Charpaw;; box full of letters of regret

Charpaw draaide zich met een zucht nogmaals om. Om één of andere reden kon hij wederom de slaap niet vatten, dus had hij zich overeind geduwd om maar iets nuttigs voor de clan te gaan doen. Dat er een droogte was, betekende niet dat de clan daarop ook nog eens honger moest leiden, dus ging hij maar proberen om iets te vangen. Waarom hij zichzelf naar het moeras bracht, was wederom een ander raadsel. Erg veel zin om zich weer in de donkere drab te storten, had hij niet. Het was smerig, koud, er was amper water om je mee te wassen en hij kon nog wel veel langer doorgaan over hoe vreselijk het was. En toch deed hij het. Hij keek even verbaasd op toen hij een witte gedaante in de modder zag wroeten. Hij keek even toe hoe de krijger achter een kikker aan ging, hoe dit vervolgens finaal mis ging en ze face-first in de modder belandde. Hij grinnikte even, al probeerde hij dat te verbergen. Hij liep wat dichterbij en probeerde een bezorgde blik op zijn gezicht te zetten. "Gaat het?" miauwde hij, hopend dat het goed ging, dan kon hij verder gaan met lachen om het komische gebeuren.

Ergens vond hij het er allemaal een beetje sneu uit zien, maar hij trok weer bij toen het erop leek dat de poes er zelf ook om kon lachen. Toen ze vertelde dat het wel lekker ging, liet hij zichzelf ook lichtjes grinniken. Het had er toch wel hilarisch uitgezien. "Ik kan je in ieder geval vertellen dat het er wel grandioos uitzag," miauwde de zwarte bengaal geamuseerd. Het was eigenlijk best een tijd geleden dat hij voor het laatst echt gelachen had. Zoveel leuks was er recent namelijk ook niet gebeurd, met de dood van Innerstar, de rattenplaag, het verlies van de Badgerset, en zo kon hij eigenlijk wel door blijven gaan. Toch leek het hem verder niet heel veel te doen. De crèmekleurige krijgster vroeg of Charpaw zijn naam was, waarop hij knikte. "Dat klopt," miauwde de kater, die zelf wel goed wist dat hij Curdledmilk voor zich had. "Ben je nog van plan verder te jagen in die modder?" vroeg de kater. Hij wilde eigenlijk wel iets opsteken van de oudere kattin, maar veel zin om zich weer in de modder te gooien, had hij niet. 

Gelukkig vond ze het zelf niet zo erg, aangeduid door haar lach en haar nonchalante houding. "Ja, lach me maar uit ja, dat is lief," sprak ze, lachend. De kater haalde even zijn schouders op, nog steeds een geamuseerde expressie op zijn gezicht. "Het spijt me," zei hij, half-serieus. Het zag er nog steeds wel leuk uit: de prachtige lichte vacht van Curdledmilk, oneven bedekt met een vieze modderige kleur. Hij nam het haar niet echt kwalijk dat ze niet precies wist wie hij was: er waren meer dan genoeg Apprentices die in het kamp van Shadowclan rondwandelden. Hij had daarbij ook niet bepaald een naam voor zichzelf gemaakt, zowel op negatieve als positieve manier. De poes gaf aan nog verder in het moeras te willen jagen, en Charpaw begreep absoluut niet waarom. Daarbij vroeg ze ook nog of hij mee wilde. Hij zuchtte even moeilijk, maar knikte toen. "Vooruit dan maar," zuchtte hij. Heel erg vond hij het niet, maar ieder ander gebied had op dit moment zijn voorkeur. 

Gelukkig was ze niet zo iemand geweest die met haar benoeming tot krijger ook meteen al haar gevoel voor humor was verloren. Er waren een aantal katten die na die bepaalde ceremonie ineens zo ongelooflijk serieus werden, alsof je geen lol meer mocht hebben als je geen leerling mee was. Eigenlijk had hij geen recht om daarover te oordelen; hij was zelf immers als Apprentice al behoorlijk serieus geweest. Zijn ogen speurden het moeras even af, niet bepaald op zoek naar iets. Toch nam het gebied een hele andere toon aan sinds het overlijden van Innerstar hier. Niemand leek precies te weten wat er gebeurd was, en de omstandigheden rondom haar dood waren meer dan bijzonder geweest. Vreemd genoeg leek het verder ook niemand te boeien wat er nou echt was gebeurd. Blijkbaar waren er belangrijkere dingen. De poes stelde voor om later nog ergens anders te gaan jagen, en Charpaw haalde zijn schouders op. "Ik betwijfel of ik nog wil jagen als ik helemaal onder de modder zit," sprak de kater. Hij zou zich eerst schoon moeten maken, een taak die op zichzelf al wel een uur kon gaan duren. Toch liep hij ietwat enthousiast richting het moeras, en liet één poot de modder in zakken. Bah.

De beige poes liet hem weten dat de modder er makkelijker af ging wanneer het opgedroogd was, iets dat hij eigenlijk nog niet wist. Hij knikte terwijl hij achter haar aan liep, en werkte zijn eigen poten de modder in. "Dat wist ik niet," miauwde de kater, met wat hervonden enthousiasme. Rond deze tijd van het jaar voelde het spul bijzonder koud aan, en er trokken een paar rillingen over zijn rug. Het duurde echter niet lang voordat zijn lichaam aan de temperatuur gewend was, en hij zich rustig door de modder kon bewegen. Vervolgens liet hij zijn ogen over het gebied glijden. Hij was nog maar net leerling geworden, dus het oppikken van geuren ging hem nog niet zo goed af als hij zou willen. "Ruik jij iets?" vroeg hij aan de Warrior. Misschien kon ze hem een beetje op weg helpen.

Zijn gele ogen waren gefixeerd op zijn poten, die langzaam maar zeker dieper de modder in zakten. Het was een behoorlijk apart gevoel, en alles voelde een stuk zwaarder aan dan hij gedacht had. Toch probeerde hij zichzelf vooruit te bewegen, iets dat hem vrij veel moeite kostte. Er trok even een rilling over zijn rug bij de gedachte dat Innerstar hier was overleden. Weggezakt in de modder en gestikt, een vreselijke dood die hij zelfs zijn ergste vijanden niet toe zou wensen. Niet dat hij echt vijanden had, maar het ging om het idee. Hopelijk zou zoiets niet bij hem gebeuren, en al helemaal niet vandaag. Hij keek naar Curdledmilk, die al redelijk onder het spul zat. Hij bofte nog met zijn redelijk korte vacht. De poes vertelde dat ze buiten de Shadowclangeur ook wat muizen rook, en de kater volgde haar advies en opende zijn bek een beetje. Hij wist een bepaalde geur te onderscheiden van de geur die de katten in de clan droegen, en hier en daar kon hij een spoor uitmaken. "Ik denk dat ik weet wat je bedoelt," miauwde hij, en liep de kant op waarvan hij dacht dat de muizen zich bevonden. Zijn pootjes waren al wel behoorlijk vermoeid van het intensieve bewegen. "Je komt we toch wel redden als ik weg zak?" miauwde hij met een lichte maar onserieuze toon van wanhoop in zijn stem. Het laatste wat hij wilde, was om hier te verdrinken.