Always one for doubting

Stress, de keuze tussen een clan en een zus... het was wat Amber nog steeds bezighield. Natuurlijk zou de keuze duidelijk moeten zijn maar Amare was nou eenmaal heel belangrijk voor hem. Met een rusteloze kop liep hij tussen de bomen door, het bracht hem rust. In het kamp was het allemaal alleen maar tien keer erger geworden, hij was gek geworden van de drukte en dichtheid van het kamp. Tussen de bomen was het gewoon makkelijker om de vragen in zijn hoofd te beantwoorden. Toen hoorde hij ineens het geritsel van bladeren en hij draaide zijn kop met een ruk om. Toen besefte de jonge warrior dat het leek alsof hij zichzelf betrapt voelde. ”Hallo Amberhunt”, Miauwde de zwarte kater vriendelijk. Meteen identificeerde Amber hem als Ironsoul: Respectvol en Loyaal. Eigenlijk de ideale Warrior, hij was eigenlijk precies hoe Amber zich zou moeten gedragen... "Hey Ironsoul" Miauwde hij terug met een zachte zucht, hij was best goed in praten maar hij had er niet altijd zijn in. "Hoe gaat het met Soaring-en Blurrypaw?" Vroeg hij dan maar, hij was best geïnteresseerd want hij kende beide apprentices.

De ander leek er geen probleem van te maken dat Amber zo betrapt had gereageerd. Hij leek tevreden met de vraag over de leerlingen en vervolgde: "Heel goed, ze leren allebei snel bij” vertelde Ironsoul en dat geloofde de jongere kat graag. Vooral van Soaringpaw, die hem had uitgedaagd voor een ren- en stoeiwedstrijd. En Blur... Amber wist van zijn probleem, hij was ook een van de enige die het wist. Maar wist Ironsoul het? Nee, Blur leek him niet het type om zijn mentor meteen te vertrouwen, de leerling leek niemand snel te vertrouwen. "Mooi zo" Miauwde hij terwijl ze samen doorliepen en hij zuchte "Howlingpaw is kwaad door die actie van mij... ze weigert mee te werken. En met Volepaw moet ik nog beginnen." hij had nu ook twee leerlingen. Maar Volepaw pas sinds kort. De rode kater voelde zich nog steeds goed doordat Tallshadow him op deze leeftijd al vertrouwde met twee leerlingen.

Tja, hij kon er niet zoveel meer aan doen dat zijn leerling hem haatte. Ze had Swiftclaw nota bene gesmeekt om hem te vervangen, nee, het was niet slim om iets clanverraad achtigs te doen als Howlingpaw je leerling was. "Als het zo verder gaat, zou je het beter bij Tallstar melden. Niemand is er echt mee geholpen als ze het je blijft kwalijk nemen”, Raadde Ironsoul hem aan en Amber knikte. Tja, dat was waarschijnlijk het slimste om te doen, het probleem was echter: "het probleem is alleen dat ik nogal het gevoel heb dat ik het verdien." Zuchtte hij. Hij had Amare het kamp in gesleept en nu moest hij de gevolgen dragen, zo werkte het.

Niemand wist dat degene die hem er echt zeker van maakte dat hij in de clan wikde blijven Heartattack en Tallstar waren. Heartattack omdat nou ja, het was zijn mate, was het z'n mate? Of nog niet? Zijn grootte liefde in ieder geval, wow dat klonk nog erger. En Tallstar omdat het de leider was waar hij, in tegenstelling tot zoveel anderen, tegenop keek. ”Dat kan. Maar volgens mij is er geen enkele kat die echt een volledig zuiver geweten heeft. Als je jezelf niet kan vergeven, dan kom je er nooit meer uit” Hij kon zichzelf best vergeven, dat had hij zo vaak gedaan. Het probleem was dat hij anderen niet kon dwingen hem ook te vergegeven. Toen werd de aandacht van de kleine kat getrokken door de manier waarop Ironsoul dat zei "Bedoel je dat... jij ook geen perfecte kat bent?" het klonk niet alsof hij dat al die tijd gedacht had. Meer alsof hij het onderbewust besefte. Of dat hoopte hij in ieder geval.

De zwarte kater glimlachte ”Zeker niet bevestigde hij ”Het ligt vooral aan wie op je oordeelt. Voor sommige katten kan je nooit iets goeds doen. Dan mag je nog zo hard je best doen, het is niet genoeg” Amberhunt knikte, hij was had meerdere oordelen van katten gehoord en ze waren vaak verschillend ”Het gaat er vooral om wie jij belangrijk vind. Wil je jezelf trots maken, de Clan, je beste vriend? Allemaal factoren die je beslissingen kunnen beïnvloeden.. Maar fouten zal je blijven maken. Je zoekt gewoon datgene dat het waard is de gevolgen voor te dragen” Wie wilde hij belangrijk maken? Misschien moest hij het niet zeggen aangezien degene die hij belangrijk vond Amare, zijn roguezus, was. Hij besloot het toch maar te vertellen "Wie ik belangrijk wil maken? Nou ja... M'n zus; Amare. degene die ik het kamp in sleepte" legde hij beschaamd uit.

”Ik weet niet wat het is om een zus te hebben, en al zeker niet hoe het is om relaties te hebben buiten de Clan begon Ironsoul en Amber knikte. ”Maar ik wil je toch even meegeven dat je trouw hebt gezworen aan ShadowClan, uiteindelijk, en niet aan een rogue” Nou ja... Hij had wel iets gezworen aan zijn zus. "Ik heb aan mijn zus gezworen dat ik haar nooit los zou laten en niet in de steek ga laten. Ik weet dat mijn clan mij ook nodig heeft maar Amare is alleen" Met haar Rogue, maar dat hoefde hij niet te weten.

Amare.... ze was degene geweest die hem weer in zichzelf had laten geloven. ”Ik kan me wel voorstellen dat ze het niet makkelijk heeft, zeker nu niet” Miauwde Ironsoul, grrrr waarom begreep hij het zo goed? Het was makkelijker om een meningsverschil te hebben met iemand die je niet begreep. ”Maar het is voor niemand makkelijk op dit moment. We moeten ons er allemaal op de een of andere manier door slaan”, Ging hij door. De zwarte kater praatte zo kalmerend en Amberhunt knikte gewoon ”StarClan laat geen kat in de steek, ook geen rogues” Ahh, Starclan... Een argument dat volgens Amber te snel in een gesprek werd geworpen. Hij geloofde in de katten van de sterren maar hij wilde toch een nuchtere kop houden. Volgens hem hadden ze geen ultieme, grenzeloze macht. Want het waren allemaal katten uit dit woud, toch? Niemand was het ooit gelukt om zo machtig te worden. Waarom zou dat wel gebeuren als je stierf? Waarom werd je machtig van de strijd met het leven verliezen? "Tot nu toe heb ik niet bepaald het gevoel gehad dat Starclan een grote hulp is geweest voor mijn zus" Gromde de jonge kater kil. Natuurlijk wilde hij zijn voorvaderen niet beledigen maar toch... het klonk wel alsof de 'almachtige' Clan Xenofobie had. Ze hielpen geen Kittypets, geen Rogues en geen katten van de Elite.

”StarClan bracht jou bij haar toen ze jou het meest nodig had” Miauwde Ironsoul voorzichtig en Amber merkte dat zijn uitspraak effect had gehad. Het werd duidelijk dat hij de blik op Starclan in twijfel trok. "Ik kwam daar elke dag, een minuut of twee, om te controleren of ze er was. En ze was er... helaas." Zei hij nogal verbitterd. Het was een kant die hij niet vaak liet zien, of eigenlijk: Een kant die er zelden was. Amber haatte die kant van hemzelf, het maakte hem berekenend, verachtelijk en onuitstaanbaar. "Dat was wel een moment waarop ik best de 'kracht Starclan had willen hebben" Gromde hij terwijl hij zijn klauwen uit klapte en ze door de aarde trok.

Vooroordelen... die had hij genoeg gehoord in de tijs tussen zijn 'verraad' en nu. Vaak onderbouwd met iets dat de meesten niet eens konden beschrijven: Starclan. Amberhunt geloofde in Starclan, hij twijfelde niet aan hun bestaan... maar wel aan hun kracht. ”Je hebt gedaan wat je kon en ze leeft nog, Amberhunt. Je hebt het er niet slecht van af gebracht, en in tegenstelling tot wat veel warriors beweren.. Als ik in jouw plek had gestaan, had ik hetzelfde gedaan”, Reageerde Ironsoul terwijl ze door liepen, natuurlijk had hij hetzelfde gedaan... Het verschil was alleen dat Amber het ook echt gedaan had. ”Maar StarClan zo afschrijven, is weer iets helemaal anders.” Nou ja.. ze waren nooit echt een hulp geweest tijdens Ambers dieptepunten: het verlies van zijn vader en siblings, zijn moeder, het terugvinden van een familie die al uit elkaar gevallen was en de haat van zijn eigen clan. Hij was het eens met het idee van een clan, maar niet met het afsluiten van alle katten die niet in die ene clan hoorden. "Ik ben niet bepaald bang dat ze me horen... als het consequenties zou hebben zou ik er misschien anders over denken' Grauwde hij, de jonge kat was kwaad, hij haatte Starclan. Nee niet Starclan, hij haatte degene die naar blindelings bleven vertrouwen in iets waar ze bang voor waren: de dood. Want Starclan bestond alleen maar uit dode katten...

Zijn irritante andere kant was Ironsoul zichtbaar aan het irriteren. Niet dat hij zijn irritatie uitsprak maar Amberhunt zag het aan de kleinste dingetjes terwijl ze samen bleven lopen. ”Of je er nu in gelooft of niet, het heeft mij en vele anderen geholpen. Puur en alleen het geloven. Ik hoef geen teken te krijgen van StarClan om te geloven” Verdedigde Ironsoul zichzelf en zijn geloof. Het was niet dat Amberhunt niet in ze geloofde, hij geloofde gewoon niet in de enorme kracht die ze zouden hebben. ”Als jij in iets anders wilt geloven, of helemaal niet wilt geloven, dan doe je dat maar. Vervolgde hij en de kleine kater wende zijn blik zuchtend en een beetje beschaamd af, waarom moest hij nou overal vijanden maken? "het is niet... Ik geloof er wel in maar..." Begon hij zachtjes "Ik had zou gehoopt op wat hulp, het was naïef om dat de hopen, ik weet het." Fluisterde hij terwijl hij de grote, statige kater weer aankeek.