Getting Water (Everstar, Crowfur, Neverland, Bearpaw & Riverclan Patrol)

Kort naar de vergadering en een gesprek met Everstar, was dan eindelijk besloten dat ze hulp zouden zoeken voor het waterprobleem dat zich had gemanifesteerd in Windclan. Small Lake was bijna opgedroogd, enkel een dun laagje water zoals dat van een plas, was blijven liggen. Nu Leafbare dichterbij gekomen was, of beter gezegd net gestart was, bevroor dat water al, Warriors moesten eerst het ijs kapot slaan voordat ze erbij konden en een klein beetje water konden meenemen of drinken. Al bij al was dit een verschrikkelijke situatie. Oceanbreeze had Everstar moeten overhalen om zich onder de genade van een andere clan te plaatsen. Riverclan was vast niet van hen gediend, zeker niet na de oorlog die kort geleden beide clans nog in de greep had gehad. Voordat Barksound had verklaard dat hij gelogen had, ze schudde haar kop even kort om deze gedachten weg te dringen voordat ze overging op de orde van de dag. Haar blauwe ogen gleden naar de Leaders den, waarna ze langzaam en soepel richting de ingang daarvan liep. Haar kop neeg ze even vriendelijk toen ze de rosse kattin zag staan. Ze bleef trouw aan haar Leader en had diens woorden goed in zich opgeslagen. Ze zouden vragen maar onder geen beding smeken. Ze zouden het via de Warrior Code spelen, elke kat moest een kitten in nood helpen, hun kittens waren in nood en enkel Riverclan kon hen redden. "Everstar," mauwde ze enkel als begroeting voordat ze met een half gepijnigd glimlachje haar aan keek. Hierna verborg ze haar emoties zorgvuldig achter haar vriendelijke blik. "Laten we de patrouille bij elkaar roepen en richting Four Trees vertrekken. Daar bij de grens zullen we dan op een Riverclan Patrouille wachtten." Vervolgde ze, met zelfvertrouwen en een rustige stem. Het was het makkelijkste om via Fourtrees te reizen, omdat ze dan als het nodig was met de Riverclan Patrouille mee het gebied in konden gaan om met Butterstar te spreken. Ze konden er niet op hopen dat Butterstar hen op zou merken, ze moesten ervan uit gaan dat het een ander zou zijn.

Hierna vertrok ze rustig de den weer uit. Ze zou op Everstar vertrouwen, uiteindelijk zou de rosse kattin beslissen. Toch zou zij de patrouille leiden omdat ze de meest neutrale kijk op Riverclan had, en Riverclan waarschijnlijk ook op haar. Om Windclan niet zwak te doen lijken, was uiteindelijk door hen beide besloten dat ze samen in de Patrouille zouden zitten. Immers was een sterk front belangrijk, en ze stonden samen sterk. Riverclan mocht best weten dat ondanks dat ze verhongerden en verdroogden nog geen zwakke clan waren en dat ze twee sterke leiders tegen over hen hadden staan. Leiders die met elkaar over weg konden en op elkaar vertrouwden. Hoe sterker ze overkwamen, hoe beter het in de situatie uit zou komen. Hierna besloot Oceanbreeze enkele vertrouwde Warriors te vragen. Ook Bearpaw, de Apprentice van Everstar zou mee gaan. Ze zouden dus in totaal met vijf katten vertrekken. Hopelijk zou Bearpaw zijn grote mond houden, hij kon namelijk nog wel eens opmerkingen maken die ongeschikt waren. Respect richting Riverclan was nu in hun belang.

Als eerste haalde ze Neverland en Crowfur, beide katers waren gelukkig vrij gemakkelijk in de Warrior den te vinden. De vertrouwde rosse vacht van haar partner en Everstar's broer deed haar even ontspannen. Zijn geur vulde haar neusgaten terwijl ze naar zijn nest liep en hem voorzichtig neusde. Even ontspande ze en legde ze haar kop op zijn rug voordat ze hem wenkte. "Kom, we moeten zo vertrekken." Mauwde ze zacht, warm en liefdevol in zijn oor voordat ze richting Crowfur vertrok. De zwarte vacht en blauwe ogen van die kater, bekende bezoeker van de Nursery waren toch wel te zien in het halfduister van de den. "Crowfur, ook jij mag meekomen," mauwde ze met een zachte glimlach op haar snoet, die haar nerveusiteit niet door liet komen. Ze hield haar blik rustig en vriendelijk, zodat geen van de Warriors nu nog zou weten wat hen te wachtten zou staan. Zodra ze zich weer bij Everstar voegde met de twee gekozen Warriors gleed haar blik naar de Apprentice den. "We zullen Bearpaw ook meenemen," mauwde ze zacht waarna ze het viertal voorging naar de den waar ze ook nog niet zo erg lang geleden, zes Moons van haar leven had doorgebracht. Hierna zocht ze naar de bekende Apprentice. Zodra ze hem gevonden had, wenkte ze hem met haar staart en wiebelde ze rustig met een van haar oren. "Oke, nu we allemaal verzameld zijn, zullen we richting de Four Trees vertrekken. Onderweg leggen Everstar en ik wel uit wat we gaan doen," Mauwde ze rustig, ze hadden geen tijd te verliezen. Het was een aardige reis, om met zo'n grote groep te maken. Zodra ze allemaal klaar stonden, trippelde de jonge Deputy soepel het kamp uit, waarna ze naast Everstar ging lopen, zodat beide katten de groep konden leiden.

•

Langzaamaan ging het beter met de rosse kater. Beetje bij beetje kwam er weer wat licht in zijn donkergroene ogen, beetje bij beetje kreeg zijn korte rode vacht weer wat glans. Het was fijn geweest als hij kon zeggen dat er meer vlees op zijn botten kwam, omdat dat betekende dat er weer prooi was - net zoals het fijn was geweest om te zeggen dat zijn mond niet aanvoelde als een woestijn, maar ook dat was niet waar. Prooi en water was schaars en ze wisten niet hoe veel langer het zou duren voor ze helemaal zonder zouden komen te zitten. Het kleine meer in hun territorium was ook bevroren, en om bij het kleine beetje water dat ze hadden te komen moesten ze eerst nog veel energie steken om door het ijs te raken. In ieder geval konden ze er niet meer in verdrinken, om een positieve noot te bedenken. Het had niet meer geregend sinds Rosekit in een regenbui buiten was geraakt en door de kou bevangen was, en misschien had Starclan spijt dat dat gebeurd was en hielden ze alle regen daarom tegen - al kon Neverland wel aan beter manieren denken om te helpen. De gedachte aan zijn kleine dochtertje deed pijn, dus dacht hij maar aan iets anders. Dat hoefde hij niet zo lang te doen voor hij een bekende stem hoorde en een bekende geur rook. Neverland opende zijn groene ogen en knikte toen Oceanbreeze hem zei dat het tijd was om te gaan. Hij stond op, zijn korte vacht misschien een beetje warrig al viel dat goed mee omdat die zo kort was, en hij liep de den uit. Daar zag hij zijn zus al staan. De oudere kater was geen kater die snel iemand zou knuffelen of snel lichamelijk contact zou beginnen, al was dat wat anders met Oceanbreeze - maar hij wist dat Everstar in dat opzicht veel op hem leek. Ook Crowfur en Bearpaw kwamen erbij, en daarna vertrokken ze dan: de deputy en de leider, zijn partner en zijn zus, voorop en de drie katers die volgden.

Natuurlijk lag er een zeker gevoel van trots in zijn ogen.
Hij was uitgekozen om mee te gaan op een patrol waar zowel Oceanbreeze als Everstar aan mee zouden doen. De laatste tijd was hij zowel mentaal als fysiek wat afwezig geweest. Hij had tot in de treuren lopen zoeken naar zijn tante en Deputy.

Maar Frostfaith leek verdwenen te zijn. Bearpaw was niet snel een kater die de hoop op gaf. Maar met de benoeming van Oceanbreeze wist hij dat hij verloren had. Hij was zijn geliefde tante verloren.

Hoewel het hem innig pijn deed probeerde hij het hem niet tegen te laten houden en sprong hij overeind bij de roep van Oceanbreeze en trippelde rustig naar het vormende groepje toe. Hoewel hij zijn blik ijverig en serieus probeerde te houden om te laten zien dat hij niet 'zomaar' een apprentice was, kon zijn kinderlijkheid het toch niet laten om zijn ogen te laten twinkelen. Hij hielt zich echter, hoewel hij maar al te graag vanalles wou vragen aan zijn mentor, stil. Naast de twee andere warriors stapte hij stevig door terwijl zijn ogen iet wat vragend op de ruggen van Ocean en Ever bleven hangen. Hij wou weten wat er precies ging gebeuren en hoe hij kon helpen.

Bij StarClan, wat zag ze hier tegenop, maar het was niet anders. Ze liep vast het kamp uit terwijl Oceanbreeze de andere leden van hun delegatie verzamelde. Neverland, Crowfur en Bearpaw. Het was misschien een wat grote groep voor een diplomatieke missie, maar Butterstar moest toch ook wel begrijpen dat Everstar niet van plan was om met maar twee of drie katten het territorium te betreden van een clan waarmee ze kort geleden nog oorlog hadden gevoerd. Ze begroette de anderen met een knikje en zodra de groep compleet was en ze op weg waren, nam ze het woord. "We gaan met Butterstar praten", kondigde ze aan. "Met nauwelijks nog een druppel water in ons territorium en weinig kans op regen, zijn we gedwongen om aan RiverClan te vragen of we gebruik kunnen maken van de rivier. Oceanbreeze zal het woord doen. Jullie zijn mee ter bescherming, maar we gaan niet naar RiverClan om weer een oorlog te beginnen en ik verwacht dan ook van jullie dat jullie deze missie niet in gevaar zullen brengen met vijandigheid." Ze keek vooral Bearpaw even aan. Van Neverland en Crowfur vertrouwde ze er wel op dat ze hun mond zouden houden, maar haar apprentice had nogal eens de neiging om te zeggen wat hij dacht en dat kon hij nu maar beter niet doen. Ze keek even naar Oceanbreeze om te zien of die nog iets toe te voegen had.

Uitgeput van de vorige dag lag Crowfur in zijn nest en was hij lui zijn poot aan het likken. Hij had deze nacht bij zijn dochtertje gespendeerd omdat deze niet leek te kunnen slapen en hij haar er van wilde verzekeren dat papa elk moment bij haar was om haar te beschermen. Nu had hij zelf te weinig slaap gekregen, maar leek zij vredig te slapen. Dat was zijn doel geweest, maar dat zorgde er wel voor dat hij wat minder goedgehumeurd was dan normaal gezien. Oké, dat hij nóg slecht gehumeurd was dan normaal gezien, want goedgehumeurd was hij eigenlijk nooit. Hij rook de geur van Oceanbreeze toen deze de den binnenkwam en draaide zijn kopje naar haar toen ze Neverland aansprak. Net toen hij zijn kopje neer wilde leggen om te gaan slapen, kwam ze opeens naar hem toe. Een tikkeltje geïrriteerd zijnde zwiepte hij met zijn staart, maar hij gaf enkel een knikje en protesteerde niet. Oceanbreeze kon er immers ook niet veel aan doen dat hij vannacht geen slaap had gehad. Zijn kaken openden zich in een gigantische geeuw en niet veel later stond hij bij de andere katten buiten. Hij keek naar de katten die verzameld waren en zag toen Everstar staan. Deze legde uit wat de bedoeling was en Crowfur voelde zijn bloed koud worden. Naar de RiverClan? Naar de Clan waar zíj was? Daar kon hij toch niet naartoe gaan? En bijna opende hij zijn mond om te protesteren of om aan te halen dat hij niet mee wilde gaan, maar hij sloot zijn kaken. Hij wist wel beter dan tegen zijn leader in te gaan en dus neeg hij zijn kop respectvol naar zijn leader. Kon hij haar of Oceanbreeze maar vertellen wat er aan de hand was. Zou hem een verbanning staan te wachten? Waarschijnlijk wel. Nee, hij kon haar niks vertellen. Niet totdat Leopardkit oud genoeg was om voor zichzelf op te komen. ‘Oké, maar als zij ons aanvallen, houd ik niet terug,’ zei hij oprecht tegen zijn leader en hij gaf een knikje naar de anderen. Zijn klauwen die in en uit zijn hulzen gingen gaven aan dat hij dit geen leuke opdracht vond en ook zijn blauwe ogen stonden lichtelijk geïrriteerd. ‘Wat vernederend,’ mompelde hij zachtjes tegen zichzelf. Hij had het niet per se over het feit dat ze water moesten gaan halen in een vijandelijke Clan, maar meer over het feit dat hij haar weer zou zien na alles wat er was gebeurd. Als ze hem maar niet ging aanspreken! Maar zo dom zou ze wel niet zijn. De tom richtte zijn blik op en wachtte tot Oceanbreeze het sein zou geven om te vertrekken.

Gelukkig volgden alle katten haar zonder echt veel vragen te stellen. Ze wou het toch aan Everstar laten om uit te leggen wat hun plan was. Immers waren ze beide verantwoordelijk voor de uitkomst. Geen van de katten leek echt geërgerd te zijn dat ze nu een verre reis moesten maken. Al zou dat misschien wel veranderen zodra duidelijk werd wat ze gingen doen. Ze keek Everstar aan zodra ze zich bij haar had gevoegd, aangezien de Leader al het kamp uit was gelopen toen ze de anderen was gaan halen. Ze had twee Warriors uitgekozen die ze konden vertrouwen, waarvan ze dat wist. Crowfur, had ze vaak genoeg gezien om te weten dat ondanks dat hij niet de gezelligste kater was, hij zich wel goed in kon houden. Zijn zachtaardige karakter kwam vooral boven als hij met zijn dochtertje Leopardkit was. Hierdoor wist ze dat hij een goed hart had, ondanks dat de zwart-witte kitten behoorlijk verwend was. Ook deed het Oceanbreeze goed om Neverland te zien, die ondanks zijn nog steeds niet al te vrolijke blik en onverzorgde vacht, er wel al iets beter uit zag. Of het kwam doordat ze hem een keer was op komen zoeken, of doordat hij eindelijk een beetje over hun verlies heen kwam, wist ze niet. Wel hoopte ze dat deze missie hem bezig zou houden, zodat hij niet te veel kon malen over Rosekit en andere dingen. Bearpaw had ze gevraagd omdat Everstar graag wou dat haar Apprentice mee ging, immers was het een mondige kater die nog veel te leren had voordat hij Warrior zou worden en misschien dan vooral wel in zijn gedrag. Sommige dingen werden nu eenmaal niet met klauwen uitgevochten. Ze kon ergens wel zien dat Bearpaw zijn best deed om zijn kinderlijke vreugde binnen te houden, hij vond het vast geweldig dat hij met de Leader en Deputy als enige Apprentice van het gezelschap op pad te mogen op een belangrijke Patrol. Ze voelde zijn blik dan ook in haar rug priemen, waarschijnlijk had de chocoladebruine kater, met hier en daar witte vlekken, wel een of meerdere vragen. Ze wachtte geduldig totdat de rosse Leader begon met spreken. Dit gebeurde pas zodra Everstar hen had begroet met een knikje, Oceanbreeze glimlachte even vriendelijk en geruststellend terug voordat ze Everstar het woord liet nemen.

"We gaan met Butterstar praten", Mauwde ze, iets waarop Oceanbreeze even een inschattende blik wierp op de andere katten. Ze verlangzaamde haar passen niet, in plaats daarvan bleef ze op een soepel en aardig tempo doorlopen. Het was misschien eerder een aankondiging die Everstar maakte en ondanks dat Oceanbreeze wist dat Everstar hier net als haar niet blij mee was, leek de Leader zich goed neutraal opgesteld te hebben. Nu was het hopen dat de andere katten het belang hiervan ook in zouden zien. Ze zouden niets opschieten met ruzie. "Met nauwelijks nog een druppel water in ons territorium en weinig kans op regen, zijn we gedwongen om aan RiverClan te vragen of we gebruik kunnen maken van de rivier. Oceanbreeze zal het woord doen. Jullie zijn mee ter bescherming, maar we gaan niet naar RiverClan om weer een oorlog te beginnen en ik verwacht dan ook van jullie dat jullie deze missie niet in gevaar zullen brengen met vijandigheid." Ging de Leader verder, waarna ze haar blik liet rustten op Bearpaw, degene die het meest waarschijnlijk was de verkeerde woorden te gebruiken. Zodra ze Everstars blik ving wou ze haar mond openen om verder te spreken, echter leek Crowfur nog wat te zeggen te hebben dus hield ze even stil. "Oké, maar als zij ons aanvallen, houd ik niet terug," verklaarde de kater, waarna Oceanbreeze hem een zorgvuldig en rustig knikje gaf. De kater leek totaal niet op zijn gemak met dit nieuws en dit zorgde ervoor dat ze hem nog een onderzoekende blik gunde. Zijn klauwen waren uit hun hulzen geschoten en zijn houding had niet vijandiger kunnen zijn waardoor ze hem een waarschuwende blik gunde. Ze konden niets anders dan neutraal gedrag vertonen. Zijn blauwe ogen stonden geërgerd, waardoor de jonge Deputy hem vragend aan keek. Had hij nog meer in te brengen of konden ze aan de slag. "Ik ga er van uit dat als we ons allemaal zo neutraal mogelijk gedragen we een goed gesprek kunnen voeren. Ons enige doel is om deze diplomatieke missie goed af te sluiten. Geen uitdaging naar Riverclanners dus. Ze kunnen honend reageren, zeker omdat we met een grote groep zijn dus vergeet het belang van de clan niet voorop te zetten in jullie acties." Mauwde ze rustig en netjes, waarna ze elk lid van de patrouille een goedkeurend knikje gaf. Hierna gaf ze een sein met haar staart en zette ze grote, stevige en snelle passen in. "Dan gaan we!" Mauwde ze met heldere stem.

Naar het hele stuk naar de Fourtrees gelopen te hebben, hield Oceanbreeze haar passen iets in toen de bomen in het zicht kwamen. Ze kon de verschillende geuren van onder andere Riverclan al ruiken. Haar oren waren gespitst terwijl ze met haar blauwe ogen het gebied controleerde. Er was geen teken van een mogelijke vijandige kat of patrouille. "Mochten ze wel beslissen aan te vallen, werken we enkel verdedigend en trekken we ons terug. We kunnen ons niet nog een oorlog permitteren." Mauwde ze de laatste instructies naar de andere katten, voordat ze op een rustige manier richting de bomen liep en vandaaruit richting de grens met Riverclan. Ze hield haar mond ietsje open gespert om de geuren van Riverclan te kunnen onderscheiden en in de gaten te houden of er nog nieuwe geursporen waren. Of dat het enkel van langere tijd geleden was. Daarmee konden ze ook inschatten wanneer ze een patrouille tegen kwamen. Of het lang zou duren en of ze lang zouden moeten wachtten bij de grens. Ze wou namelijk de grens niet oversteken. Zeker niet met zo'n grote groep. Normaal werd een diplomatieke actie door een kleinere groep van twee of drie katten uitgevoerd, nu waren ze met het dubbele. Dat kon voor wat spanning zorgen omdat een Riverclanner kon denken dat ze er waren om territorium te veroveren. Wat natuurlijk niet het geval was. Haar blauwe ogen gleden naar de anderen waarna ze rustig ging zitten aan de grens, ze maakte plaats voor Everstar naast haar en glimlachtte even bemoedigend naar de andere katten die achter hen plaats konden nemen. "Nu is het wachtten op Riverclan," mauwde ze met een zachte stem.

- Nadat alle patrouilleleden nog een keer hebben gereageerd, Oceanbreeze uitgezonderd, kan Riverclan binnenvallen!

•

Neverland keek zijn zus aan toen ze begon uit te leggen wat ze gingen doen - water halen bij Riverclan. Hij kon niet zeggen dat hij er blij mee was en hij kende haar goed genoeg om te weten dat Everstar hier ook niet blij mee was. Hij kon zelfs met een redelijk zeker gevoel zeggen dat het waarschijnlijk Oceanbreeze was geweest die het had voorgesteld, want Everstar was trots en koppig en Oceanbreeze kende hij meer als iemand die durfde toe te geven wanneer ze hulp nodig hadden. Ook voor de kittens, natuurlijk; en dat wist zij waarschijnlijk het beste. Crowfur leek ook te beseffen dat ze het water nodig hadden, ook al zei hij wel dat hij zich niet ging inhouden wanneer het tot een gevecht zou komen - iets waar Neverland het niet mee eens kon zijn. Hij was er vast van overtuigd dat er voor alles een betere oplossing was dan gevecht, waar ook de deputy het mee eens leek te zijn. Bearpaw deed ondertussen de grootste moeite om zijn enthousiasme te verbergen, wat hij wel kon begrijpen. Mee met de leider, de deputy en twee warriors op een speciale missie als enige apprentice - het moest heel indrukwekkend zijn voor de kater. Neverland volgde de groep achter Everstar, wat hem niet helemaal achteraan plaatste maar ook niet vooraan, sinds Oceanbreeze de eerste in het rijtje was. Ze had gezegd dat ze het belang van de clan voorop moesten zetten in al hun acties; en dat zou hij doen. Hoewel hij de clan misschien helemaal verwaarloost had in de manen waarin hij rouwde om zijn kleine meisje, was hij bekend om die denkwijze. Vandaar zijn naam, natuurlijk; land, omdat hij zo'n loyale kat was. Uiteindelijk kwamen ze aan op Fourtrees en deze keer zette hij zich wel naast Oceanbreeze, maar schuin achter haar omdat zij nog steeds de leider van de patrouille was. Hij hoopte dat de Riverclanners geen gevecht zouden beginnen, omdat Neverland geen goede vechter was. Zijn zus had haar best gedaan om hem toch verdediging aan te leren, en hoewel dat misschien een beetje was gelukt was de kater veel te snel afgeleid en was hij te fel tegen geweld gekant om zich echt te redden in een gevecht; en hij wou niet dat de twee poezen, of de jonge warrior, of de apprentice, hun leven moesten riskeren omdat hij als senior warrior niet voor zichzelf kon zorgen.

Oceanbreeze gaf hem een rustig knikje, maar Crowfur merkte ook wel dat als het zover zou komen dat zijn deputy het niet ging laten komen tot een gevecht. Ze zouden zich waarschijnlijk stilletjes terugtrekken. Alsof dat RiverClan de voldoening ging geven om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat ze WindClan wel wat water verschuldigd waren. Alsof Everstar en Oceanbreeze dachten dat ze nog een kans maakten na alles wat er was gebeurd tussen hun Clans. Crowfur kon niet geloven dat dit hun enige oplossing was. Dat ze niet gewoon verder konden zoeken dan op hun eigen territory naar water zonder dat ze daarbij gebruik maakten van ander territory. Nu waren ze RiverClan wat verschuldigd en daar zou Butterstar waarschijnlijk handig gebruik van maken. Hij vond de she-cat allesbehalve rechtvaardig. Hij haatte de RiverClan. Hij snapte niet hoe hij ooit voor zijn ex-partner gevallen kon zijn. En hij kon ook niet geloven dat hij nu naar RiverClan zou gaan zodat de kans dat hij haar kon zien vrij groot was. Maar hij moest zich zo onopvallend mogelijk gedragen, anders zou Oceanbreeze hem na afloop vragen stellen. En niet alleen Oceanbreeze, maar ook al zijn Clanmates als ze te horen kregen wat er was gebeurd. Hoewel hij Bearpaw en Neverland niet goed kende, wist hij goed genoeg dat een sappige roddel over hem de Clan wel kon interesseren en daar zat hij niet op te wachten. Niet als zijn dochter met haar nieuwsgierige blik en haar oren die op alles gericht leken te zijn dat ze interessant vond het ook kon opvangen. Hij zei voor de rest niks meer tegen zijn deputy en knikte kort waarna hij hun volgde naar de RiverClan border. Hij sloot de patrol door achteraan te wandelen zodat zijn Clanmates, die hun gezichten allemaal naar voren gericht hielden, niks konden merken van zijn chagrijnige gezichtsuitdrukking. Het was pas toen Oceanbreeze weer begon met spreken dat hij naar voren sprong. ‘Met alle respect, Oceanbreeze,’ mauwde hij kwaad. ‘Maar wat laat je denken dat RiverClan ons een tweede kans gaat geven als ze het nu niet geven? Onze Clans hebben praktisch gezien een oorlog met elkaar. Butterstar heeft alle reden om ons geen toestemming tot hun rivieren te geven.’ Hij zwiepte geïrriteerd met zijn staart. ‘Als we enkel verdedigend reageren, zullen ze nog meer denken dat WindClan een Clan vol lafaards is. Jij zegt dat we ons geen oorlog kunnen permitteren, maar die hebben we al.’ Geïrriteerd zijnde sloeg hij met zijn staart. ‘Stomme visvreters,’ murmelde hij, maar hij hield zijn bek toen hij dacht pootstappen te horen. Zelfs hij was niet chagrijnig genoeg om zijn deputy voor schut te zetten voor een andere Clan. Hoewel hij het niet eens was met haar manier van aanpak, moest hij wel naar haar luisteren en de Clan die hij zo haatte met rust laten als ze besloten om aan te vallen. En dat irriteerde hem meer dan hij ooit in woorden uit zou kunnen drukken.

Tag: Oceanbreeze

Nou ja zeg. Hij werd gewoon aangekeken alsof hij ooit de integriteit van windclan in gevaar zou brengen. Hallo, hij was de beste, meest loyale warrior die ze maar konden vinden. En dan was hij nog maar een apprentice! Snuivend haalde de gevlekte kater zijn neus op maar knikte vervolgens richting zijn leader. Hij wou haar niet boos maken, maar hij was het niet eens met haar harde woorden jegens hem. Hij zou niets anders doen dan zijn best. Zelfs als dat betekende dat hij lief en stil moest zijn voor een stel visvreters. Ugh.

Er was in eerste instantie niet al te veel protest van de patrouilleleden. Bearpaw hield zich rustiger dan verwacht en hij gaf haar geen reden om te denken dat hij dat straks niet zou blijven, dus dat was een goed teken. Van Neverland had ze geen bezwaren verwacht. Hij was vast maar wat blij met een vreedzame oplossing als dit. Het was vooral Crowfur die er niet op zat te wachten om RiverClan om hulp te vragen. Everstar begreep als de beste hoe hij zich voelde, maar ze ergerde zich aan zijn houding. Hij praatte tegen Oceanbreeze alsof ze gewoon een andere warrior was wiens oordeel hij niet helemaal vertrouwde, maar ze was wel zijn deputy, dus wat Everstar betrof mocht hij wel iets meer vertrouwen tonen. Ze sprak hem met een strenge blik toe. "Crowfur, ik weet wat je denkt, maar Oceanbreeze en ik hebben dit samen besloten. Denk je dat we daar niet over hebben nagedacht? We moeten nu eenmaal accepteren dat we niet anders kunnen. En Butterstar zal er misschien weinig zin in hebben, maar vergeet niet dat er in de warrior code staat dat iedereen kittens moet beschermen. Ze is verplicht om ons water te geven als er anders kittens in gevaar komen." Ze keek hem strak aan. "En wat denk jij wat er gebeurt als wij het met ons vijven tegen een complete clan opnemen?" Ze spitste haar oren toen ze dacht een geluid op te vangen. Ze zweeg en luisterde aandachtig. Ja, het waren pootstappen die ze hoorde, en kort daarna meende ze ook de vissengeur van de naderende katten op te vangen. Ze knikte kort naar Oceanbreeze. RiverClan was in aantocht.

De RiverClanpatrouille mag nu posten.

Er was hem de opdracht gegeven om een patrouille te leiden. Erg vond hij dit niet; in tegenstelling tot vroeger, vond hij er niets meer aan om niets te doen en de rest van de Clan het harde werk te laten doen. Het liefst nam hij zo veel mogelijk klussen op zich, en viel hij 's avonds uitgeput in slaap in plaats van nog vol met energie. Hij was een hard werkende kater, niet alleen deed hij veel voor de Clan, maar ook probeerde hij zo veel mogelijk tijd te steken in zijn eigen gezinnetje. Dit bleek moeilijker te zijn dan hij hoopte. Hij zag zijn partner en kinderen veel te weinig, vond hij, en verweet dit aan het vele werken. Dat hij zelf eigenlijk teveel hooi op zijn vork nam, kwam niet in hem op. Nu riep hij voor de tweede keer vandaag bepaalde katten bijeen zodat hij op patrouille kon gaan. De vorige patrouille, die vanochtend plaatsgevonden had, was een jachtpatrouille geweest. Die werden steeds vaker ingeschakeld nu de rivier aan het dichtvriezen was, en het steeds gevaarlijker werd om te vissen. De kater ging nog eens na wie er vandaag bij hem in de grenspatrouille zat. "Sagefeather, Butterpact en Stonepaw!" riep hij vervolgens door het kamp heen, op zoek naar de drie zodat hij vertrekken kon. Hij nam zich voor om zodra hij terugkwam Silvercloud weer eens op te zoeken. Althans, als zij dan niet toevallig op patrouille was. De laatste tijd leken ze elkaar steeds vaker mis te lopen. Toen het groepje zich verzamelt had, knikte hij hen kort toe ter begroeting. "We hebben de taak gekregen de grens met WindClan te controleren. Volg mij," beviel hij hen, zonder verder tijd te besteden aan small talk. Daar was hij nooit zo van, liever ging hij direct aan de slag. Als hij onaardig overkwam, interesseerde dit hem nooit zo. Echt gemeen en bovendien onbeschoft zoals vroeger was hij niet meer, maar toch was hij meer gevreesd dan geliefd. Nou ja, hij werd geliefd door de katten die hij ook liefhad, en dat was genoeg voor hem. Hij hoefde niet de all-time favourite van iedereen te zijn, hij deed liever zijn taken goed en zo efficiënt mogelijk. De kater keek eens achterom om te checken of iedereen hem nog volgde, en toen dit het geval was, vervolgde hij zijn koers richting de grens. Als er vragen waren hoorde hij ze wel, en zo niet, werd het een stille tocht. Het maakte hem niet zozeer uit of het het één of het ander zou worden. Wat hij wél belangrijk vond, was dat Stonepaw wat oppikte van deze patrouille. Het zou immers goed kunnen dat dit zijn eerste was. "Sagefeather en Butterpact, als jullie nog dingen zien die jullie belangrijk lijken om uit te leggen aan Stonepaw, doe dit dan. Zo trainen jullie niet alleen hem, maar ook jullie zelf. En geloof me, er is veel om uit te leggen, dus aan de slag," merkte hij op, en keek eens achterom richting de twee warriors. Ze waren beiden nog jong, Butterpact nog jonger dan Sagefeather en dan ook nog niet lang warrior. Het was belangrijk dat ook zij dingen herhaalden voor zichzelf, en het was nog belangrijker dat Stonepaw leerde wat belangrijk was om op te letten als je op patrouille was. Zo werkte het immers op patrouilles; de oudere katten letten op de jongere katten en of er opvallende dingen waren van de Clan aan de grens die ze bezochten, terwijl de jongere katten zichzelf trainden. Panther merkte op dat ze dichtbij de grens geraakten, en hij keek daarom kort achterom. "Opletten nu, we zijn er bijna," vertelde hij. Het zou hem niet verbazen als er WindClanners bij de grens waren, maar hij had het toch echt liever niet. Hij had een hekel aan de hazenvreters, al helemaal na de oorlog die zij zo roekeloos gestart hadden. Toen ze aankwamen bij de grens, werd hij echter toch verbaasd. Er waren verse geuren te ruiken, en meerdere ook. Het zou zomaar kunnen zijn dat er een patrouille op hen wachtte. Nu ze dichter bij WindClan gebied waren, nam ook het aantal heuvels toe, en dus kon hij niet langs de hele grens kijken op zoek naar de eventuele patrouille. Hoewel hij dit heel graag als les gebruikt had, deed hij dit toch niet. De spanning tussen de twee Clans was nu te groot om hun positie zomaar te verraden door onnodig te praten. De kater seinde met een strenge blik dat de drie zich stil moesten houden, en zette vervolgens koers om langs de grens heen te lopen. Na een tijdje de geuren volgen, werd het toch echt duidelijk dat ze opgewacht werden. Niet al te veel later kwam de patrouille in beeld. De kater versmalde zijn ogen. Hij herkende de rode vacht van Everstar vanaf de redelijk grote afstand die tussen hen lag al met gemak. Hij had de poes nooit gemogen, en had ook haast geen respect voor haar. Ook herkende hij de kattin Oceanbreeze die hij eerder bij de Gorge tegengekomen was. Als het mogelijk was had hij nog minder respect voor haar dan voor Everstar. Vandaar dat hij zich dan ook meteen vijandig opstelde tegen de andere patrouille. "Everstar en Oceanbreeze. Het gebeurd niet vaak dat we opgewacht worden door leider en deputy samen," riep hij hen toe, de vijandelijkheid duidelijk in zijn stem doorschijnend. Hij keek achterom, om te bekijken of de rest van de groep zijn vijandelijke houding overnam. Vooral bij Stonepaw verwachtte hij dat dit zou gebeuren, en hij zou het ook zeker niet op prijs stellen als dit niet het geval was, bij alle drie niet.
- Whoops ik zie nu pas dat dit bij fourtrees is c': Nou ja het maakt toch niet echt uit voor de verdere post ~

Een enkele blik door het kamp was genoeg om de situatie uit te leggen. Katten zaten er moedeloos bij, dorstig en ondervoed. De glanzende vachten die kenmerkend waren voor Riverclan, waren er niet meer. Het moreel in de clan stond laag en iedereen wist dat ze het niet zouden redden als het zo nog langer door ging. Wanhopige ogen werden gericht op de Clanleider, de Deputy, en op Starclan. Wie zou een einde maken aan dit lijden dat niet op leek te houden? Alsof het niet erger kon, leek de temperatuur zodanig gezakt te zijn dat de rivier begon te bevriezen. Vele katten hadden Riverclan als gezegend gezien met de rivier, de enige clan die nog een redelijke voorraad water had, maar zo zou ook daar een einde aan komen. Wanneer het ijs te dik zou worden, was er geen mogelijkheid om er nog van te drinken. Het ijs verwijderen was een gevaarlijke taak op zich: de kans om in het water te vallen en onderkoeld te raken, was groot. Haar naam luidde door het kamp, afkomstig van Panthergrowl. Ze keek even naar de grijze krijger, en kwam toen in beweging om op hem af te lopen. Een patrouille, langs de grens met Windclan. Sagefeather aarzelde even, ze wist hoe de gemiddelde ontmoeting met de Windclan de afgelopen tijd was gelopen. Ze had geen zin in een conflict, vooral niet sinds ze zich alsmaar minder verbonden voelde met de rest van deze clan. Panthergrowl instrueerde Butterpact en haar vervolgens om hier en daar wat lessen mee te geven aan Stonepaw, waarop de kattin even glimlachte. Om één of andere reden was ze redelijk gesteld op Apprentices. "Geen probleem," antwoordde ze, met een vrolijke zwaai van haar staart.

Het duurde even voordat ze de grens bij Fourtrees naderden, maar de reis verliep voornamelijk in stilte. Iets dat Sagefeather niet geweldig vond, maar ze had niet het gevoel dat Panthergrowl een gezellige patrouille op prijs zou stellen. Hoe dan ook, de geur van Windclan werd sterker, en daarmee ging haar hart sneller bonzen. Ze wist dat de relatie tussen hun clan en Windclan op een slecht pitje stond, en daarbij was Panthergrowl vrij explosief qua karakter, althans, als wat ze gehoord had waar was. Gehoorzaam en in stilte volgde ze de grijze kater, en het duurde niet lang voordat ze een Windclanpatrouille tegen kwamen. Met de leidster zelf. Panthergrowl trok meteen zijn bek open, en tevens op de minst vriendelijke toon die hij aan zou kunnen slaan. Zowel de leider als de Deputy waren aanwezig, iets dat inderdaad vrij vreemd was. De vijandige houding van Panthergrowl nam ze zelf niet aan. Riverclan had al genoeg onnodig bloed vergoten, en ze waren immers bij Fourtrees. Hier zouden ze niet mogen vechten.

Butterpact onderdrukte een zachte zucht. Hij rekte zich uit en wilde naar de apprentices’ den gaan zodat hij Shadowpaw kon meenemen op jacht, maar plotseling hoorde hij zijn naam. Hij draaide zijn kop en zag Panthergrowl staan. Hij kende de tom wel, maar had niet erg veel met hem gesproken. Hij wist wel dat het een tom was die wist hoe hij de leiding moest nemen en hoewel dat aan de ene kant wel irritant was, was het ook geen slecht ding dat ze iemand aan het front hadden staan die een beetje wist hoe hij dingen moest aanpakken. Toch vond hij het wel vervelend dat hij niet kon vragen of hij Shadowpaw mee kon nemen; de she-cat zou zeker wat kunnen leren van deze patrol. Hij was het namelijk een beetje vergeten, maar nu herinnerde hij zich weer dat hij op patrol moest. Of de WindClan border controleren zoals Panthergrowl het aangaf. Ze gingen het camp uit. Butterpact nam zich niet eens de moeite om te kijken wie met hem mee waren. Hij kende Sagefeather nauwelijks en hij had Stonepaw’s kwaliteiten wel gehoord tijdens de RiverClan meeting toen Chivypaw met een onbekende kitten aan was komen zetten. Ach. Hij had zichzelf beloofd dat hij iets milder ging zijn tegenover zijn Clanmates. Misschien leek Panthergrowl dat ook wel te denken, want plotseling kregen Sagefeather en hijzelf de opdracht om Stonepaw te informeren over belangrijke dingen. Butterpact rolde met zijn ogen naar de rug van de senior warrior, maar draaide toen zijn kop naar Stonepaw. ‘Laat ik het simpel en kort voor je samenvatten,’ zei hij met een ijzige glimlach tegen de apprentice. ‘Zorg dat je je vijandig opstelt. Er worden geen vriendschappen getolereerd buiten de Clan. Dat ze tijdens de Gatherings vriendelijk zijn wil nog niet zeggen dat ze te vertrouwen zijn. Alle vriendschappelijke gevoelens die opbouwt tijdens een Gathering bestaan niet meer zodra je ze daarbuiten ontmoet.’ Hij keek weer naar voren. ‘Als je op een border patrol gaat langs de borders van de WindClan, zorg dan dat je onze geur goed achterlaat. Zorg ook dat je ThunderClan laat weten dat ze niet met ons kunnen sollen. Dat ze Sunningrocks voor nu overgenomen hebben, wil nog niet zeggen dat ze onoverwinnelijk zijn.’ Voor de rest had hij eigenlijk niets meer te zeggen. En dat was ook niet nodig, want ze waren al bij Fourtrees gearriveerd. Panthergrowl nam zoals verwacht het woord. Butterpact besloot om vlak achter hem te gaan staan en keek mogelijk nog vijandiger dan zijn Clanmate naar de WindClanners, maar zei niets. Zijn klauwen schoten uit hun hulzen en er lag een haast kille blik in zijn ogen. Als de hazenvreters ruzie wilden hebben, konden ze dat makkelijk krijgen. Maar ze waren hier niet om ruzie te maken. Als dit echt een fight patrol was, hadden ze leader en deputy heus wel apart in een patrol gezet. Nee, hij was vrij zeker dat ze iets van RiverClan wilden hebben. En Butterpact wist al wel wat dat was met die droge vlaktes en waarschijnlijk kleine poeltjes. Ze wilden water hebben.

a warning to the people

the good and the evil

Al de hele dag was hij een beetje zenuwachtig maar toch ook wel heel excited. Hij mocht voor het eerst mee op een patrouille, en dat zelfs zonder dat één van zijn mentors mee ging. Alweer een teken dat ze hem vertrouwden, dat hij hun lessen eer zou aan doen en aan andere warriors kon tonen wat hij al had geleerd. En hij was vastbesloten zich te bewijzen. Zeker tegenover Panthergrowl, die de patrouille zou leiden. Na zijn nogal onverwachte botsing met de senior warrior, wou hij aantonen dat hij wel degelijk in staat was om zich als een slimme apprentice te gedragen.

Toen de grijze tom hem riep, trippelde hij meteen richting de verzamelende groep. Butterpact en Sagefeather gingen ook mee, waardoor hij de druk nog wat voelde groeien. Butterpact had hem namelijk de laatste keer ook niet echt van zijn beste kant gezien. Hij volgde de groep naar buiten, bekeek actief de omgeving en probeerde nu al geuren op te pikken. Niet zozeer al van WindClanners, maar gewoon, om alvast wat op te warmen. Panthergrowl droeg de twee andere warriors op om hem onderweg op de nodige dingen te wijzen, zodat hij er ook nog wat van bij leerde.

Butterpact leek deze taak op zich te nemen, en Stonepaw luisterde aandachtig naar alles wat hij zei. Vooral het stuk over zich vijandig opstellen tegenover eventuele WindClan patrouilles, en dat ze duidelijk moesten laten weten aan ThunderClan dat de sunning rocks wel degelijk aan RiverClan toebehoorde. De jonge tabby knikte serieus, nam al deze informatie in zich op. Blijkbaar kon hij die meteen ook omzetten in de praktijk. Panthergrowl gebaarde dat ze stil moesten zijn, en meteen werd hij weer alert.

Stonepaw merkte de WindClan geuren op, wist nu ook dat deze heel erg vers moesten te zijn. Meteen voelde hij de adrenaline stijgen. In stilte liep hij achter de rest van de patrouille aan. Hij hoopte natuurlijk niet dat er indringers waren, maar hij wist zeker wel wat hem te doen stond als het wel zo bleek. Panthergrowl nam de leiding, Butterpact stelde zich vlak naast hem op. "Everstar en Oceanbreeze. Het gebeurd niet vaak dat we opgewacht worden door leider en deputy samen," Riep de grijze tom naar de WindClanners. Leider en deputy? De apprentice liet zijn blik over de desbetreffende katten glijden, maakte nogal onvriendelijk oogcontact met de apprentice aan de overkant. Zijn klauwen waren uitgeklapt, waarmee hij zachtjes in de kurkdroge aarde kneedde. Zijn vacht stond overeind. Veel vechttraining had hij nog niet gehad, maar hij wist zeker dat hij die andere apprentice aan zou kunnen, moest het nodig blijken.

Ergens was de jonge zilverkleurige kattin blij dat haar partner bij haar in deze Patrol zat. Immers kende ze hem door en door, en was ze ervan overtuigd dat hij haar door dik en dun zou steunen. Ook al was hij gebroken geweest, en misschien nog steeds, door de dood van hun dochtertje, had hij zich er langzaam aan bovenop gewerkt. Hij zag er misschien niet op zijn sterkst uit, maar was wel duidelijk een kat die ze konden gebruiken. Zijn vredelievende karakter zou voorkomen dat ze zomaar in gevecht zouden raken. Dat kon ze niet zeggen van Crowfur en Bearpaw. Hoewel voornamelijk Bearpaw zich bijna perfect gedroeg. Ondanks dat hij nog niet geschoold was in emoties verbergen en een flapuit was, had hij zichzelf vandaag voortreffelijk ingetoomd. Iets dat de jonge Deputy wel kon waarderen, ze zou het naar de Patrol ook tegen de Apprentice melden. Hij kon tips en complimenten wel gebruiken, ondanks dat hij er bekend om stond dat hij relatief vol was van zichzelf, wou ze hem niet afkraken. Hij had misschien voldoende zelfvertrouwen, echter deed het elke kat goed het bevestigd te krijgen en op hun poten getikt te worden wanneer dat nodig was. Oceanbreeze was er zeker van dat zijzelf ook wel op haar poten getikt zou worden, hoe dan ook. Nu had ze geen tijd om er echt over in te zitten, ze had een taak, een erg belangrijke, waardoor ze met gespitste oortjes geduldig zat te wachtten. Net voordat de Riverclan Patrol aankwam, was Crowfur duidelijk in een niet al te beste stemming. "Met alle respect, Oceanbreeze," mauwde de norse zwarte kater, waardoor ze waarschuwend met het puntje van haar staart zwiepte, verder bleef haar houding kalm en onverschillig. Crowfur had tijdens de Warrior vergadering ook een niet al te best beeld achter gelaten bij haar, ze had zijn respectloosheid toen ook benoemd. Immers was ze er niet van gediend geweest dat hij niet op zijn woorden kon letten. Respect, nee ze had niet het idee dat de kater dat nu had. Er wat van zeggen deed ze niet, ze had geen tijd om een meningsverschil aan te gaan. Ze moesten sterk als een eenheid overkomen, dus hield ze gewoon haar mond terwijl ze zijn woorden over zich heen liet spoelen. Dat hij kwaad was, kon ze zich voorstellen, echter hadden ze het weer niet in de poot, ze konden niet beslissen of en wanneer het weer zou veranderen. Dus hadden ze geen andere keuze dan zich bij de feiten neer te leggen, ze hadden hulp nodig van een andere clan en die clan was toevallig Riverclan, de clan waarmee ze in ruzie waren. Al was het tegenwoordig redelijk rustig. Het gevecht werd niet meer fel gevoerd. Misschien doordat ze er achter waren gekomen dat het allemaal op basis van een leugen was gebeurd. "Maar wat laat je denken dat RiverClan ons een tweede kans gaat geven als ze het nu niet geven? Onze Clans hebben praktisch gezien een oorlog met elkaar. Butterstar heeft alle reden om ons geen toestemming tot hun rivieren te geven." Mauwde de kater, duidelijk geërgerd met een zwiep van zijn staart. Oceanbreeze deed moeite om een geïrriteerde snauw binnen te houden. Hier had ze géén tijd voor! Hij kon het er niet mee eens zijn maar diende haar maar te vertrouwen. Ze had nergens vijanden, zover ze het wist. Dus zou het vast wel loslopen. "Als we enkel verdedigend reageren, zullen ze nog meer denken dat WindClan een Clan vol lafaards is. Jij zegt dat we ons geen oorlog kunnen permitteren, maar die hebben we al." Ging de kater even geërgerd verder, Oceanbreeze wierp een blik op Bearpaw en Neverland waarna ze haar kop omdraaide om Everstar stilzwijgend aan te kijken. Ze wist zelf niet wat ze met Crowfur aan moest, al kon hij wel een gesprek verwachtten. Ze had misschien een andere mening maar zelfs hij moest inzien dat ze het beste voor had met de clan en haar vertrouwen. Immers was ze niet Deputy geworden zonder talenten en inzicht. Everstar zou nooit iemand de clan toevertrouwen als diegene ongeschikt was. De katten die Deputy waren geweest hadden altijd sterke punten en karaktereigenschappen gehad die de clan verder konden brengen. Everstar leek net als haar niet blij te zijn met Crowfur's commentaar. De strenge blik die de rosse kattin had opgezet, liet Oceanbreeze inzien dat de Leader vertrouwen in haar had. Meer dan ze zelf al had ingeschat. "Crowfur, ik weet wat je denkt, maar Oceanbreeze en ik hebben dit samen besloten. Denk je dat we daar niet over hebben nagedacht? We moeten nu eenmaal accepteren dat we niet anders kunnen. En Butterstar zal er misschien weinig zin in hebben, maar vergeet niet dat er in de warrior code staat dat iedereen kittens moet beschermen. Ze is verplicht om ons water te geven als er anders kittens in gevaar komen." Sprak de kattin hem streng toe, Oceanbreeze zou liever niet in Crowfur's poten staan. Er was best wel wat voor nodig om Everstar echt streng te laten zijn, en de zwarte kater had het voor elkaar gekregen. "En wat denk jij wat er gebeurt als wij het met ons vijven tegen een complete clan opnemen?" Vervolgde de Leader, waardoor Oceanbreeze langzaam de kater een piercende blik gaf. Zelfs hij moest weten dat zoiets onmogelijk was. Ze wou geen van hen deze dag begraven, ze waren gekomen in vrede, zover dat mogelijk was en dus moesten ze zich ook zo gedragen. Zodra Everstar stil was, spitste de rosse kattin haar oren waarop Oceanbreeze nieuwsgierig haar oren wiebelde. Waren dat nu pootstappen die ze hoorde? Ze ademde diep in door haar mond om de geur rondom haar te proeven en kwam meteen tot een conclusie: Riverclan was in aantocht.

Als eerste kwam een sterk uitziende donkergrijze kater in zicht. Panthergrowl, een kater die ze eerder was tegengekomen en wiens respect ze zeker niet had verdiend. Niet dat ze slechte bedoelingen had gehad, hij vatte alles nu eenmaal negatief op als het om Windclanners ging. Ze kon geen respect en vriendelijkheid van hem verwachtten. Met gele vernauwde ogen kwam de robuuste Senior Warrior naderbij. Zijn versmalde ogen en verdere vijandige houding gaven blijk van een ongeschreven waarschuwing. Ze waren nu op gevaarlijk terrein. Hij zou niet twijfelen om hun aan te vallen, niet als ze een verkeerd woord sprak, of als ze een verkeerde beweging maakte. Ze bleef rustig zitten, de enige ongerustsheid was in het zwiepen van het puntje van haar staart te zien, echter was dat voor een onbekende zoals de Riverclanners voor hen, niet te lezen. "Everstar en Oceanbreeze. Het gebeurd niet vaak dat we opgewacht worden door leider en deputy samen," riep de kater hen vijandig toe. Oceanbreeze knikte enkel rustig en wachtte geduldig tot de hele Patrol in zicht was. De vijandelijkheid was duidelijk in zijn stem en houding en Oceanbreeze kon aan zijn blik zien dat hij de Leider was van deze Patrol. De kater om aan te spreken om een gesprek te kunnen regelen met Butterstar. Hij eiste waarschijnlijk van elk Patrol lid dat ze net zoals hem vijandig tegenover de Windclanners waren. Dit betekende dat zaken doen met de Riverclanners bemoeilijkt werd. Toch was Oceanbreeze altijd al goed geweest in een neutrale positie innemen en dus liet ze de katten eerst hun formatie aannemen. Een van de katten daar, een grijs gestreepte kattin nam een niet zo vijandige houding aan en leek het prettiger te vinden zo neutraal mogelijk te blijven. Een iets lichter grijs gestreepte kater dan Panthergrowl nam net achter de Patrol Leider plaats, zijn nagels schoten in en uit de hulzen, waardoor Oceanbreeze wist dat de kater klaar stond om in actie te springen en zijn nagels in hun vachten te zetten. Als laatste kwam een Apprentice aan, een bruin gestreepte kater die een dreigende blik op Bearpaw wierp. Hij was waarschijnlijk niet veel ouder als hun Apprentice, en leek zich zo vijandelijk mogelijk op te stellen. Zijn klauwen waren uitgeklapt en de kurkdroge aarde werd door hem zachtjes gekneed. Zijn vacht stond recht overeind waardoor ze wist dat drie van de vier leden het liefst nu al een gevecht aan gingen. Ook al stonden de Windclanners nog steeds op neutraal gebied. "Panthergrowl," mauwde ze eerst enkel met een knikje. Haar stem klonk niet eens zou koud en onverschillig. Maar rustig en sterk. "Ik had niet verwacht jou zo snel weer te zien. We zouden graag willen verzoeken om een kort gesprek. Het liefst met Butterstar als het mogelijk is. We zijn niet gekomen om te vechtten, enkel om te praten." Vervolgde ze eerlijk terwijl ze de kater recht in zijn ogen aan keek. Zodat hij kon zien dat ze niet loog. Zelfs hij, met zijn grote haat tegen Windclan zou moeten inzien dat ze de waarheid sprak. Mocht hij wel denken dat ze hun territorium wouden overnemen, zou ze kunnen aangeven dat als ze dat wouden ze met een grotere Patrol zouden zijn gekomen en hun gebied zouden ingelopen zonder netjes op hen te wachtten, zoals ze hadden gedaan.

•

Crowfur wist dat hij te ver was gegaan toen hij de blik van Oceanbreeze zag, maar boog zijn kop kort toen Everstar tegen hem begon te spreken. Hoewel ze compassie toonde wat zijn gevoel betrof, dacht hij wel dat hij er nog eens extra op aangesproken zou worden dat Oceanbreeze een hogere rank had dan hem en dat hij om deze reden meer respect moest tonen. Maar hoe kon hij iets respecteren waar hij het totaal niet mee eens was? Hij kon zich voorstellen dat Everstar en Oceanbreeze het al helemaal niet leuk vonden om onderdanig te zijn aan RiverClan, maar voor hem was dat nog eens een extra klap in zijn gezicht. En hij kon zijn leader noch zijn deputy ooit vertellen waarom dat nu juist was. Hij kon hun nooit vertellen dat hij door een RiverClanner zo hard bedrogen was geweest dat hij het vertrouwen in de Clan volledig was kwijtgeraakt. Daar zou Everstar namelijk helemaal geen compassie meer mee hebben, want dan zou ze hem beschuldigen het zelf opgezocht te hebben. Dan zou ze hem misschien uit de Clan zetten omdat hij gelogen had tegen haar en zou ze overwegen om Leopardkit misschien terug te geven aan RiverClan. Niet nu ze een kitten was, maar misschien wel als ze ouder was en beslissingen voor zichzelf kon maken. Het mocht nooit uitkomen dat hij een partner had gehad in RiverClan. Maar zijn excuses aanbieden zat nu ook weer niet in zijn aard en dus knikte hij kort naar zijn leader. Hij hoopte dat het duidelijk was in zijn blik dat hij besefte dat hij te ver was gegaan en dat ze hem dus niet na deze patrol apart zou nemen om hem er extra op te gaan drukken. Het was nu niet dat hij de meest onderdanige kat in de Clan was, maar het was ook zeker niet zijn bedoeling om zijn twijfel bij elke beslissing die Oceanbreeze maakte te uiten. Maar hij zou het wel goedmaken met haar. Hij verzon wel iets. Hij zou wel proberen zijn komende straf te ontlopen, want hij dacht niet dat Everstar het hierbij ging laten. In principe had hij zich verzet waar Bearpaw en Neverland bij waren en dat ging er niet zomaar in bij de leader. Daar kende hij haar al wel goed genoeg voor. Hij keek op toen de RiverClanners tegenover hun kwamen te staan en klemde zijn kaken op elkaar om zijn zojuist gemaakte belofte nu al niet te verbreken. De arrogantie! Zijn blik bleef kort hangen op de grijze tom die vlak achter de vermoedelijke leader van het groepje was gaan staan. Hij zag de blik van de apprentice die op Bearpaw bleef hangen en onbewust zette hij een klein stapje opzij zodat zijn schouder het zicht op de apprentice blokkeerde. Hij deed moeite zijn bek dicht te houden en zijn tanden niet te ontbloten, maar zijn staart zwiepte toch kort heen en weer. Oceanbreeze deed het woord en Crowfur deed zijn best om er zo relaxt mogelijk uit te zien. Hij wist dat Everstar en Oceanbreeze hem nu extra in de gaten gingen houden. En hij wist ook dat het ontzettend dom over zou komen als hij zijn twijfel over de beslissingen van zijn meerderen hier ging tonen. En dus keek hij Panthergrowl aan met een blik die leek alsof hij heel erg achter de beslissing van zijn deputy stond.