Forgive me Father

Chivypaw had vandaag een poging gedaan om te gaan jagen. Wonderbaarlijk was ze met een kleine waterrat terug gekomen. Nightstream had haar vrij gegeven van werk en ze wou niet nutteloos rondzwerven. Met opgeheven kop en staart liep ze met het baby waterratje in het kamp. Zo trots was ze nog nooit geweest. Katten verzorgen was haar plicht, maar hier had ze echt hard voor moeten werken. Ergens hoopte ze dat katten verzorgen ook zo ging voelen. Wat ze helemaal niet doorhad was dat ze dat gevoel duizendmaal meer had als ze dat deed, maar er gewoon niet op lette. Een grote grijze warrior zat aan de rand van het camp. Sinds Ravenpaw en Peregrinepaw er niet veel waren, was zij nog de enige die hem een beetje aandacht kon geven. Toch was ze niet vergeten wat hij tijdens dat gevecht had gezegd. Niet helemaal zo happy liep ze dus op haar papa af. Ze legde de baby rat voor haar poten. "Voor jouw," miauwde ze stroef. Ja ze was duidelijk nog geprikkeld, maar ze was ook trots en dat vocht in haar stem.

+ Daddie

De kater was in gedachten verzonken. Zijn keel brandde van de dorst die hij had, maar nu hij zo diep aan het nadenken was, merkte hij dit niet. De droogte begon een serieus probleem te vormen naarmate de Leafbare verder liep. De rivier was nu zo goed als vastgevroren, en hoewel ze er iedere dag kleine wakken in wisten te slaan, was er bij lange na niet genoeg drinken. De wakken vroren immers snel weer dicht en het kostte veel kracht ze open te maken. Bovendien moest er eerst water getransporteerd worden voor de kittens, elders en queens, wat ervoor zorgde dat de warriors en apprentices alleen maar met meer dorst zaten. Een onbedwongen zucht rolde over Panther's lippen. Hij knipperde een aantal keer met zijn ogen, het leek haast alsof hij ontwaakte uit een trance. Kort keek hij om zich heen, en zijn blik viel op Chivy, zijn dochtertje. Een warme glimlach verscheen op zijn gezicht. Hoewel hij wist dat ze boos op hem - en al helemaal op Silver - was, hoopte hij dat dit haar niet zou tegenhouden om naar hem toe te komen. Bij het gevecht was er misschien iets fout gelopen, maar dit deed hem niet minder van haar doen houden. Niets zou dat kunnen doen. Ze kwam inderdaad zijn kant op, en hij spitste uitnodigend zijn oortjes haar kant op. Toen merkte hij op dat ze iets in haar bek had. Een waterrat, zo te zien. Trots verspreidde zich in zijn borst, en toen ze aankondigde dat ze het diertje voor hem gevangen had, spinde hij zachtjes terwijl hij zijn kop tegen haar aandrukte. "Dankje," miauwde hij en bekeek het kleine diertje eens. "Maar ik denk dat het het eerlijkste is als we 'm delen, niet? Jij hebt hem immers gevangen." vervolgde hij toen en gaf haar een speelse duw.

Door de blik van haar vader en zijn zachte gespin werd ze helemaal week. Ze glimlachte kort. Het zilveren katje duwde haar neus tegen de zijne aan en streek daarna langs zijn wang. Het was niet de moeite om boos te zijn. "Oké dan," snorde ze zachtjes. Ze draaide eventjes een halve slag en kroop dan dicht tegen hem aan. "Tis maar goed, want je bent al zo een dikzak." Chivypaw grinnikte zachtjes. Ze begroef haar donkerroze neus in zijn donkergrijze vacht.

De kater haalde onbewust opgelucht adem toen Chivy niet meer boos op hem leek te zijn. Toch wist hij dat hij een gesprek over wat er nu precies voorgevallen niet uit de weg kon gaan - maar hij stelde het graag nog even uit. Het neusje van zijn dochter gleed met een liefde die enkel familie voor elkaar had over zijn wang heen. Hij hield zoveel van zijn kleine gezinnetje. Ze waren immers de enige familie die hij nog over had. Om haar brutale opmerking grinnikte hij. Misschien was dat wel waarom hij zoveel van haar hield; ze leek precies op hem. Of nou ja, ze had flink wat weg van hem toen hij nog jonger was. Als jonge warrior was hij onuitstaanbaar geweest, dat wist hij wel, hierop doelde hij dan ook niet. Als apprentice was hij namelijk nog een stuk leuker geweest, maar wel brutaal, net zoals hij nu terugzag bij Chivy. Ook zag hij zijn eigen vragen van vroeger terug in haar, de vragen over liefde en hoe dit zat, en waarom iedereen het geweldig vond. Nu was het maar goed dat ze niet al teveel over liefde nadacht, met haar rang en zo. Hij kon zich niet voorstellen wat er zou gebeuren als ze opeens een partner zou krijgen. StarClan, wat was hij eigenlijk blij dat dat moment nooit zou komen. Dan zou ze altijd zijn kleine meisje blijven. "Je bent zelf een dikzak," miauwde hij toen terug, en stak uitdagend zijn tong uit, waarna hij in haar buik porde. "Teveel besjes gegeten zeker, dat krijg je ervan!"

Chivypaw lachte hartelijk. Ze was altijd vrij serieus, maar haar gezicht ontplofte van vrolijkheid wanneer ze wel eens lachte. "Wat wil je, zo lekker." Chivypaw grinnikte een beetje te luid en duwde haar poten in de buik van haar vader. "Een dikzak en ook nog een tamzak how!" Oké, niemand kon tegen deze twee woorden op. Haar zilvergrijze poot mikte nu op de neus van Panther. Míjn lieve, dikke tamzak <3