Sometimes we need a little bit of brother time

Hij denderde de trap van de tower op. Het leek echt net alsof er een olifant over de trap sjeesde. Hij deed ook totaal geen moeite om stil te zijn. Hij had het even nodig om de nachtmerries van hem af te stampen en dat nare gevoel uit zijn buik te krijgen. Het was daarom dat hij zijn nest uit gegaan was en eerst de trap afgerend was en nu weer op weg naar boven was. Het scheelde dat hij helemaal boven in de tower sliep, daar waren de nachtmerries iets minder geworden. Maar soms zat er een nacht tussen dat hij er wel degelijk weer last van had. Sommige Young One’s keken hem chagrijnig aan als hij langs een kamer kwam. Hij negeerde dat en liep de kamer in waar Jackdaw de vorige keer dat hij er was had geslapen. Hij ging er vanuit dat zijn broer dan nog wel steeds daar in een nest lag. Hij rende naar dat nest om als zijn broer erin lag boven op hem te kunnen duiken. “Jack!” Grijnsde hij.

[Jackdaw first]

Ah, eindelijk zijn welverdiende nachtrust. De dagen in het kam waren ongelooflijk saai en de kater vulde ze in door herrie te schoppen. Zoals vandaag ook al; hij was in een gevecht geraakt met een andere, iets oudere, Young one van wie hij geprobeerd had prooi te stelen. Een of andere Member haalde de twee al uit elkaar voordat het ernstig werd, maar Jackdaw had de andere een mooie scheur in zijn oor gegeven en de zwarte had nu zelf een lichte kras over zijn neugelbrug lopen. Hij vond vechten heerlijk, maar als straf had hij allemaal vervelende klusjes moeten doen de rest van de dag. Vandaar ook dat hij nu zo moe was en vol weemoed zich in zijn geclaimde nest liet zakken. Het duurde niet lang of de kater was naar de dromen wereld. Jammer genoeg werd dat op een nogal abrupte wijze verstoord. “Jack!” Alle lucht werd uit zijn longen geblazen toen een zwarte schim bovenop hem sprong. Jackdaw liet een kreet van schrik horen, waardoor de twee broers meteen nogal boze blikken kregen, en zette al blazend zijn haren overeind tegen zijn belager. Toen hij echter twee verschillend gekleurde ogen zag moest hij, ondanks zijn ochtend humeur, grinniken. "Gozer, heb je enig idee hoe laat het is?" Sprak hij zogenaamd geïrriteerd en gaf zijn broer een vriendschappelijke duw.

Hij grinnikte ook toen het hem lukte om boven op zijn broer te duiken. Hij rolde snel weer van hem af, maar bleef wel naast hem in het nest liggen. Wel lekker warm daar, al had het klimmen op die trap zijn lijf ook wel weer opgewarmd. “Ochtend.” Beantwoorde hij Jackdaw met een brede guitige grijns om zijn bek. “Of heb ik je te vroeg gestoord in je schoonheidsslaapje?” Zijn ogen fonkelden speels en ondeugend. Terwijl hij zijn broer een twee keer zo harde duw terug gaf. Het stomme was dat hij het nooit echt bewust door had dat hij weer eens veel te ruig liep te doen. Het was absoluut niet zo bedoeld, maar voor hem voelde zo’n duw nu eenmaal veel zachter aan. Hij keek even de kamer in, waardoor hij zag dat sommige Young One’s nog steeds heel chagrijnig hun kant op keken. Hij keek doodleuk terug en hield zich nog net in om zijn tong uit te steken. Nee Chawl, je bent geen kitten meer schoot er door zijn kop.

“Ochtend.” oh ja, natuurlijk. De vroegste vogel waren nog niet eens begonnen met zingen.“Of heb ik je te vroeg gestoord in je schoonheidsslaapje?” Zijn broer gaf hem een twee keer zo harde duw, een uitdagende en speelse fonkeling in zijn ogen. Jackdaw gaf hem even een wat geërgerde blik."Geez, kalm aan man," bromde hij, maar het was duidelijk dat hij niet echt boos was. Chawl was altijd al wat ruiger geweest, waar dat aan lag mocht joost weten. Jackdaw had echter helemaal geen zin om daar nu over te gaan mompelen, er verscheen dan ook snel weer een grijns op zijn lippen en hij porde zijn al even zwarte broer, die zich even goed in zijn nest had gevleid, opdringerig. "Je hebt het wel goed geregeld zeg; nog maar net terug en meteen al een chick achter je kont aan!" hij grinnikte duidelijk geamuseerd. "Hoe heet ze? Callow? Rallow? Was het zoiets?" hij vond niets leuker dan zijn broer die, volgens hem dan, lekker sjans had met die grijze poes die hij mee had genomen. De boze blikken die ze nog steeds kregen boeiden hem bijzonder weinig. Als ze problemen hadden moesten ze dat maar eens lekker tegen hen komen zeggen, het was tijden terug dat hij en zijn broer zo hadden kunnen praten met elkaar, en eerlijk, Jack had het onwijs gemist.

Toen hij doorkreeg dat hij weer eens veel te ruig met zijn broer liep te doen, verdween even de vrolijke uitdrukking van zijn gezicht. Hij had er een hekel aan als hij stom liep te doen. Hij bedoelde het niet zo, daarom vond hij zichzelf echt stom als hij te ruig deed. Gelukkig praatte Jackdaw er al snel overheen en kwam de grijns terug om zijn lippen. Hij keek zijn broer iets wat uitdagend aan, maar schudde toen zijn kop. “Het is mijn chick niet.” Grinnikte hij. “Ze wilde gewoon graag mee, dan is ze niet meteen mijn chick joh!” Zijn broer zat hem vast te plagen. Of meende Jackdaw het wel? Dan moest hij dat maar weer even uit zijn kop praten. “Shallow heet ze Jack.” Verbeterde hij hem met een iets zachtere stomp dan hij daarnet had gedaan.

Chawl leek wat beteuterd na zijn woorden, wat dan ook weer niet zijn bedoeling was. Jackdaw besloot er over heen te praten, waar zijn zwarte broertje we blij mee leek te zijn. Het deed hem goed weer een grijns op zijn lippen te zien, zo hoorde het. “Het is mijn chick niet.” Chawl keek heb haast uitdagend aan en Jackdaw grinnikte met hem mee. Jaja, vast. “Ze wilde gewoon graag mee, dan is ze niet meteen mijn chick joh!” hij rolde overdreven met zijn ogen, nog steeds plagend. “Shallow heet ze Jack.” even trok de zwarte kater met zijn oren. Hij haatte het als katten niet zijn volledige naarmuitspraken, Jack klonk zo... Nee. Hij was vernoemd maar die vogel, die gave met blauwe ogen en dat grijs/zwartte koppie, niet naar een of andere stomme Jack. Er waren enkel maar een paar uitzonderingen en zijn broertje was er een van. Zijn broer en zus mochten het en ma en pa misschien ook, maar daar bleef het mij. "Shallow en Chawl... Hmm, klinkt zo gek nog niet samen." Sprak hij bloedserieus maar toen hij Chawl weer aankeek stond er een brede grijns op zijn gelaat. "Heb je d'r zowaar de Elite ingepraat?"

Hij stompte zijn broer opnieuw toen die gewoon door plaagde. Hij had wel door dat meerdere Young One’s alweer nu iets wat geïnteresseerd naar hen keken. Straks gingen er allemaal roddels rond, daar had hij eigenlijk niet zo veel zin in. “Shut up Jackdaw.” Grinnikte hij. Hij kon niet kwaad worden op hem. Natuurlijk hadden ze wel eens onenigheid, maar echt kwaad. Nee, dat niet. “Ze wilde graag iets nieuws en tjah eigenlijk weet ik het niet zo goed.” Hij fronste. “Het was niet eens echt mijn bedoeling, maar opeens wilde ze graag mee.” Hij haalde iets wat nonchalant zijn schouders op. Wat deed het er toe, het feit was dat ze mee was gegaan. Hij vond dat wel gezellig.

Auch, nogmaals werd hij gestompt door zijn broer. Jackdaw weigerde echter het poesje te zijn en grijnsde hem enkel toe, al was het wat scheef door de lichte pijn in zijn schouder nu. “Shut up Jackdaw.” Grinnikte zijn broer. Jackdaw liet zijn blik over de katten om hem heen gaan, die nu toch wel een beetje nieuwsgierig naar hen begonnen te kijken. Hehe, mooi toch? Ja, misschien zouden er roddels komen, maar dat was een beetje zijn manier van plagen. “Ze wilde graag iets nieuws en tjah eigenlijk weet ik het niet zo goed.” een frons lag op zijn zwarte gelaat. “Het was niet eens echt mijn bedoeling, maar opeens wilde ze graag mee.” hij grinnikte uitbundig en keek zijn broer weer plagend aan. "Doe niet zo onschuldig Chawl, ze volgde je door je ongelooflijke charmes." Hij knipoogde maar al wat plagend naar hem, waarna hij zich uitrekte en dramatisch een poot boven zijn ogen hield, alsof hij op het punt stond om flauw te vallen. "Oh Chawl, neem me alsjeblieft mee!" Zei hij met een hoog stemmetje, alsof hij die van Shallow na deed. Vervolgens barstte hij in lachen uit en gaf zijn broer op zijn beurt een speelse duw. "Ik ben met je aan het dollen, leuk dat je een vriendin hebt gemaakt Chawl,"een grijns lag op zijn gelaat.

Zijn broer bleef doodleuk doorgaan. “Ja maar, ik ben onschuldig!” Protesteerde hij. Voordat zijn bek een stukje open viel toen Jackdaw een hoog stemmetje opzette. Jemig, wat was dat hé? Hij klapte zijn kaken weer op elkaar toen de andere zwarte kater hem vertelde dat hij maar wat met hem zat te dollen. Dat wist hij ook wel. Hij zat er alleen meer mee dat iedereen hun zo ongeveer aan zat te staren. “Ja, ja.” Mompelde hij dan ook, maar vervolgens begon hij toch langzaamaan weer te grijzen. Met een zachte speelse sis probeerde hij weer boven op zijn broer te klimmen om hem op zijn zij te werken. “Moet jij ook eens proberen. Best leuk vrienden maken.” Grinnikte hij toen plagerig.

Oh heerlijk, Chawl schaamde zich voor hem. Jackdaw lachte uitgelaten en keek hem met fonkelende ogen. Het deerde hem zeer weinig wat de rest wel niet vond, of dat ook voor zijn eerstgeboren broertje gelde wist hij niet precies. “Ja, ja.” Mompelde hij op zijn woorden, maar de grijns kwam al snel weer terug op zijn lippen en voordat hij het wist lag Chawl alweer boven op hem en lag hij op zijn zij. Jackdaw grauwde speels maar stond het toe.“Moet jij ook eens proberen. Best leuk vrienden maken.” Hij wuifde het met zijn zwarte poot weg. "Pff, wie heeft vrienden nodig? Ik heb alle chickies al om mijn poten gewonden, man." Sprak hij alsof het niets was, waarna hij zich snel omdraaide en zo Chawl van hem af probeerde te krijgen.

Hij wist zijn broer op zijn zij te krijgen, voordat die een antwoord terug gaf. Hij snoof even bij het wederwoord van Jackdaw. "Uhu." Mummelde hij niet overtuigd. "Uitslover." Grinnikte hij terwijl hij probeerde zijn broer tegen het nest aangedrukt te houden. Maar hij wist hem toch van zich af te krijgen, door snel om te draaien. Waardoor opeens zijn steuntje voor zijn voorpoten weg was, waardoor hij omver kukelde. Half in de slappe lach rolde hij uit het nest van Jackdaw. "Help ik ga dood." Vervolgde hij theatraal met een ondeugende fonkeling in zijn ogen.

Chawl leek hem niet te geloven, nouja zeg. "Uhu." murmelde zijn kleine broertje. "Uitslover." Chawl probeerde hem stevig tegen het nest gedrukt te houden, maar Jackdaw was lenig genoeg om vrij te komen van zijn duivelse greep. Met een snelle draai wist hij Chawl om te doen kukelen, waardoor hij half lachend uit zijn nest rolde. Jackdaw lachte opgelaten met hem mee, zoals enkel twee kinderen konden. Ze hadden toch nog geen zorgen, nu hadden ze enkel elkaar om mee te dollen. "Help ik ga dood." Jackdaw hapte dramatisch naar adem en ging snel overeind staan, hoewel zijn houding treurig was fonkelden zijn ogen opgetogen. "Oh nee, mijn broerlief! Het doet me pijn je zo te zien lijden, ik zal de last dragen en je uit je lijden verlossen." plots dook hij met zijn volle gewicht op Chawl terwijl hij een schelle strijdkreet liet luiden, wat tot gevolg had dat hij wat gefrustreerd gezucht te horen kreeg. Jackdaw negeerde dat echter volkomen.

Zijn oren lagen theatraal in zijn nek terwijl zijn tweegekleurde ogen een dramatische blik hadden. “Nee, want je kunt mij niet missen! Je hebt mij nodig!” Riep hij vol overgave in zijn rol uit. “Ik ben je beschermer.” Kon hij nog net uitbrengen, voordat zijn broer met zijn volle gewicht op hem dook. Al de lucht werd uit zijn longen geslagen. Hij hapte naar lucht om weer zuurstof binnen te krijgen. Toen begon hij te kronkelen om onder Jackdaw vandaan te komen. “Niet doen Jackdaw, dan ben je mij kwijt.” Grinnikte hij nog steeds wat naar zuurstof happend. Jemig, zijn broer werd echt steeds zwaarder leek wel.

Oh, de drama! De drama! “Nee, want je kunt mij niet missen! Je hebt mij nodig!” schreeuwde zijn broertje vol overgaven, maar Jackdaw was niet te stoppen. “Ik ben je beschermer.” probeerde hij nog voordat de zwarte kater bovenop hem dook. Jackdaw lachte opgelaten terwijl Chawl onder hem kronkelde, het ontging hem even dat hij zijn broertje haast deed stikken. “Niet doen Jackdaw, dan ben je mij kwijt." grinnikte hij en Jackdaw volgde zijn voorbeeld. "Hmm," sprak hij en keek bedenkelijk naar boven. "Wat krijg ik ervoor terug als ik je spaar?" vroeg hij speels en drukte even nog iets harder op hem, waarna hij toch wel zijn broertje wat ruimte gaf om adem te halen.

Hij kreeg tenminste weer wat lucht. Toen zijn broer hem wat ruimte gaf. Hij zat alleen nog steeds boven op hem. Hij wist niet zeker of dit pijn hoorde te doen. In die fase zat hij nu een beetje. Hij wist inmiddels dat hij veel minder snel pijn voelde en probeerde een beetje te achterhalen, wat pijn moest doen. Dat was best nog wel lastig. Al als iemand hem plat drukte, kreeg hij evengoed geen lucht natuurlijk. “Mijn eeuwige bescherming! Allemachtige Jackdaw.” Sprak hij nog steeds veel te overdreven uit.