OPEN You are the only one

De slanke kater liep de schemerige den in en keek om zich heen. De geur van moedermelk begroette hem wanneer hij verder naar binnen liep. Hij voelde het verschil tussen de ijzige kou buiten en de zachte warmte hierbinnen. Er lag echter geen sneeuw en geen ijzel buiten, want zoals het meer laag stond voelde ook de lucht droog. Wanneer je inademde voelde je de droogte bijna schuren, wat niet geholpen werd door het feit dat ze misschien maar één keer per dag konden drinken. Neverland zag haar liggen en slikte even. Het leek wel gisteren dat de zon op hun verstrengelde vachten had geschenen, dat ze beiden lachten wanneer ze door het veld liepen. Het leek wel gisteren dat haar buik begon op te zwellen en dat ze meer begon te eten. En toen ze eindelijk in de nursery ging liggen, had hij haar eerst nog vaak bezocht. Hij had nachten naast haar geslapen zodat ze hem moesten gaan zoeken wanneer hij op patrouille moest, totdat zijn nest opgeëist werd door een kersverse warrior die niet beter wist. Zijn groene ogen waren groot geweest toen ze het hem vertelde, zijn hart had geklopt in zijn keel, maar er was ook hoe hij zijn staart niet stil kon houden van enthousiasme. Nee, als kleine kitten en zelfs als jonge warrior was de gedachte nooit in hem opgekomen, en toen zij net warrior werd had hij ook nooit zo aan haar gedacht.

Er stond een glimlach op zijn snuit, maar twijfel in zijn ogen. Zijn pootstappen volgden elkaar traag op, zijn staart hing onzeker naar beneden en zijn oortjes lagen in zijn nek. Hij zag er al beter uit, zijn vacht glad maar nog niet glanzend, zijn ribben niet meer zo fel afstekend als vroeger. Nee, in het begin had hij er vreselijk uitgezien, ziekelijk bijna. Hij had niet gegeten, ging soms dagen zonder verse prooi of water. Dan zat hij voor de nursery, prooi uit zijn bek hangend en wachtend tot een queen het zou komen halen. En nu ging hij terug naar binnen. De warrior haalde diep adem en stopte uiteindelijk voor haar nest. De kleine kittens woelden in hun slaap maar openden hun oogjes niet. Ook zijzelf ademde rustig en gelijkmatig, haar poten onder haar lichaam gevouwen en haar staart beschermend om de kittens gevouwen. Vier kleine kittens. Vroeger lag er nog een kleintje in haar nest, een rode kitten die haar oogjes maar net geopend had. Een kleintje dat uit nieuwsgierigheid uit haar nest gekropen was, en hoewel er altijd katten in het camp op de uitkijk stonden wist ze uit het camp te glippen. Daar had ze gelegen, haar kleine lichaampje opgekruld en verkramt, haar lippen blauw en haar vacht doorweekt. Zo hadden ze haar gevonden. Hij had geschreeuwd toen ze haar vonden, wolkjes uit zijn bek komend en zijn hart ineenkrimpend, alsof ze een deel van hem hadden weggescheurd. Hij had gezwegen sindsdien, zoals ook de hemel geen druppel water meer had later vallen.