Bungler

Vandaag was Cranepaw er alleen op uitgetrokken. Hij had gisteren nog een training gehad waarin zijn mentor hem leerde om snel te manoeuvreren tijdens het rennen. Windclan stond bekend als een clan die snel kon rennen en bewegen. De training was goed verlopen. Hij had althans niets gebroken en had geen diepe sneeën opgelopen. Blauwe plekken had hij wel, die kon hij voelen, maar dat wilde wel zeggen dat de training beter gelopen was dan een eerdere training die hij gehad had. Omdat hij vandaag dus geen training had, besloot hij om vandaag wat op zichzelf te trainen. Hij besloot om wat te gaan werken op zijn geloop. Hij wilde rennen als de wind om uiteindelijk een scherpe bocht te maken. Sommige warriors in de clan konden dat zo goed, dat ze zonder af te remmen een ferme bocht konden nemen. Dat wilde hij ook! Cranepaw liep een aantal keer op en af om wat op te warmen en zette zich vervolgens schrap. Hij zette zijn poten in beweging en liep recht op een struik af, met het idee om er net voor een bocht van 90graden te maken. Wat gisteren gebeurde, gebeurde nu weer. Hij liep gewoon regelrecht de struiken in en struikelde over de dikke takken van de struik, waarna hij op de grond belandde, tussen de dorre blaadjes.

Eerste post voor Routpaw, daarna open.

Ze was even aan de drukte van het kamp ontsnapt door een kleine wandeling te maken, iets wat ze wel vaker deed. Soms werd het even te veel om de hele dag in de Medicine cats den te zitten, waardoor ze even in de openlucht moest zijn, alleen. Dat waren momenten waarop ze rustig na kon denken en kon genieten van de vrijheid van haar territorium. Dat deed ze dan ook op volle toeren, toen er plots allerlei gerommel klonk. Gealarmeerd keek ze op, haar oren gericht op hetgeen dat zo'n lawaai maakte en pas veel laat besefte ze dat het van een kat afkomstig was. Sterker nog, het was pas toen er een apprentice door de bosjes vlak bij haar heen rolde dat ze doorhad wie de oorzaak was. De poes maakte een kreetje van schrik en keek met grote ogen naar de apprentice, die ze vaag als Cranepaw herkende. "Cranepaw! I-is alles oké?" vroeg ze bezorgd en snelde op de jongere kater af. Als ze niet zo bezorgd was, had ze om zijn bizarre verschijning moeten lachen; met alle takjes en blaadjes in zijn vacht zag hij er niet uit.

Cranepaw bleef mopperend liggen waar hij lag en zwiepte met het puntje van zijn staart. De goedwilse apprentice had een enorm groot hart en wilde zich altijd bewijzen aan de oudere katten, maar hoe hard hij het ook probeerde, het leek nooit te lukken. Het was alsof Starclan een vloek over hem uitgesproken had. De jonge kater richtte zijn oogjes op toen hij Routpaw's bezorgde stem hoorde. "Uhm," preutelde hij en richtte zijn blik nu terug op de grond. "Ik denk dat ik enkel een vuile vacht heb." mauwde hij en trok even met zijn snorharen toen er iets aan zijn neus kriebelde.

Bezorgd gleden haar groene ogen over zijn lichaam, maar Cranepaw leek niet verwond te zijn. en dit bevestigde hij zelf. "Uhm," bracht hij uit en richtte zijn blik wat beschaamd op zijn poten. "Ik denk dat ik enkel een vuile vacht heb." Routpaw gniffelde zachtjes. "Well, daar kan je makkelijk iets aan doen." Sprak ze bemoedigend. Zijzelf was ook niet bepaald een voorbeeldige apprentice geweest, dus ze snapte goed hoe de jonge tabby zich voelde. "Eh, waar was je mee bezig?" ze hief haar kop vragend schuin.