Shit

Nadat haar weg was gescheiden met die van de grote, grijze kater die ze zojuist ontmoet had, liep ze met een grijns op haar gezicht richting de grenzen van de clanterritoria. Haar eerste ontmoeting in dit gebied was eigenlijk wel een leuke geweest, iets dat haar ervan wist te overtuigen dat het het waard was om hier nog wat langer te blijven. Omdat ze dat van plan was, leek het haar wel een goed idee om uit te zoeken hoe die clans precies werkten, en waar hun respectievelijke gebieden zich precies bevonden. Het duurde niet lang voordat ze een scala aan verschillende geuren binnenliep, en ze nam rustig de tijd om deze van elkaar te onderscheiden. Een plotselinge geur sprong er duidelijk uit; één die alsmaar dichterbij kwam, en tevens van plek veranderde. Ze bleef rustig zitten terwijl ze haar oren spitste, alert voor het geval er iets zou gebeuren. Echt bang was ze niet meer, ze had immers niets te verliezen.

Haar ogen vielen op een grote, grijsachtige kater die op haar af kwam lopen. De geur verschilde duidelijk van het aroma waar de rogues in dit gebied mee rondliepen, dus moest dit haast wel zo'n clankat zijn. Of één van die Bloodclanners waar Tank haar over verteld had. Hoe dan ook, ze wist ze nog niet helemaal te onderscheiden, dus moest ze er op de moeilijke manier achter komen: door met hem te praten. Hij vroeg waarom ze hier alleen was, met een glimlach op zijn gezicht die toch niet helemaal goedaardig over kwam. Ze grinnikte om zijn opmerking; waarom zou ze bang zijn? Ze was een keer zo oud als de kater zelf, en hij leek geen reden te hebben om trillend op zijn poten te staan. "Is er hier iets om bang voor te zijn dan?" vroeg ze, terwijl ze een beetje om zich heen tuurde. "Misschien moet jij je wel veilig voelen bij mij," zei ze smalend. Wat vond ze zichzelf toch weer leuk.

De gigantische grijns op haar smoel wist ze er niet meer af te krijgen. De kater amuseerde haar behoorlijk, al wist ze nog niet precies waarom. Hij was duidelijk een tikkeltje... anders. Maar dat kon ze vaak wel waarderen. Normale katten waren ook maar zo saai. Hij gaf aan dat hij zich nooit veilig voelde in het bijzijn van een rogue, al gaf hij vervolgens wel weer aan dat het met haar anders was. Interessant, vooral gezien ze een volkomen vreemde was voor hem. "Ik ben blij dat je je zo op je gemak voelt," sprak de poes geamuseerd. Vervolgens onthulde de kater zijn naam: Negan. "Djinn," miauwde de poes toen, terwijl ze haar tanden ontblootte in een brede glimlach. Ze vond het zo leuk om haar eigen naam te zeggen. De kater vroeg toen of ze vrienden had hier, met een bijzonder duistere uitspraak die daarop volgde. "Ik ben hier niet echt bekend," vertelde ze toen aan de kater. Dat moest genoeg informatie zijn voor nu. "En jij? Zit jij in één van die clans?" vroeg ze, terwijl ze even rondkeek. Misschien was ze per ongeluk over een grens heen gestapt of zo.