Frustrations.

Het was zover. Hij zou eindelijk gaan spreken met Zealspark. Oké, morgen dan. Nee, vandaag eigenlijk. Als hij het goed kon schatten over een uur of drie. Hij kon niet slapen en dat resulteerde soms in het feit dat hij zichzelf omdraaide naar de ene kant en dan even later weer naar de andere kant. Gelukkig lag hij ver genoeg van de apprentices af om ze niet te storen. En de meesten sliepen ook wel heel erg diep, dus dat hielp wel. Sinds de ceremony had Jaypaw het idee dat hij er op vooruit was gegaan. De training met Hazelfray ging naar zijn idee de goede kant op en als hij zich vandaag zou verklaren aan Zealspark, zou dat – en zijn final assesment – misschien resulteren in het feit dat hij warrior kon gaan worden. Hoewel hij Branchpaw een aangename tom in omgang vond, wilde hij niet hetzelfde lot ondergaan en tot zijn zoveelste moon apprentice blijven. Hij wist niet wat Branchpaw had gedaan om dat te verdienen, maar hij wilde het toch liever niet hebben. En hoewel hij zich lichtelijk schuldig voelde over het feit dat hij recent geleden twee Elite cats had ontmoet en hun nog niet eens zo heel erg in omgang vond ook niet – en zelfs wat dingen ontdekt had waar hij liever over wilde zwijgen – wilde hij daar toch niks over kwijt tegenover de oranje-witte tom. Hij vertrouwde Zealspark, maar hij wilde niet dat de tom het idee kreeg dat hij ThunderClan toch zou verraden juist nadat Jaypaw zijn uitbarsting had gehad omdat hij ThunderClan juist niet wilde verraden. Ugh. Zo veel gedachten. Na een uurtje viel Jaypaw dan toch in slaap en werd anderhalf uur later wakker. Hij schoot overeind, likte over zijn vacht en ging toen snel in de richting van de warriors’ den. ‘Zealspark?’ Hij meende een beweging te zien in de warriors’ den. ‘Ik wacht op je bij de uitgang van het camp, oké?’ Hij wilde hun gesprek graag hebben op Sunningrocks. De kans dat ze daar gestoord zou worden was vrij klein omdat de zon toch niet meer zo heel vaak scheen en de stenen daardoor koud waren.

Jaypaw gaf een ongemakkelijke lik over zijn borstkas toen hij geluid hoorde en verschillende warriors naar buiten zag komen, maar hij zag Zealspark nog niet direct verschijnen. De warriors die langs hem trippelden gaven hem een kort knikje en Jaypaw ging een beetje opzij zitten zodat hij niet in hun weg zou zitten. Na de ceremony had hij al wel wat verandering opgemerkt in het gedrag van de apprentices die hem eerst gepest hadden; het leek er op dat ze de waarschuwing van Zealspark serieus hadden genomen. Jaypaw kon Zealspark dan ook niet dankbaar genoeg zijn, maar hij zou zich schuldig blijven voelen zo lang hij Zealspark niet had uitgelegd waarom hij sommige reacties had gegeven. Hij wilde ook graag zijn loyaliteit bewijzen en aan Zealspark benadrukken dat hij zijn Clan nooit ging verraden voor de BloodClan. Nooit. Het duurde niet lang voordat Zealspark naar buiten kwam en Jaypaw voelde zich een tikkeltje schuldig toen hij de vermoeide blik opmerkte in de ogen van zijn deputy. Zou hij maar zeggen dat het niets was en dat de deputy daarmee terug slaap kon inhalen? Maar als het nu niet was, wanneer zou hij dan moed hebben om zijn verhaal te vertellen? Nee, het moest wel nu. Nu was Zealspark wakker en leek geen patrols te moeten regelen. Of toch niet direct. ‘Kunnen we ergens privé praten? Bij Sunningrocks bijvoorbeeld?’ Hoewel hij niet dacht dat een kat opvallend zou durven afluisteren bij hun, wilde hij toch niet riskeren dat iedereen zou horen hoe hij zich voelde. Hij wilde het alleen met Zealspark en met Silverstar delen. Bovendien wilde hij het ook graag over Gravelsmoke hebben en zou hij het vervelend vinden als de she-cat hem zou horen. ‘Ik wilde je nog wat concretere informatie over de pesterijen geven en je nog wat zeggen over mijn vader,’ mauwde hij zachtjes terwijl hij al in de richting van het territory wenkte, wachtend tot Zealspark in zou stemmen.