Half-Life

De zwart-witte poes had zichzelf in een hoekje neergelegd, in de hoop weer onzichtbaar te worden zoals ze voorheen was geweest. Haar kop lag lusteloos op de grond en haar blik was op een willekeurig punt voor haar uit gericht. In haar ogen zat nog weinig teken van leven, net zoals ze had gezien in Zira toen ze hier werd gebracht. Nog steeds wist ze niet waarom het haar zoveel deed, waarom ze haar moeder zoveel miste. Ze had haar immers altijd een feeks gevonden, de meest vreselijke factor in haar leven, en toch... Ze zuchtte, vermoeid door haar eigen gedachten. Ze had niet het gevoel dat ze nog op haar poten kon staan, noch had ze er de motivatie voor. Loom knipperde ze met haar ogen. Was dit nu echt wat de wereld met haar van plan was geweest?

- Jinx eerst -

De denkbeeldige ogen brandden nog steeds in haar zijden. De visie die ze had van haar moeder was nog steeds niet weg, en hoe minder ze sliep, hoe levendiger deze leek te worden. Elke dag zag ze haar moeder's lichaam daar liggen, levenloos, op precies dezelfde plek waar ze toen echt had gelegen. Soms wist ze dat het een waanbeeld was, en soms niet. Het enige wat ze wel wist, was dat ze nog steeds doodsbang was voor dat paar felrode ogen. Hier en daar praatte O tegen haar hallucinatie, in de hoop dat ze daardoor weg zou gaan. Soms hielp het, en soms niet. De kattin sloot haar ogen even, verdronk in haar eigen gedachten en werd weer teruggehaald naar de wereld door de stem van haar vader. Ze keek langzaam op, het had niet helemaal als Jinx geklonken. Zijn stem klonk ruw, en de kater zelf zag er ook alles behalve goed uit. Hij had gevraagd of ze honger had, waarop ze knikte. Ze staarde naar de duif die hij op de grond had gelegd, niet wetend of ze wel iets naar binnen kon werken. Wat haar meer in zijn greep hield, was hoe verwilderd Jinx eruit zag. Nooit eerder had ze zoveel op haar vader geleken.

Haar mond voelde zo droog aan en haar buik leek permanent pijn te doen. Ze was bang dat ze over moest geven zodra ze het verse vlees naar binnen had gewerkt, maar ze wist tevens dat ze iets moest eten. Met haar poot bewoog ze het dode dier een beetje heen en weer, te vermoeid om er echt een stuk vanaf te scheuren. Toch kon ze nog wel de moeite opbrengen om haar vader te bekijken en zich zorgen over hem te maken. Hij zag er absoluut niet goed uit, vooral niet voor een kater die in de bloei van zijn leven zou moeten zitten. Ze keek haar vader licht geschokt aan toen hij haar opdroeg om het voedsel te eten. Hij kon de pijn in zijn stem voelen. Aarzelend nam ze een hapje van het vlees, kauwde dit moeizaam weg en slikte het door. Toen dat goed leek te vallen, begon ze verder te eten. Moeizaam kuchte ze, bang om hem aan te spreken over wat er gebeurd was. "Wil je... wil je over haar praten?" vroeg ze, met een stem zo breekbaar als glas. Ze wilde haar moeder beter leren kennen, ze wilde haar goede kanten inzien, en dat kon alleen via Jinx.