Warrior Dogs

Uitgeput zakte Jojo door haar vermoeide pootjes. Nee, haar lichaam was niet voor dit soort klimafstanden gebouwd. Ze zou er nog wel aan wennen… Toch? Ineens was Jojo niet zeker meer van haar zaak. Wat moest ze doen als ze niemand tegenkwam? Ze zou niet terug gaan, en zeker vanavond niet. Ze zou ergens moeten overnachten. Hulpeloos zocht ze naar een grot. Wat ze zag was niet wat ze had verwacht. Het was een klein vochtig hol, koud doordat de zon het nooit had bereikt. Rillend kroop ze erin. Ze was erg boos op zichzelf. Hoe kon ze in Hemelsnaam denken dat er hier een prachtig leven op haar te wachten stond? Een koud, stinkend leven, dacht ze spottend. Trillend viel ze in een diepe, onrustige slaap.

x Een voorbestemde toekomst x

Hoge bomen wierpen lange donkere schaduwen over het smalle paadje. De grond was vochtig, vele soorten mossen en schimmels hadden hun wortels hier in de grond geslagen. Torretjes kropel over het eeuwe oude pad heen. Waar dit pad naartoe zou leiden was voor Jojo een vraag. Ze legde haar oortjes plat in haar nek en liet haar kopje angstig wat lager zakken. Haar pluizige staart trilde zacht tussen haar achterpoten. De zon was achter een wolkenmassa verdwenen, maar toch scheen er een helder licht door het bos. Jojo volgde het en hoopte zo het einde van dit bos te naderen. Maar hoe verder ze liep, hoe dichter de bomen tegen elkaar stonden. Al snel had Jojo het plan zich om te draaien, maar achter haar lag een lege diepte. Geschokt deinsde ze achteruit en knalde op tegen een harde, koude wand. Voorzichtig draaide ze zich weer om. Ze volgde de stenen muur tot ze bij een grote opening kwam. Het zag er niet uit als de uitgang van een grot, meer als de opening van een eeuwenoude tempel. De randen waren ingegrafeerde tekeningen van honden. Grote, machtige honden met grote koppen en scherpe klauwen. In alle angst rende Jojo naar binnen. Met een enorme klap werd de poort, de ingang van de grot dichtgesmeten. Even was alles donker. Maar ineens ontdekte Jojo een licht. Net zo'n licht als ze eerder op de dag had gezien. Hij kwam vanuit een tunnel, hij verlichte de grot, ook al was het maar zwakjes. Z ontdekte dat deze grot een heel gangenstelsel had. Ze besloot het beste; ze zou naar het blauwe licht gaan.

Kleine nageltjes tikten op de stenen vloer toen Jojo de kamer binnenkwam. Ze sperde haar ogen open. De hele kamer was bezaait met glimmende gloeiende kristallen. In het midden van de kamer stond een hele grote rots, met daarin een kristal dat nog helderder scheen dan alle andere kristallen. Zacht raakte Jojo de steen aan, en dit gaf haar de dwang om te gaan slapen. Zacht hoorde ze een stem iets fluisteren. Ze was nog net wakker genoeg, of misschien wel bijna zo in slaap dat ze het nog net kon verstaan.. "..Brightsong.."

Met een ruk word Jojo wakker. Tegen haar verwachtingen in is ze blij dat ze gewoon in de muffige grot is. Het zonlicht verwarmt en verlicht de nauwe grot. Langzaam wurmt Jojo zich uit het nauwe ding. Ze strekt haar pootjes en een gaap ontsnapt uit haar mond. Jojo's maag begint te knorren. Normaal had ze nu melk gekregen, of misschien wel pap, met van die zompige brokken.. Bah, hoe kunnen die mensen het verzinnen. Zou ze gaan jagen? Net al ze die beesten op de kast had zien doen? Achter zo'n schermpje kon vanalles gebeuren, dat had Jojo wel ontdekt. Al die dieren en mensen zaten opgesloten achter een soort beeld. Een teevee volgens haar familie. Maar nee, ze ging echt niet achter zo'n zielig konijn aanrennen. Ze kon hem waarschijnlijk niet eens te pakken krijgen. Zou ze hem kunnen doden? Och, naar bessen zoeken kan ook, bedacht ze stuch. Of misschien wel.. Een klein gilletje ontnapte uit haar keel. Ze keek recht in twee grote ogen! Twee woeste, gevaarlijk uitziende, moordlustige ogen! Hoorde ze daar nou iets grommen?! Ze deinsde achteruit. Twee witte kaken werden zichtbaar. "Een wolf!"

x Onverwacht bezoek x

"Een wolf? Ha!" een spottende lach weerklonk uit het struikgewas. Jojo legde haar oren plat in haar nek, maar haar nieuwsgierigheid won het van haar angst. Aarzelend zette ze een stap naar voren. "Eh, hallo?" een bruine hond met puntige oren kwam uit de struiken opgedoken. "Geen wolf, maar een Duitse Herder!" de bruine pup hield zijn hoofd fier omhoog, blijkbaar trots over zijn afkomst. "Een pup?" ongelovig trok Jojo haar wenkbrauwen op. "Kijk naar jezelf, aan je grootte te zien ben je niet veel ouder dan ik, jonger zelfs," de herder nam Jojo aandachtig in zich op. "Eh, sorry, maar wat is je naam?" vroeg Jojo een beetje verward door de ontmoeting. "Ik," begon de pup trots, "Ik ben Briarpaw!" Jojo kneep haar ogen samen. De naam, hij leek verdacht veel op de naam uit de droom. ..Brightsong.. wat had dit te betekenen? "Ik mag eigenlijk niet in de buurt komen van de Rogue gebieden, maar jou geur trok me aan," wat raar keek Jojo hem aan. "Je ruikt naar de MoonPack," dat hielp Jojo niet veel verder. Verklaring zou ze later wel krijgen. "Zegt de naam Brightsong jou iets?" de ogen van Brairpaw werden groot. "Hoe ken jij die naam? Zeg, ben jij soms een spion?" gromde hij. "Nee, nee, ik droomde het!" snel deed Jojo een stapje achteruit. Met samengeknepen ogen draaide Brairpaw zich om. "Kom mee," perste hij nog over zijn lippen. Het was Jojo niet ontgaan dat hij haar niet vertrouwde. "En zorg dat je me bijhoudt," en met die woorden was Brairpaw verdwenen.

Hijgend zakte Jojo door haar poten. De herder was veel te snel voor haar. Ze was hem kwijt. Ze keek om zich heen. Hoe moest ze hier ooit uitkomen. Ze hoorde geritsel in de richting van het struikgewas voor haar. Zou ze dan echt zo moeten eindigen? Een bruine snuit stak uit de bladeren. Daar kwam Brairpaw tevoorschijn. "Ga ik te snel voor je?" maar toen hij Jojo's gekwetste blik zag veranderde hij van stemming. "Sorry, we zijn er bijna," hij hielp Jojo met opstaan en nam zijn plaats voor haar weer in. Na nog een kort stukje lopen kwamen ze aan bij een plek die sterk naar honden rook. "Dit," begon Brairpaw, "Is mijn thuis,"

Dit had Jojo niet verwacht. Een grote berg lag voor haar. In de stenen berg zaten allemaal kleine grotten. In het midden, helemaal onderaan zat een groot gat. Honden liepen in en uit. Jojo's ogen werden groot. "Kom mee," zei Brairpaw, trots door haar verbazing. "Hebben honden dit gemaakt?" verbaasd liet Jojo haar ogen over de berg heen glijden. "Nee gek, dit is het werk van mensen, ze zijn hier al lang geleden weggetrokken. Ze zeggen dat en goud in deze gloeikristal in de berg zat," "Net als bij die grot?" verbaast gingen de wenkbrauwen gingen omhoog. "Denk het," antwoorde hij kortaf. Hij wende haar de rug toe en liep naar de berg. Hij verdween in de donkere ingang van het gesteente. "Wacht op mij!" en met die woorden verdween ook Jojo uit het zicht.