Let it snow let it glow let it wow

Slaperig opende de warrior haar ogen en woelde in haar koude nest. De ochtend begon vroeg voor de witte poes, al bleef ze natuurlijk het liefst in haar nest om deze verschrikkelijke koude dagen te omkomen. Haar witte vacht was verstopt en verhuld in de donkere schaduwen achtergrond terwijl ze haar pluizige staart van haar neus hield en rustig in beweging kwam. Meteen voelde ze de ijskou aan haar witte vacht trekken. Geïrriteerd hief ze haar neus op en keek met een chagrijnig blik naar de katten die nog sliepen. Iedereen leek op te zijn van deze rot weer maar toch was er nog een lange tijd te gaan. Het had zelfs moons lang niet geregend en als het binnenkort niet met baken uit de hemel zou vallen zouden zelfs de rivieren uitdrogen. Blacktear likte haar droge lippen af en keek kil het kamp rond. De grond onder haar poten was keihard van de vorst en de braamstruiken die hun kamp beschermde waren wit van de vriezen kou. Ze had de opdracht gekregen om een patrouille te gaan lopen langs de sunningrocks samen met een ene brancpaw. Ze had dus de leerling er goed opgewezen om op tijd te komen want wachten was iets waar ze slecht in was. Even ging de poes zitten en likte haar vacht die nog nogal verward was door de rusteloze nacht terwijl ze op de jonge kater wachtte.

Branchpw first~!
[Unoffical patrol]

Haar witte staart strak om haar witte lichaam geslagen likte ze snel nog het laatste plukje vacht recht voor ze haar koude ogen op de apprenticeden richtte. Haar gedachthens waren donker, duister, weg van deze wereld waardoor de poes niet echt doorhad dat Branchpaw allang achter haar stond. Zijn stem liet Black weer terugkeren naar de realiteit en met samengeknepen ogen draaide ze zich om, stond op en keek de leerling aan. Hij was op tijd en dat gaf een goed teken bij de poes dus gaf ze hem een nihil knikje terug als begroeting. "Keurig op tijd" Complimenteerde ze hem maar haar groene ogen en stem nog steeds zo koud zoals altijd. "Tijd om te gaan" Zonder nog iets te zeggen stapte de poes langs de jonge kater heen om zich daarna en weg te banen naar die vieze verrotten visvreters.

Hij knikte en trippelde achter haar aan. Ze wandelden een hele tijd in stilte. Branchpaw zuchtte en ging naast haar lopen. Wat moest hij vragen of zeggen. "Hoe gaat het met je zus?" Tsja hij was niet vindingrijk ofzo.

Het was een lange tijd stil. Geen woord die over de lippen van de twee katten glipte, alleen het geluid van de wind die door de kale levenloze bomen heen woedde. Blacktear had er echter totaal geen probleem mee. Ze was niet bepaald een kat die bekend stond om haar socialskills, alleen als het moet voor iets belangrijks kon ze nog wel iets over haar lippen heen persen. De sneeuwwitte poes baande veder richting de Rigerclan grens toen Branch ineens naast haar ging trippelde. De oudere warrior wierp een korte blik op de kater maar schonk hem daarna niet veel aandacht meer. "Hoe gaat het met je zus?" Blacktear trok met haar oor. "Prima, denk ik" Haar reactie was kort maar krachtig en droeg zoals altijd haar kalme duistere toon met zicht mee. "Hoe gaat het met Twirl?" Agh, ze kon het dan net zo goed terug vragen. Right?