Round and round like a horse on a carousel.

Een zucht ontsnapte Jaypaw’s bek terwijl hij door het camp liep. Hij had nog geen gesprek gehad met Zealspark, maar hij wist dat deze er aan zat te komen. Voorlopig had hij ook nog geen straf gekregen. Hij was benieuwd of hij een warrior zou mogen worden. Binnenkort zou hij zijn final assesment met Hazelfray af gaan nemen als Zealspark en Silverstar hem dat lieten doen. Hij probeerde maar niet te hard na te denken over wat er was gebeurd tijdens de ceremony. Het was nu gebeurd en hij kon er toch niets meer aan veranderen, dus eigenlijk had het geen zin om er constant over na te lopen denken. En dus verzamelde hij wat mos en liep daarmee naar de elders. Hij negeerde het geklaag van de elders in verband met dat hij volgens hun veel te laat daar was en wachtte geduldig tot ze opzij rolden zodat hij hun mos kon vervangen. Het vieze mos legde hij in een hoopje buiten hun den en snel bracht hij het buiten het camp zodat hij niet naar hun conversaties kon luisteren. Hij durfde te wedden dat ze nu nog minder fan van hem waren dan eerder al het geval was. Hoewel ze niks tegen hem zeiden, hadden ze vast wel over hem gesproken toen hij tegen Zealspark was uitgevlogen. Misschien vroegen ze zich af waarom Zealspark hem überhaupt nog in de Clan liet blijven als hij toch maar een zoon van een BloodClanner was. Hij probeerde de negatieve, misschien niet eens op waarheid berustte gedachten achter zich te laten en liep kalm in de richting van de nursery om daar het mos te gaan verzamelen. Hij stapte de nursery binnen, maar een kitten lag in de weg. Voorzichtig pakte Jaypaw hem bij zijn nekvel op en legde hem ergens anders neer waarna hij het mos bij elkaar begon te klauwen.

Jaypaw’s scherpe klauwen hadden in een mum van tijd genoeg mos bij elkaar geschraapt zodat hij deze weg kon gooien en nieuw mos in de plaats kon leggen. Zijn blik gleed even over zijn schouder naar de kitten. Een paar moons geleden was hij ook zo klein en onbezorgd geweest. Hij was blij dat hij hier was opgegroeid en niet in de BloodClan. Hij wilde dit leven echt niet inruilen voor het leven van de BloodClan. In een Clan waar hij uiteindelijk katten zou moeten moorden en een Clan die een paar katten van deze Clan had laten boeten voor hun verzet. Gelukkig had Zealspark Claw verslagen en hadden ze de BloodClan verdreven, maar dat wilde niet zeggen dat ze nog een keer een poging gingen doen om ThunderClan over te nemen. En tegen die tijd wilde Jaypaw klaar zijn. Klaar om te vechten tegen zijn vader als dat moest. Hij zuchtte en wierp nog één blik op de kitten. Zijn oortje bewoog toen hij merkte hoe stil de kitten wel niet lag. Huh? Hij boog zijn oortje naar de borst van de kitten en merkte een ademhaling op, maar deze was wel zwakjes. Was dat normaal? Bezorgd zijnde porde Jaypaw de tom, die hij nu herkende als Ribkit, tegen zijn flank aan. ‘Ribkit?’ mauwde hij. ‘Alles goed?’ Hij gaf de tom een lik over zijn oortje en wachtte tot hij wakker zou worden, maar was wel al klaar om de tom naar Rousepaw of Mistgaze te brengen als dit nodig moest zijn.

Jaypaw hield het gezicht van Ribkit scherp in de gaten en voelde iets van opluchting door zich heengaan toen hij een frons herkende. Dat wilde dus zeggen dat de kitten in elk geval niet dood was. Bah. Wat een vreselijke gedachte eigenlijk. Hoewel hij niet echt iets met kittens had, was het nu ook weer niet zo dat hij wilde dat ze iets overkwam. Dat zou maar erg zijn. Welke Clan cat zou dat willen? De meeste van de katten werden later moeder of vader, dus dat leek hem vrij onlogisch. Maar je had natuurlijk altijd van die ouders die hun kittens niet wilden hebben en daarom probeerden om van ze af te geraken. Op welke manier dat dan ook was. Hij grinnikte toen de kitten zich wegdraaide en duidelijk geen zin in alle aandacht leek te hebben. Hij moest toch wel lachen toen hij de kitten op een niet bepaald overtuigende manier hoorde snurken. ‘Nee, ik hoor het al,’ zei hij lachend. ‘Je bent natuurlijk diep in slaap. Sorry voor het storen, hoor.’ Hij wilde zich weer naar het vieze mos wenden, maar iets in hem wilde Ribkit ook weer niet alleen laten. De kitten was nu toch wakker en hij had voor de rest, op het mos opruimen na, toch geen taken meer te doen. Kon het echt zo veel kwaad als hij voor één keertje zich eens zou interesseren in een kitten? Misschien zou het zijn opinie, namelijk dat ze erg vervelend waren, wel veranderen. ‘Ik had misschien nog wel een leuk verhaaltje die ik je kon vertellen die ik onlangs van de elders heb gehoord, maar laat maar.’ Hij grinnikte en wilde zich weer over het mos ontfermen, maar zijn oortje richtte zich naar Ribkit. Zou hij reageren?