Because I can

Shark deed zijn uiterste best om het vreemde gevoel van hoop dat hij in zijn binnenste voelde zo goed mogelijk te onderdrukken. Hij had tot nu nog van niemand echt gehouden, waarom zou hij er dan mee beginnen omdat zij zijn dochter was? Ze was bovendien ook nog eens een spion voor de ThunderClan, alleen wist ze dat zelf niet. En ergens wist hij dat hij zich daar binnen de kortste keren misschien toch wel schuldig over zou voelen, maar het stelde hem tevreden dat hij die teleurstelling nu nog niet zo ernstig aanvoelde. Zijn blik richtte hij strak op Eveningpaw toen deze antwoord gaf en gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. Stomme Clan. Als Eveningpaw in de Elite had gezeten – en waarschijnlijk een andere naam had gehad – dan zouden ze er samen op uit kunnen trekken wanneer ze maar wilden. Onder ouderlijke toezicht had Claw er namelijk geen probleem mee en al zeker niet als het zijn eigen deputy was. Shark was op dat vlak vrijer dan andere members en kreeg ook meer gedaan, hoewel hij ook wel wist waar zijn grenzen waren. “De volgende keer,” bevestigde hij dan ook. “Als dat mogelijk is, kun je wat vroeger vertrekken zodat we uitgebreid de tijd hebben. Zodra je wat ouder bent, zal het voor jou ook wat gemakkelijker worden om in en uit het camp te gaan.” Hij gaf haar een knipoogje. Vervolgens zorgde hij er zorgvuldig voor dat hij aan de kant bleef lopen waar de monsters vandaan kwamen zodat hij, als er eentje uit het niets op zou duiken, haar gelijk aan kon sporen om sneller te lopen. Haar leven was belangrijker dan wat mos en water voor haar Clan. “Het is jammer dat je niet bij mij in de Elite zit,” sprak hij plotseling. “Ik zou het tof hebben gevonden als ik je kon trainen tot een goede member.” Hij keek haar rustig aan. “Niet dat ThunderClan me ervan gaat weerhouden om je te zien en je hier en daar een goede training mee te geven.” Hij glimlachte lichtelijk naar haar en wandelde weer verder. De ThunderClan border kondigde zich al veel te snel aan en Shark had geen idee hoe hij afscheid moest nemen van haar, dus zweeg hij maar en wachtte tot ze bij de border waren.

Shark keek met een rustige blik opzij toen Eveningpaw haar opmerking maakte en drukte zijn kaken op elkaar op niet te lachen. Zo hé! Right in the feels! Maar nee, ze had wel gelijk. Als hij haar niet had achter gelaten in ThunderClan, had ze nu in de Elite gezeten. Maar wie weet wat voor karakter ze dan had gehad. Misschien was het ergens ook wel goed dat ze in ThunderClan was geboren en nu met die domme Clan cats opgroeide. Hoe meer contact ze met elkaar zouden hebben, hoe meer ze misschien zou verlangen naar de Elite en hoe sneller ze in zou stemmen met de plannen van Claw en hemzelf. Ze zouden elkaar binnenkort weer zien en hij zou haar steeds beter overtuigen dat de Elite weldegelijk een goede optie voor haar was. Tegelijkertijd kon hij er op een subtiele manier achter komen hoe het met de ThunderClan gesteld was en deze informatie doorspelen naar Claw toe. Zo konden ze samen een nieuw plan opstellen om ThunderClan eventueel weer terug over te nemen. Hij hoopte alleen dat Eveningpaw het achteraf zou begrijpen. Waarom hield hij daar zelfs rekening mee? Hij had nog nooit rekening gehouden met iemand anders gevoelens. Dat moest hij nu ook niet gaan doen. Hij schudde zijn kop toen hij merkte dat ze bij de border waren en gaf een snel knikje naar zijn dochter. “Tot nog eens,” sprak hij rustig en hoewel hij zijn poten dwong om opzij te stappen zodat hij zich om kon draaien, volgden zijn ogen de grijze pels van zijn dochter om te zien of ze weldegelijk veilig haar border over kon steken. Toen dit het geval bleek te zijn en niets haar leek te stoppen of in gevaar leek te brengen, draaide hij zich pas om en begon terug te lopen in de richting van zijn eigen border. Hij had vandaag niet veel informatie gekregen, maar als ze elkaar over een week of twee weer zouden ontmoeten, zou hij hopelijk wat meer te weten komen over ThunderClan. En met die gedachte liep hij tevreden zijnde terug naar het camp van de Elite.