All this bad blood here

Aspenpaw spitste zijn oren toen hij de Highlands op racede. Een plek waar hij niet veel kwam, wat overliep in WindClans heide. Maar de enige plek waar je echt de wind kon voelen en je op volle snelheid kon rennen. Dat was dus ook wat de zwart-witte kater deed, al was het niet veel meer dan heel snel hobbelen. Maar toch kon hij er even van genieten om zijn poten te strekken en over niets na te hoeven denken. Maar de kater werd al snel uit zijn gedachten opgeschrokken toen hij het geruis van de rivier hoorde. The Gorge! Aspenpaw vetraagde zijn pas en keek nieuwsgierig naar de kloof die hen met WindClan scheidde. Hij wierp zijn kop over de rand en zag de rivier woest zijn weg maken door het gesteente. Hier was het nog een brede kloof, maar hoe zag het verderop eruit? Aspenpaw wandelde stroomafwaarts met de rivier mee en bleef steeds een blik naar beneden werpen. Toch werd de kloof steeds smaller en smaller, totdat het slechts enkele staartlengtes breed was. Toen hij weer opkeek uit de duizelende diepte, zag hij opeens de schim van een kat staan. WindClan! Nieuwsgierig naderde Aspenpaw de kat. Hij had nog nooit met een WindClanner gesproken, wat zouden die te vertellen hebben? Zodra hij dichtbij genoeg was kwam er ook een enthousiast ‘Hoi!’ over de lippen van Aspenpaw. Aan de andere kant van de kloof op zijn territorium bleef hij tegenover de WindClan poes staan.

Oh shit, nee! Bevroren stond Aspenpaw aan de grond toen de WindClan poes van hem schrok en één van haar poten het ravijn in gleed. Wat moest hij doen? Hij mocht haar niet laten vallen! Maar elke spier in zijn lichaam leek strak te staan en zijn ogen stonden wijd open. Gelukkig wist de poes zichzelf snel te herpakken en bleef ze veilig aan haar kant van het ravijn staan, om vervolgens hem te begroeten. Hij knipperde enkele keren, waarna hij eindelijk weer kon bewegen. ‘Sorry sorry sorry!’ begon hij zich meteen te verontschuldigen. ‘Ik wilde je niet laten schrikken en je was bijna-’ hij kapte zijn zin abrupt af door zijn kaken op elkaar te klemmen. Nee, daar moest hij niet aan denken, ze was gelukkig nog veilig. Hij moest even zuchtten om de spanning uit hem te krijgen. Waarom had hij alleen maar dom kunnen staan staren? Hij keek weer op naar de poes en vervolgens beschaamd naar de grond. ‘Sorry,’ mompelde hij nogmaals en wierp toen een blikje naar de poes. Zou ze het hem kwalijk nemen?

Aspenpaw wist ook eindelijk zijn eigen ademhaling een beetje onder controle te krijgen en zijn amberen ogen gingen weer naar de poes voor hem. Ze zei dat het oké was, dat ze zelf op had moet letten, maar hij voelde zich alsnog schuldig. Gelukkig was het allemaal goed afgelopen, misschien moest hij daar maar op letten. Hij probeerde zich weer te vermannen en keek de bruin-witte poes aan. ‘Ik.. uh ben Aspenpaw,’ probeerde hij toen maar een gesprek te beginnen. Het onderwerp moesten ze maar even veranderen, dit voorval vergeten en dan zou het wel weer goed komen. Hij moest nu geen rampscenario's in zijn hoofd verzinnen bij de vraag "wat als?". Dat was een gevaarlijke vraag, was hij met de manen wel achter gekomen. Aspenpaw richtte weer haar ogen op de poes met de oude nieuwsgierigheid die hem kenmerkte. Wie zou zij zijn? Was ze verder wel aardig. Misschien konden ze vrienden worden. Dan had hij een vriend in elke clan!

De bruin-witte poes stelde zich uiteindelijk als Routpaw voor. En meteen begon er een belletje bij Aspenpaw te rinkelen. Hij had verdomme bijna een medicine cat haar dood in gejaagd. De jonge kater slikte en blikte van zijn klauwen, weer naar de groene ogen van de poes. ‘Jij bent medicine cat, toch?’ vroeg hij toen maar voor de zekerheid. Ja, wat moest hij anders zeggen? Aspenpaw nam toen ook maar wat meer afstand van de afgrond en schuifelde een paar pasjes naar achteren. Aspenpaw werd wel een beetje nieuwsgierig. Wat deed een medicine cat bij de grenzen. Moest ze kruiden zoeken ofzo? Misschien was dat wel een beetje stereotypering, maar wat deed een medicine cat anders? Maar dan kon je ook de vraag stellen wat een apprentice hier te zoeken had. Tsja.

_{OOC: Soorry flut >.<}

De kater leek zich iets te beseffen toen ze haar naam uitsprak en zijn amberkleurige ogen gingen van zijn klauwen naar haar eigen groengekleurde ogen. ‘Jij bent medicine cat, toch?’ de poes verzette zich wat en knikte terwijl ze toe keek hoe de wit-zwarte kater ook wat naar achteren schuifelde. "Eh, ja, dat klopt." wacht, nee, dat klopte helemala niet. "Eh, ik bedoel, medicine cats apprentice, ik, eh, i-ik ben nog geen echte medicine cat. Nog lang niet." Routpaw lachte wat nerveus en vroeg zich af hoe de kater dit eigenlijk wist. Sinds ze haar nieuwe rang had, was er nog geen gathering geweest, dus officieel wisten de clans er nog niet van af. Nuja, zulk nieuws ging als een lopend vuurtje, niet? Veel deed het haar niet echt. "Eh, wat deed je zo dicht bij de kloof?" haar ogen schoten weg van de kater. "T-tenminste, als ik dat mag vragen dan."

Routpaw bevestigde zijn vermoedens over dat ze medicine cat was. Hij had het ergens iemand horen zeggen dat ze WindClan een nieuwe medicine cat apprentice had. Zulke roddels verspreiden zich snel door alle clans, niet dat het Aspenpaw normaal wat uitmaakte wie welke rang had. Maar toch bleven die namen hangen, net zoals de namen van elke leider. Ze werden in verhalen vereeuwigd. Maar ze sprak toen dat ze apprentice was. Ja, natuurlijk. Zo oud was ze ook nog niet? Zo schatte hij de kleine poes in. ‘Is het moeilijk om te leren?’ vroeg hij vervolgens nieuwsgierig. Hij vond jagen al moeilijk. Dan moest je allemaal plantjes en kruiden leren herkennen om vervolgens te leren welke plant bij welke ziekte hoorde of wat voor rare combinaties allemaal wel niet mogelijk waren. Oef, hij zou waarschijnlijk hopeloos in de war raken. Maar met een beetje oefening was veel mogelijk. Aspenpaw wiebelde zijn oren vervolgens onzeker toen Routpaw vroeg wat hij hier eigenlijk deed. Tsja, goeie vraag. ‘Uhhh... nieuwsgierigheid?’ vertelde hij. Hij loog niet, maar hij was hier eigenlijk een beetje per ongeluk gestrand. Maar wat kon hij anders zeggen? Aspenpaw voelde zich nogal awkward, maar keek de bruin-witte poes vervolgens aan. ‘En jij?’

‘Is het moeilijk om te leren?’ die vraag was haar al eerder gesteld, maar nog steeds wist ze er niet een exact antwoord op. "Eh, n-nee?" ze schudde haar kop om wat helderder te worden. "Ik bedoel, het is niet moeilijk om te leren, maar wel heel erg veel," ze glimlachte wat nerveus. Het moest je echt interesseren, want anders ging alle informatie het ene oor in en het andere uit. Ze keek hem wat nieuwsgierig aan en vroeg of wat hem hier gebracht had. ‘Uhhh... nieuwsgierigheid?’ vertelde hij haar. Het gesprek begon een beetje awkward te worden, iets wat de poes zich onwijs ongemakkelijk liet voelen. Ze haatte het als gesprekken zo liepen, toch bleek ze er een talent voor te hebben om dat te laten gebeuren. ‘En jij?’ Ze lachte wat nerveus. "Dezelfde reden, ben ik bang." ze klauwde wat over de grond. "Ik, eh, heb best wel hoogtevrees maar, ja, toch vind ik het wel indrukwekkend hier." ze haalde haar schouders op en keek hem aan. "Beetje dom, eigenlijk."

Aspenpaw knikte instemmend op haar antwoord. Ja, er waren vast veel meer verschillende soorten kruiden en waar ze voor waren dan vissen. En bovendien, vissen hadden allemaal een overeenstemmend simpel doel; voeden. Niet of het ene blaadje tegen buikpijn was en het andere bijna identieke blaadje je van moest overgeven. Ugh, verwarrend. Je moest het maar leuk vinden... Dit gesprek was verder alles behalve soepel. Aspenpaw wist niet wat hij moest zeggen en wilde het liefst met zijn staart tussen zijn poten wegrennen. Maar hij bleef aan de grond genageld en luisterde naar Routpaw. ‘Nee, dat is helemaal niet dom!’ zei hij toen snel. Zijn blik gleed weer naar beneden de diepe kloof in en hij voelde zelf geen angst, niet hier, veilig op de grond. Maar bomen. Hij keek de medicine cat weer aan. ‘Ik ben nog nooit een boom in geklommen, maar ik zie me er echt voor aan dat ik uit nieuwsgierigheid erin ga klimmen en vervolgens niet meer naar beneden durf door hoogtevrees,’ ratelde hij tegen de poes. ‘Dát zou pas dom zijn,’ sprak hij met een flauw lachje, hopend dit gesprek een beetje een andere kant op te krijgen. Maar zo niet... dan was dat het einde van Aspenpaws sociale vaardigheden.