Darkness

Charredkit was de enige die wakker was. Ze voelde de kille bries vanbuiten en ze voelde geen plekjes zonlicht op haar vacht, zoals soms wel het geval was. Dan voelde ze dat de zon scheen, omdat haar donkere vacht natuurlijk snel opwarmde door het licht van de zon. Nu wist ze dus ook door zijn afwezigheid dat het waarschijnlijk nacht was. De stilte in het camp en de nursery hielp haar bij die veronderstelling. Haar zusje ademde rustig naast haar en ook de vacht van haar pleegmoeder ging ritmisch omhoog en omlaag. haar neefjes lagen te ver van haar om het te kunnen weten, maar normaal gezien maakten de twee oudere katertjes wel heel wat kabaal wanneer ze wakker waren. Charredkit had haar oogjes open, maar ze weerkaatsten zelfs het weinige licht dat er was niet, en dus was dat niet zichtbaar in de donkere den. Ze had haar oortjes gespitst, want ze hoorde een beweging - pootstappen. Al kon ze niet uitmaken waar ze vandaan kwamen..

+Graveleap eerst

Holy shit die had hij niet zien aankomen. De kater hapte geschrokken naar adem en sloeg zijn poot dramatisch op zijn hart, die voelde alsof hij straks zo zijn borstkas uit zou bonken. Bijna, bijna was hij op de kitten gaan staan. En niet zomaar een kitten, maar één van zijn nichtjes, die hem al niet mocht. Hij had haar helemaal niet gezien. Het was dan ook al laat en donker, dus hij had excuses genoeg als hij haar echt verpletterd had, maar hij was blij dat dit niet het geval was. De prooi die hij had meegedragen was vergeten op de grond gevallen en weggerold. "Charredkit!" siste hij, zijn stem zowel streng als boos. "Moet jij niet in je nest liggen?" vervolgde hij, nog steeds zacht, zodat hij de Queens niet zou wekken. Toen pas zag hij dat ze eigenlijk gewoon wel in haar nest lag. Had hij zojuist bijna twee kits weten te vertrappelen? Hopelijk werd de ander dan niet wakker, want dan zou hij er echt van langs krijgen. God, hij had werkelijk een hekel aan zijn neefjes en nichtjes, ook al waren zij nog het enige van familie wat hij had - naast Rattle natuurlijk.

Charredkit richtte haar blinde oogjes verbaasd op toen er veel dichterbij dan ze verwacht had een stem klonk. Ze keek zo mogelijk nog verbaasder toen die iets zei van in haar nest liggen - ze lag toch in haar nest? Haar vacht lag dicht tegen die van haar pleegmoeder en die van haar zusje, geen centimeter ruimte ertussen. Ze was zeker dat ze in haar nest lag. "Ik lig toch in mijn nest?", antwoordde ze, in zijn richting starend al deed dat natuurlijk niets. Het was gewoonweg een instinct, een automatisme, om haar kopje in de richting van de kat waarmee ze sprak te richten; of dat nu nodig was, of niet.