Panic

De kleine kater stond helemaal te trillen op zijn poten, de blik in zijn ogen was een mix van honderd en één emoties. Het was moeilijk uit te vogelen wat nu de overhand had; er stond verdriet in te lezen, schok, een furieuze woede, radeloosheid, paniek, hulpeloosheid. Zijn flanken zwoegden, zijn vacht was nat van een mengeling van angstzweet, zijn eigen tranen op zijn snuitje en de miezerregen die nu viel. Toepasselijk eigenlijk. Alsof Starclan zachtjes huilde, maar niet zo radeloos was als hen; zij hadden hem er nu toch bij. Zij hadden weer een ziel extra in hun leger. Pearlypaw besteedde geen aandacht meer aan de katten om hem heen, niet aan de warriors die fronsend naar het drietal keek, niet aan Ravenkit, niet aan Panthergrowl. Hij richtte zijn snuitje op naar de hemel, nog steeds trillend, en de hele hemel leek te schudden omdat hij zijn kopje niet stil kon houden. "Waarom?", riep hij op naar de hemel, naar Starclan. "Waarom moesten jullie hem wegnemen? Hij was mijn vader, en jullie nemen hem gewoon weg!" Zijn stem brak maar was luid, galmde door het camp. Maar het kon hem niet meer schelen. Zijn nagels waren uit hun hulzen geschoten en het kleine restje zelfbeheersing dat hij nog had ging puur naar ervoor te zorgen dat hij hier bleef, op deze plek, anders dan weglopen; oftewel weg van dit alles, misschien zelfs van Riverclan, of anderzijds weer terug naar Creamyfrost, om misschien te proberen of er nog een restje van hem overbleef, of hij nog niet weg was..

Eerst Panthergrowl.

Er werd tegengestribbeld, maar de kater liet niet los. Klauwen werden over zijn borst gehaald en er werd gebeten in zijn neus, maar koppig hield hij zijn apprentice beet. Af en toe ontsnapte er een pijnlijke grom uit zijn bek, maar daar bleef het dan ook bij. Hij had enkel de opdracht gekregen om Pearlypaw uit de Medicine Cat den te dragen, maar het leek hem verstandig om hem ook het kamp uit te halen. Panther zette hem daarom ook pas toen ze door de rieten tunnel heen waren neer. Nu Pearlypaw weer op zichzelf kon staan, leek hij stil te vallen. De deputy likte zijn borst, die nu aan het bloeden was. Druppeltjes rood vielen op de grond, en een miezerregen prikte in de wonden. Toch hield hij zijn blik strak op zijn apprentices gericht, zodat deze niet iets onverwachts kon doen. Het geschreeuw dat plots van hem afkwam, deed hem kort doen opschrikken; misschien was hij toch niet zo alert als hij dacht, was hij ook getroffen door de dood van Creamyfrost, was deze toch misschien als een soort vriend geweest en was hij misschien toch niet zo harteloos als Pearlypaw nu dacht. Nadat het weer stil geworden was, kwam Panthergrowl overeind, en ging hij naast de apprentice zitten. Hij sloeg zijn staart om de nog oh zo jonge kater heen. Alleen in situaties als deze kwam de zorgzame kater in hem op, net zoals bij Snowdrop, moons terug. Hij boog zich voorover en gaf een stevige, zorgzame lik over de kop van zijn apprentice. Hij bleef stil; wist niet goed of woorden hem nu zouden troosten, en als dit wel zo zou zijn, wat hij dan zeggen moest. Dus hield hij zijn mond voor nu gesloten.

Pearlypaw trok zich weg van de grote kater, alsof hij hem brandde, en ging in een bijna aanvallende houding tegenover zijn mentor staan. "Troost mij niet!", schreeuwde hij, opnieuw woedend; maar nu was die woede gericht naar Panthergrowl. Hij was toevallig de dichtsbijzijnde kat, en hij was daarom maar het slachtoffer van de wervelende emoties van de jonge kater. "Ik ben niet zwak, en ik zal het bewijzen ook!" Hij moest een afleiding hebben, hij kon hier niet meer aan denken. Hij wou iets anders. Creamyfrost deed er niet meer toe, maande hij zichzelf aan; hij was er nooit geweest. "Vecht met mij!" Zijn stem was nog hoog en schel, zijn lichaam klein als dat van een kitten; de grote deputy kon hem makkelijk vermorzelen met één stamp van zijn poot, alsof hij maar een klein ééndagsvliegje was. Maar dat deed er niet toe. Niets deed er nog toe.

Blijkbaar werd zorgzame Panther niet geapprecieerd. Zijn apprentice sprong van hem weg, wat als verrassing kwam voor de kater. Met een frons keek hij naar Pearlypaw, die tegen hem begon te schreeuwen. "Niemand zei dat je zwak bent, Pearlypaw!" miauwde hij streng terug. Hij wist niet wat voor training hij nodig had en het verwarde hem heel erg. Pearlypaw leek niets toe te willen staan. Wilde hij dan geen waardige warrior worden voor zijn Clan? Of wilde hij het zo graag, dat hij er geen hulp bij wilde? Het laatste leek te kloppen, maar dit was enkel meer verwarrend. Want hoe wilde hij iets bereiken zonder hulp.. Dat het Panthergrowl zo frustreerde, was omdat hij precies zo was vroeger, als young warrior dan. Echter wist hij dit zelf niet. Zijn apprentice daagde hem uit tot een gevecht. De kater knikte. "Sla je nagels uit." miauwde hij, zijn stem zwaar. Pearlypaw had dit nodig nu, en Panther moest hem helpen als zijn mentor. Dan maar een paar wondes oplopen. De kater zette zich schrap voor de eerste woeste aanval.

Ergens was hij blij dat zijn mentor toestemde, al boezemde het hem ook angst aan. Pearlypaw was geen slechte kat; maar in momenten zoals deze zou hij met gemak iemand pijn kunnen doen zonder er ook maar van op te kijken. Niet dat hij veel aan Panthergrowl zou kunnen doen, natuurlijk. Het verschil in kracht, grootte en ervaring was meer dan genoeg om ervoor te zorgen dat hij er zelf nog het slechtste uit zou komen. De lichtgrijze kater klapte zijn nagels uit en sprong blindelings op de deputy af, zijn poten naar voren gericht. Hij slaagde een soort strijdkreet uit, liet alle woede en al het verdriet die hij had in deze beweging naar voren komen. Starclanverdomme, waarom deed de wereld toch zo veel pijn? Hij zou de wereld eens tonen wat pijn was; en op dit moment was Panthergrowl toevallig de wereld.