Violence

Haar groene ogen waren gefixeerd op de High Rock die midden in het kamp stond. Het zou niet lang meer duren voordat de ceremonie was en ze vanaf daar door Zealspark tot krijger benoemd werd. Eindelijk. Het had behoorlijk lang geduurd: vier hele manen langer dan de gemiddelde Apprentice. Als ze zou zeggen dat het haar niet boeide, zou ze liegen. Het had al die tijd duidelijk aan haar gelegen, al wist ze niet waarom. Ze had zo ongelooflijk dwars gelegen, had haar mentor met opzet ontlopen, had hem één keer zelfs helemaal kapot gescholden en ze wist nog steeds niet precies waarom. Misschien dat ze aan het projecteren was of iets dergelijks. Hoe dan ook, ze had haar laatste opdracht afgerond en alles was nu voorbij. Ze zou haar Warriornaam krijgen, en dan kon ze haar eigen boontjes doppen. Kon ze dat? Ze fronste even, zich afvragend of het wel zo'n goed idee was om haar Warrior te maken. Haar ogen vielen op Redpaw, en haar gezicht kromp nog meer in elkaar. Die kat had de laatste tijd bijzonder veel rondgehangen met Branchpaw, ze wilde wel eens weten waarom. "Hé, Redpaw," miauwde ze, met een geveinsde glimlach op haar gezicht. Tijd voor haar kruisverhoor.

De jongere Apprentice zette een glimlach op haar gezicht die meteen duidelijk maakte hoe voorzichtig ze de situatie aanpakte. Het was een daadwerkelijke glimlach, dat zeker, maar oprecht was hij zeker niet. Hij had eigenlijk meer weg van angst, en Twirlpaw wist niet helemaal waarom. Toch maakte het haar ergens wel blij dat de rode poes bang voor haar was, iets dat een grijns op haar gezicht zette. Ze wist echter wel dat ze het verstandig moest gaan spelen, wilde ze ervoor zorgen dat dit kreng bij Branch uit de buurt bleef. De begroeting die haar gegeven werd, klonk angstig. "Het viel me op dat je nogal veel rondhangt met Branch," miauwde Twirl, nog steeds met een neppe glimlach op haar gelaat. "En ik bedacht me dat we elkaar helemaal niet goed kenden." Ze sloeg haar dikke staart om haar poten en keek de rode tabby intrigerend aan.

Haar ogen waren gefixeerd op de rode tabby, die vervolgens enkel knikte en verder helemaal niets zei. Wat ongelooflijk asociaal, het was alsof ze niet eens tegen haar wilde praten. Wat had Twirlpaw haar ooit aangedaan? Redpaw kon dan wel bang voor haar zijn, dat betekende toch niet dat ze meteen zo onbeleefd hoefde te doen? De glimlach verdween van Twirlpaw's gezicht, en ze wilde net haar bek open trekken om er iets van te zeggen, voordat de hemel ineens verlicht werd door iets dat leek op een duizend sterren. Alsof het nog niet erger kon, klapperden al de sterren uit elkaar in een luid geknal. Twirlpaw deinsde achteruit, niet wetend wat ze moest doen. Zou het spul naar beneden komen? Moesten ze vluchten? Was dit het eind van de wereld? Hadden ze Starclan zo boos gemaakt? "Wat is dat?!" miauwde ze geschrokken, terwijl ze haar hart op hol voelde slaan. Met grote ogen keek ze naar Redpaw, had zij dit gedaan?

De lichten explodeerden met luide knallen, en veranderden vervolgens in kleinere lichten totdat er niets meer van over was. Geschrokken keek Twirlpaw naar de hemel, terwijl de nachtelijke hemel weer stil werd. Het moest wel iets van die tweebeners zijn, toch? De mensen uit het dorp hadden altijd van die aparte uitvindingen waarvan niemand wist wat ze waren of hoe ze werkten, dit was vast één van die dingen. De meeste katten in het kamp hadden hun ogen gericht op het vuurwerk, en ze leken ook bijna allemaal geschrokken te zijn. Uiteindelijk leken er enkele krijgers bij te trekken, waarop Twirlpaw ook relaxte. "Het was vast iets van die tweebeners," miauwde de poes, met vernauwde ogen. Waarom konden die mensen hen niet gewoon met rust laten?

Het lichte geroezemoes kwam weer terug in het kamp nadat de sterren in de lucht verdwenen waren. Twirlpaw's nekharen stonden nog licht omhoog, al leek haar plotseling gestegen hartslag wel weer langzamer te worden. De poes voor haar zag er nog steeds bijzonder geschrokken uit, maar dat realiseerde de Maine Coon zich niet echt. Het enige wat ze opmerkte, was dat de rode kattin haar bek nog steeds niet open had getrokken. "Mag ik vragen waarom je me negeert?" miauwde Twirl toen met een ietwat donkere ondertoon. Om de één of andere reden was ze meteen overtuigd van haar eigen gedachten, die haar de slechte intenties van Redpaw probeerden te laten zien. Het was eerlijk waar nooit in haar op gekomen dat de kattin wellicht gewoon verlegen was.

De poes leek alleen nog maar banger te worden van Twirlpaw's uitspraak, iets wat eigenlijk ook niet helemaal de bedoeling was geweest, maar ze vond wel dat het haar punt onderbouwde. Had dit beest nou echt reden om bang voor haar te zijn? Natuurlijk had ze het één en ander gedaan waar ze zelf niet echt trots op was, maar er was geen enkele manier waarop Redpaw dit zou kunnen weten. Dus wat was haar probleem? "Als je me niet mag, kun je het ook gewoon zeggen," miauwde ze nors. Ze vertelde zichzelf vaak genoeg hoe zo'n vreselijke hekel ze had aan leugenaars, al kon ze er zelf ook wel wat van. Was dit nou echt de poes die Branchpaw zo leuk vond?

Blijkbaar leed de rode kattin aan een verlammend geval van sociale ontoereikendheid, want er was nog geen enkel woord geweest dat ze niet stamelend en stotterend uit haar mond had geduwd. Als Twirlpaw heel eerlijk was, begon het haar lichtelijk te irriteren. Hoe moeilijk kon het zijn om op normale wijze met iemand te converseren? Redpaw voerde het argument dat ze Twirl niet goed genoeg kende om haar niet te mogen, waarop de Maine Coon iets rustiger werd. "Weet ik niet. Die indruk krijg ik gewoon van je," miauwde de poes rustig. Het kon wel zijn dat ze fout zat. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een beetje te wantrouwig reageerde. Ze schraapte haar keel, om haar stem vervolgens wat vriendelijker te laten klinken. "Ga je veel met Branchpaw om?" vroeg de poes toen. Eigenlijk was het een soort van test, om te kijken hoe paranoïde ze over deze poes moest gaan worden.

Het enige antwoord dat ze kreeg, was een knikje van het hoofd van Redpaw. Niet zoveel informatie als ze zou willen, maar het zei eigenlijk wel genoeg. Natuurlijk vond ze het vervelend dat ze deze informatie van Redpaw zelf moest krijgen. Het liefst praatte ze hier met haar broer over, maar het contact tussen de twee was de laatste tijd behoorlijk verwaterd. Ze kon dan ook wel raden waarom. Ze was veranderd na wat ze gedaan had. Ze was niet meer haar avontuurlijke, joviale zelf, en het was duidelijk te zien. "Zijn jullie..." ze stopte haar zin even, niet wetend hoe ze het moest noemen. Daarbij wilde ze het ook niet hardop zeggen. "Partners?" Als dat zo was, werd het misschien hoog tijd dat ze daar iets aan zou doen. 

Twirlpaw voelde hoe haar maag zichzelf in een knoop leek te wringen toen Redpaw haar vertelde dat zij en haar broer daadwerkelijk partners waren. Haar blik was leeg en ze staarde de poes voor haar even aan, waarop ze rustig knikte. Ze wilde het kreng aanvliegen, haar aan stukken scheuren, maar dat kon natuurlijk niet. Niet nu, niet hier. Hoe durfde ze? Dit stotterende stuk vreten was niet goed genoeg voor Branchpaw. "Oh, oké," miauwde Twirlpaw toen, zich ervan bewust dat de stilte iets te lang duurde. "Raar dat hij dat niet gezegd heeft," merkte ze toen op. Misschien schaamde hij zich wel een beetje voor Redpaw, wat op zich wel te begrijpen was. Haar ogen gleden naar haar voorpoten. Haar nagels waren uit hun hulzen geschoten en duwden nu gaten in het zand waar ze op stond. Ze moest deze situatie verhelpen, zo snel mogelijk.