the new beginning [geboortetopic]

_{Snowdance was al enige tijd in de nursery en ze vond het hier niet bepaald een pretje. Als jongste van de Queens voelde ze zich erg eenzaam, en meestal zat ze dus voor zich uit te staren. Enkel Red was een langs gekomen. En wat het allerergste was; het was zo ontzettend droog. Ze lag op haar zij en likte nog eens aan het stukje natte mos dat haar gebracht was. Hoewel, nat? Het was alweer bijna opgedroogd. Ze smakte even, hopend het droge gevoel uit haar bek te krijgen. Mitsgaze had gezegd dat ze veel moest drinken zodat ze voldoende melk kon produceren. Haar ogen stonden dof en ze zuchtte zachtjes. Waarom kwam haar dit nou weer over? Helaas werden haar gedachten pijnlijk onderbroken door een helse pijn. Ze onderdrukte de drang om het uit te gillen en snakte naar adem. Ze wist wat dit betekende; de kittens kwamen. Ze kneep haar ogen dicht en kreunde zachtjes. Toen ze haar ogen opende zag ze één van de oudere kittens bezorgt naar haar kijken. "Haal Mistgaze en Rousepaw alsjeblieft," Het kwam er moeizaam uit maar schijnbaar begreep hij het en sprintte de kitten weg. Toen ze weer een steek voelde, begon ze instinctief met persen. Die pijn moest eruit! Ze perste haar lippen op elkaar en boorde haar nagels door het mos. Maar de pijn verdween net zo snel als het kwam. Zachtjes hijgend keek ze naar het kleine bolletje wat uit haar was gekomen. De jonge queen smolt. Niet letterlijk natuurlijk, maar haar eerst geborene was zo klein, teder en mooi. Zachtjes duwde ze het jonge diertje dichter bij haar toe en begon het vliesje om haar mond weg te likken. Een tabby poesje, die dus schrikbarend veel op de vader leek... Eenmaal klaar schoof ze het dichter bij haar buik, en keek er vertederd naar. Maar veel tijd had ze niet. Dit keer kon ze haar gil niet onderdrukken. Tranen sprongen in haar ogen, en ze begon weer met persen. Niet veel later landde de tweede op de grond. Een katertje, die veel op haar zus leek. Zijn vacht was wel lichter, en Snowdance duwde het kleintje weer naar haar toe om het vliesje weg te likken. Ze had niet de puf om ze direct namen te geven, maar ze had al wel wat ideeën. Toen ze weer klaar was duwde ze de tweede naar zijn zus toe. Ze haalde beverig adem, maar glimlachte. De weën leken tijdelijk over. "Jinglekit... en Twigkit," besloot ze, met een zachte stem. Ja, deze namen waren perfect voor die twee. En toen begon het weer. Die verdomde weeën. Ze perste haar lippen op elkaar, maar hoefde niet lang te wachten. Een witte kitten lag naast haar, en direct begon Snow te likken. Toen ze ook met het poesje klaar was duwde ze haar bij haar broer en zus. "B-bloomkit." besloot ze. Ja, ze was blij dat ze één kitten naar mama had vernoemd. Uitgeput legde ze haar kop op de voorpoten, en sloot haar ogen.

- alleen voor Jinglekit, Twigkit, Bloomkit, Mistgaze & Rousepaw, plus familie c:}

Niemand wist wanneer een kitten bewust zou worden. Niemand wist hoe veel ze zich zouden herinneren van hun jeugd; maar iedereen wist dat hun eerste manen voorgoed verloren zouden zijn. Ze konden verhalen horen van hun ouders, als ze het geluk hadden dat die nog leefden, ze konden zich inbeelden hoe het geweest moest zijn - maar écht weten zouden ze nooit. Op dit moment waren de drie kittens zich nog niet bewust van zichzelf, of van iéts. Ze dreven rond in de buik en hun hele bestaan bestond uit de sensaties die zich daar bevonden: af en toe botsten ze eens tegen één van hun siblings, het constante geklop van hun moeders hart vulde hun oortjes en door hun gesloten oogleden zagen ze enkel het duister. Nu waren hun oogjes zelfs nog niet genoeg ontwikkeld om zich te openen - dat zou maar binnen een tweetal weken gebeuren. Hun vacht was echter al gevormd al had die nog nooit de koude buitenlucht gevoeld, hun longen waren klaar om de zuurstof van de buitenwereld in te ademen. Ze beseften het nog niet, maar vandaag was de dag dat ze zouden beginnen met leven. Vandaag was de dag dat ze zich ieder moment konden beseffen dat ze bestonden. Het begon met haar zusje, die als eerste werd weggetrokken uit deze warme en veilige plaats. Ze opende de weg voor haar broer en haar zus, die na haar zouden volgen. De ongeboren kittens voelden de kou al in hun gezicht al wisten ze niet van waar die kwam, en ze voelde hoe de ruimte groter leek nu hun zus al als eerste in de grote enge buitenwereld terechtgekomen was. Haar broer volgde. Nu dreef de laatste alleen, achtergelaten door haar twee siblings die weggetrokken waren door een kracht waar ze niets tegen konden doen en die ze binnenkort ook zelf zou voelen. En toen gebeurde het ook voor haar: ze gleed weg, en als ze bewust was had ze misschien tegen gestribbeld. Misschien had ze het dan eng gevonden, misschien had ze terug gewild naar de warme en veilige plek waar ze vandaan kwam. Maar de pasgeboren poes had nog niets te willen, en dus kwam ze met een klein plofje op de zanderige vloer terecht. Koude wind waaide door haar natte witte vacht en haar buik schuurde ongemakkelijk over de vloer terwijl ze wat raar bewoog, schijnbaar proberend om weg te kruipen of misschien om adem te halen, al handelde de kitten puur uit instinct. Ze werd drooggelikt door een kattin die een bekende geur droeg, die ze later zou herkennen als haar moeder - al kon ze die geur nu nog niet eens ruiken. Ze had nog geen adem gehaald. De witte kitten worstelde, ze opende haar bekje maar maakte geen geluid. Haar moeder doopte haar om naar Bloomkit, vernoemd naar haar grootmoeder; maar Bloomkit ademde nog niet. Ze bewoog wel, haar hartje klopte snel in haar keel en later zou ze deze emotie 'paniek' noemen.

Oneindigheid - Leafbare ; Rest in peace, de zielige pogingen van de eerstgeboren kitten van Snowdance om in haar moeders buik te blijven.

❄

Het was een mooie periode in de buik van hun Snowdance voor de ongeboren kittens; een groot percentage van het voedsel belandde bij de trotse eerstgeborene, het was er heerlijk knus en warm en er werden – kuch – hevige strijden gevoerd om de beperkte ruimte, naarmate dagen, weken, maanden waren verstreken en beetje bij beetje de cellen uitgroeiden tot heuse kittens. Ze waren stuk voor stuk unieke creaties, maar als je een kijkje zou kunnen nemen in de buik van de witte Queen dan had je opgemerkt dat één van de kittens toch wat opvallender was. Ze was de grootste dikzak van het stelletje wat later ThunderClan zou terroriseren, en nam de kans op avontuur ook met grijpgrage pootjes aan toen iets aan haar begon te trekken weg van haar siblings en de warmte. Als het poesje haar stembanden had kunnen gebruiken zoals ze later zou doen had ze de siblings breed uitgelachen, maar nu kon ze dat nog niet… wat jammer nou. Eerst ging het nog draagbaar, terwijl ze met de stroming meedreef, maar toen werd de ruimte nóg kleiner dan in de vorige plek en werd er nog harder aan het kleintje getrokken. Pardon? Ze wou alleen weg omdat de ruimte te klein was! Wie durfde ook maar haar zonder toestemming naar nog iets krappers te brengen? Boos begon het bolletje natte vacht te spartelen met haar pootjes, nog harder dan dat ze haar sibs altijd aandeed. En net op het moment dat ze zich overgaf belandde ze met een plof op een koude grond, en daar lag ze toen; alleen, trillend en verontwaardigd. Wie durfde haar zo te ontvangen op deze stomme wereld? Ze hief haar kopje, een zoete geur haar neus bereikend terwijl ze boos in de richting van het ‘iets’ wat aan hem zat keek. Een luide piep verliet haar bekje, terwijl ze plotseling liefdevol tegen een zacht oppervlak aan werd geschoven, waar ook de zoete geur vandaan kwam. Ze piepte nog een keer, dit keer zachter terwijl ze haarzelf nestelde op het beste plekje bij haar moeders buik, vastbesloten om dat plekje ook te blijven houden. Het maakte haar niet uit welke sibling nog kwam, of wat er met ze gebeurden, dit was haar plekje, dit was Jinglekit’s plekje.

you
were the
lightening
and i was the
tree, and your words
were the fire that burned
t h e b e s t p a r t s o f
me

MADE BY MINNIE OF BTN

i am a lost boy

Een klein katertje had zich langzaam ontwikkeld in de buik van zijn moeder. Het was zacht en stil daar. Hij bevond zich in de warme ruimte met zijn zusjes. De laatste ontwikkeling was een paar dagen geleden geweest. Toen hadden zijn genen zijn haren gekleurd. Hij was prachtig. Lichtbruin was er in overvloed, met donkere strepen. Het wit was een beetje vuil. Niet sneeuwwit zoals zijn moeder. Hij had een witte neusbrug. Het naamloze katertje leek erg veel op zijn vader. Nu lag hij te wachten op verandering. Hij was niet bang voor wat er zou komen. Het enige katertje van het nest was er klaar voor. Enthousiasme en angst vlamden door het kleine lichaampje heen toen er iets gebeurde. Er was beweging in het water waar hij zwom. Een grote leegte vulde nu de plek waar zijn zusje ooit was geweest. Wacht! Hij spartelde zwakjes met zijn pootjes. Nee! Hij wilde helemaal geen verandering! Hij was er niet klaar voor! Met een harde plof viel hij op iets zachts. Met ingehouden adem bleef hij liggen. Toen er iets ruw en warms over zijn neusje ging kregen zijn longen een shock. Dat moest want zo haalde hij adem. Trillerig kwam de koude lucht binnen. Door de angst en pijn sperde hij zijn roze bekje open. De kleine kitten begon zachtjes te piepen. Starclan had de piep zo gemaakt dat het ondraaglijk zou klinken en dat was het ook. Hij schoof plots een heel eind op. Ooh daar was zijn zusje. Angstig kroop hij dichter naar haar toe. Oeh, ze was iets aan het doen. Het kleine avonturiertje wiebelde met zijn neus. Hij rekte zijn nekje en botste tegen een bolletje. Automatisch sloot hij zijn bekje eromheen. Warme energie in de vorm van vloeistof kwam zijn lichaampje binnen. Hij legde zijn pootjes tegen de buik van mama en begon te kneden. Hmmm dit was heerlijk. Toen zijn witte buikje bol stond stopte hij met drinken. Uitgeput krulde hij zich dicht naast zijn zusje op. Voordat hij in een droomloze slaap viel voelde hij nog net zijn andere zusje naast hem.

notes

finally born

Mistgaze wist dat het elk moment kon zijn dat Snowdance ging bevallen, dus ze was nooit ver van het kamp weg als ze eventjes naar buiten ging. Gelukkig was nu nog binnen toen ze katten haar naam hoorde schreeuwen. Mistgaze wist dat dit voor Snowdance was. Gelukkig had ze nog een aantal bernagie bladeren, die nam ze mee. Een van de andere queens had Snowdance al voorzien van een stok om op te bijten en toen Mistgaze haar kop binennstak zag ze dat de eerste kitten al geboren was. Met haar poten voelde ze heel voorzichtig de buik van Snowdance af. Er waren zeker nog andere kittens die moesten komen. "Rustig aan persen Snowdance, dan komt het vanzelf." zei ze rustig. Toen er nog twee kittens geboren waren voelde Mistgaze de buik van Snowdance nog een keertje af. "Dit waren ze allemaal, gefeliciteerd! Ze lijken me allemaal gezond!" Mistgaze had ze natuurlijk heel snel even bekeken en aan ze geroken, maar het zag er allemaal voorspoedig uit. "Zou je voor mij deze bernagie bladeren nog willen eten? Dan kun je zeker zijn dat je kittens allemaal voldoende melk zullen krijgen." ze schoof de bladeren naar Snowdance. Ja... die waren niet zo lekker. "Wil je anders nog iets hebben van de prooistapel? Dan kan ik dat nog voor je pakken."

Toen Mistgaze haar de bladeren voor gaf, at ze het zo snel mogelijk op. Achteraf gezien was dat geen goed idee, want oooh wat smaakte dat vies! Ze schudde met haar kop, hopende dat de smaak zou verdwijnen. "Wil je anders nog iets hebben van de prooistapel? Dan kan ik dat nog voor je pakken." ging de medicine cat verder. "Nee." sprak ze vlug. Straks smaakte alles naar de bladeren, en dat moest nou echt niet gebeuren! Ze snuffelde nog eens aan de drie bolletjes tegen haar buik. Jinglekit had de meeste plek opgeëist, Twigkit was in slaap gevallen, en Bloomkit.. het leek wel alsof ze niet ademde! Alarmbellen rinkelden en jachtig haalde ze naar adem. "Bloomkit?!" begon ze met een hoog stemmetje, om vervolgens haar instinct te volgen. Met snelle likken probeerde ze de kitten op gang te krijgen. "Mistgaze? Waarom ademt ze niet?" Het moest lukken, het moest. Ze zou kapot gaan als één van haar kittens direct zou sterven!

Snowdance hoefde verder niets te hebben, dat was prima. Mist haar oog gleed net als die van Snowdance nog een keertje over de kittens heen. Ze lagen er vredig bij allemaal. Alleen de laatste witte kitten lag gek te spartelen. Ze voelde Snowdance in paniek raken. Mistgaze kneep haar ogen iets samen terwijl ze snel keek. Het kleintje kreeg geen adem. "Achteruit, Snowdance." zei ze koud, dat was niet haar bedoeling geweest maar haar hoofd schoot nu in een soort van 'medicine cat'-modus. Snel griste ze de kitten weg bij Snowdance. Misschien niet vriendelijk tegenover een moeder die net haar kinderen had gekregen, maar ze moest nu even haar eigen ding uitvoeren. Mistgaze rolde de kit op haar rug en gaf een paar ferme likken over de borstkas van het kleintje. Daarna opende ze het bekje van de kit en blies haar eigen adem een aantal keer hard in Bloomkit, hopend dat dat genoeg zou zijn om haar luchtwegen open te maken. Voor de zekerheid pakte ze de kitten op bij haar kont en hield haar een aantal tellen onderste boven voordat ze haar weer op de grond legde en keek. Dit moest helpen, toch? Zo had ze het geleerd...

Ze voelde de ruwe likken van haar moeder, die probeerde te helpen om haar ademhaling op gang te krijgen - maar het mocht niet baten. Plosteling stopte het, en ze voelde de koude wind in haar witte vachtje toen ze weggegrist werd door de Medicine cat, die haar redelijk ruw behandelde. Ze kreeg opnieuw ferme likken over haar borstkas; het deed pijn voor de fragiele, pasgeboren kitten, maar het hielp weinig. Haar snuitje werd open gedwongen en ze voelde warme adem in haar bekje, en haar longen deden pijn maar ze klapten wel open. Dit zou het moment moeten zijn waarop ze begon te piepen, zeker toen ze plotseling omhoog gehoffen werd. Ze voelde angst en paniek en haar snuitje ging open in een geluidloze piep, haar borstkas nu paniekerig omhoog en omlaag gaand. Ze voelde geen grond onder haar pootjes en het bloed zakte naar haar hoofd - en toen werd ze weer op de grond gelegd. Ze hijgde, het enige geluid dat ze maakte de lucht die in en uit haar mond ging. Bloomkit wou naar haar moeder en zwakjes probeerde ze naar die lekkere, melkachtige, geur toe te kruipen, maar ze was niet sterk genoeg en ze was te uitgeput van het gevecht om adem te halen om echt zichzelf in beweging te kunnen brengen.

Angstig keek Snowdance naar de medicine cat die kennelijk instinctief naar haar jongste kitten dook, en zonder te protesteren keek ze toe. Hopelijk wist Mistgaze wat ze deed, want Snow wilde niet meteen een kitten verliezen. Nee, niet nu. Het was zo raar dat Bloom geen geluid maakte, enkel spartelde. "Komt het goed met haar?" stamelde Snow met een hoog stemmetje. Tot slot werd de witte kitten nog eens op de kop opgetild, en daarna weer op de grond gelegd. Snow stond half op om Bloom helemaal te besnuffelen. Het arme ding was helemaal uitgeput, maar ze dacht dat ze haar wel zag ademen. "Bedankt.." mompelde ze, waarna ze het jonge meisje optilde en weer terug bij haar zus en broer legde. Ze was in ieder geval van plan om de witte kitten in de gaten te houden, want er was iets vreemds aan haar.

Onderwerp: Re: the new beginning [geboortetopic]