If words don’t say anything

Zijn schouder heelde veel te langzaam naar zijn zin. Hij kon hem nog steeds niet bewegen, zonder een pijnscheut te veroorzaken. De botten moesten weer aan elkaar groeien. Daardoor had hij alleen veel te veel tijd om na te denken. Hij mocht alleen maar stil in zijn nest blijven liggen. Niet te veel bewegen en veel slapen. Dat slapen was alleen het volgende probleem. Zijn nachtmerries waren terug. Dus waren zijn nachten gebroken en deed hij alleen maar hazenslaapjes. Dat bevorderde zijn herstel niet. De wond in zijn nek was inmiddels dicht en niet meer zichtbaar, maar zijn schouder was nog steeds dik. Pezen waren te veel uitgerekt en er zat vocht in zijn schouder, doordat hij geforceerd was geweest. Hij voelde zich een tikkende tijdbom. Rusteloos door het stil liggen en het feit dat de papaverzaadjes veel te dichtbij waren. De blik in zijn lichtblauwe ogen gleed naar de doorgang van de den. Gelukkig waren er vaak katten die hem gezelschap kwamen houden. Dan kon hij zijn gedachten weer even verzetten.

[&Butterstar]

Het was druk geweest. Veel te druk met alles dat er gaande was. Daardoor had ze minder tijd kunnen besteden aan hetgeen wat zo dierbaar voor haar was. Creamyfrost was, opnieuw, in de medicine cat den beland. En ze vond het vreselijk dat ze niet elke seconde bij haar neefje kon zijn. Niet alleen om hem gezelschap te houden, maar ook om hem van papaver zaadjes af te houden. Hij was een sterk beest. Maar de verslaving zou nooit helemaal wegtrekken. Ieder gezond verstand wist dat. Dus ze moest wel. ZE moest er wel voor hem zijn, op hem letten en over hem waken. "Creamy?" Zachtjes riep ze zijn naam terwijl ze de lichte den in stapte. De bekende geur van kruiden gemixt met Nightstream's geur lieten haar weer heel even terugdenken aan haar eigen apprentice tijd. Een zachtere glimlach vormde zich op haar lippen terwijl ze naar haar neef stapte. "Hey tijger. Hoe gaat het?"

Hij hoopte dat iemand hem straks gezelschap kwam houden. De kittens van Honeyscent waren er regelmatig. Wat hij heerlijk vond. Dit keer was het niet één van hen die een schaduw door de opening liet vallen. Het was zijn tante die binnenkwam. Meteen brak er een grote glimlach op zijn gezicht door. Hij wist dat ze druk was door alle commotie rondom WindClan en de droogte. Hij vond het daarom al heel wat dat ze tijd had gevonden, om hem op te komen zoeken. Hij voelde zich op het moment echt machteloos. Terwijl hij haar zo graag wilde helpen met alles. Gelukkig had ze Futuresong. “Tante.” Zijn stem klonk warm. “Het gaat me allemaal veel te langzaam. Ik wil zo graag helpen.” Verzuchtte hij. Het irriteerde hem, dat hij niets kon. Hij trok even wat ongemakkelijk met zijn oren, voordat hij verder ging. “Hoe staat het met alles? Maak je je niet te druk?” Hij probeerde zijn nek wat uit te steken om zijn neus in de haren bij haar schouder te kunnen duwen.

Een warme blik lag in haar ogen terwijl ze bijna spinnend naar hem toe stapte. En zodra hij zichzelf iets uitrekte duwde ze haar lichaam naar hem toe. Zodat hij steun kon vinden tegen haar aan. Met gesloten ogen liet ze haar tong over zijn vacht glijden voor ze zichzelf iets kleiner maakte. Ze hielt zich al te lang groot en sterk. Was te lang onverschrokken. "Sst Creamy," Een klein glimlachje gleed over haar lippen terwijl ze hem aankeek. [b]"Het zal snel genoeg allemaal weer over zijn. En je zal snel genoeg weer mee kunnen draaien, daar vertrouw ik op. Warm drukte ze zichzelf tegen hem aan. EVen niets meer willend. Even rustig zijn. Met haar neefje even geen Butterstar meer zijn. Maar gewoon tante Butter. Met Creamy die zo veel voor haar betekende. Creamy van wie ze zo viel hielt..

Het deed hem goed, wanneer ze zo deed. Soms vond hij het wel prettig als ze weer even over hem moederde. Hoe veel kittens hij ook opvoedde en hoeveel apprentices hij ook begeleide. Diep in zijn hart was hij nog steeds die onzekere jonge Creamyfrost. Zeker als hij zich zo kwetsbaar voelde, dan kwam dat naar boven. Als hij het idee kreeg dat hij nutteloos was. Dan moest hij echt heel erg zijn best doen om niet in oude gewoontes terug te vallen. Hij snorde zachtjes toen ze zich tegen hem aandrukte. “Ik hoop het tante.” Miauwde hij zachtjes. Zo rooskleurig vond hij het er nog niet uitzien. Hij hoopte echt dat hij er weer helemaal bovenop kwam. “Maar hoe gaat het met jou?” Hij keek haar aan, met een bijna doordringende glans in zijn lichtblauwe ogen. Hij maakte zich meer dan eens zorgen om haar. Ze denderde wel door, maar hij wist wel beter. Ze had vaak genoeg een masker op.

Een flauwe glimlach gleed over haar lippen terwijl ze haar neefje aankeek en drukte hem even dichter tegen zich aan. Haar tanden op elkaar bijtend zodra hij haar vroeg hoe het met haar ging. Het ging totaal niet goed. Absoluut niet. Maar dat kon ze hem niet vertellen. Nu was zijn gezondheid het belangrijkst. Wat zij dan ook zei maakte niets uit. Hij kwam op nummer 1 te staan. "Het komt wel goed met mij Creamy. Maak je maar geen zorgen over je oude tante." Zachtjes moest ze wel even grinniken en nam een beetje afstand om haar tong over zijn oor te raspen.

“Butter!” Protesteerde hij. Hij spon zachtjes toen ze hem een lik over zijn oor gaf, maar daarna keek hij haar onderzoekend aan. “Doe niet zo koppig.” Er ontstond een warme glimlach om zijn lippen. Ze kon dan verschrikkelijk koppig zijn. Ze was wel de allerliefste tante die hij zich maar kon wensen, vond hij. “Ik wil het weten. Ik wil weten hoe het echt met je gaat.” Hij had door dat ze iets voor hem verzweeg. Soms leek het net of hij radarantennes had, helemaal bij Butterstar. Hij was nou eenmaal heel erg gevoelig voor zulke dingen. Hij pikte het wel op, zeker als ze zei dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.

Ze kon niet anders als even zuchten en een kleine afstand maken van hem terwijl ze de kater recht aankeek. "Het.. Gaat." Even moest ze slikken en trok haar oren naar achteren. "het gaat beter. In ieder geval. Ik ben mezelf meer en meer aan het terug vinden. Ik snap wat ik fout doe en wat ik goed doe. Maak je geen zorgen, je oude tante is nog lang niet uit het veld geslagen." Even tikte ze hem op zijn schouder en liet een glimlach rond haar lippen sieren. "Het zou nog beter met mij gaan als jij er snel bovenop komt."

Hij nam haar aandachtig in zich op. Een kleine frons in zijn voorhoofd terwijl hij naar haar keek. Zijn tante was heel erg belangrijk voor hem. Net zoals zijn broer en de kittens waar hij de zorg over genomen had, maar zijn tante had hem opgevoed. Ze had geprobeerd een moeder voor hem te zijn en daar was hij haar eeuwig dankbaar voor. “Als er iets is kom je het mij vertellen. Beloofd?” Er lag opeens iets scherps in zijn blik. Hij wilde tot haar doordringen. Hij wilde het weten als het minder goed met haar ging. Als hij het niet wist, dan kon hij er ook niet voor haar zijn. “Ze zeggen dat het tijd nodig heeft, maar dat het wel goedkomt.” Vervolgde hij toen tegen haar. Het was vast een lang proces en hij had geen geduld, maar voor nu kon hij niet anders dan geduldig zijn.

Onderwerp: Re: If words don’t say anything