end of an era

Het was koud.. Veel te droog. Ze had haar vacht opgezet hopend tegen de kou te kunnen vechten maar niets leek te helpen. Haar diep blauwe ogen staarde naar buiten kijkend naar de clan. Het waren vreselijke tijden. Niet alleen was Leafbare al moeilijk om te overleven nu de rivier begon dicht te vriezen. Maar er was zo weinig water dat de landdieren ook nog schaarser waren dan normaal. Warriors werden al kribbig. Apprentices ondervoed en dat waren nog maar de kleine problemen.. butter had er veel meer aan haar hoofd. De prophecy die Chivypaw ontvangen had beangstigde haar.. Wat had Starclan in petto voor hun..
-Futuresong

Stress. Druk. Bezorgheid. Taken. Onzekerheid. En dan ook nog eens de constante angst die om haar heen hing, zonder precieze reden. Misschien was het allemaal te snel gegaan. Zonder haar moeder, zonder haar zus. Zonder genoeg tijd te hebben genomen voor Battle. Zonder nog volledig erover uit te zijn wie ze was, was de halve last van de clan op haar schouders aan het rusten. In een klap sloegen haar longen dicht en leek ze niet meer te weten hoe ze moest uitademen. Telkens bleef ze in ademen en werd haar zicht voor haar weg genomen. Angst was de enige emotie die controle nam over alles, en met veel moeite kon ze nog net de den van Butterstar binnenvallen. "B." Haar lichaam trilde en haar ademhaling bleef slechter worden. Een paniekaanval, dingen die ze laatst vaak had. Net zoals emotionele breakdowns die elke avond op kwamen zetten. "Butter..."

Tranen kwamen er bij op trekken en de emotie angst viel snel om naar verdriet, verdriet waar ze geen betekenis achter kon vinden. "Ik... Ik kan het niet meer." Kwam er huilend uit, haar hoofd nu harder trillend, ademhaling beter maar nog steeds zwaar. "Ik kan het gewoon niet meer." Vervolgde ze, haar leider niet aan kunnen kijkend.

Dit had ze niet gepland. Dit stond niet in haar agenda en ze had dit niet van zichzelf verwacht, maar het gebeurde gewoon. Het was er gewoon en moest gebeuren. Toen ze eindelijk weer normaal op haar poten leek te kunnen staan gleed haar blik omhoog maar keek nog steeds langs haar leider. Haar beste vriendin. "Je vogelt het wel uit." Een pijnlijk glimlachje kwam ook op haar gezicht te staan. "Dat kan jij. Dat doe je altijd."

Ze schudde met haar hoofd. "Het probleem is dat de clan daadwerkelijk naar de shit gaat. En ik daar niks aan kan doen, Butter. Je hebt een sterker iemand nodig. Zowel fysiek als mentaal. En, misschien heel cliché," Ze grinnikte even, ze vond het maar niks als haar vriendin verdrietig was dus zelfs op een moment als dit probeerde ze haar op te beuren. "Maar ik ben toch altijd in je hart?"

Ze glimlachte even kort, hoe egoïstisch het ook klonk voelde het ergens goed dat alles op dit moment van haar schouders viel. Ze wist zeker dat Butter iemand beters kon uitkiezen die haar uit de problemen zou helpen. "Natuurlijk. Maar dan ben ik wel een schaduw, één van velen, een simpele warrior. Dus wilde ik even zeker weten dat ik daar nog blijf." Ze trok haar wenkbrauwen weer plagerig op en sloot haar ogen toen het warme lichaam van haar vriendin tegen haar aan gedrukt werd. De volgende woorden deden het hem weer en weer kwam er een waterval van tranen uit haar ogen zetten. Hoe graag ze het ook wilde, ze was het niet. Ze was niet zo sterk als ze zich altijd had voorgedaan.

De beslissing was niet makkelijk geweest voor haar en het deed haar nog steeds pijn, maar het moest gebeuren. Niet alleen voor haar, maar voor Butter, en voor de clan. Een staart werd om haar heen geslagen en toen ze een lik over haar oor kreeg besloot ze deze terug te giften. "Ik hou van jou." Sprak ze als vriendinnen naar elkaar, gemeend en sterk.