteug. Waarom was hij in vredesnaam zo zenuwachtig? Dit voelde niet fijn, en dus gebruikte hij het trucje wat hij vroeger had geleerd. Ogen dicht, diep inademen... vervolgens weer heel rustig uit. Hij opende weer zijn ogen en voelde de kalmte in zijn tenen weer terugkeren. De kalmte stroomde helemaal weer naar z'n kop en zijn normale grijns speelde weer op zijn lippen. Dat was veel beter.

Ken luisterde aandachtig naar de woorden van de ander, en kneep zijn ogen tot spleetjes. Er was iets in zijn houding wat niet klopte. Iets, waardoor het leek alsof hij hem de tuin om leidde.  "Maar je weet toch dat je dan eerst die leidersfiguur van hen moet overtuigen?"  Dat zinnetje, alsof die leidersfiguur zo erg schrikbarend was. Alsof er nog een kater was die sterker en groter was dan deze. De tuxedo zette één stap dichterbij de ander, en nam deze goed op. "En wie is die leidersfiguur dan?" Het kwam er niet al te vriendelijk uit, maar dat was hem gewoon. En dat moesten ze dan maar gewoon accepteren. "Ik ben Kenway, by the way." Dat laatste kwam er automatisch uit, na al die grappen die hij in het verleden gemaakt had met zijn naam. Ach, dat deed er ook niet toe. Hopelijk kon de rogue voor hem Ken naar de leidersfiguur brengen.

De grote kater voor hem stelde zichzelf voor als Tank. Een best wel passende naam, vond Ken.  Toch was er iets met die naam, alsof hij hem al kende. Maar dat kon niet, toch? Hij had deze kater immers nog nooit ontmoet. Tank ging nog even door met vertellen over hoe gevaarlijk en groot die leidersfiguur wel niet was, en ergens begon de tux een beetje verveeld te raken. Hij vond het immers best saai om steeds een verhaal te horen die steeds om een iets andere manier verteld werd. Dus lette hij niet op, en miste dus bijna de opmerking dat Tank die 'legendarische' leider was. En toen de leider die dus kennelijk voor zijn neus stond begon te lachen, keek de rogue een beetje ongemakkelijk naar de ander. Toen Tank een beetje bekomen was van die afgrijselijke lach van hem, sprak deze dat hij Ken wel een goede kandidaat vond. Nou, toen was 'ie wel blij. Als een schoothondje liep hij achter de grote leider aan, benieuwd waar deze hem heen zou brengen.