Queen of the rocks

Slaperig knipperde Lightkit met haar ogen terwijl ze wakker werd en om zich heen keek. Ze zag dat haar moeder de nursery verlaten had en ze was er vrij zeker van dat Cloudgaze ook niet meer in het camp was. Haar zusje en broertjes sliepen nog; Lightkit ging van ze weg zodat zij ze niet kon wakker maken. Ze begon haar pels te likken en het te wassen zoals haar moeder dat geleerd had, maar haar aandacht werd getrokken door een schuivend geluid buiten. Nieuwsgierig zijnde stopte ze met likken en trippelde in plaats daarvan naar de uitgang van de nursery. Met grote ogen keek ze naar Leopardkit, de kitten van Crowfur, die bezig was om stenen bij elkaar te leggen. Waar was dat nu weer voor nodig? Hoewel zij ze voor de ingang van de nursery had geplaatst, konden katten er wel nog steeds langs en daar was Lightkit de she-cat dankbaar voor, al snapte ze nog steeds niet wat ze aan het doen was. Ze trok met haar oortje toen Leopardkit stopte met stenen te verschuiven en vervolgens op het hoopje ging zitten. Het deed Lightkit een beetje denken aan een leader die over haar Clan aan het kijken was. Hoewel ze Leopardkit’s attitude niet bepaald leuk vond, was het nu ook weer niet dat ze zo’n vreselijke hekel aan de she-cat had dat ze haar plannen wilde dwarsbomen. En dus kwam ze uit de nursery en keek Leopardkit plagend aan. ‘Wel wel,’ sprak ze plagend. ‘Ik wist niet dat we een nieuwe leader hadden. Hallo daar, Leopardstar.’ Ze keek gauw om zich heen om te zien of Everstar het niet had gehoord; de she-cat was de laatste tijd niet zo heel vrolijk naar Lightkit’s idee en ze wilde geen boze reactie op zich af roepen. Toen de kust veilig bleek te zijn, draaide ze haar kop naar de kitten en vroeg: ‘Mag ik deputy zijn? En welke naam ga je me dan geven?’

Leopardkit leek niet in een vervelende bui te zijn en dat luchtte Lightkit wel op. Misschien was het gewoon met momenten dat ze heel erg haar vader miste dat ze zo deed. Misschien was Leopardkit lang zo erg nog niet en konden ze vriendinnen worden. Dat kon ze eigenlijk wel gebruiken, want ze had niet zo heel veel she-cats waarmee ze bevriend was. Ze had Silverkit, maar die zag ze niet zo heel erg vaak omdat ze dus nog vrij jong was. Jonger dan zijzelf in ieder geval. Een oudere she-cat om mee bevriend te zijn maakte het gelijk ook weer interessant als Leopardkit later apprentice zou worden en Lightkit volgde haar anderhalve moon later. Ze dacht namelijk dat er niet meer dan anderhalve moon tussen hun kon zitten, maar dat kon ze fout hebben. Ze snorde toen Leopardkit instemde om haar deputy te maken en stak, alsof ze echt voor een Clan vol met katten stond, haar borst trots vooruit terwijl ze haar poten recht onder zich zette en rondkeek alsof ze een Clan toesprak. Of bekeek, want Leopardkit sprak de Clan in principe toe. Ze snorde zachtjes toen ze Leopardkit de woorden hoorde zeggen die ze Everstar ongeveer hoorde zeggen als ze de Clan bij een riep. Haar pleegvader moest dan vaak mee gaan verzamelen en had dan geen tijd meer om met haar te spelen. Dat vond ze natuurlijk wel jammer, maar ze kon niet wachten op het moment dat ze apprentice zou worden en dat haar pleegvader haar op zou leiden tot een apprentice. Ze was er dan ook van overtuigd dat Everstar en Oceanbreeze, de échte leader en deputy, zijn kwaliteiten wel erkenden. Ze snorde en sprong enthousiast op en neer toen ze de naam hoorde. ‘Dat is echt een prachtige naam!’ snorde ze tevreden zijnde. Daarna keek ze met een plechtige blik naar de zogenaamde Clan cats. ‘Ik zal mijn best doen om WindClan te dienen en zal voor altijd in het krijt staan bij mijn leader.’ En alsof Leopardkit echt haar leader was, gaf ze een knikje naar de kitten. ‘Nu, Leopardstar,’ zei ze met een serieuze blik. ‘Zullen we samen op patrol gaan om er voor te zorgen dat die vreselijke ShadowClanners ons niet meer lastigvallen?'

Lightkit voelde zich blij worden toen Leopardkit ook blij leek te zijn met het feit dat ze die naam had gekozen en met het feit dat het Lightkit gelukkig maakte. Het zou in elk geval een suggestie kunnen zijn voor Everstar voor als ze ooit warrior werd. Ze hoopte dat ze haar training succesvol zou voltooien en ze hoopte dat Leopardkit en zij na deze dag vriendinnen zouden zijn. Hoewel ze zich soms ergerde aan Leopardkit’s karakter, was het nu ook weer niet dat ze geen potentie zag in hun tweeën. Ze dacht wel dat ze een band konden krijgen zolang ze elkaar maar zouden appreciëren om hoe ze waren. Jammer genoeg was Leopardkit één moon of anderhalve moon ouder dan haar en zou ze sneller apprentice worden dan Lightkit, maar misschien wilde Leopardkit haar dan wel op hoogte brengen? Misschien kwam ze de nursery bezoeken? Ze hoopte het maar. Ze zou het leuk vinden als deze dag hun dichterbij elkaar zou brengen en ze vrienden konden blijven. De kitten richtte haar blik op de zwart-witte she-cat toen deze haar woorden sprak. Ze maakte plaats toen de kitten naast haar op de grond sprong en gaf een knikje toen de she-cat haar opmerking maakte. ‘Precies!’ stemde ze in met het idee. Toen viel haar blik op één van de elders die plotseling naar buiten kwam. Ze ontblootte haar tanden en deed net alsof ze een ShadowClan warrior zag. ‘Leopardstar,’ siste ze. ‘Daar is onze vijand!’ Ze wees met haar staart in de richting van de elder. En alsof ze echt een ShadowClan warrior gingen opjagen voelde ze haar hart bonken in haar keel. De elder leek hun niet eens in de gaten te hebben en ontblootte zelf zijn klauwen. Waarschijnlijk wilde hij zich gewoon wat strekken, maar Lightkit stootte Leopardkit enthousiast aan. ‘Hij toont zijn klauwen naar ons! Hij wil vechten! Laten we duidelijk maken dat hij niet getolereerd wordt in onze Clan!’ En ze zakte al in een zogenaamde sluiphouding. ‘Wat doen we nu, Leopardstar? Gaan we recht op hem af of zullen we een omweg nemen?’

Lightkit onderdrukte een grinnikend geluid toen Leopardkit besloot om weer de leiding te nemen. Ze had dan zelf ook niet verwacht dat ze lang aan het front zou blijven en maakte plaats voor de kitten. Hoewel ze zelf wel eens de leiding wilde nemen, leek het haar in de toekomst toch aangenamer om te volgen. Dan hoefde ze enkel opdrachten te volgen en ze zelf niet te verzinnen. Tenzij Everstar haar als warrior zijnde een taak toe zou dienen, zou ze het leuker vinden als ze gewoon mee kon gaan en genieten van het feit dat ze enkel de opdrachten op moest volgen en niets hoefde te verzinnen. Maar als deputy zijnde moest ze natuurlijk soms wel de leiding nemen, hoewel dat nu met Leopardkit niet hoefde. Ze schrok zich bijna een ongeluk toen er plotseling een warrior voor hun opdoemde. Ze nam dezelfde vijandelijke houding als Leopardkit aan, maar kon niet voorkomen dat haar staartpunt lichtelijk heen en weer zwiepte en dat er een enthousiaste blik lag in haar ogen. Haar blik gleed even naar zijn klauwen die uit hun hulzen waren geschoten en enthousiast zijnde liet zij de hare ook naar buiten gaan. Die waren natuurlijk een stuk kleiner, maar daarom niet minder scherp! Ze gaf een knikje naar Leopardkit. ‘Is goed, Leopardstar! Ik durf te wedden dat we hem zo hebben!’ En ze volgde Leopardkit’s opdracht op door zich naar de grond te laten zakken en vervolgens waarschijnlijk één van de meest mislukte sluiphoudingen aan te nemen die ooit waargenomen kon worden binnen de WindClan. Maar dat maakte niet uit! Dit was een ShadowClanner en ze moest hem verdrijven! Ze stond aan de zijkant van de warrior en draaide haar kopje naar Leopardkit. Ging haar staart nu naar beneden of had ze het zich verbeeld? Ze wilde echter geen fouten maken en dus sprong ze met een strijdkreet naar de warrior toe. ‘Aanvallen!’ piepte ze en haar strijdkreet veranderde naar een vrolijke gil.

Oeps. Ze had iets te snel gereageerd. Gelukkig leek Leopardkit het niet erg te vinden. Lightkit had echter niet al te veel tijd om zich daarover te bekommeren, want de warrior richtte zich al naar haar. Hé! Leopardkit deed ook mee, hoor! Maar ze vond het wel leuk om de aandacht te krijgen en bovendien was zijn poot zacht. Het deed helemaal geen pijn, maar ze dacht ook niet dat dat de bedoeling was. Haar kleine klauwtjes hield ze zelf wel naar buiten omdat deze niet zo heel scherp waren. Leopardkit’s klauwen zouden bijvoorbeeld meer schade aan kunnen richten dan de hare. De she-cat begon te lachen toen ze zijn poot tegen zich voelde die haar tegenhield, want daardoor had hij minder aandacht voor Leopardkit die ervoor koos om op zijn rug te springen. Hun tactiek begon te werken! ‘Natuurlijk kunnen we je wel verslaan!’ mauwde ze vijandig. ‘Leopardstar heeft immers negen levens. Daar kun jij echt niet tegenop, hoor!’ Hoewel ze niet zeker wist of ze moest geloven dat een Clanleader echt negen levens had, vond ze het wel een goed moment om aan te tonen wat voor kennis ze al wel niet had van de Clan en de warrior code. Ze keek hem dan ook even trots zijnde aan voordat ze besloot om Leopardkit te gaan helpen. Leopardkit had gekozen voor de rug, dus zij besloot om naar zijn staart te gaan. Ze gaf een duwtje tegen zijn poot en begon vervolgens naar zijn staart te rennen. Ze sloeg met haar pootjes naar de staart en kon een lach niet onderdrukken. ‘Je hebt een rare staart, ShadowClanner!’ Ze grinnikte. ‘Denk maar niet dat je dikke pluizige staart mij ervan kan weerhouden om je te verslaan!’