To much poof

De kleine kitten kromp ineen bij het horen van de stem van haar oom, Rattlesnout. Ze kroop zonder enig geluidje te maken achter haar pleegmoeder. In de hoop dat ze zich zo kon verbergen van haar oom. Haar oogjes ver opengesperd en ze kon wel een beetje praten, toch had ze nog geen enkel woordje gesproken. Niet dat ze het wou, ze werd al genoeg bespot doordat ze op haar oma leek, wie volgens alle katten een groot gevaar was. Niet dat ze zich er veel van aantrok maar ze vond het niet zo prettig. Ze keek voorzivhtig over de rug van haar pleegmoeder, puur om te kijken of hij al weg zou zijn of niet. En helaas was dt niet het geval. De kater was er nog steeds.

Een paar kille blauwe ogen hielden nauwlettend de ingang van de halfduistere Nursery in de gaten. Een rood katertje, groot en slank voor zijn leeftijd, bleef roerloos liggen; zelfs toen een van zijn minst favoriete katten binnen kwam lopen. Hij oogde zo ongeïnteresseerd als hij maar kon zijn, voordat hij ietwat beschermend en rustig zijn kop richting zijn broer draaide. Zijn oh zo apathische blik werd warm toen hij zijn broer Fallkit aankeek voordat hij nors hun oom begroette. Zonder er ook maar een woord aan vuil te maken. Dat zijn nichtje, Shatteredkit weg dook om zich te verstoppen deed hem zijn lip ijzingwekkend optrekken. Zijn rosse staart zwiepte hij een enkele keer waarschuwend heen en weer. Degene die hij oom noemde had blijkbaar eten meegenomen voor hem en zijn broer en vijandig stond de kater dan ook lijzig op om ietwat slonzig en suf de kikker in ontvangst te nemen. Zijn blauwe ogen wende hij geen moment af van Rattlesnout terwijl de kilte als een stilte tussen hen in hing. Hij nam even stilzwijgend met luie passen de kikker weer terug naar zijn broer en nam zelfverzekerd plaats. Zijn blauwe ogen gleden even naar zijn verstopte nichtje waarna hij haar geruststellend toe knikte. Hun oom zou niet bij de andere in de buurt komen, ze hoefden hem niet. Er waren heus wel andere Warriors die hen prooi zouden komen brengen. Die niet veranrwoordelijk waren voor de horror waaruit hun leven ontstond.

_{Vlak achter Chillykit lag Fallkit, schichtig om zich heen kijkende. Hij wilde elke onverwachte beweging aan zien komen, wat natuurlijk onmogelijk was. Hij bewoog zijn kop van links, naar rechts, en weer terug. "C-Chilly?" probeerde hij uiteindelijk. Chilly was er altijd voor hem geweest, zijn broer die zo sterk en dapper was. En dan Fallkit, zo schuchter en bang. Hij schrok zich dan ook te pletter toen de luide stem van zijn oom door de nursery weerklonk. Bang piepend verschool Fall zich achter Chilly, hopende niet alle aandacht te krijgen. Toen er een kikker voor Chilly werd gedumpt, keek hij echter wel nieuwsgierig op. Hmmm, zou zijn maag de angst overwinnen?}