Meeting in the woods

Ze sluipt door het woud, een paar staartlengtes van haar af knabbelt een woelmuis nietsvermoedend op een zaadje. Ze houd haar staart stil en negeert de drang om het beestje nu al te bespringen, dan zou het diertje meer kans hebben om te ontsnappen. Ze sluipt nog een stukje verder en dan zet ze haar poot net verkeerd neer en er knapt een takje onder haar gewicht.. Muizenstront! Ze weet dat ze nu snel moet handelen, ze zet af, vliegt door de lucht en dan botst er opeens iets wits tegen haar op, een witte vacht! Ze kletteren allebei op de grond, en als ze neer komt wordt alle lucht even uit haar gezogen waardoor ze enkele seconden proestend op de grond ligt Word ik aan gevallen? Waarom heb ik niks geroken? Moeizaam hijst ze zichzelf weer op vier poten en kijkt verbaasd naar de kat tegenover haar. Het was Whitepaw, ze is heel even samen met hem apprentice geweest. Aan zijn geschrokken houding en grote pupillen is te zien dat hij dit ook niet had verwacht. Waren ze soms allebei dezelfde muis aan het besluipen? Nu moet ze een gesprek beginnen, nouja tenminste iets zeggen.. gelukkig vind ze Whitepaw een vriendelijke kat, tenminste zover ze hem kent. Hij trekt zich vaak terug en dat vind Blossom altijd zielig, maar ze durft nooit naar hem toe te stappen. "Was.. was je ook op die muis aan het jagen?'' Lacht ze. Wel jammer dat de muis nu weg is, he?

Whitepaw liep door de bossen, opzoek naar eten. Hij had al een tijd niet meer gegeten omdat zijn eetlust was verminderd nu hij zijn vader zo weinig zag. Maar nu die bezorgdheid ook maar een beetje begon te dalen merkte de Tom-cat hoe erge honger hij eigenlijk had. Zijn mentor had tegen Whitepaw gezegd dat hij moest gaan jagen en dat hij van een afstandje zou kijken hoe hij het er vanaf zou brengen. Opeens hoorde de witte kat vanachter een boom geritsel. Het was een muis! Whitepaw sperde zijn neusgaten open en rook, maar de wind stond ongunstig. En hij rook dus niet of er nog andere katten en/of dieren waren. Nou ja, we zien al een muis. Er moet wel iets heel geks gebeuren voor waardoor ik die muis niet te pakken krijg. Dat ik opeens tegen een andere kat oploop die ik niet heb gehoord of geroken, ofzo. Maar dat zal wel niet.. dacht onze vriend. Hij zakte door zijn poten. Het mos en dode bladeren voelde vertrouwd aan zijn buik. Hij had dit al meerdere keren gedaan. Als zijn vader er niet was ging hij meestal op jacht. Al zorgde hij dan wel dat er aan Warrior bij hem in de buurt was. Wanneer zou zijn vader eens terug keren? Nee, White. Niet aan je vader denken en op de muis letten! ,sprak hij zichzelf toe. Hij hoorde net voordat hij een sprong maakte een takje knappen. Was daar dan toch een andere kat? ,vroeg de Apprentice zich af. Maar dan opeens botste de kater tegen een kat aan. De muis verdween uit het zicht. Waarschijnlijk gevlucht. Wie was dat? Ooh, als ik die kat te pakken krijg... Maar wat als het een vijandige kat is? Nee, dat kan niet. Want ik ruik een Thunderclan geur.,dacht Whitepaw verward. Maar hij ontspande alweer snel toen hij zag wie het was: Blossomflight. Whitepaw was heel even apprentice met Blossomflight geweest. Maar zij werd al sneller warrior dan onze witte vriend. Gewoon omdat Whitepaw jonger was. Hij stond op en keek in de groene ogen van Blossom terwijl er door haar wordt gevraagd: "Was.. was je ook op die muis aan het jagen?" Whitepaw hoorde haar lach. Het klonkt oprecht. De Tom-cat had Blossomflight altijd al aardig gevonden. "Wel jammer dat de muis nu weg is, hè?"
Whitepaw antwoorde met: "Ja, ik was inderdaad op dezelfde muis aan het jagen. Mijn mentor zei dat hij van een afstandje ging kijken hoe ik het deed. Maar nu de muis weg is.. Dus ja, ik vind het inderdaad jammer. Heb je zin om samen op zoek naar een prooi te gaan? Al weet ik niet of dat mag gezien mijn mentor... Maar ik kan het wel even vragen!" Voordat Blossomflight "muis" kon zeggen was Whitepaw al zijn neus achterna aan het lopen opzoek naar zijn mentor. Na even gewacht te hebben en de vraag hij mocht jagen met Blossomflight te hebben gesteld liep de jonge kat blij terug. " Het mag voor deze ene keer! Ook omdat mijn mentor jou kent en weet dat je een goede Warrior bent! Als je tenminste samen wílt jagen..." gespannen wachten Whitepaw de reactie van Blossomflight af. Stel je voor dat ze helemaal niet wilde!

Ze staarde de witte leerling even aan benieuwd naar zijn reactie, Hij zou toch niet boos zijn? ''Ja ik was inderdaad op dezelfde muis aan het jagen, mijn mentor zei dat hij van een afstandje ging kijken hoe ik het deed. Maar nu de muis weg is.. Dus ja ik vind het inderdaad jammer. Heb je zin om samen op zoek naar een prooi te gaan? Al weet ik niet of dat mag gezien mijn mentor... Maar ik kan het wel even vragen!" Blossom had aandachtig naar de krijger geluisterd en bij de vraag of zij met hem wou jagen knipperde ze verrast met haar ogen. Dit had ze niet verwacht, de witte leerling is blijkbaar nog vriendelijker dan ze dacht. Vrienden maken was altijd haar zwakke punt geweest dus weet ze zich nu ook geen houding te geven. Ze wil net haar bek lostrekken maar White is al druk op zoek naar zijn mentor. Ze kijkt hem na met iets van hoop in haar ogen, misschien vond deze leerling haar echt aardig en konden ze misschien, heel misschien, vrienden worden. Al durft ze daar eigenlijk nog niet op te hopen. Al heel snel kwam White weer terug met een soort blije twinkeling in zijn ogen, ze snorde zacht, ze kon het antwoord al wel raden! "Het mag voor deze ene keer! Ook omdat mijn mentor jou kent en weet dat je een goeie Warrior bent! Als je tenminste samen wilt jagen..'' Een goeie Warrior? Wauw! Zo'n compliment heeft ze nog nooit gekregen! Ze doet altijd gewoon onopvallend haar clantaken en ze bemoeien zich niet echt met haar. Er komen lichte blosjes op haar wangen maar gelukkig zie je dat niet door haar donkere vacht. De gestreepte poes ziet dat White haar gespannen aankijkt, Zou hij denken dat ik misschien niet wil jagen met hem? Maar natuurlijk wel! Ze kijkt de leerling blij aan en antwoord: "Ja natuurlijk!"Ze kan opeens niet meer wachten en rent een stukje verder het woud in. "Kom je nog?"

De kater was opgelucht toen hij hoorde: "Ja natuurlijk!" Hij zing de gestreepte vacht van Blossomflight terwijl ze wegrende. "Kom je nog?" , vroeg ze. "Ja, ik kom! Wacht op mij!" riep Whitepaw nog. En hij sprintte achter haar aan. Hij ontweek de bomen en sprong over de wortels heen. Hij voelde dat zijn spieren op het vochtige mos gingen verzuren. Zijn ademhaling werd sneller en zijn longen smeekte hem om te stoppen. Maar omdat hij zag dat Blossom niet in de gate had dat hij achter bleef rende hij door. De wind was gedraaid en hij kon haar geur ruiken. Maar niet alleen de geur van Blossom drong zijn neus gaten in. Ook die van een konijn. "Wacht, ik ruik iets!" De witte kater maakte een noodstop en keek naar het konijn. Het was niet erg dik, wat ook niet gek is. Voor deze tijd van het jaar. Whitepaw zakte door zijn voorpoten. De wind stond in zijn opzichte gunstig. Het konijn kon hem niet ruiken. Zijn hartslag werd minder toen hij de koude lucht inademde. Zijn prooi zat met zijn kont naar de apprentice. Geruisloos sloop Whitepaw op het konijn af. Hij hoorde de voetstappen toen Een andere kat zijn buurt ging staan. Hopelijk staat ze stil. Dat ze het konijn niet wegjaagt. Whitepaw kreeg water in zijn mond als hij dacht aan het warme vlees van het konijn. Zijn maag knorde. Hij sprong op het konijn af. Het probeerde nog weg te kruipen maar de Tom-cat had zijn nagels al in het vlees geboord. En hij dode het konijn met een snelle beet. "Blossom! Blossom! Ik heb er een! Ik heb een konijn!" Riep hij enthousiast. Hij pakte het konijn beet en liet het haar zien. De apprentice vond jagen zo leuk. Dan hoefde hij even niet aan zijn vader te denken. Soms zou Whitepaw willen dat zijn moeder nog was. Zij zou weten wat hij zou moeten doen als het wat minder met hem ging. "En? Wat vind je? Hij is niet heel dik. Maar we kunnen er vast wel een kat mee voeden. Nu het winter wordt is de prooi toch al minder." Whitepaw herhaalde de woorden die hij een andere kat eens had horen zeggen.

Ze sprint hard vooruit en hoort White nog schreeuwen : ''Ja ik kom! Wacht op mij!'' Maar ze minderde haar vaart niet want ze dacht dat hij het wel zou kunnen bijhouden.
Ik moet echt wat aan mijn conditie doen. Ze heeft nog maar een heel klein eindje gerend, maar ze zuigt haar longen nu al helemaal vol met lucht en haar flanken rijzen en dalen erg snel. Toch stopt ze nog niet. In gedachten verzonken over dat ze echt meer moet gaan trainen let ze niet meer zo goed op haar omgeving. Ze werd wakker geschud door White's mauw : ''Wacht, ik ruik iets!'' Maar het was al te laat, haar poot haakte achter een boomwortel, draaide gemeen om, en liet Blossom hard op de koude bosgrond vallen. Pijn schiet door haar poot maar snel krabbelt ze op en kijkt angstig om zich heen. White had me toch niet zien vallen? Ik hoop het niet, dat zou echt een afgang zijn Ze zet een paar seconden gewicht op de poot maar trekt hem al snel weer omhoog met glazige ogen van de pijn, die poot zal nog wel even pijn doen, maar Blossom kan duidelijk voelen dat er niks ernstigs is. Tenminste.. dat hoopt ze.
Waar is White eigenlijk? De gestreepte poes trippelt.. nouja strompelt een eindje terug en opent haar kaken om de lucht te proeven, White's geur vermengt met die van muis stroomde haar neusgaten binnen. Ze loopt nog wat dichterbij en ziet dan zijn witte vacht. Hij is een muis aan het besluipen en Blossom wil het niet weer voor hem verpesten dus ze blijft doodstil staan en hoopt dat de muis haar niet ruikt, want de wind staat ongunstig vanaf het punt waar ze staat. Ze ziet de witte kater de prooi bespringen en daarna hoort ze niets meer, dat is een goed teken! Gesnor rijst op uit haar keel voordat ze er erg in heeft. En ze loopt blij op hem af, weliswaar op drie poten, maar ze hoopt dat White het niet opmerkt. ''Blossom! Blossom! Ik heb er een! Ik heb een konijn!'' Blossom glimlacht de kater oprecht toe, en wil net haar bek opentrekken om woorden van lof te mauwen maar Whitepaw vervolgt al : ''En? Wat vind je? Hij is niet heel dik. Maar we kunnen er vast wel een kat mee voeden. Nu het winter is wordt is de prooi toch al minder'' Brr, toen de kater over bladkaal begon huiverde Blossom. De prooi is dan altijd zo schaars! En ze heeft het ook nog eens altijd koud!
Ze geeft White een lik, geen idee of dat gebruikelijk is.. maar ze heeft het nu toch al gedaan. ''Hij is prachtig en nog aardig mollig voor bladkaal! Goed gedaan White! Je wordt vast de beste jager van de clan'' Mauwde ze oprecht. Ze glimlachte naar hem maar dat was meer om haar pijn te verhullen, ook al is ze natuurlijk heel trots op hem!
Dan draait ze zich vlug om voor het geritsel in het struikgewas en begint haar vacht onbehaaglijk te prikken, White's mentor stapt uit de bosjes. Zou White's mentor me hebben zien vallen? Dan vind de kat me nu vast niet meer zo'n goeie Warrior..

Ze hoort White nog net een bedankje mauwen en zeggen dat hij gewoon geluk had, maar Blossom kon er niet op ingaan want White had zich al tot zijn mentor gekeerd. ''Hoi mentor, hoe gaat het?'' mauwde hij. Nog steeds stonden Blossoms haren recht overeind en ze dwong ze om te gaan liggen. Gedachten kwamen bij de jonge poes naar boven. Zou deze krijger tegenover me me hebben zien vallen? Hij zou toch White in de gaten houden? Dan heeft hij mij toch niet per ongeluk gezien? Blossoms staart zwiepte rusteloos over de grond. Helemaal in haar eigen gedachten verzonken had ze het gesprekje tussen White en zijn mentor niet gehoord. Alleen hoorde ze nog de laatste zin, die dan ook tot haar gericht was. ''En Blossomflight, ik weet dat je een goeie Warrior bent. Zou jij op Whitepaw willen passen?'' Noemt hij me nu alweer een goeie Warrior? haar ogen stralen, nu voelt ze zich toch wat meer gewaardeerd. Maar als ze antwoord met een ''Ja, komt goed!''zet ze per ongeluk haar poot op de grond, en een felle pijn schiet door haar poot. Haar ogen die eerst zo helder stonden van de lof van de oudere Warrior veranderden in doffe glazige ogen, en ze stond een beetje te trillen. Ze schudde vlug haar kop om helder te worden maar dat werd ze niet. De woorden van White gleden langs haar heen, tot haar schrik zag ze dat zijn blauwe ogen op haar uitstekende poot gericht waren. Ze schrok en deinsde terug. Wat had ze toch? Ze wist het zelf ook niet, ze schaamt zich gewoon zo snel en zo erg. Nooit doet ze iets goed. Toch wist ze dat ze White niet voor kon liegen. Ik.. ik ben gevallen, maar het gaat wel hoor! Oke nu loog ze toch.. ze vergaat hier van de pijn! White vervolgde al: ''Zullen we anders terug gaan naar het kamp en de medicijn kat erbij halen? We hebben al een prooi. Dus we komen niet met lege handen terug.'' White's kalme woorden stelden haar iets gerust en voordat de witte apprentice iets kon zeggen leunde ze al tegen hem aan. hopend dat ze het redde naar huis.. met die stekende pijn in haar poot. ''White, breng me naar het kamp alsjeblieft'' mompelde ze. Het bos voor haar begon te schommelen en ze probeerde uit alle macht bij te blijven maar ze wist niet hoelang ze dit nog ging volhouden. Hoe kan 1 zo'n poot nu zoveel met me doen? Ik stel me gewoon aan!