Fishing.

Butterpact onderdrukte een zucht toen hij naar de fresh-kill pile keek. Dat was nu ook niet bepaald iets om ‘u’ tegen te zeggen. En dus besloot hij dat ze wel wat vis konden gebruiken, hoewel hij betwijfelde of er bij de stream nog veel water vloeide. Hij kon het proberen, toch? Als hij bij de stream niks kon vinden, ging hij wel in de richting van de river. Het kon immers niet zo zijn dat alle vissen zich weg lieten jagen door de droogte, right? Butterpact merkte zelf op dat hij al wat dunner begon te worden dan normaal, maar dat kwam omdat hij vaak anderen voor liet gaan om prooi te pakken van de fresh-kill pile en dan zelf met weinig achterbleef. Hij kon een ontzettende eikel zijn op de meeste momenten, maar hij vond het wel belangrijk dat zijn Clanmates goed gevoed werden. Hij had vanmorgen expres niks van de fresh-kill pile gepakt zodat hij vanavond kon eten. De tom rende door het woud heen en hoorde het kabbelen van de river verderop, maar rende een stuk verder in de richting van de stream. Hij kwam niet veel later bij de stream aan en bewoog met zijn oortjes terwijl hij naar de stream keek. Hm. Lag het nu aan hem of stroomde er al minder wat dan eerst? Butterpact deed een stapje naar voren. Het water lag lager dan normaal. Of verbeeldde hij zich dat maar? Hij had geen idee, maar de stream mocht niet veel lager stromen. Dan hadden ze immers geen kans meer om vis te vangen hier. De tom verdreef zijn zorgelijke gedachten en ging aan de kant van de stream zitten. Hij stak zijn pootje in de lucht en keek aandacht naar de stream. De eerste minuten kwam er niks, maar plotseling was er beweging te zien en Butterpact’s poot vloog in het water. Een magere vis viel op de kant, maar het was al iets. Butterpact beet hem dood en had nu pas in de gaten dat er iemand anders aanwezig was. ‘Ga je me nog helpen met prooi te vangen voor de Clan of ga je me daar voor eeuwig zo aanstaren?’

Nog voordat de kat naast hem kwam staan, had Butterpact al door dat het Orangewild was. Hij kon haar geur overal wel herkennen omdat hij het goed in zich had opgeslagen toen hij had besloten om zich te moeien met de discussie tussen haar en een senior warrior. Hij was voor haar opgekomen, maar schijnbaar was ze dat alweer vergeten. Of toch niet. Nou ja, als het zo was: no hard feelings. Hij onthield zelf ook niet alles. Oké, dat was een grote leugen. Hij onthield heel makkelijk dingen en katten die voor hem opkwamen en die hem daarbij redden uit een vervelende situatie stonden echt voor eeuwig in zijn geheugen gegrift. Dat kwam voornamelijk omdat er nog nooit echt iemand voor hem was opgekomen en de kans dat iemand dat zou doen ook erg klein was. De tom richtte zijn gele ogen op haar toen ze hem aansprak met haar naam. ‘Klopt,’ antwoordde hij. ‘En jij bent Orangewild. Ik ken je nog van de ceremony.’ Voor de rest zei hij er niets meer van en richtte zijn blik op het water. ‘Ik denk dat je beter een plekje verderop kunt uitkiezen om te jagen. Het wordt lastig als ik mijn schaduw van het water af moet houden en jij staat naast me.’ Hij knipperde met zijn ogen naar de warrior en wachtte tot ze oftewel zijn bevel zou opvolgen oftewel vragen zou gaan stellen. Hij fixeerde zijn blik op het water en merkte al een rimpeling op een eindje verderop. Hij stak zijn poot in de lucht en liet zijn schouders wat zakken zodat hij sneller toe kon slaan als de vis tot hier zou geraken. Als Orangewild hem niet eerder zou hebben that is.

Butterpact had enkel een kort knikje gegeven op haar woorden. Misschien had ze hem wel willen bedanken of aan willen geven dat ze niet wist wat ze tegen hem had moeten zeggen nadat hij voor haar was opgekomen, maar dat was voor hem niet nodig. Hij wist zelf niet eens waarom hij voor haar opgekomen was. Normaal gezien hield hij zich buiten dit soort situaties of pestte hij zijn Clanmates enkel maar meer met hun zwaktes. Of nou ja… pesten? Hij spotte ermee, liet hij het zo zeggen. Als hij echt pesterig gedrag zou vertonen dan zou Butterstar hem nu wel bij haar geroepen hebben; de she-cat tolereerde dat waarschijnlijk absoluut niet. Maar goed. Het was dus plagen en niet pesten, hield hij zich voor. Maar toen was hij opeens warrior geworden en had hij twee moons erna een apprentice gekregen. Butterstar had hem toevertrouwd met de apprentice en had hem ook nog eens op een belangrijke patrol mee laten gaan. Dat wilde zeggen dat ze, ondanks dat ze zijn arrogantie niet altijd kon waarderen, hém toch wel een goede aanwinst voor haar Clan vond. Als ze hem maar een nietsnut vond, zou ze hem zeker van alle patrols weghouden, toch? Anyway. Hij merkte op dat hij wat zorgzamer was geworden en dat zijn arrogantie tegenover zijn Clanmates al wat verminderd was en hij wist nu niet bepaald hoe hij zich daarover moest voelen. ‘Eh… bedankt,’ zei hij lichtelijk awkward tegen haar. Waar ging dit nu weer over? ‘Noem mij maar Butter of Butterpact. Wat je leuk vindt.’ Hij hield zijn blik geconcentreerd op het water zodat hij haar niet aan hoefde te kijken; dat maakte het minder awkward. ‘Orange,’ fluisterde hij. ‘Er komt een vis jouw kant op. Als je denkt dat je hem niet kan vangen, laat hem dan met rust zodat hij naar mij komt. Maar probeer het toch maar. Je weet wat je moet doen.’ Schaduw weghouden van het water, wachten op het juiste moment… en slaan!