De uitdaging

Winterpaw wilde gaan jagen, maar altijd op hetzelfde jagen was ook niet meer zo leuk. Ze besloot om Honeypaw uit te gaan dagen. Ze liep naar Honeypaw toe. "Hoi Honeypaw." Zei ze vriendelijk en gaf haar een vriendschappelijk likje. "Ga je mee jagen?" Vroeg ze. Winterpaw zat ondertussen te bedenken wat voor een uitdaging ze zou gaan doen. Ze konden naar de slangenrotsen gaan en dan kon ze Honeypaw een slang laten vangen. "We gaan bij de slangenrotsen jagen." Zei ze. Ze verwachtte wel dat Honeypaw hiervan zou schrikken, maar Winterpaw wilde een keer een uitdaging zien. Ze hoopte dat Honeypaw niet zou terugkrabbelen omdat het gevaarlijk kon zijn. "Jij mag als eerste proberen om een slang te vangen." Zei ze en keek Honeypaw aan. Winterpaw durfde zelf ook wel om een slang te vangen, maar als er iets mis zou gaan dan zou ze er niet aan willen denken. Ze wist wel wat ze moest doen tegen een beet van een slang, maar ze kon ook te laat zijn. Daar moest ze nu niet aan denken. "Je mag het ook zeggen als je het niet durft." Zei ze uitdagend. Ze wilde niet dat Honeypaw terug zou krabbelen, dus zei ze het een beetje uitdagend. Ze hoopte dat ze er geen problemen mee zouden krijgen, maar dat kon toch niet? Ze gingen tenslotte jagen. Ze zouden heus ook nog wel iets anders dan een slang meenemen. Dan zou niemand het merken dat ze naar de slangenrotsen waren gegaan. Winterpaw keek nog een keer uitdagend naar Honeypaw en wachtte gespannen af op een antwoord.

Honeypaw had zich uitgestrekt voor de apprentice den, ze was net naar buiten gekomen maar nog niet helemaal wakker dus was ze hier gaan liggen, lekker in het zonnetje. Haar pootjes had ze onder zich gehouden en haar staart had ze om zich heen geslagen. Ze had haar ogen gesloten en zag er tevreden uit. 'Hoi Honeypaw!' Klonk het naast haar. Ze opende een oog, maar toen ze zag dat het Winterpaw was opende ze de andere oog, haar kaken openden zich en ze liet een luide gaap. 'Hoi Winterpaw' Miauwde ze, ze knipperde een paar keer de slaap uit haar oren en kwam daarna overeind. 'Natuurlijk wil ik mee jagen, waar gaan we heen?' Vroeg ze, ze had wel zin om te gaan jagen, dan had ze wat te doen. 'We gaan bij de slangenrotsen jagen' Miauwde Winterpaw. Honeypaws nekhaar schoot overeind, de slangenrotsen? Ze legde haar oren achteruit. Winterpaw keek haar uitdagend aan maar Honeypaw wist het niet. Haar staartpunt bewoog nerveus heen en weer. 'Waarom de slangenrotsen?.. Daar is toch nauwelijks prooi? Misschien kunnen we bij hoogsparren gaan..' Probeerde ze, maar Winterpaw begon het over slangen vangen te hebben. Ze had dat nog nooit gedaan, maar ze wou niet af gaan voor Winterpaw en ze wou ook niet laten zien dat ze bang was. Ze keek nerveus weg en haar klauwen kneedden nerveus de aarde. Haar oren had ze nog steeds nerveus achteruit gelegd. 'O-oke.. Ik ga mee' Miauwde ze aarzelend. Ze wou geen lafaard zijn, ze zou bewijzen dat ze dapper was.

Voor Winterpaw was dat het teken dat ze het had aangenomen. Ondanks dat Honeypaw het niet zeker wist. "Oke, dan gaan we naar de slangenrotsen." Zei ze en draaide zich om in de richting van de ingang van het kamp. Ze durfde zelf ook niet helemaal, maar als Honeypaw het zou doen. Zou zij het ook wel doen. Ze liep door de doorntunnel heen en snoof de lucht even in. De heerlijke geuren van het bos kwamen haar neus binnen, maar ze zouden hier niet gaan jagen, maar ze zouden bij de slangenrotsen gaan jagen, dus Winterpaw liep door naar de slangenrotsen. Onderweg bleef ze de lucht opsnuiven en rook veel prooi. Ze werd een paar keer bijna in de verleiding gebracht om een muis te vangen, maar dat kon ze ook nog op de terugweg doen. Eerst een slang vangen. Eenmaal bij de slangenrotsen aangekomen snoof ze de lucht nog een keer op. De geur van prooi was er wel, maar de geur kwam niet bij de slangenrotsen vandaan. Zelfs de prooi bleef op afstand van de slangenrotsen. Was dit wel zo'n goed idee? Wat nou als er iets fout gaat? Ze kon nu niet meer terug, dus kon ze hier beter niet aan gaan denken. Het zou vast allemaal wel goed aflopen. Ze snoof nog een keer de lucht op om zeker te zijn dat geen andere kat hun had gevolgd en richtte zich daarna tot Honeypaw. "Ga je gang." Zei ze en keek een beetje uitdagend om haar eigen angst een beetje te verbergen. Straks zou ze het waarschijnlijk ook moeten doen, maar eerst was het de beurt aan Honeypaw. Misschien had Honeypaw gemerkt dat Winterpaw een beetje bang was, maar Winterpaw kon nu ook niet meer terug. Winterpaw was een beetje gespannen en wachtte af op wat Honeypaw zou gaan doen.

Winterpaw had zich al omgedraaid en was richting de slangenrotsen gelopen. Honeypaw wrong zich door de doornentunnel heen. De vertrouwde doornen trokken aan haar vacht, ze leken haar te willen tegen houden. Alles in haar zei dat dit een heel erg slecht idee was. Ze keek even om naar het kamp, zou dit de laatste keer zijn dat ze het kamp zou zien? Nee ze moest niet zo dramatisch denken. Winterpaw zou toch niet zo dom zijn om ze de dood in te sturen? Honeypaw hoopte stiekem dat iemand hen zou volgen en tegen houden, maar ze rook alleen maar de geur van prooi en de geur van Winterpaw. Rook ze nou een klein beetje angstgeur bij Winterpaw? Of was dat gewoon haar eigen angstgeur. Ze rook overal prooi. Ze verwenste het diep van binnen, waarom konden ze niet gewoon daar gaan jagen. Er was genoeg prooi en slangen smaakten toch niet lekker. Waarom zouden ze dit uberhaupt doen. Maar alsnog, al snel kwamen de slangenrotsen in zicht. Het was daar stil, geen prooigeur, zelfs de prooi was niet zo dom om daar te komen. Winterpaw draaide zich om, 'Ga je gang,' Haar stem klonk uitdagend. Honeypaw slikte en legde haar oren achteruit. ze sloop in de richting van de slangenrotsen en ze hield zich laag bij de grond, alsof ze bang was dat er opeens een groot slangenmonster tevoorschijn zou komen. Zelfs haar staart hield ze laag. Het was stil, ijselijk stil. Het leek alsof het woud zijn adem in hield. Of tenminste, zo leek het voor haar. Het liefst had ze zich omgedraaid en was ze weggerend om hier nooit meer terug te komen. Haar nekhaar stond recht overeind en haar oren had te platgelegd. Ze sloop door het gras en onkruid dat dicht bij de slangenrotsen groeide. Plots, hoorde ze een luid gesis. Ze klapte haar nagels van schrik uit en ze keek om. Ze keek recht in de koperkleurige ogen van een adder. Een mooi ruitpatroon liep over het schubbige lijf, hij was niet groot maar wel groot genoeg om haar de stuipen op het lijf te jagen. Ze sprong van schrik blazend achteruit toen de adder naar haar uithaalde.

Winterpaw voelde een beetje te laat dat dit heel fout kon gaan aflopen, want Honeypaw was al weggeslopen om een slang te gaan vangen. Winterpaw wilde eigenlijk iets achter haar aan roepen, maar zag toen dat een slang vlak naast Honeypaw was. Als ze een onverwacht geluid maakte viel de adder Honeypaw misschien aan, maar voordat Winterpaw verder kon nadenken haalde de adder naar Honeypaw uit. Dit was nu wel genoeg. Dacht Winterpaw. Ze dacht geen moment meer langer na en wierp zich tussen Honeypaw en de adder in. Als de adder Honeypaw wilde aanvallen zou hij haar eerst aan de kant moeten halen. Winterpaw blies hard naar de adder, maar die ging niet weg. Winterpaw wist dat dit slecht kon aflopen, maar het was allemaal haar schuld, dus dan zou zij het met haar leven moeten bekopen en Honeypaw niet. "Ga op veilige afstand staan." Zei ze tegen Honeypaw. Ze hoopte dat Honeypaw zou doen wat ze zei, want ze wilde niet dat Honeypaw gevaar liep. Ze moest haar eigen angst nu verbergen, want anders had de slang door dat ze een zwakke prooi kon zijn. Ze blies nog een keer naar de adder, maar de adder ging niet weg. Winterpaw wist dat ze beter de adder kon gaan aanvallen, maar voor ze iets kon doen was het de adder die naar haar uithaalde. Winterpaw deinsde achteruit en merkte dat de adder niet zou opgeven. Ze had dus nog maar een optie en dat was de adder aanvallen. Winterpaw maakte zich klaar voor de sprong naar de adder en blies nog een keer. Ze sprong nu naar de adder toe en haalde haar klauw snel uit. Het was maar een paar seconden, maar voor Winterpaw leken het wel minuten. De adder probeerde nog in haar poot te bijten, maar Winterpaw kon haar poot net op tijd wegtrekken en haalde opnieuw uit. Deze keer was het raak en beet ze de adder snel dood. De vieze smaak kwam in haar mond, maar ze liep er toch mee terug naar Honeypaw. Ze legde het neer en stond nog steeds een beetje te trillen. Ze was nog nooit zo bang geweest. Waarom had ze dit ook al weer bedacht? Het was allemaal haar schuld en ze was zo blij dat alles goed was afgelopen ook al beefde haar hele lichaam nog na. Ze moest zich nu wel verontschuldigen bij Honeypaw. "Sorry, ik had je nooit moeten dwingen voor zoiets als dit." Zei ze. Ze probeerde zich een beetje te ontspannen. Ze zou nooit meer iemand uitdagen om een slang te vangen. Ze nam even een keer diep adem en blies het daarna weer uit. Ze luisterde naar de geluiden om haar heen en de vertrouwde bosgeuren stelden haar weer een beetje gerust.

'Winterpaw!' Honeypaw hapte geschrokken naar adem toen een vlaag wit bont tussen haar en de adder in sprong, het wat Winterpaw. Ze legde haar oren opnieuw plat in haar nek uit angst dat de adder van de plotselinge beweging van Winterpaw ging aanvallen maar dat deed de adder gelukkig niet. Het beest bewoog zijn kop heen en weer alsof hij een prooidier observeerde. Ze slikte en hield haar adem in. 'Ga op veilige afstand staan' Zei Winterpaw. Honeypaw kon angst door haar stem heen horen, ze was blij dat ze een paar stappen naar achter kon zetten maar het voelde alsof ze Winterpaw dan in de steek liet. Ze hield zich laag bij de grond en zag er angstig uit. Haar nekharen stonden recht overeind en ze had haar ogen opengesperd. Als er nu iets mis ging en Winterpaw werd gebeten dan waren ze verloren, Winterpaw was de enige die wist hoe je slangenbeten kan behandelen. Ze zwiepte nerveus met haar staart. Als ze Winterpaw nu zou storen zou ze haar uit haar concentratie halen en dan zou het zowieso een verloren zaak zijn, en dan zou ze Winterpaw misschien verliezen. Ze zette nog een stap achteruit om Winterpaw de ruimte te geven. Winterpaw tilde haar poot op, ze zou toch niet echt de slang gaan aanvallen of niet dan? Jawel dus, Winterpaw haalde uit naar de slang. Deze zette de tegenaanval in maar Winterpaw was sneller. Honeypaw blies haar ingehouden adem opgelucht uit toen Winterpaws tanden in de schubbige nek van de adder zonken. Het gevecht was over, de slang was verslagen, maar ze moesten hier snel weg, dat was vast niet de enige slang hier. Het heette niet voor niks de slangerotsen. Honeypaw trilde op haar poten. 'Gelukkig is het over en heb je niks' Miauwde Honeypaw opgelucht, haar nekharen gingen langzaam liggen maar ze bleef behoedzaam, wie weet wat er zich verstopte tussen het gras van de slangenrotsen. 'Sorry, ik had je nooit moeten dwingen voor zoiets als dit.' Miauwde Winterpaw schuldig. 'Hey, jij kon toch niet weten dat het zo erg mis kon gaan? Ik had altijd nee kunnen zeggen' Miauwde Honeypaw terug. Ze likte haar nekharen nu compleet plat. Haar poten trilden nog een beetje. 'Laten we hier weg gaan,' Stelde ze voor, 'Spottedtail zal niet blij zijn dat ik dit uberhaupt geprobeerd heb, als ze erachter komt' vervolgde ze een beetje ongemakkelijk.

Winterpaw trilde nog steeds een beetje, maar ze wist dat Honeypaw gelijk had en dat ze zo snel mogelijk hier weg moesten wezen. "Spottedtail komt er niet achter als we de adder niet meenemen." Zei Winterpaw. "Deze adder smaakt toch vies. Niemand zou hem willen eten. We kunnen beter nog op een andere plek gaan jagen." Ze stond op en nam de adder mee en legde het in een struik neer. Ze was nu een beetje rustiger geworden en begon de lucht weer op te snuiven. De geuren van vele prooidieren maakte haar weer wat rustiger en ze kreeg nieuwe energie om een ander prooidier te gaan vangen. Winterpaw liep eerst nog een heel stuk weg bij de slangenrotsen om er zeker van te zijn dat geen slang meer bij hun in de buurt zou komen. Ze snoof weer de lucht op en rook de geur van muis. Ze kon ruiken dat de muis dichtbij was en keek even om haar heen. Ze zag de muis een eindje bij haar vandaan zitten en sloop er naartoe. Ze sprong en pakte de muis met uitgestrekte klauwen. Ze beet snel de muis dood en legde het neer. Ze had nu gelukkig iets om te zeggen wat ze aan het doen waren geweest. Ook al wist ze dat dit nooit genoeg zou zijn om het geloofwaardig te maken. Ze zuchtte even en keek naar de muis. De spanning die ze een korte tijd geleden had gevoeld leek bijna weg te zijn. Ze hoopte dat Honeypaw ook een beetje over de schrik heen zou zijn gekomen en dat ze gewoon konden gaan jagen. Ze keek even om en wachtte totdat Honeypaw naar haar toe zou komen. Ze had hun beide bijna de dood in gejaagd en dat speet haar heel erg. Ze had dit moeten weten. Ze had moeten weten dat een adder zou aanvallen als hij zich bedreigd voelde. Dit was allemaal haar schuld en ze was echt heel blij dat het goed was afgelopen. Ze zou nooit meer iemand zo in gevaar brengen. Ze wist dat ze iets fout had gedaan en dat het schuldgevoel erbij hoorde. Ze moest zich er overheen leren zetten en dan zou het wel weer goed komen. Ze wist dat Honeypaw niet al te boos was en dat stelde haar iets meer gerust, maar het bleef toch nog altijd haar schuld en zij zou dan de woede van Spottedtail wel op haar nemen als ze erachter zou komen.

Honeypaw knikte zwakjes, iets gerustgesteld door haar woorden. Maar de schrik zat nog steeds goed in haar poten. Ze ademde diep in en ze proefde de lucht, naast de stank van adders rook ze alleen maar vertrouwd bos en prooidier. Ze vrolijkte iets op, het was goed afgelopen. Ze rilde even bij de gedachte wat er mis had kunnen gaan. Daar wou ze liever niet aan denken, ze was nu veilig in het vertrouwde bos. Ze rekte zich een keer uit en ze trippelde achter Winterpaw aan. In ieder geval zou ze nooit meer jagen bij de slangenrotsen, tenminste, als ze dat deed zou ze op een veilige afstand blijven. Ze dacht nog even terug aan de adder, die starende glanzende ogen. Het had niet veel gescheeld. Ze besloot om Winterpaws voorbeeld te volgen en ook nog even te jagen. Ze sloop tussen de varens door, proberend zo min mogelijk geluid te maken. Ze hield zich laag tegen de grond, ze zocht camouflage bij de vele planten. De vertrouwde geur van woelmuis drong haar neus binnen en ze sloop erop af. Ze kon het bruine bont van de woelmuis zien, de zwarte kraaloogjes. Ze hield zich nog even een tijdje stil om er zeker van te zijn dat de woelmuis haar niet hoorde maar daarna zette ze zich af en sprong ze. Haar klauwen en tanden zonken in de woelmuis. Met een beet maakte er er een einde aan en de woelmuis hing slap tussen haar kaken. Het vertrouwde tevreden gevoel van dat ze iets gevangen had ging door haar lichaam heen. Ze sloot haar ogen even en liet het zonlicht haar vacht verwarmen. Daarna draaide ze zich om en trippelde ze terug naar Winterpaw, die zag er nog steeds berouwvol uit. 'Hey Winterpaw, het maakt niet uit hoor' Miauwde ze vriendelijk en ze duwde haar haar neus even troostend in Winterpaws nekvacht. Daarna begroef ze de woelmuis tussen de wortels van een boom, 'Die kunnen we later wel ophalen, willen we geloofwaardig overkomen moeten we wel wat meer meenemen' Miauwde ze met een glimlach.

Winterpaw voelde de snuit van Honeypaw in haar nekvacht en het stelde haar iets gerust. "Ik weet dat ik niet zo moet piekeren, maar toch blijft het mijn schuld." Zei ze en stond op. Ze begroef haar muis ook en liep een stukje achter Honeypaw aan. Ze keek na een tijdje omhoog en snoof in de lucht. De geur van lijster kwam haar neus binnen. Ze moest daarvoor wel in de boom klimmen, maar dat maakte haar niet veel uit. Ze sprong op een laaghangende tak en sprong zo tak voor tak naar de lijster toe. Vlakbij de lijster maakte ze zich klaar voor de sprong en zette zich af. Ze sprong recht op de lijster af en haalde een poot uit. Ze raakte gelukkig de lijster, maar het diertje viel naar beneden. Winterpaw zuchtte ze had ook hoger moeten springen. Ze daalde tak voor tak af en zag tot haar opluchting dat de lijster nog niet weg was gegaan en pakte het diertje snel tussen haar kaken en beet het dood. Ze moet beter op haar sprong letten als ze een vogel of iets anders uit de boom wil vangen. Ze had deze keer geluk dat ze de lijster genoeg verzwakt had en dat het diertje niet verder kon. Ze begroef de lijster en snoof nog een keer in de lucht. Zelf wist ze wel dat het geen pretje was om uit de boom te vallen en dat was het voor de lijster vast ook niet geweest. Ze moest niet zo onhandig doen als ze een prooi in een boom wilde vangen, maar tot nu toe ging het altijd nog goed en deze ene keer ging het fout. Ze had vandaag haar dag ook niet echt en dan hoorde dit er zeker wel bij. De volgende beurt was aan Honeypaw en Winterpaw snoof wel in de lucht, maar ze concentreerde zich niet echt op een geur. Eerst mocht Honeypaw weer wat vangen van haar. Hopelijk zou zij het beter doen, want Winterpaw deed het slecht. Alles wat ze had geleerd had ze niet goed gebruikt en ze had echt geluk dat de lijster nog onder de boom zat. Ze zuchtte een keer diep en wist dat ze dit gevoel niet aan de andere clankatten moest laten voelen, want anders kwamen ze er zeker achter. Ze haalde even een keer diep adem en zette alles van zich af. Ze moest zich nu echt gaan concentreren op de jacht en zich niet meer zorgen gaan maken over wat gebeurd was.

Honeypaw keek toe hoe Winterpaw de boom in klom, de lijster had haar niet door. De zon verblindde haar een beetje terwijl ze omhoog keek naar Winterpaw, ze ging zitten en wachtte af. Ze bleef zo stil mogelijk om de lijster niet te laten schrikken, als ze dat deed was de lijster weg. Ze hield haar kop scheef, waarom sprong Winterpaw zo laag. Ze sprong achteruit toen de lijster vlak voor haar poten neer viel, het was Winterpaw's prooi dus het was aan Winterpaw om een einde aan het leven van de lijster te maken. Ze gaf Winterpaw de ruimte en liet zich daarna zelf in de jachthouding zakken. Ze had al de hele tijd iets geroken. Ze ademde diep in, het was een konijn, maar de geur was niet heel erg vers.Ach, ze kon altijd nog kijken of ze een verser konijnenspoor kon vinden. Haar poten droegen haar lichtvoetig over het zachte vertrouwde gras heen. Haar staart hield ze laag bij de grond, al zorgde ze dat haar staart de grond niet raakte, dat zou extra lawaai maken en dat kon ze niet gebruiken. Ze volgde het spoor de varens door. Het werd wel steeds sterker, misschien kon ze alsnog een konijn vangen vandaag. Als het konijn niet ondertussen zijn holletje weer binnen was gegaan. Ze duwde met haar kop wat varens opzij en ze keek wat in het rond. Verse konijnengeur drong nu haar neus binnen. Ze wist zeker dat het niet lang meer zou gaan duren voordat ze of een konijnenhol ging vinden, of het sappige konijn zelf. Ze had mazzel, daar zat het konijn. Het rustig aan een grashalm te knabbelen. Ze hield zich nog lager bij de grond en sloop nader. Ze moest zich nu concentreren. Ze wou dit konijn hoe dan ook vangen. Ze zette zich af en haar klauwen begroeven zich in het konijn. Het konijn trapte en spartelde, maar Honeypaw was sterker. Na een klein gevecht met het konijn zonken haar tanden eindelijk in de nek van het wild spartelende dier. Al snel stopte het gespartel en het getrap, het konijn was dood. Ze sleepte het door de varens terug naar Winterpaw, haar witte vacht was al snel te zien door de struiken heen. 'Hebbes' Miauwde ze rustig terwijl ze het konijn door de varens trok.