Et oui oui, mon ami

Zelfvoldaan likte Lafayette de laatste restjes vlees en bloed van zijn klauwen en schraapte een pootvol aarde over de botjes van de muis die daar zonet had gelegen. Dit moest zowat het beloofde land zijn op het gebied van voedsel - er waren muizen, konijnen, fazanten en bijna overal waar je heen ging was er een fris stroompje water te vinden waar je je dorst met gemak kon lessen. Ergens had hij wel spijt dat hij de rest van de rest van zijn Squad niet had meegenomen, want de chill met Laurens, Mulligan en Hamilton was toch wel anders dan de sfeer van het groepje waar hij zich zich kandidaat had gesteld om lid te worden. Maar ey, het verleden kon je niet veranderen. Dingen waren erg snel gegaan en Lafayette had een keuze genomen - niet dat hij d'r spijt van had, want met zijn adrenalineverslaving was spanning nodig, en spanning was alleen maar te vinden in 't onbekende! De zilver gestreepte kater hees zich op zijn poten en merkte toen hij zijn groene ogen over het gras liet glijden een bruinachtig gestalte op. Er kwam een verraste grijns op zijn snuit toen hij de geur die er van af kwam, vreemd genoeg herkende. No way... Toch niet Alexander? Of wel was dit een onwaarschijnlijk toeval, ofwel had hij hem helemaal naar hier gevolgd... Putain! "Alexander, mon copain!" lachte hij terwijl hij breed grijnzend naar hem toe spurtte en zijn oren spitste. Nog alleen maar Hercules en John en de Revolutionary Squad was compleet. Tijd om dit land eens op stelten te zetten!

| ~> Hamilton! ^^

Hell yeah, hij was het. De zilveren tabby stapte grijnzend dichterbij en nam Ham in een oogopslag op. Hij zag er niet overdreven mager uit, maar ook niet dik, vooral nat - het stopte maar niet met regenen in dit gebied, dat was wel een minpuntje. "Marquis de Lafayette." Toen hij zijn volledige naam hoorde uitgesproken worden, boog hij met dezelfde brede grijns zijn kop even plechtig. "Na Burr en King George ben jij de laatste die ik hier wel verwachtte, copain," greens de zilveren tabby en maakte het zichzelf gemakkelijk op de ietwat drassige ondergrond. "Wat brengt je hier? Zijn John en Hercules d'r ook?" Eerlijk gezegd verwachtte Lafayette zo half en half dat ze uit de nabijzijnde struiken zouden springen zodra hij dat gezegd had, dus hield hij die goed in de gaten - al kwam er, zelfs na een tijdje, geen enkele geur uit gezwoven. Jammer. Er was altijd wel wat chill in de Revolutianary Squad, maakte niet uit welk tijdstip het was. Alex was altijd de altijd iets kalmere man geweest, al had Lafayette niet altijd kunnen uitvissen wat er in dat koppie van 'm omging. Dat hij vrijwel geniaal was op het vlak van doorzettingsvermogen, had hij ondertussen wél al uitgevist - dat hij hier nu was, was daar een perfect voorbeeld van.

Het verbaasde hem dat Ham hem eigenlijk achterna was gekomen. Dat zou meer iets voor John zijn, heel misschien voor Hercules, maar het laatste dat hij verwachtte was dat Alex hem zou volgen - die zat meestal met zijn neus in het werk geduwd. "Yet here I am," sprak de tabby terwijl hij hem volgde naar een comfortabele, relatief droge pol gras waar ze het zichzelf wat gemakkelijker konden maken. "Helaas konden John en Hercules niet mee." Awh. Even kon Lafayette het gevoel van teleurstelling niet onderdrukken en kwam er even een spijtige trek over zijn gezicht gegleden. Eerlijk gezegd had hij er best wel naar uitgekeken om de rest van zijn amis terug te zien, want er was immers al een tijdje verstreken van de laatste keer dat hij ze gezien had. Maar dat zijn vrienden niet aanwezig waren, betekende vast iets heel anders dat Alexander hem een plezierbezoekje gunde, en dat maakte hem ergens vanbinnen, een tikje nerveus. "Ik ben hier voor jou, we hebben je thuis nodig," ging hij door met een aandringende, zelfzekere blik. Merde. Dit was de vraag die Laf absoluut wou vermijden in dit gesprek, koste wat koste, maar hij had hem al gesteld voordat de zilveren tabby hem kon onderbreken. Er kwam twijfel in zijn ogen, en hij schudde zijn kop langzaam heen in weer in tweestrijd. Langs de ene kant stond hij werkelijk te springen om mee te komen... Langs de andere kant wilde hij hier blijven om die roguegroep hier een handje te helpen. "Man, I can't," zei hij verwrongen terwijl hij zijn heen en weer wiegende kop afwendde en zich omdraaide. De grijns op zijn gezicht was verdwenen, in zijn kop ruisde het een beetje waardoor hij zijn ogen half dicht kneep. "Y'know... Er zijn hier katten die mij ook nodig hebben. Ik heb me bij ze aangesloten," het laatste kwam er wat sneller uit dan bedoeld, dus draaide hij zich snel om. Lafayette kon zich best inbeelden dat Alex hier niet echt geamuseerd over ging zijn, dus liet hij zijn volgende woorden zo geruststellend mogelijk klinken. "Ik wil dolgraag terug gaan naar jullie, ami, echt waar. Maar ik kan gewoon niet."