Not all those who wander are lost

Zoals altijd zocht de energieke poes wat rust bij Fourtrees. Misschien wel een van de meest vredige plekken in het woud. Want ja, StarClan had het zowat uitgeroepen tot heilige grond. Eenmaal daar aangekomen merkte ze verscheidene geuren op, maar geen daarvan was vers. Natuurlijk rook het hier volop naar alle clans en prooi die ze maar kon bedenken. Hier kruiste de verschillende territoria elkaar, wat het tot een soort multi-geurenwonderland maakte. De poes glimlachte bij die gedachte. Er was in ieder geval nog één plek waar de clans (metaforisch) elkaar in vrede tegenkwamen. Voor een vredesgezinde kat als zij was dat een behoorlijk hoopvolle gedachte. Plots verscheen er een andere kat uit te struiken. Aan de geur en bouw te zien een ShadowClanpoes. Ze leek haar niet bepaald gevaarlijk.. Zeker niet nu ze zag dat de poes uitgeput was. "Wat is er met jou aan de hand?" Vroeg ze een tikkeltje bezorgd.

Om even wat op adem te komen ging ze in de schaduw van een van de oude eiken liggen, waar ze net wat tot rust begon te komen toen een ander haar tegemoet kwam. Met een ruk sprong ze overeind en keek wat geschrokken naar de iets jongere Thunderclanner voor haar. "Wat is er met jou aan de hand?" hoewel ze oprecht bezorgd klonk weigerde de jonge poes zwakte te laten zien. "N-niets," natuurlijk moest ze net op dat moment in een hoestbui uit barstten. De jonge poes had even nodig om zichzelf te herstellen en weigerde oogcontact te maken met de poes. "Ehm, niets waar je je zorgen om hoeft te maken." Ze legde ter afleiding wat plukjes vacht op haar borst plat met haar tong. "Wat brengt jou hier, Thunderclanner?" deed ze een poging het gesprek een andere richting op te sturen.

Ondanks dat ze zich zorgen maakte besloot ze om niet door te vragen. De problemen van een andere clankat gingen haar immers ook niet zoveel aan. "Oh, ik verveelde me gewoon." Wauw. Beste reden ooit. "Ik heb vandaag hard genoeg gewerkt om een pauze te nemen." Vond zijzelf dan. Er was niemand die dat tegen haar had gezegd. Maar het was haar ook niet verboden, toch? Ze was nog altijd benieuwd naar wat een kat die zo slecht liep hier bracht.

De poes leek haar te snappen en stelde geen verdere vragen meer. Beter. "Oh, ik verveelde me gewoon."ze wiebelde even met haar oren. Wel, als ze niets beters te doen had. Nu moest Airpaw niets zeggen, want zij was even nutteloos op het moment, al dan niet erger. "Ik heb vandaag hard genoeg gewerkt om een pauze te nemen." ze haalde haar schouders op en gunde de mooie poes een glimlach. "Fair enough," sprak ze dan ook en keek de poes aan in haar amberkleurige ogen. "De naam is Air-, Airdance... Aangenaam." loog ze, de jongere poes hoefde niet te weten dat zij nog steeds niet haar warriornaam droeg.

Ze liet haar kop een beetje schuin hangen en keek haar nieuwsgierig aan. Even liet ze haar ambere blik intenst in de poes haar ogen branden. Waarom loog ze? Waarover eigenlijk? Ze besefte dat ze aan het staren was. "Mooie naam." Mauwde ze vriendelijk, nu met haar blik gericht op een kale boomtak. Ze vond het oprecht een naam waar ze trots op mocht zijn. "Het klinkt zo.. mysterieus en cool." Nog meer eerlijkheid. De situatie leek niet bepaald bedreigend, dus ging ze zitten. "Ik ben Dawnwhisper." Klonk dat ook mysterieus en cool? Vast niet. Wat was in StarClans naam een dawnwhisper? Goed, ze kon er een metaforische betekenis bij verzinnen. Maar sloeg het dan nog ergens op? Ze schudde haar kop. Alles met een betekenis sloeg ergens op. "Wat brengt jou hier?"