Even the darkest night has his beauty

De donkere kitten lag op haar rugje, met haar kopje uit de nursery, kijkend naar de sparkelende twinkels in de donkere nacht. Sterren, zo noemde hun pleegmoeder het. De silverpelt was het of iets. Ze zou het nog wel eens vragen. En het was ook iets met StarClan, waar haar moeder nu zou zijn. Met haar pootjes graaide ze naar de onbereikbare sterren aan de hemel. De nacht leek kil en donker maar het had zijn charmes en het was weliswaar erg prachtig. Ze zou liegen als ze zich niet aangetrokken voelde aan de sterren en de donkere lucht. Maar bovenal die spierwitte maan die stilletjes verschoof om zo langzaam weer plaats te maken voor de zon. Ze zou uren zo kunnen blijven liggen om te verdrinken in haar kleine, chaotisch hoofdje.

+ Charredkit

Charredkit werd wakker en voelde meteen dat er iets miste in het nest. Ze opende haar blauwe oogjes, al bleef het donker, en tilde haar kopje op. Haar oortjes waren gespitst. De geur van haar zusje naast haar was zwakker dan normaal, en ze voelde haar donkere vacht niet meer tegen de hare. "Shattejedkit?", riep de jonge poes door de nursery, zoekend naar haar zusje. Waar was ze? Alleen durfde ze het nest niet uit, dus ze kon ook niet gaan zoeken.. "Waaj ben je?"

Shattered spitste haar oortjes bij het horen van de stem van haar zusje. "Shattejedkit?", Ze rolde zich even om zodat ze op haar pootjes lag en duwde zich recht. "Waaj ben je?", Hoorde ze haar miauwen. Ze trippelde terug naar haar zusje en drukte kort haar neusje tegen de hare aan, als teken dat ze er was. “Kijken naar die donkere glinsterende lucht.” Fluisterde ze, bang dat iemand haar zou horen praten. Ze sprak enkel echt tegen haar zusje en af en toe eens tegen haar neefjes maar altijd als niemand het kon horen of ze het niet merkte. Maar als ze echt begon te praten dan was er meestal wel iets aan de hand of gebeurd. “Kom je mee? Dan vertel ik je alles wat ik zie.” Fluisterde ze zachtjes en gaf haar zusje kort een likje. Ze was erg op haar gesteld en dat maakte ze wel erg duidelijk. Ze keek de grijze kitten aan, afwachtend op haar antwoord en als ze niet wou zou ze wel blijven tot ze weer sliep en zou ze weer naar de ingang glippen om weer op haar rugje te gaan liggen en naar boven te staren, met haar kopje uit de nursery.

Gelukkig duurde het niet lang voor ze de bekende pootstapjes van haar zusje weer dichterbij hoorde komen, en ze snorde gerustgesteld toen ze haar neusje tegen de hare voelde. Shatteredkit vertelde dat ze keek naar de donkere, glinsterende lucht. De jonge poes kon het zich niet voorstellen - ze had immers nooit kunnen zien, zou het nooit kunnen, dus ze kon zich niet inbeelden hoe het zou zijn om te zien. Ze wist niet wat donker was, of licht. Wat ze 'zag' was geen zwart, geen duisternis; het was gewoon niets. Het was niet aanwezig. Hoe voelt een gevoel dat je niet voelt? Hoe smaakt iets dat je niet proeft? Toch knikte Charredkit, ook wat twijfelend toen haar zusje vroeg of ze mee kwam. Zolang ze haar vacht voelde tegen de hare, was ze veilig - dan zou Shatteredkit er altijd voor kunnen zorgen dat ze terug in haar nest raakte, dat ze niet verdwaalde in de grote leegte van de nursery. "Maaj laat me niet alleen..", antwoordde ze zachtjes. Heel voorzichtig, heel behoedzaam, stapte de donkergrijze tabby uit het nest, haar snuitje tegen de schouder van haar zusje geduwd alsof ze ze kon kwijtraken wanneer ze ook maar één seconde het contact verloren.

Onderwerp: Re: Even the darkest night has his beauty