Be buried alive [ & Curtis ]

Dus, dit was het bos waar hij voorlopig ging blijven, interesting. Het was een beetje eenzaam, dat wel, maar het kon hem niet echt schelen. Hij had een mooi gebied geclaimd met een geweldige ligging en zat er niet op te wachten dat iemand die prooi van hem af nam. De enige reden om iemand erbij te hebben was om het gebied te verdedigen. Dat is waarom hij nu een rondje om zijn territorium liep en zijn sterke markeringen aanbracht. Hoe minder vechten des te beter. Hij kon het wel maar vermeed het liever voor the sake of peace. Zijn gebied bestond uit een boom met genoeg ruimte onder de wortels voor drie katten met daar om heen alles wat hij nodig had. Een klein stroompje aan de rand, druk struikgewas om het af the schermen en hoog gras met veel kansen op muis. Sinds hij zijn ouders had verlaten zwierf hij rond maar deze plek was te perfect om de kans voorbij te laten gaan.
Er lag een muis op hem te wachten in zijn nest en hij maakte zich geen zorgen dus nam hij de tijd om de omgeving te verkennen. Hij was nu al een eindje weg van zijn gebied en was beland bij een kleine donkere schuur waar de geur van kat erg sterk was. Het had iets onheilspellends zo in de schemering. Nieuwsgierig trippelde hij naar de ingang met zijn vacht net iets geheven.

& Curtis

Curtis liep richting de schuur; hij had toch een plaats nodig om te slapen. Hij had geen zin om buiten te slapen omdat hij niet wilde dat het zou gaan regenen. Toch vond hij buiten slapen niet erg, hij hield van de duisternis om hem heen. Alleen niet van regen. Terwijl hij dichterbij de schuur kwam, rook hij opeens verschillende geuren van katten. Een poes met twee kittens. Die kon hij wel wegjagen, toch? Dat zou niet zo moeilijk zijn. Hij liep naar binnen en zag de twee kittens, maar nergens de poes. De kittens keken hem angstig aan. ''Wie ben jij?'' vroeg één van hun. ''Ga weg, dit is onze schuur!'' mauwde de ander. Wel je kon duidelijk zien wie de slimmere van het duo was. Toen kreeg Curtis een idee. ''Ik kom jullie alleen waarschuwen,'' miauwde hij op een duistere toon. ''Deze schuur is behekst. De geesten van dode katten zweven hier nog ergens rond... omdat dit vroeger hun schuur was. En jullie hier niet mogen zijn... Vroeg of laat zullen ze jullie vinden...'' ''W-wat?'' piepte de één. ''We moeten hier weg, snel!'' miauwde de ander. Daarna renden ze zo snel mogelijk weg. Misschien was dit een soort van evil, maar wat maakte het ook uit? De moederkat zou nooit zo ver van haar kittens gaan, ze zou hun wel terug kunnen vinden. En dan zouden ze wel weer een andere plaats vinden. Nu dat eindelijk voorbij was, ging Curtis op zijn buik liggen, legde zijn kop op zijn poten, en sloot zijn ogen. Silence and shadow's what I adore... Totdat de stilte werd verbroken omdat er alweer een nieuwe kat op weg was naar de schuur. Curtis gromde, stond op en sloeg zijn klauwen uit. Hij had niet gedacht dat de moederkat dom genoeg was om terug te komen.

Erik vond dat de schuur net niet in zijn gebied lag maar zeker te gebruiken was als back-up. Als hij ooit zijn territorium mocht kwijtraken aan een andere kat dan had hij altijd nog onderdak. Maar de lichte tabby verwachtte niet dat iemand hier was die hij niet aankon als hij het wou. D'r hingen verschillende geuren die hij van dichtbij kon onderscheiden als die van een tom, een she-cat en twee kittens. Rogue's met een nestje? Wat deden die in dit wilde gebied? Erik besloot om naar binnen te gaan nu hij nog het licht van de schemering had dat zijn schaduw over de grond wierp. Zijn oren lagen naar achter terwijl hij naar binnen stapte door de lage deur. In het licht tekende zijn grijze schim af als zwart en leek hij een stuk indrukwekkender. Hij zag een zwarte kat tegenover hem staan en sloeg meteen zelf zijn klauwen uit. Niet aanvallend maar om te laten zien dat hij zich kon verdedigen. Zo onopvallend keek hij om zich heen, opzoek naar de moederkat en kittens die er toch echt moesten zijn. "Heb je je kittens vermoord?" Vroeg hij. Het rook te sterk naar angst voor een andere theorie.

Een zwart-witte tabby kwam naar binnen, kleiner dan hem, maar ook in een aanvalshouding. ''Heb je je kittens vermoord?'' Voeg er ook maar aan toe dat hij snel naar conclusies springt. ''Ook goedenavond,'' miauwde Curtis terug. ''Wel, je kan niks bewijzen. Zoek eerst de lichamen maar.'' Hij ging zitten, sloeg zijn fluffy staart om zijn poten en keek toe. Nog steeds hield hij zijn spieren gespannen, en zijn klauwen uit, maar voor nu zag hij geen reden tot aanval. Eigenlijks had hij wel een beetje medelijden met de kater en besloot hem een ''hint'' te geven: ''If you're gonna look for the corpses, start at my bed.'' Natuurlijk had hij geen lijk of uberhaubt een ''bed'' zoals de kittypet's het noemden, maar hij wou graag zien of deze vreemdeling ook angst voor hem had.

Citaat :

''Ook goedenavond,'' mauwde de zwarte tom terug en Erik knikte. Misschien was het niet de beste openingszin om over kittenmoorden te beginnen bedacht hij zich nu, maar het was niet alsof hij ervaring had. Praten met andere katten en dan vooral she-cats was niet zijn ding. ''Wel, je kan niks bewijzen. Zoek eerst de lichamen maar.'' Sceptisch keek hij de andere aan terwijl hij met uitgeklapte klauwen naar voren liep en een krassend geluid maakte over de vloer. ''If you're gonna look for the corpses, start at my bed.'' Bij zijn rondkijken had hij alleen een hoop mos in de hoek zien liggen. "Ik denk niet dat ik ze ergens ga vinden, maar bedankt voor het aanbod." Erik stapte nog iets meer naar voren terwijl zijn blik op de zwarte tom bleef. Het boeide hem ook niet echt of er echt dode kittens lagen, tenslotte waren het maar hun moeders kleine monsters.

De tom liep naar voren en maakte een krassend geluid over de vloer. Curtis' oren schoten naar achter door het geluid, maar verder liet hij zich niet eraan irriteren. ''Ik denk niet dat ik ze ergens ga vinden, maar bedankt voor het aanbod,'' miauwde de ander. ''Geen probleem,'' miauwde hij. Wat was hij toch gastvrij, als je de weggejaagde kittens niet mee zou tellen.

Citaat :

Erik keek naar de tom terwijl hij door liep tot hij ongeveer in het midden van de schuur stond. Het leek er niet op dat hij nog weggejaagd ging worden op dit moment. Hij klapte zijn nagels in zodat hij van het irritante geschraap af was. ''Geen probleem,'' mauwde de ander. Nu was het zijn beurt om iets te zeggen. Op dit moment verlangde hij er vooral naar om even te gaan zitten na een hele dag bezig zijn, en misschien zelfs wat te slapen als hij eindelijk de kans kreeg, dus zijn gespreksvaardigheden waren niet hoog. "Ik ben Erik.. x." De x voegde hij er nog snel aan toe omdat het mysterieuzer klonk. Zijn gestreepte staart ging achter hem langzaam heen en weer terwijl hij wachtte op de naam van de andere. En hoopte dat hij die kon onthouden.

Curtis merkte hoe de ander zijn nagels inklapte, dus besloot hij dat ook te doen. Geen gevecht, daar leek het tenminste niet op. Deze zwart-wit gestreepte kater was niet geintimiteerd door Curtis, of het feit dat er kittens misschien dood waren. Eigenlijks vond Curtis dat wel wat; iemand die niet bang is voor het onbekende. ''Ik ben Erik... x,'' introduceerde de kater zich. Nu was het zijn beurt om zich voor te stellen: ''Curtis... Rx.'' Het was vreemd hoe hun namen matchen... Match made in Heaven, or maybe Hell?

Onderwerp: Re: Be buried alive [ & Curtis ]