Brothers of Old (Fallkit)

Onderwerp: Brothers of Old (Fallkit) ma 16 jan 2017 - 16:27

Ontspannen, bijna dommelend lag het jonge katertje naast zijn broer en twee nichtjes. Zijn blauwe ogen waren enkel twee koele spleetjes die slaperig de omgeving in de gaten hielden. Zijn snorharen trilden iets toen hij doorhad dat een van de anderen in het nest bewoog. Langzaam tilde hij zijn bijna honingkleurige kop op, waarna hij even geeuwde. Chillykit knipperde even waarna hij half rekkend zijn broer neusde. Fallkit was zijn enige familielid die hij echt mocht. Hij had niks tegen zijn nichtjes maar die waren gewoon niet zijn broer. Zijn evenbeeld, afgezien van de blauwe ogen en het karakter. Wie van hen de oudste was, was onbekend. Ze waren tegelijk geboren en daardoor was hun moeder overleden. Hij hield zijn kop met een vaag vriendelijk glimlachje schuin waarna hij woordeloos opstond en op zijn broer wachtte. Hij kon het namelijk niet aan om enkel in de warme Nursery te zitten. Met vier Manen was hij oud genoeg om (wel heel lichte) interesse te tonen naar de buitenwereld. Een wereld waar bepaalde onbelangrijke leden van de familie ook deel van uit maakten. Zoals die ene oom die altijd eten kwam brengen en waar hij een van zijn nichtjes oncomfortabel van had zien worden. Hij schudde zijn vachtje uit en gaf enkele snelle likken over zijn borst voordat hij dan ook eindelijk zijn mond opende om te spreken. "Zullen we even naar buiten gaan, Fall?" Mauwde hij, zijn toon bijna onverschillig echter ook bijzonder liefdevol voor zijn doen. Gelukkig was de piep er al zo'n beetje uit bij hem, hij had sowieso niet zo gauw gepiept. Hij was niet zozeer onzeker en bang. Hij wist wat hij wou en wat niet, had een duidelijk eigen willetje. Zijn kille blik gleed even naar enkele andere katten in de Nursery voordat hij ietwat nors en lomp richting de uitgang wandelde.

Fall was een beetje ingedommeld toe er een bekend neusje in zijn vacht duwde. Slaperig keek de rode kitten zijn broer aan, met opgetrokken wenkbrauwen. Hmm? Fallkit zou normaliter schrikken wanneer iemand zomaar in hem ging porren, maar Chilly kende hij. Hij was zijn broer, zijn grote voorbeeld. En zijn enige. "Zullen we even naar buiten gaan, Fall?" vroeg zijn broer met zijn normale, kille stem. Toch had Fallkit altijd gemerkt dat Chilly altijd een andere toon aansloeg wanneer hij tegen hem praatte. Liefdevoller, aardiger, zoiets. "Uh... Moet dat?" mompelde hij zachtjes tegen zijn pootjes. Maar hij kende zijn twin wel. Die wist wat hij deed, en ging dus zo zijn eigen gangetje. En ja hoor, zonder op antwoord te wachten was Chillykit de nursery uitgelopen. De oude kitten zuchtte. Zou hij de comfortzone verlaten? Maar als hij dat niet deed, vond Fall dat verraad tegenover zijn broer. Dus stond hij op, rekte zich uit, en volgde de rode kitten naar buiten. In tegendeel van zijn broer was hij nog redelijk klein en tenger, met een overduidelijke piep in zijn stem.