Monster Call (Ironsoul)

Jewelgleam keek met haar felle blauwe ogen geïnteresseerd naar de langs razende monsters. De wielen rolden, steeds harder en harder en af en toe was ze ergens wel bang dat een van hen zou slippen en een eng monster op haar af zou denderen. Ze hield het dus altijd wel in de gaten, met een aparte interesee voor de dingen. Ze wist dat haar vader Kittypet bloed had gehad, Firestar een vuurrode kater die alom bekend was geweest. Net als hem was ze opvallend gekleurd en kon ze zich hierdoor niet zo eenvoudig verstoppen in de droge bosjes langs de lange autoweg. Het donderpad was lang niet zo beangstigend als de nieuwsgierige kattin had bedacht. Natuurlijk bleef het spannend en vreselijk, maar het was ook wel voorspelbaar. Geen monster week van het asphalt af en dus zat ze veilig. Ze was net zoals een kitten soms geobsedeerd door aparte en nieuwe dingen en deze keer was het, het donderpad. Ze was er als jongere kattin nog niet zo vaak geweest, echter had ze hier al een keer eerder gezeten. Nog niet eens zou lang geleden. De heftige geur van de uitlaatgassen voelden soms onprettig op haar longen, al wende alles wel. Ze stond langzaam op, haar relatief kleine lichaam uitstrekkende voordat ze besloot dat ze voldoende andere taken had om te doen. Hoewel ze hier niet zo goed kon ruiken en horen, was haar zicht nog prima en zag ze dan ook een rood eekhoorntje bewegen. Zodra ze kon, sprong ze omhoog de boom in, en joeg ze achter de eekhoorn aan, langs de grens. Uiteindelijk, naar half te slippen, wist ze het dier te vangen. Toch raakte ze als een onervaren kitten uit balans en viel ze zo de boom uit. Zoals van een kat geacht werd, landde ze netjes op haar vier poten, echter stond ze niet meer op het gras maar op het ruwe asphalt. Haar blauwe ogen werden groot van schrik en angstig trillend stond ze daar. Ze durfde niet te bewegen, was even gedisorienteerd. Haar oren drukte ze angstvallig in haar nek en hijgend bleef ze staan waar ze stond. In de bocht van de half drukke autoweg.

-Ironsoul

De witte Warrior had het gevoel dat ze niet kon ademen. Het pas gedode dier in haar mond hielp natuurlijk niet mee. De angst en zenuwen gierden door haar lijf, samen met adrenaline die haar poten deed trillen. Het asfalt voelde onprettig onder haar pootkussentjes waardoor ze niks bekends had om zich aan vast te grijpen, niks om haar uit haar waas te halen. Haar blauwe ogen knipperden niet eens en ondanks dat ze zich bewust was van het razende geluid van een naderend monster, kon ze zich niet bewegen. Haar oren had ze plat in haar nek gedrukt en haar snorharen trilden paniekerig. Het hart van Jewelgleam sprong bijna in haar keel, wat haar misselijk maakte. Ze had de eekhoorn in een doodse greep in haar mond, het bloed proefde ze op haar tong terwijl ze de nek van het arme dier nog verder door beet. Als het al niet dood was geweest, was het nu wel overleden. "Niet blijven staan!" Schreeuwde een onbekende stem door het gebonk in haar oren heen. Haar blauwe ogen schoten verward naar de stem toe. Ze kon hem niet vinden. Wat moest ze nu, waar moest ze heen. Sterker nog, waar was haar territorium?! "Rennen! NU!" Schreeuwde dezelfde stem, waarna ze bijna automatisch haar witte poten in beweging zetten. Op een haar naar werd ze gemist door het naderende monster en enkel doordat ze zijn richting was op gerend, daar waar de bocht het kleinst was en ze dus het minst ver had moeten lopen. Eenmaal met haar poten op bekender bosgrond bleef ze als een zielig trillend hoopje staan. Haar staart hing gespannen naar beneden en haar ogen leken de omgeving niet te zien. De raspende ademhaling van de kattin was duidelijk hoorbaar terwijl ze haar vangst liet vallen. Ze keek ongemakkelijk naar haar poten waarna tranen in haar ogen sprongen. Dat was op het nippertje geweest, nu pas leek ze het te beseffen. Ze proefde nog wat bloed in haar mond en slikte dat moeizaam weg. Haar oren bewogen gespannen en ietwat alert naar de omgeving, maar ze leek nog niet voldoende hersteld om besef te hebben van de omgeving en het feit dat ze op andermans territorium stond, sterker nog; dat ze door een Shadowclanner was gered.

Een pikzwart gedaante kwam op haar afgestapt, terwijl de witte schoonheid van een kattin, paniekerig naar adem hapte. Ze leek hem nauwelijks te kunnen zien, door de waas van tranen en angst, die haar in de greep hadden. Zijn nachtzwarte oren waren in zijn nek gedrukt, zijn vacht opgezet. Ze schudde al trillend haar kop, in een korte sierlijke beweging waarna ze hem met verschrikte ogen aanstaarde. Haar blauwe ogen waren net een andere tint dan die van hem, verder verschilden ze als dag en nacht van elkaar. "Grote Starclan, wat is er mis met jou?!" Riep de kater gestresst uit. Zijn houding liet duidelijk blijken dat hij net als haar geschrokken was, ze dook iets in elkaar met zijn harde stem, al leek ze hem nu wel goed op te merken, ze herkende hem niet. Waar was ze?! Was ze veilig, had ze de juiste kant op gelopen. Wat als het een Bloodclanner was? Nee, Bloodclanners hielpen niet, waarom kon ze zich niet focussen op zijn geur, dat moest makkelijk voor haar zijn, met haar ervaring. Echter kon ze zichzelf niet rustig genoeg krijgen, om de lucht om haar heen te kunnen proeven. "Waarom blijf je bij Starclan gewoon midden op het thunderpath staan?" Vervolgde de kater even ongelovig en geschrokken als zij zich voelde. Zijn  blauwe ogen keken haar vol ongeloof aan, hij begreep haar niet, zeker niet nu ze zich niet verstaanbaar kon maken. Trillend liet ze zich op de grond zakken, terwijl ze haar blik op hem hield, niet zozeer wantrouwend, meer ernstig verward. "Ik..", mauwde de witte kattin, happende naar lucht en met zwakke stem. "Ik was.. Ik was aan het jagen," mauwde ze waarna ze haar blik omhoog hief naar de bomen aan de andere kant. Starclan, dat had verkeerd af kunnen lopen, kon nog verkeerd aflopen. Als ze niet snel wist waar ze precies aan land was gerend. De kater was in ieder geval een clankat, dat was al een geruststelling, ze herkende hem ook niet van Thunderclan, al was ze ook niet de meest sociaal behendige kattin. Dus hij zou vast van Shadowclan moeten zijn, dat was namelijk de clan aan de andere kant van de thunderpath. "Ik gleed uit over een tak tijdens het vangen, viel toen midden op dat... dat thunderpath," legde ze uiteindelijk met een iets vastere stem uit. Al was het nog steeds duidelijk dat ze niet graag sprak en dit nu enkel deed doordat de schrik nog te hoog zat en ze op pure adrenaline liep. Haar blik gleed schuldbewust naar haar poten waarna ze haar oren liet hangen. "B-Bedankt," mauwde ze met trillende stem, terwijl ze al bibberend tot rust probeerde te komen. Dit zou nog een hele opgave zijn voor de kattin, zeker nadat ze zo'n beetje haar leven langs haar voorbij had zien schieten.

Er kon veel gezegd worden over Shadowclanners, echter dat ze totaal geen hart hadden was een leugen. De kater voor haar had haar niet hoeven helpen, had haar niet uit de angstige trance hoeven te halen. Hij had haar aan kunnen vallen voor het passeren van zijn territorium. Echter dat deed hij niet, in plaats daarvan leek hij net zo geschokt te zijn als haar, en was hij met haar in gesprek gegaan. Nu, een gesprek was misschien ook wel een groot woord. De witte kattin was namelijk niet echt een prater en had enkel het noodzakelijke verwoord. Ze was nog in shock, ze kon het niet geloven. Zij, van alle katten die op het thunderpath had gestaan, zelfs nadat Dangerdance gewond was geraakt en Elder was geworden. Ze was roekeloos, zeker, echter had ze haar leven nog nooit voor haar ogen voorbij zien schieten, zoals nu. Ze had met moeite verklaard waarom ze op het thunderpath stond, hij mocht niet denken dat ze zelfmoord neigingen had, want ze wou nog lang niet naar Starclan. Ook al waren beide ouders daar.

"Dat is omdat katten niet in bomen thuis horen", Merkte de zwarte kater op. Een Shadowclanner wiens naam ze nog niet wist. Haar blik gleed naar haar prooi en ze zuchtte even. Ze hoorde thuis in de bomen, anders kwamen ze niet aan prooi. Echter moest ze hem gelijk geven dat jagen langs een thunderpath misschien niet het beste idee was. Zodra ze hem bedankte, verbazinwekkend genoeg kon ze die woorden nog wel over haar lippen persen, knikte de kater. Hij ging er verbaal niet verder op in, dat was ook niet nodig. Waarschijnlijk wou hij haar het liefst zo snel mogelijk van het territorium af hebben. Ze hoorde hier niet thuis. "Maar eh, ja, ik denk dat je wel zo snel mogelijk terug moet", Mauwde de kater uiteindelijk, waarschijnlijk wou hij haar niet in paniek brengen maar het bleef een feit. Ze moest terug, het thunderpath over om in haar eigen territorium terecht te komen. Toen ze zijn kant op was gerent was dat in haar ogen de enige manier geweest, sinds ze het minst ver had hoeven rennen om uit de klauwen van het monster te blijven. Nu was ze veilig en nog heel en kon ze weer terug naar Thunderclan gebied. "Want nu sta je aan de verkeerde kant." Verklaarde de zwarte kater. Waarna ze nog steeds ietwat trillerig knikte. Ze wees met haar staart naar het prooi dat ze gevangen had voordat ze op het thunderpath gekomen was. "Houdt het maar", fluisterde ze met een knikje. Immers zou ze sneller zijn zonder de eekhoorn in haar mond en was het misschien wel netjes hem te bedanken. Hij had immers haar leven gered. Een eekhoorn kwam waarschijnlijk niet zo vaak op Shadowclan Territorium maar hij zou vast wel een goede smoes kunnen verzinnen, of de waarheid vertellen. Daarbij was een reden zoals een jaag patrouille die de eekhoorn de verkeerde kant op jaagde ook nog wel een goed excuus. Het zou namelijk wel kunnen. Hoe dan ook, ze was er zeker van dat hij wel iets zou verzinnen. Ze draaide zich soepel en rillend om voordat ze zo resoluut mogelijk naar het thunderpath toe stapte."Ik heet Jewelgleam, trouwens", stelde ze zich op het laatste moment nog voor, voordat ze zonder prooi vertrok. De weg was stil waardoor ze met een korte sprint veilig aan de andere kant kwam. Daar bleef ze even staan en draaide ze zich weer om. Als hij nog wat te zeggen had zou hij het naar haar toe kunnen roepen, ze zou hem wel horen.