Sightless Love (Graveleap)

Als grootste van het viertal kittens die een familie vormde en als dapperste van het stel, was de jonge Chillykit niet de vriendelijkste om te zien. Hij nam zijn rol als oudere broer en neef, erg serieus. Dat de anderen hem eng vonden of niet mochten, kon hem weinig schelen. Als het hem wel zou schelen zou hij dat niet laten merken. Hij had niemand nodig, behalve zijn broer. Al kon hij de aanwezigheid van zijn nichtjes ook altijd wel waarderen. Hij was vaak de enige die veel buiten de Nursery was te vinden, Fallkit was te verlegen en angstig en Charredkit was blind. Zijn andere nichtje was ook minder een durfal dan hij dat was, al was ze nog bij lange na niet zoals hij. Zijn kille blik trok nog iets kouder weg toen hij een van zijn ooms het kamp binnen zag lopen. Ondanks dat hij op de jaagkunsten van zijn oom Rattlesnout leefde, had hij geen greintje respect voor hem. Immers had hij niet voorkomen dat hij wees was geworden en dat zijn tante overleed. Zijn tante was meer dan een tante voor hem geweest, waardoor hij zijn nichtjes af en toe als kleine zusjes zag. Ze waren haar dochters en dus verdiende ze zijn liefde, hoe akelig hij het ook vond om zijn hart open te stellen tot anderen. Maar niemand kon tippen aan Fallkit, ondanks dat ze zo verschilend waren in karakter, konden ze geen betere band hebben. Hij beschermde de ander maar al te graag en dat leek Fall ook wel nodig te hebben, echter moedigde hij op zijn standaard Chilly manier zijn broer ook aan om zijn omgeving te onderzoeken. Ze konden niet eeuwig in de Nursery blijven zitten en zouden over enkele manen al weer Apprentice worden. Hij zou zijn nichtjes waarschijnlijk wel missen, al zou het vast niet super lang duren voordat ook zij een nieuwe rang kregen. Immers zat er maar twee manen tussen. Hij hoopte dat hij hen dan nog steeds zou kunnen beschermen tegen zijn andere familieleden, die hij niet vertrouwde. Geen van hen leek echt warm te lopen richting hun ooms. Langzaam stond de kater op en liep hij sloom en lijzig richting zijn tweede oom. Degene die leek te snappen dat hij niet elke dag op bezoek diende te komen. Zijn blauwe kille ogen namen de kater zwijgend in zich op, hij sprak geen woord wat zijn blik des te indrukwekkender maakte. Zwijgend en sterk, beangstigend bijna dat een kitten zo jong die blik tot perfectie kon dragen. Dat sommige anderen in de Nursery bijna rillingen bij hem kregen, was dan ook geen verrassing.