Hello there, little one.

Met een licht geïrriteerde blik keek Thornfang naar de apprentice die lang stond te dralen eerdat hij zijn antwoord gaf aan zijn mentor. En waarom was hij ook alweer met deze twee op patrol gestuurd? Vast wel weer een order van de o zo grote Tallstar. Boos zijnde zwiepte Thornfang met zijn staart en keek met samengeknepen ogen naar de apprentice die een volgende vraag afgevuurd kreeg, maar weer even lang er over deed om te antwoorden. ‘Gaan jullie maar door met jullie tijd hier te verdoen, ik ga alvast naar het camp,’ sprak hij toen het antwoord deze keer echt lang op zich liet wachten. Hij negeerde de boze blik die de warrior naar hem wierp, negeerde de ontevreden zijnde apprentice en liep in plaats daarvan terug in de richting naar het camp met de drie muizen die hij die ochtend had gevangen. Eenmaal in het camp aangekomen zijnde gooide hij zijn prooi op de fresh-kill pile en besloot om naar zijn dochters te gaan. Dat waren de enige katten in zijn Clan die hem momenteel op konden vrolijken. Hij dacht dat zelfs een gesprek met Sinclaw hem nu niet echt ging helpen. Niet dat hij zijn partner veel gezien had de laatste tijd of zo, maar goed. Hij negeerde de jaloerse steek die op kwam zetten toen hij dacht aan het feit dat Sinclaw troost had gezocht bij Tallstar en niet bij hem. Hij trok geërgerd met zijn oortje toen hij besefte dat hij Tallstar met zijn juiste naam aansprak. Ach ja. Hij kon zijn leven toch niet meer beter maken nu, dus hij kon net zo goed de kat de naam geven die hij had gekregen. Hij weigerde te zeggen dat Tallstar hem had verdiend, want dat had hij niet. Boos zijnde liep hij de nursery in, maar zijn blik verzachtte wat toen hij zijn dochters zag liggen. Net toen hij naar ze toe wilde gaan, botste een andere kitten tegen hem. Thornfang stak zijn neusje onder het lichaam van de kitten en probeerde de kitten waar omhoog te helpen.

Het duurde niet al te lang voor Thornfang eer dat hij de kitten herkende als Nectarkit. Zij was de kitten van de overleden Dauntrose. Hij had gehoord dat Waspsting de zorg van de kittens op zich had genomen, hoewel niemand wist wie de echte vader van de kittens was. Dat maakte hem voor de rest ook niet uit. Hij vond het jammer dat ze geen moeder meer hadden. Hij wist maar al te goed hoe dat voelde, hoewel deze kitten misschien te jong was om het verdriet echt aan te voelen. Bovendien dacht hij wel dat Waspsting de zorg goed op zich kon nemen. Toch vond hij het belangrijk dat elke kitten iemand had om zich naar te keren wanneer ze problemen hadden en dus zou hij het geen probleem vinden om zijn middag met deze kitten te spenderen. Zijn dochters waren toch vredig aan het slapen en iets zei hem dat Wolfkit er toch constant tussen ging komen als hij zich richtte naar een andere kitten. Misschien omdat ze jaloers was en haar vader met niemand wilde delen, maar misschien ook gewoon omdat ze aandacht wilde hebben en ze haar vader wilde laten zien wat ze al kon. Ze was de laatste tijd veel te veel bezig met hoe ze Sinclaw en hem trots kon maken. De tom richtte zijn blik op Nectarkit. ‘Hallo daar, Nectarkit,’ snorde hij naar de she-cat. ‘Lukt het al een beetje met het rondlopen?’ Hij had gemerkt dat de kitten vrij veel moeite had met rond te wandelen en balans te vinden op haar pootjes. ‘Ik weet zeker dat je na een tijdje wel zal ontdekken hoe je perfect op je vier poten kan staan. Dat heb je later wel nodig als je gaat trainen om warrior te worden natuurlijk.’ Hij gaf haar een knipoogje en ging vervolgens langs haar liggen zodat ze ongeveer op gelijke hoogte waren.