Smiles goes for miles!

Onderwerp: Smiles goes for miles! do 16 maa 2017 - 22:35

De grijzige kater stapte door het modderige gebied heen, eens kijken wat er hier zou zijn. Het bleef hem een ding achterna zitten, het regende! Nu wel eigenlijk heel lang, het stopte niet. Geen enkele dag stopten met deze regen, al moest hij een ding onthouden. Hij was een Rogue en als hij dood wilde dan moest hij maar gaan stoppen en opgeven, dus hij ging niet opgeven door een beetje water. Vol moed en vertrouwen zette hij zich voort, er was nog een ding als je alles vrolijker aanpakten ging je wat langer mee en dat wilde hij graag bereiken. Al na een langere tijd lopen werd hij het langzamer zat, hij liet een diepe zucht en zijn staart hing half door de modder. Al had hij nog steeds een grimas op zijn gezicht met uitdagende kijkende ogen, hij was wel klaar voor een uitdaging voor zichzelf. Zijn poten werden nat en vochtig, al wilde hij wel naar een plek waar hij nooit meer geweest was. Hier leefde een oude Clan en dat was het enige wat hij wist, hij kende geen leiders of nog katten die hier vandaan kwamen. Hij slikte kort, hij zocht naar een plekje. Hij zocht naar onderdak want jaren zo reizen ging het hem niet worden, hij moest even. Nog heel even tukken, heel even slapen voordat hij zijn lange reis ging voort zetten want van zijn Clan was hij vertrokken en als Rogue gaan leven en die keer gelijk al terug gekomen naar zijn nest. Het erge eraan was niemand was er meer, zijn ouders waren weg. Zijn siblings waren weg, zo hij deed alles maar eens man. Hij wilde het proberen, al was hij wel iemand die snel afgeleid raakt als hij wat zag maar dat hield hem niet tegen om voor deze regen even ene plek te zoeken waar hij misschien zou kunnen slapen.

~Eerste post Perdi

Perdi trippelde door de regen. Gadver, waarom ze ook al weer hier heen gegaan? Perdi wist het al niet meer. Ze was gewoon een beetje rondgedwaald vanuit haar kleine kampje. Gewoon een beetje op zoek geweest naar avonturen, maar toen was ze in deze vervelende regenbui beland. De regen plensde al de hele dag onophoudelijk uit de lucht. Als er iets was wat Perdi mee haatte dan alleen zijn, was het wel regen. En toen was ze in dit vreemde bos beland, uitgestorven maar vooral erg nat. En zij, met haar stomme idee, had gedacht dat het wel verstandig zou zijn om op onderzoek uit te gaan en misschien wat te gaan jagen. Ze had veel beter om kunnen keren. Er was geen prooi te bekennen (ze zou ook lekker in een holletje onder de grond willen kruipen) en alle geuren waren weggevaagd door de regen. Perdi kneep haar ogen tot spleetjes. In de dichte regenval had ze de kat die haar tegemoet kwam niet opgemerkt. Hij was ook niet erg groot gebouwd, maar bij rogue's wist je het maar nooit, dus besloot ze hem rustig te benaderen. Met haar staart elegant omhoog stapte ze op hem af. 'Hallo daar!' riep ze door het scherm van regen heen, 'Jij ook hier? Wat een regen hè?'

De jonge krijger trippelde rond door deze regen in de hoop nog een plekje te vinden, al zag hij steeds als hij door stapte iets in de verte. Wat het was, maakte hem op dit moment niet uit. Het enige waar hij nu aan kon denken was iets leuks, hij probeerde iets te zien in de verte al was het nog te onduidelijk om het te gokken. Langzaam kwam hij dichter en dichter bij het object wat voor hem stond, het bleek uiteindelijk een Rogue te zijn. Het regende hard waardoor zijn oren moeilijk overeind konden blijven staan, 'Hallo daar!' riep het object door het scherm van regen heen, oké... Het kon dus praten of dit was een iets wat niet bestond of het was een kat... 'Jij ook hier? Wat een regen hè?' Vertelde de kattin voor hem, hij kreeg een grijns. Hij was dus begroet als een kat, dus was het waarschijnlijk echt. Aaaaah, al had hij het laatste van haar tekst niet echt kunnen horen. De regen was zo hard, dat zelfs de bladeren niet overeind konden staan. "Wat zeg je!" Riep hij vragend waarna hij even lachten, hij wist niet echt veel al had hij vaak de neiging om te lachen om geen enkele reden. Hij keek met zijn blauwe ogen het gestalte voor zich aan, het was inderdaad groter als hem... Waarom waren er zoveel katten zo groot, hij leek niet eens dreigend of zo. Al had hij een prachtige grijns op zijn face waardoor het misschien dreigend leek? "Zullen we eerst onderdak zoeken voordat we dit gesprek in vervolg gaan zetten! Misschien wel handig of zo." Riep hij, al was het laatste een stuk zachter gezegd. Baby was soms weleens niet zeker over wat hij zou zeggen maar ach, om alles kon je lachen.

Onderwerp: Re: Smiles goes for miles! za 18 maa 2017 - 8:51

Perdi trippelde op de kat voor haar af. Hij riep iets naar haar, wat ze door het harde geluid van de regen maar net kon verstaan als 'Wat zeg je?' Perdi zette nog een paar passen in zijn richting. Toen pas kon ze de kat voor haar goed in zich opnemen, in zoverre dat ging met een waas van regen voor je ogen. Het was een grijze kater, met grote blauwe ogen. Hij was inderdaad redelijk klein, zoals ze al eerder op had gemerkt, maar misschien kwam dat ook door de regen die zijn vacht nat maakte en het aan zijn lichaam vastplakte. Dat was allemaal heel normaal voor een jonge rogue in de regen. Maar Perdi niet verwachtte, was dat de kater grijnsde. Wie moet er nou lachen als hij in zo'n plensbui belandt? Ze wiebelde met haar oren. Ze begreep er echt helemaal niets van en haar ogen stonden vol verwarring toen de kater door de regen riep: "Zullen we eerst onderdak zoeken voordat we dit gesprek in vervolg gaan zetten! Misschien wel handig of zo." Dat was zeker geen slecht idee. Ook al was deze tom een beetje creepy met zijn grijns, Perdi wilde graag kennis met hem maken. Het was, veronderstelde ze, net als zij een directe kat. En überhaubt, uit deze regenbui gaan was helemaal geen slecht plan. Ze wilde er net mee instemmen, toen een geur haar neus binnendrong. Op het moment dat ze het rook, was het al veel te laat. Door de regen waren alle geuren vervaagd, anders had ze de geur vast wel eerder opgemerkt. Perdi draaide zich razendsnel om en stoof weg. 'Hond!' krijste ze.

De kater keek naar de best grote kattin vanaf zijn hoogte, al had hij weleens grotere katten gezien. Urg, wat waren die irritant. Al het gekke was dat de kattin niks reageerde, kwam het door de regen of werd hij nu echt genegeerd? Ze had niet geknikt of iets gezegd, door de harde regen vlagen kon hij moeilijk haar goed bekijken. Ze was amper te zien, hij kneep zijn ogen samen. Wie the hell was zij? Ach ja, hij kende toch geen enkele Rogue dus.. Hij hoefde niet te weten wie ze was, zijn geurzintuig werkte amper door de regen. Hij kon niks ruiken, want de geuren waren als het waren verzopen in de regen. Hij wiebelde echter met zijn oor toen de kattin weg stoof, 'Hond!' krijste ze. Waarschijnlijk had zij iets kunnen ruiken, alleen waar zou dat beest zijn? Ergens was hij er op dit moment niet bang voor, sinds dat er teveel regen was om iets te zien en iets te ruiken. Zo, die hond zou ons ook niet kunnen ruiken al besloot hij maar achter de kattin aan te gaan. Het blik was best wazig dus probeerde hij haar maar te volgen op gevoel, want een angstige kat zou altijd voor een lange tijd in een richting blijven lopen of ja dat dacht hij of hoopte hij min of meer. Dus was hij haar richting in gerend waar hij haar in het begin in zag rennen, hij kende haar naam niet en kon ook haar geur niet herkennen sinds dat hij haar niet in het begin geroken had. Zijn staart zwiepte in het rond, al wist hij niet of het beest ons gevolgd had en of het bij ons in de buurt stond of juist een stuk verder op. Hopelijk niet in de richting die hij in rende of de richting van de kattin want ho maar op vechten, hij was namelijk er geen pro in zelfs als hij er trainingen in had gehad.

Perdi stormde een kant op, in de hoop dat ze goed had geroken waar de hond vandaan kwam. Toen ze niet direct klappende kaken achter haar hoorde, ontspande ze een beetje. Waarschijnlijk kon de hond zichzelf ook niet goed oriënteren in de regen en hij zou hun geur vast niet hebben geroken. En sowieso, ze wist zelf ook wel dat ze harder kon rennen dan de meeste honden. Toch had de desoriëntatie haar onzeker gemaakt en nog steeds kwamen er vlagen van regen op haar af. Plotseling bedacht ze zich dat ze niet wist waar de andere kat was gebleven. Ze keek om haar heen, maar ze spotte hem nergens. Misschien was hij de verkeerde kant opgegaan, juist naar de hond toe! Perdi draaide zich om en rende weer terug. Waar was hij? Ze proefde de lucht, maar tevergeefs. Ze draaide een rondje op haar poten. Waar kon hij nou gebleven zijn? plotselinge golven van paniek stroomde over Perdi heen. Had deze kat haar nou zomaar verlaten in dit bos? Zoals iedereen haar altijd verliet? Voelde het zo om dood te gaan, om niemand te zien of kunnen horen, om voor altijd alleen te blijven? Was dit haar straf, voor wat ze gedaan had? Perdi probeerde zichzelf gerust te stellen. Ze kende die kat geeneens en regen was nou eenmaal heel normaal. Ze schudde haar hoofd, alsof ze daarmee alle nare gedachtes weg kon wapperen. Er is niks aan de hand, Perdi. Je maakt je druk om niets. Ze tuurde nog eens rond door de regen, en zag alle prooienzijdank de andere kat. Ze haalde opgelucht adem, stormde op hem af en probeerde niet te laten merken hoe overstuur ze was.

De kater was eigenlijk ergens bezorgd om de andere kat maar ergens weer niet, ze zou zich er wel uit kunnen redden. De kattin leek wel ouder als hem, al leek elke kat dat sinds dat hij echt een mini kat was. Het regende, hij wist weinig om te doen. Er was weinig om te doen dan in de modder te gaan liggen zodat je geur onmerkbaar is voor zo'n beest, hij was geen vechter. Hij was wat meer kinderlijker als de meeste katten, weer grinnikte hij. Al merkte hij al vlug dat de kattin terug was gekomen, hij kende haar naam niet maar ze was goed zat om dit nog wel door te zetten. Hij merkte haar aanwezigheid, zo hij kwam overeind en schudden zijn vochtige modderige vacht uit. Hij kwam er achter dat de kattin voor hem ook niks ontbrak, ze kwam op hem af gestormd... Oké... Al zwiepte hij met zijn oor en glimlachten, "hey! We moeten nog een plek vinden weet je!" Riep hij naar de kattin toe zodat ze dat ook kon horen. De regen werd als maar harder, pijpenstelen kwamen uit de lucht geregend. Zijn vacht was snel al doorweekt, ze moesten snel onderdak vinden voordat ze allebei misschien dood gingen door onderkoeling. Hij keek vlug in het rond, "We kunnen onder de bomen verder zoeken! Daar is minder regen!" Stelde hij voor. Al hielp het niet echt, konden ze het proberen.

Perdi was ontzettend opgelucht toen ze de andere kat weer had gevonden en ze wiebelde met haar oren. "hey! We moeten nog een plek vinden weet je!" riep de kleine kat. De shecat keek om haar heen. Ze zag hier niet zo snel een plekje om even te kletsen. Ze wilde hier in ieder geval niet zo open zitten, zonder beschutting tegen de regen en mogelijke vijanden. Ze bibberde even. Brrr, wat was regen toch naar. Zeker als hij door je vacht drong, en je tot op het bot verkleumde. Ze stond even stil en probeerde zichzelf uit te schudden. Dat was een hopeloos geval; de stortregen maakte haar zo weer helemaal nat. Bah, ze had echt geen zin om hier langer te blijven staan. De andere kat leek haar gedachtes te delen. "We kunnen onder de bomen verder zoeken! Daar is minder regen!" riep de tom. Perdi knikte en rende een paar passen vooruit. Voor haar doemde een dikke boom op, met daarom heen hulststruiken. Perdi vond een opening en duwde zichzelf erdoorheen. Ze kwam uit op een kleine kuil, volledig omringt door de struiken. Daar konden ze vast redelijk droog zitten. De shecat draaide zich om, om te wachten op de andere kat. Ze gebaarde met haar staart. 'Ik denk dat ik een goede plek heb gevonden! Wat dacht je hier van?'

Baby keek naar de kattin voor zich, de kattin had geknikt op zijn voorstel. De gekleurde kattin nam een paar stappen naar voren, vlug volgde de grijzige kater haar. In deze dikke storm bleek er een dikke boom op te komen met daar om heen Hulststruiken, vlug keek de kater nog even rond. De regen was zo dik dat je bijna niks kon zien, al zag de kater dat de poes zich door de struiken had heen gewerkt. Vlug volgde hij haar, zijn grote blauwe ogen keken rond. Hier was inderdaad gelukkig minder regen, het zicht was nu beter al regende het hierbinnen nog. Al zag hij dat de kattin een plek had gevonden, het getik van de regen was heftig. Zijn oren deden zeer van het getik al had hij gemerkt een klein gat in de grond, waar ze redelijk konden gaan zitten. Al had de kattin voor zich het eerder gevonden, de shecat draaide zich om, om te wachten op de andere kat. Ze gebaarde met haar staart. 'Ik denk dat ik een goede plek heb gevonden! Wat dacht je hier van?' Sprak ze, hij knikte. Zijn ogen keken haar vriendelijk aan, langzaam liep hij naar het gat. "Na u, Hihihihi." Lachte hij waarna hij wachtte op de oudere kat voor zich, hij wachtte even en keek haar met een rustige vriendelijke ogen aan.

Het hol was inderdaad heerlijk droog en de andere kat knikte. ondanks dat hij er verzopen uit zag, lachte hij en zei hij vrolijk: "Na u, Hihihihi." Perdi voelde zich toch wel een beetje vereerd. Zij was altijd het afdankertje geweest, nog nooit had iemand haar "u" genoemd. En Perdi was sowieso al in een goed humeur, eindelijk had ze eens een kennismaking zonder agressiviteit en doodsbedreigingen. Met geamuseerd trillende snorharen trippelde ze hem voorbij en nam ze plaats in de kuil. Terwijl ze het haarzelf gemakkelijk maakte, nam ze de ruimte nog eens goed in haar op. Hij was groot genoeg voor hun tweeën om lekker warm te zitten. Ze sloeg haar staart om haar poten en kon het niet laten om even zachtjes te spinnen. Mmm, ik denk dat ik hier maar blijf vannacht, bedacht ze zich. Maar eerst was het tijd om eens even met de grijze tom te praten. Ze had zichzelf ook nog niet voorgesteld, en dit was een prima moment. 'Zo zo, kunnen we eindelijk eens even praten. Ik ben Perdi. Wie ben jij?' Tevreden leunde ze een beetje achterover. Hehe, het zat haar eindelijk eens mee.

Onderwerp: Re: Smiles goes for miles!