The truth ll Hellhound & Runa

De grote rode poes was het zat, Hellhound kon haar niet voor eeuwig vermijden. En het feit dat Runa elke dag aan haar kop zat te zeuren over ' ik wil mijn papa ontmoeten' 'waar is papa' hielp ook niet mee. Maar waar de kater uithing was een raadsnel die rat leek wel verdwenen. Ze zou hem bijna voor dood verklaren, bijna dan. De grote kattin stapte de Barn uit, ze liet haar dochter even alleen. Maar voor een goede reden, Hellhound was in het kamp. Dat wist ze zeker, en dit keer kon de kater niet aan haar ontsnappen. De ijs koude ogen van de rode poes keken het kamp door, zoekend naar zijn rode vacht. Die ze uitendelijk ook vond, de poes verspilde geen seconde en liep op de kater af. Ze zal hem confronteren met alles, of hij dat nou wilde of niet. 'Hellhound' sprak ze koud terwijl ze voor de kater ging staan. 'We moeten praten' vervolgde ze toen. Haar ogen boorde in die van hem.'Het is belangrijk' De rode kattin keek even achterom, haar dochter zou haar vast wel gevolgd zijn.

Hellhound&Runa

Slaperig probeerde Runa haar oogjes open te houden, maar dat lekkere warme vacht van haar moeder maakte dat haast een onmogelijke taak. Het liefste wilde ze haar neusje wegstoppen in de vacht van haar moeder. En ze zou het ook bijna gedaan hebben als haar moeder niet opeens was opgestaan en de barn was uitgelopen. De kitten piepte verontwaardigd en krulde haar poten naar zich toe zodat ze hopelijk wat warmte van zichzelf zou krijgen, maar dat ging nauwelijks. Haar ogen volgden haar moeder, maar ze kon de dikke pels van haar moeder al niet meer zien omdat haar moeder steeds verder het camp inwandelde. De kitten hief zichzelf op haar vier poten en klemde haar kaken op elkaar toen er opnieuw een rilling door haar heen ging, maar ze zette dapper door en ging naar buiten. Ze zag dat haar moeder recht naar een tom ging die niet echt op Runa leek, maar net als haar moeder ook een erg dikke pels had en groene ogen. Runa spitste haar oortjes toen ze de naam hoorde van de tom. Hellhound. Ze had de naam ooit al wel eens eerder gehoord en dan vooral van de queens die bij haar in de barn sliepen. Had haar moeder de naam genoemd tegen haar? Ze kon het zich niet herinneren, maar ze was er vrij zeker van waar het over ging toen haar moeder zei dat het belangrijk was. Ze volgde het spoor van haar moeder en ontmoette haar blik toen deze achterom keek. Heel even maar. En toen was ze zeker. Dat was haar vader! ‘Papa!’ bracht ze uit en ze rende naar voren. Ze had zich deze ontmoeting al heel vaak voorgesteld en in alle scenario’s had ze blij gereageerd, maar nu stak haar vacht enkel in de lucht en ging ze uitdagend met haar rug naar haar moeder staan. ‘Waar was je al die tijd? Het is niet leuk dat je me ze hebt achtergelaten, hoor. Mama was er meer voor mij dan jíj.’ Ze spuugde het naar haar vader terwijl ze hem met haar blauwe oogjes boos aankeek. Ze drukte haar pels zachtjes tegen haar moeder om haar steun te laten blijken; net zoals ze toen had gedaan toen ze Claw samen confronteerden.

The truth ll Hellhound & Runa Runa_signature_2

De dood van Zira was langzaam maar zeker weggezakt. De enige leden waarbij je nog sporen zag was haar familie. Het werd ook voor hem weer tijd om zich wat meer in het kamp te bevinden. Hij had alles weer uitgezocht en gesorteerd, zijn leven weer op orde gekregen. 'Hellhound,' zei de stem van een bekende kattin. De rosse pels van Brat was recht voor zijn neus verschenen. 'We moeten praten,' vervolgde kattin voor Hellhound haar ook maar had kunnen begroetten. Door de dringende toon en de blik in haar ogen zuchtte de rosse kater. Dit kon nooit veel goeds betekenen, en Brat kennende was dat eigenlijk meestal niet het geval. 'Het is belangrijk,' benadrukte de kattin. Brat keek achterom en een zwart witte kitten kwam hun kant op getrippeld. Een moon of drie oud als hij zo moest schatten, het was dus een van de kittens die Brat gekregen had een tijdje terug. ‘Papa!’ riep de kitten waarna ze hun kant op gerend kwam. Als bevroren bleef de rosse kater staan. Wat? De kitten leek totaal niet op de twee katten, maar ze leek wel op zijn moeder. Bovendien... het was nog eens mogelijk ook. Hij had er niet aan gedacht op dat moment maar nu... ‘Waar was je al die tijd? Het is niet leuk dat je me ze hebt achtergelaten, hoor. Mama was er meer voor mij dan jíj.’ Hellhound kon voor een paar secondes niets meer dan staren naar de zwart witte kitten die tussen Brat en hem in stond. De kitten drukte zich tegen Brat aan. De rosse kater hief zijn kop en keek Brat strak aan. "Brat," zei hij met een lichtelijk geïrriteerde en aandringende toon. Was dit echt HUN kitten? Zo ja, waarom had ze hem dat dan niet eerder vertelt? Zijn groene ogen staarde recht in de blauwe ogen van de kattin. Hier was hij serieus pissig over, en dat was iets zeldzaams.

Hell's hounds:

Brat negeerde haar kitten, of ja dat probeerde ze vooral toen de kitten tegen haar aanleunde als een soort steun. Maar de rode poes moest gefocust blijven. Ergens snapte ook wel dat Hellhound vragen had en haar misschien niet helemaal geloofde maar het was wel waar. Runa was zijn dochter. Ook al leek ze totaal niet op hem. Hellhound zei niet veel hij herhaalde enkel haar naam. Al kon ze duidelijk aan hem zien dat hij niet stond te springen om het nieuws, maar dat had ze ook niet verwacht. 'Hellhound ik weet dat je veel vragen heb en dat begrijp ik' begon de poes rustig terwijl ze even naar de wit-zwarte kitten keek. 'Maar denk voor geen seconde dat ik hier aan het liegen ben' Brat keek de rode kater strak aan. 'Ik verzin dit verdomme niet, ze lijkt misschien niet op je maar dat is te verklaren. Mijn moeder was een witte kat en het zwarte komt waarschijnlijk uit jouw familie' Brat zette beschermend een poot achter de kitten aan terwijl ze de kater strak bleef aankijken. 'En als je dit nieuws eerder had willen weten had je je misschien je kop vaker moeten laten zien lieverd' Brat zuchtte diep en met haar ene poot probeerde ze de kitten in de richting van de kater te duwen, voorzichtig. Al wist ze dat Hellhound de kitten niks zou aandoen, ze kende hem. En wist dat hij een zwak voor kittens had. 'Haar naam is Runa' liet ze toen aan de kater weten.

Runa’s oortjes vouwden zich lichtelijk in haar nek toen ze merkte dat haar vader haar enkel kon aankijken, maar niet veel tegen haar zei. Was hij soms niet blij met haar? Dat zou in elk geval verklaren waarom hij niet veel in het camp was geweest. Maar nee, Runa begreep emoties nu wel een stuk beter en zelfs een blinde kitten kon zien dat haar vader gechoqueerd was door het feit dat zij zijn kitten was. Nou nou… zag ze er zo lelijk uit? Runa deed haar best om haar oortjes gewoon in de lucht te laten zodat haar vader het niet merkte hoe erg zijn afwijzing haar wel niet kwetste. Ze had zich al wekenlang verheugd op dit ogenblik; zij die haar vader eindelijk weer zou zien. Maar nu het zover was, reageerde hij boos. Alsof zij er iets aan kon doen dat zij zijn kitten was, zeg. Bijna wilde ze dat ze hem niet eens ontmoet had en dat ze gewoon naar haar moeder geluisterd had zodat ze bij elkaar konden blijven en deze vreemde tom er nooit tussen zou komen, maar het was al te laat. Haar moeder begon haar uitleg al te doen tegen haar vader. En even vroeg Runa zich af of haar moeder er écht niks aan kon doen dat Hellhound, haar vader, haar nog altijd niet was komen bezoeken. Ze had wel vaak op de uitkijk gestaan om de tom aan te spreken, maar het had er voor Runa ook weer niet zo op geleken alsof ze veel moeite had gedaan. Toch steunde haar moeder haar weer op dezelfde manier zoals ze eerder had gedaan en de kitten wachtte op wat er zou gebeuren. Ze schrok toen ze in de richting van haar vader werd geduwd en hoewel ze normaal gezien best wel een grote bek had, keek ze hem nu wantrouwig aan. Daarna haalde ze haar schouders op en liep op hem af. Ze ging voor hem zitten en keek hem strak aan met haar blauwe ogen. Ze leken niet eens op elkaar. Maar goed, ze leek qua vacht ook helemaal niet op haar moeder. Haar ogen leken wel op die van haar moeder. ‘Ga je er nu meer voor mij zijn?’ Ze keek de tom strak aan. ‘Je weet nu immers van mijn bestaan af. Als je me niet wilt hebben, moet je het nu zeggen. Ik heb geen zin om gehecht aan je te raken als ik toch maar als oud vuil gedumpt word.’ En hoewel ze haar vader opstandig aankeek, zakten haar oortjes toch weer wat naar beneden en keek ze hem onbewust zielig aan.

'Hellhound ik weet dat je veel vragen heb en dat begrijp ik,' begon de rosse kattin. Hellhound was enkel al blij dat er daadwerkelijke reden van de kattin af leek te komen. 'Maar denk voor geen seconde dat ik hier aan het liegen ben,' vervolgde de kattin. Dat had hij ook niet verwacht, er was geen reden om hier over te liegen. 'Ik verzin dit verdomme niet, ze lijkt misschien niet op je maar dat is te verklaren. Mijn moeder was een witte kat en het zwarte komt waarschijnlijk uit jouw familie,' vertelde Brat met haar ogen recht in de zijne gericht. Hellhound kon niet meer dan simpel knikken. Er gingen te veel vragen door zijn hoofd om echt te kunnen praten. 'En als je dit nieuws eerder had willen weten had je je misschien je kop vaker moeten laten zien lieverd.' Bij het laatste woord verscheen een lichte frons op Hellhound's kop. De zwart witte kitten werd zijn kant op geduwd. 'Haar naam is Runa,' vertelde Brat. De kitten keek hem even aan voor ze haar schouders ophaalde en verder zijn kant op kwam gelopen. ‘Ga je er nu meer voor mij zijn?’ begon de kitten. Oh, geweldig. Het leek er op dat Runa al net zo'n houding had als haar moeder. ‘Je weet nu immers van mijn bestaan af. Als je me niet wilt hebben, moet je het nu zeggen. Ik heb geen zin om gehecht aan je te raken als ik toch maar als oud vuil gedumpt word.’ De blauwe ogen van de kitten staarde recht in de zijne. Daar zat ze dan, voor hem met haar oortjes lichtelijk richting haar nek. Hellhound liet een diepe zucht klinken voor hij zijn pluizige staart om het kleine lichaampje heen sloeg. "Brat. Ik stel het niet op prijs dat ik dit pas zo laat te horen krijg. Je had wel wat beter je best mogen doen want ik ben regelmatig in het kamp geweest voor de trainingen van mijn Young Ones." Zijn stem was streng, een duidelijke nadruk op dat hij er niet mee tevreden was. Ze had de kostbare eerste moons van zijn dochter voor hem geheim gehouden. Vervolgens keken zijn groene ogen naar de kitten voor hem. Voorzichtig gaf Hellhound een lik over het kopje van de kitten. "Het is nooit mijn bedoeling geweest om jou te verwaarlozen. Ik had je alle tijd van de wereld gegeven," zei hij met een stem die alle kilte die er normaal in zat ontbrak, "als ik van de bestaan had af geweten." Bij die woorden keek hij vanuit zijn ooghoeken met een scherpe blik richting Brat.

Hell's hounds:

Onderwerp: Re: The truth ll Hellhound & Runa