The world is big and I am small.

Het witte katertje opende zijn ogen en keek de Nursey rond, zijn blik bleef hangen bij de uitgang van de Nursey. Zal hij het wagen? Hij mocht toch wel naar buiten komen, zolang hij het kamp maar niet verliet. Palominokit was maar een keer buiten geweest en dat was niet eens zo ver van de nursey af, hij had toen net zijn ogen open en ging meteen op kennis uit, maar kwam niet ver. Maar nu ging hij het kamp bekennen, even keek hij naar zijn broertje en zusje, maar die lagen te slapen. ''Ma? Mag ik naar buiten?'' vroeg hij aan zijn moeder, die net zo mooi en wit was als hij, '''Nou, ik weet niet'' zijn ogen keken haar smekend aan, ''Please?'' zijn moeder moest lachen, haar puntige tanden glommen in het licht, wat de nursey binnen scheen. ''Goed dan, maar niet het kamp uit'' Palomino maakte een sprongetje en verdween naar buiten. Goed en nu beginnen. Hij keek rond en ging naar de Apprentice den, terwijl hij nadacht. Wat was er met zijn broertje aan de hand? Hij was zo vreemd, hij was zo afwezig en zag er zo gek uit. Om zijn ogen zat vieze troep en vaak zat er schuim om het bekje. Palominokit vond het maar vreemd en als hij iets aan zijn moeder vroeg, begon ze opeens te snikken en deed erg vreemd. Wat was er aan de hand? Steeds als er iemand bezoek kwam en naar zijn broertje keek, waren ze altijd even stil... Het was een zonnig dag en iedereen was vrolijk, er hing een frisse sfeer in het kamp en Palominokit voelde zich opperbest hier door. Zijn blauw/grijze ogen waren gericht op de Apprentice den, toen hij daar naar toe liep. Zijn staartje is zo als altijd in de lucht en zijn ogen stonden op vrolijk. Toen hij bij de den aankwam gluurde hij naar binnen, was er iemand thuis? Ja, er lagen wat katten te slapen. Palomino ging naar de prooistapel toe en nam een kleine spitsmuis, wat hij met moeite kon eten, zijn eetkunsten moesten zich nog wat ontwikkelen. Nu naar de Warrior den. Hij ging die richting op, maar kwam er nooit aan, niet op die dag. Een schreeuw gevoelt van verdriet vulde het kamp en Palominokit schrok, ''Ma!'' Er was iets aan de hand! Hij draaide zich om en rende naar de nursey toe. Zijn broertje, hij voelde het, er was iets aan de hand met zijn broertje. Intussen waren er meer gekomen, ze gingen achter Palominokit aan. Palominokit schoot de nursey in en zag zijn moeder en... Zijn zusje en broertje, zijn zusje was wakker en keek op toen hij binnen kwam. Maar haar ogen. Palominokit wist dat hij die blik nooit zal vergeten, ze stonden zo bang en verdrietig en ze slaakte een kreetje. ''Oh Palo! (Zijn afkorting die bijna iedereen gebruikte) hij is dood!'' Palominokit schoot naar ma toe en zag nu pas dat het lichaampje van zijn broertje niet bewoog. Het ademde niet, het was stil. Palominokit legde zijn poot er op, het voelde vreemd aan, het lichaampje was al wat koud. Nee! Dat mocht niet! Hij keek met betraande ogen naar ma, maar die keek naar voren. In haar ogen waren ook tranen. ''Ma, is broertje voor altijd weg?'' vroeg hij en zweeg met tranen in zijn ogen, iemand likte over zijn kop, maar hij merkte niet. Hij voelde zich zo vreemd, alsof iemand een groot deel van zijn geest had weg gehaald. Opeens begonnen zijn moeder weer te bewegen, alsof ze was aangezet. ''Palo (Een snik) Palominokit, je broertje is gehaald door de Starclan'' zei ze, het was om te troosten, maar ze was zelf zo verdrietig... Palominokit ging naar haar toe en ging tegen haar liggen, zijn ogen waren gesloten en hij huilde zachtjes. Hij had ontdekt wat de dood was.

Geschrokken opende de witte kitten zijn ogen en keek op, zijn moeder lag te slapen en dat gold ook voor zijn zusje. Palominokit was stil, hij voelde een brok in zijn keel, alsof hij een stukje prooi moeilijk weg kreeg. Treurig staarde hij naar de plaats waar zijn broertje vaak lag, nu lag daar niks. Palominokit voelde zijn ogen weer vochtig worden en beet op zijn lip, ''Niet aan denken, hij is nu in de Starclan'' zei hij tegen zich zelf in zijn kopje. Palominokit stond op, hij was nu weer wat ouder, maar het zat nog steeds in zijn hoofd. Zijn broertje die aan ziekte was gestorven. De witte kitten ging maar naar buiten toe, zijn staartje stond in de lucht en zijn ogen dwaalde rond, wat zal hij nu eens gaan doen? Misschien naar het graf van zijn broertje gaan? Ja, dat was fijn. Misschien begrijp je niet waarom dat fijn is, maar als Palominokit dat doet, weet hij dat zijn broertje in de Starclan is en plezier heeft. ''En als de Silverpelt er is, kijkt hij naar mij en dan ben ik veilig onder zijn hoede'' zei Palominokit tegen zich zelf, terwijl hij naar het graf van zijn broertje liep. Palominokit had er een prachtige steen opgerold, hij had het vlak na de begraafenis tegen gekomen, het lag aan de rand van het kamp en was het mooiste wat Palominokit had gezien... Palominokit was bij het graf aangekomen, waar de steen schitterde in de zon. Palominokit ging voor het graf zitten en keek naar boven, want daar was de geest van zijn broertje nu, ''Je waakt over mij, toch?'' riep ze naar boven en iedereen die in het kamp was, kon het horen. ''Of doe je dat alleen maar bij de leader?'' Palominokit keek naar boven, alsof hij verwachtte dat zijn broertje opeens te voorschijn kwam. Palominokit zuchtte en wou weer omdraaien, tot er opeens een vreemd licht aan kwam. ''Broertje? Red?'' vroeg Palominokit aan de vreemde lichtstraal en opeens zag hij de gedaante van zijn broertje, Palominokit rende er naar toe, maar het verdween. Het was maar verbeelding, hij dacht dat hij zijn broertje had gezien, omdat hij hem zo miste. Palominokit zuchtte weer en draaide zich nu wel om. Oké, nu niet meer aan Redkit denken, nu is het tijd voor leuke dingen. Hij rende naar de nursey terug en ging steeds heen en weer rennen, voor de nursey. Ooh, astublieft, hij wou spelen! Het was een prefecte dag daar voor, de zon scheen helder en de wind blies zachtjes door het kamp. ''Wie wilt spelen!'' riep hij naar binnen, maar hij kreeg een boze reactie van mam, ''Palominokit, wees stil!'' Wees stil, dat moest hij altijd zijn, waarom eigenlijk? Hij mocht toch ook plezier hebben? Nou, ja, dan wel naar de Apprentice den of de Elder den. Elders konden altijd zo mooie verhalen vertellen, Palominokit kon er wel uren naar luisteren en misschien hadden ze nog wel een verhaal, een avontuur bijvoorbeeld, of over de vroegere clannen. Palominokit wou er net naar toe gaan, tot er opeens een schadow voor over hem viel, er stond iemand achter hem. Hij draaide zich om en...

Een felle licht scheen in de grijs blauwe ogen van het jonge katertje. Ondanks dat hij geen kleur zag, en alles wazig was het licht dat 's morgens altijd opkwam zo fel dat het zelfs voor hem duidelijk was. Zoals gewoonlijk ging birdkit met zijn pootje naar zijn hoofdje om wat slaap weg te vegen. En met zijn andere pootjes rekte hij zichzelf uit. Hij kende de hele Nursey uit zijn hoofd, en wist daarom ook goed waar hij heen moest. Normaal hoorde je honderden stemmen en geluiden om je heen. Maar gisteravond was blijkbaar een treurige gebeurtenis gebeurd. Een jonge kit was ten overlijden gekomen en iedereen was daardoor erg in rouw en trouw. Je hoorde nu enkel zacht geroezemoes en gekreun, van moeders en jonge die net wakker werden. Ondanks de treurige gebeurtenis die zich gister plaats vond waren er toch altijd wel een aantal kits die vreugde in de Nursey brachten. Jammer genoeg kon Birdkit daar geen van uitmaken. Dit enkel omdat het zogenaamd gevaarlijk voor hem zou zijn. Hij zou over een steen kunnen vallen en een poot breken, of zijn kop stoten tegen een boom. Dit was ook een van de redenen waarom hij niet naar buiten mocht. ''De buitenwereld is veel te gevaarlijk voor jou.'' Dat was het laatste wat zijn moeder tegen hem zei wanneer ze vertrok. Ze liet hem achter als oud vuil. Alsof hij niet goed genoeg voor haar was. Enkel omdat hij niet kon zien betekende niet dat hij niet kon leren, kon lopen of kon spelen. Ze leek zich voor hem te schamen. Nou bedankt de enige die zich hier moest schamen was zei. Je laat een jonge kit niet zomaar achter. Voor geen enkele reden. Een zucht verlaatte zijn mond terwijl hij zachtjes aan naar de uitgang van de Nursey liep ''De buitenwereld is veel te gevaarlijk voor jou.'' spookte telkens maar weer door zijn hoofd heen. Dat wou hij wel eens zien, hoe gevaarlijk die buitenwereld wel niet is. Zijn hoofd iets naar beneden gericht en zijn pootjes langzaam naar voren liep hij zo de Nursey uit. Geen enkele kat die er wat van zei, niemand die hem waarschuwde. Waarschijnlijk omdat ze toch wel door hadden dat hij niet te stoppen was. Wanneer hij buiten was kwam er een overvloed aan geuren op hem af. Alles had zo zijn eigen geur. Nat gras bomen bloemen en boven alles natuurlijk de geur van het heerlijke vlees dat net gevangen was. Doordat Birdkit niet kan zien is zijn geur ontwikkeling erg vooruit gegaan. ''Je waakt over mij, toch?'' verstoorde zijn gedachten. ''Of doe je dat alleen maar bij de leader?'' vervolgde de stem. Waarschijnlijk was dat een van de kittens die bij het graf stond. Langzaam liet Birdkit zijn hoofd naar de grond zakken.Wanneer hij weer de stem hoorde die hij eerder hoorde draaide Birdkit zich om en liep op het geluid af. Plotseling knalde hij tegen een kit aan die ongeveer net zo groot was als hijzelf. ''SORRY SORRY, het was niet mijn bedoeling.'' een lichte paniek was duidelijk in zijn stem te horen. Hij had ook niet naar buiten moeten gaan!

(Palominokit,s broertje is al wat langer dood)-Opeens botste er iemand tegen en hem, hij wankelde even, maar bleef stevig op zijn vier poten staan. Wie was dat? ''SORRY SORRY, het was niet mijn bedoeling.'' klonk er opeens, Palominokit draaide zijn lijfje om en keek naar een kitten van zijn leeftijd, hij had de kitten wel eens vaker gezien. Het viel hem altijd op dat hij nauwelijks speelde en nu wist hij waarom. De ogen waar hij inkeek, die waren vreemd, er lag een vreemde waas overheen. De kitten was blind of tenminste, slechtziend. Woeps, niet zo naar andere kijken, dacht hij bij zich zelf en besloot de kitten als een normale kitten te behandelen. Hij wist namelijk hoe erg dat kon zijn, sinds de dood van zijn broertje... Kijkt iedereen zo treurig naar hem en zijn zusje, zo vervelend. ''Ik ben Palominokit, mijn vacht is sneeuwwit, maar mijn naam betekend: Witte duif'' stelde hij zich voor en keek naar Birdkit, expres keek hij niet in diens ogen, maar juist naar de snoet. Palominokit wachtte op antwoord en ging toen verder. De zonnestralen schenen over hun lijfjes en maakte Palomino,s vacht warm, wit werd namelijk snel warm. ''Zullen we iets leuks doen?'' vroeg hij, natuurlijk mocht Birdkit dat zelf weten, maar de kit had beweging nodig en hij zal dat geven, zo zeker als zijn naam Palominokit was. ''Misschien kunnen we (Ook) op dat grasveldje stoeien'' zei hij opeens, hij bedoelde het grasveldje wat naast de warrior den was. Daar lag geen enkele steen en tak, dus daar konden ze veilig spelen. Palominokit keek lachend naar Birdkit, al zal die dat niet echt kunnen zien. ''Kom nou maar'' zei hij en ging naar het grasveldje toe, hij draaide zijn kopje om en keek of hij werd gevolgd. Op het grasveldje ging hij zitten en keek naar Birdkit, ''Ik weet dat je blind bent, maar ik zal je behandelen als een kitten zonder handicap'' hij keek naar Birdkit en vervolgde met een vreemde toon in zijn stem, ''Als jij mij niet behandeld als een kitten die zijn broertje heeft verloren'' hij probeerde te lachen, maar er kwam toch een brok in zijn keel op. ''Zullen we beginnen?'' vroeg hij en wachtte af, af op wat Birdkit er allemaal van vond.

Een lichte bries vervolgde in zijn gezicht, een teken voor hem dat iemand zich omdraaide, of het moest de wind natuurlijk zijn. Het was altijd spannend om nieuwe kits te leren kennen, de een was altijd anders dan de ander. En de een reageerde ook altijd anders op zijn zogenoemde handicap dan de ander. ''Ik ben Palominokit, mijn vacht is sneeuwwit, maar mijn naam betekend: Witte duif'' vervolgde een lieve stem. aha nu had hij in ieder geval een idee wie er voor hem stond een sneeuwwitte kit dus aha. Langzaam krulde een van zijn mondhoeken omhoog. ''Hallo Palominokit, mijn naam in Birdkit dat betekend vogeljong. Ik ben een donkerbruine tabby kat.'' Ja gelukkig wist hij dat hij een donkerbruine tabby was toen hij nog klein was kon hij duidelijk zien, maar zijn zich verslechterde. In de tijd zou hij natuurlijk erg veranderd zijn, misschien was hij helemaal geen tabby meer. Weer krulde een van zijn mondhoeken omhoog. ''Zullen we iets leuks doen?'' vervolgde de vriendelijke stem weer. Hij had nog nooit met een andere kit gespeeld. Dit was nieuw voor hem en natuurlijk wou hij graag nieuwe dingen leren. ''Ja tuurlijk wil ik iets leuks doen!'' sprak de speelse stem van Birdkit. ''Misschien kunnen we op dat grasveldje stoeien'' Natuurlijk zou het hoofdje van Palominokit zich nu omdraaien en te laten zien welk grasveldje hij bedoelde. Maar dat kon hij natuurlijk niet zien. Zijn staart die eerst laag hing ging langzamerhand steeds meer omhoog staan. ''Ehm, ik heb geen idee welk veldje je bedoelt maar ik zou je wel volgen.'' het verwarde hoofdje van Birdkit keek een paar keer om zich heen en rook de geur van palomino eens goed op. ''Kom nou maar'' zei de stem weer terwijl hij steeds zachter werd. Om hem te volgen ging Bird op het geluid van Palominokit af. De grond onder hem veranderde langzaam in gras. Het kietelde zachtjes tussen zijn tenen en voelde een beetje vochtig aan. ''Ik weet dat je blind bent, maar ik zal je behandelen als een kitten zonder handicap'' zei Palomino plotseling. Plots schoten de oren van Birdkit omhoog, dit had hij niet verwacht. Hijzelf vond dat hij geen handicap had, of wel soms? ''Als jij mij niet behandeld als een kitten die zijn broertje heeft verloren'' dat was waar, de meeste katten deden altijd zo somber tegen hem, hij hoorde ze dan hun condoleance aanbieden aan hem, en hun stemmen klonken zo treurig. langzaam draaide Bird zijn hoofd om naar Palomino ''Nee, ik zou jou nooit zo behandelen. Maar noem mijn blindheid geen handicap. Het kan handig zijn in sommige gevallen.'' een stilte viel langzaam neer. Maar hij was hier niet om te praten! Met een grote sprong viel hij boven op Palominokit. En zover Bird kon stoeien stoeide hij.

-o dat had ik niet door, Sorry!-

Palominokit knikte bij Birdkit,s woorden en antwoordde rustig, ''Ik zal het geen handicap noemen'' Daarna was het tijd om te stoeien, Birdkit sprong op de witte kater en hij viel neer op het zachte wat vochtige gras, de strijd begon. Ze stoeide gezellig met elkaar en hadden plezier, natuurlijk zorgde Palominokit er wel voor dat ze op het grasveldje bleven. Palominokit beet zacht in Birdkit,s oor en lachte erbij, in zijn ogen stonden plezier en hij voelde de wind door zijn vacht heen waaien. Ze rolde door het gras en zand, ze beten in elkaars oren en sloegen wat. Palominokit wist zeker dat Birdkit plezier had, hij tenminste wel hoor! Palominokit voelde dat het natte gras vlekken maakte op zijn witte vacht, maar dat gaf niks. Hij sloot even ogen en probeerde zich voor te stellen hoe dat was, maar hij gaf alweer op. Nee, dat kon hij niet, Birdkit was er inmiddels wel op getraind. Palominokit voelde een vreemde steek in zijn buik, hij dacht aan een gezegde die zijn moeder tegen hem had gezegd. De lamme helpt de blinde hij hielp Birdkit nu, maar zelf was hij niet lam, kon het ook anders? Palominokit lette niet meer op wat hij deed en voor Birdkit was hij nu een makkie geworden. ''De lamme helpt de'' spookte er door zijn hoofd, opeens wist hij het! ''De eenzame helpt de blinde en de blinde geeft de eenzame lol!'' riep hij opeens en sprong omhoog, ''Oh sorry'' zei hij verschrokken tegen Birdkit, wat moest die nu van hem denken? Opeens kwamen er twee poezen uit de Nursey te voorschijn, het waren Palomino,s moeder en nog een andere (?), ze kwamen op Palominokit,s roep af en zagen er niet al te vrolijk uit, ''Palominokit, als je vader dit wist!'' zei Palomino,s moeder met een boze, eerder woede, klank in haar stem. ''In de naam van de witte duif, symbool van de vrede. (Zijn moeder was nog al bijgelovig soms)Beveel ik om je om terug te gaan naar de Nursey en Birdkit met rust te laten'' Palominokit keek met grote ogen van verbazing naar zijn moeder, de andere moeder pakte Birdkit op en ging alvast met hem terug naar de nursey, ''Nee!'' barstte Palominokit opens uit, iedereen die in het kamp was, keek op. ''Ik laat hem alleen met rust als hij dat zelf wil, niet omdat jij het zegt!'' riep hij naar zijn moeder, de moeder met Birdkit was gestopt en had zich om gedraaid en Birdkit weer op de grond gezet, om naar Palominokit te kijken. ''Ik was bedoeld om vrede en plezier in het kamp te brengen, dat zei je tegen mij, dat dat mijn taak was'' hij pauzeerde even en in zijn ogen blonken soort van tranen, ''Maar daarbij hoort blinden, kreupelen en doven helpen toch ook bij, ik gaf hem plezier'' hiermee eindig hij zijn verhaal en ging naar Birdkit toe, achterna gekeken door de rest. ''Birdkit, sorry als ik je beledigd hebt. Zullen we weer verder gaan?''

''Ik zal het geen handicap noemen'' Ah fijn om te weten, Birdkit voelde lichte happen in zijn oor en zelf deed hij dat ook bij Palominokit. Of in ieder geval, hij dacht dat hij dat ook deed. Zijn mondhoeken gleden omhoog. Elke keer wanneer zijn kleine pootjes het gras aanraakte voelde hij de vochtigheid. Stiekem was hij ook wel een beetje bang dat hij viel of iets brak maar zolang Palomino hier was hoefde hij zich geen zorgen te maken. Hij wou er waarschijnlijk wel voor zorgen dat Bird niet weg zou rollen of op een steen zou belanden. ''De eenzame helpt de blinde en de blinde geeft de eenzame lol!'' riep Palominokit opeens hardop. Huh? De eenzame helpt de blinde en de blinde geeft de eenzame lol? Dat had Birdkit nog nooit gehoord. Een grijns vulde zijn gezicht weer op ''Oh sorry'' vervolgde Palominokit. Waarom die sorry, zijn gezegde klopt volledig. Birdkit hielp Palominokit aan de lol en Palominokit zorgde ervoor dat er niets erg met hem zou gebeuren. Plots kwam een geur van 2 oudere poezen aan. Birdkit draaide zich om waar de geur vandaan kwam en wachtte vragend af op wat er gebeuren zou. ''Palominokit, als je vader dit wist!'' sprak plots in alle stilte. De moeder van Palominokit was duidelijk niet echt vrolijk met wat er gebeurd was. Nee nee, eerder kwaad. Maar voordat Birdkit ook maar iets kon inbrengen op wat er allemaal gezegd werd, voelde hij tanden in zijn nekvel. De grond onder zijn pootjes gleed weg en van schrik spartelde Birdkit wild met zijn pootjes heen en weer. Wat was dit? Waarom werd hij zomaar meegenomen zonder dat die vage poes iets zij. Hij had toch zeker niets verkeerd gedaan? Enkel zitten spelen met Palominokit, als dat zelfs verboden was wat moest hij dan doen? ''Leg me neer, ik kan heus wel zelf lopen hoor! Ik ben al 4 maanden!'' zei Birdkit boos tegen de poes die hem opgetild had. ''Nee Birdkit jij gaat terug naar de Nursey, heb je enig idee wat er allemaal wel niet gebeuren kan? Je bent blind ja je kan geen steek zien. Voor hetzelfde geld had je je hoofd gestoten of je nekje gebroken. Dan was je blind én verlamd geweest. Nee jij blijft hier bij mij.'' haar stem klonk kwaad bij sommige dingen die ze zei maar ook zeker bezorgd. Birdkit was ondertussen gestopt met spartelen en keek bazig voor zich uit. Tot zijn schrik werd hij weer neergezet. Z'n pleegmoeder zij niks en liet hem rustig naar Palominokit toe lopen. ''Birdkit, sorry als ik je beledigd hebt. Zullen we weer verder gaan?'' eindelijk hoorde Birdkit de stem weer van Palomino kit. Rustig knikte hij in zijn richting (hoopte hij tenminste) en liep rustig weer naar het grasveldje toe. Wanneer hij het vochtige gras weer voelde liet hij zich vallen en rolde een paar keer om.

Birdkit knikte van ja en kwam weer zijn kant op, de even oude kitten liet zich in het vochtige gras vallen en rolde paar keer om. Palominokit,s moeder bleef even staan en vertrok toen richting de nursey, hoewel ze wel bleef opletten. Birdkit,s pleegmoeder bleef even staan. Palominokit lette er niet op en sprong op Birdkit, hij beet in zijn oor en lachte daarbij. Ze rolde over het veldje, waar door hun vachten nat werden. Palominokit beet Birdkit,s poten en oren en voelde hoe de wind door hun vacht blies. Hij stond op en maakte wat vreemde sprongen, waarbij hij bijna zijn evenwicht verloor. Palominokit had grootse plezier en Birdkit ook, soms bleven er voorbijgaande Warriors even staan, maar daar hadden ze geen last van. Palominokit was nat en vies geworden, maar wat kon hem dat schelen? Ma waste hem wel weer en hij kon het zelf ook. Palominokit beet nog eens flink in Birdkit,s oor en rolde daarna weer op zijn rug. even staarde hij naar de wolken en rolde weer terug. Lachend stond hij op en schudde zijn natte pels uit. ''Hee! Stop eens'' zei hij tegen Birdkit en vervolgde met plezier, ''Zullen we Warrior namen bedenken?'' hij liet zich vallen in het gras en rolde op zijn rug, ''Ik heet later: Palominosong'' zei hij lachend. Hij draaide zijn witte kopje om naar Birdkit, ''En jij? Birdsong? Of Birdfeather?'' Palominokit keek weer omhoog en dacht na, ''En hoe zal jij hebben geheten?'' zei hij zachtjes, zijn gezicht stond weer wat treurige, maar hij glimlachte weer en werd weer wat vrolijker. Hij keek naar voor bij drijvende wolken en wachtte op antwoord.

Steeds weer voelde hij de beginnende tandjes van Palominokit in zijn oor poot of vacht drukken. Het kietelde erg, maar dit soort gevechtjes waren belangrijk voor kits, ze leerde ervan en zorgde ervoor dat wanneer ze groter waren ze minder hard hoefde te trainen. Nu was het allemaal nog simpel. Z'n leven bestond uit eten slapen en spelen. Maar zodra hij een Apprentice was werd het hard, hij leerde het gebied beter kennen, en leerde vechten, geuren herkennen en sluipen. Dat leek allemaal zo moeilijk. Snel schrok Birdkit wakker uit zijn gedachte doordat Palominokit boven op hem sprong. Bird stond vlug op en krulde de rimpels boven zijn neus speels op. Hij draaide zich in de richting van Palominokit en sprong boven op hem. Hij opende zijn bekje en beet zachtjes in zijn oren, terwijl hij met zijn voorpoten Palominokit tegen de grond probeerde te drukken. Maar doordat hij moeilijk zijn evenwicht kon houden wiebelde hij een paar keer heen en weer en viel op de grond. Met een grote glimlach op zij gezicht keek hij naar Palominokit. ''Hee! Stop eens'' Birkit keek verbaast naar Palominokit en draaide zich zo op zijn zij dat hij naar Palominokit kon kijken. ''Zullen we Warrior namen bedenken?'' Zijn warrior naam, daar had hij serieus nog nooit over nagedacht. Het enige wat serieus voor hem geplant stond was dat zijn volgende naam Birdpaw zal worden. Misschien zou hij nooit een echte warrior worden wegens zijn ogen. ''Ik heet later: Palominosong'' Zei Palomino later ''En jij? Birdsong? Of Birdfeather?'' vervolgde hij snel. ''Neej, geen birdsong, of birdfeather, om eerlijk te zijn heb ik nog nooit nagedacht over hoe ik later zou gaan heten, het enige wat ik weet is dat ik over 2 maanden Birdpaw heet. En daarna misschien birdeye, of misschien birdwing. Ik heb geen idee.'' herhaalde hij later weer. Palominokit fluisterde iets wat birdkit niet kon horen. Vragend keek hij naar palomino, maar voer hem niets. Langzaam ging een van zijn mondhoeken omhoog.