We are different yet the same

Twee Riverclanners, Twee Windclanners, alle Thunderclanners en een groot deel van de Bloodclanners. Shadowclanners had ze alleen nog maar op Gatherings gezien en toen had ze er natuurlijk niet mee gesproken. Ze wilde weten of ze echt zo vals waren als de verhalen deden geloven. Tijdens het jagen van de dag was ze per toeval richting het Thunderpath gegaan. Vlak na het verlaten van het kamp had ze met geluk een muis gevangen en was ze met goede hoop terug gegaan in die richting. De hoop stelde haar teleur gezien ze na enkele mislukte pogingen zonder prooi bij het Thunderpath was aangekomen. Het was helemaal leeg, behalve de struiken aan de overkant. Zodra ze de geuren in zich op het genomen had ze kunnen bevestigen dat er daar een kat zat. Stilletjes ging ze een vossenlengte van het verharde Thunderpath zitten. Haar blauwen ogen staarde recht richting de struiken waar de kat zat. Ze was nieuwsgierig naar hoe de Shadowclanner zou reageren als ze niets zou zeggen en enkel zijn of haar richting in bleef kijken.

[Eerste post voor Fernpaw]

Met een snelle beweging sprong Fernpaw op de tot nu toe nietsvermoedende vogel. Haar nagel reet zijn keel al open voordat hij iets kon schreeuwen. De vogel viel dood voor haar neer en tevreden zijnde keek Fernpaw met zwoegende flanken naar het beest. Ze had precies de jachthouding toegepast die Seversnake haar had aangeleerd en moest zeggen dat het een goede houding was. Ze had er echt voor kunnen zorgen dat ze de vogel zonder problemen had kunnen vangen. De poes groef het zand wat weg en begroef daarna de prooi. Ze gooide het zand er weer terug overheen en begon vervolgens richting het Thunderpath te wandelen. Ze wist niet precies waar ze naar opzoek was. Ze had vandaag al twee muizen en één vogel kunnen vangen op een vrij korte tijd. Ze was blij als ze even kon rusten, want ze had echt letterlijk de helft van haar territory doorgerend om een goede vette vogel te kunnen vinden voor haar Clan. Deze was nog vrij dik geweest en Fernpaw was blij dat ze hem had gevangen. De poes opende haar bek en rook een muis. Ze ging in de jachthouding zitten en wilde net op de muis af gaan lopen toen een monster voorbij raasde. De muis schrok op en rende weg over het Thunderpath naar het ThunderClan territory. Fernpaw keek lichtelijk geïrriteerd hoe de muis in blinde paniek recht naar een ThunderClan she-cat rende die daar stond, maar net op tijd van richting veranderde en in de bosjes verdween. Met toch nog een lichtelijk gevoel van zelfvoldoening ging de poes aan de rand van het Thunderpath staan en keek naar de ThunderClanner die naar haar aan het kijken was. ‘Dat was een goede vangst geweest als je die had gehad,’ zei ze koeltjes. ‘ShadowClan-prooi smaakt immers heerlijk. Ik kan het weten.'

Door haar gestaar naar de bosjes had ze pas op het laatste moment door dat er een muis haar kant op gerend kwam. Nogmaals bewijs van haar geweldige jacht vaardigheden. Amper een vossenlengte voor haar neus leek het diertje haar door te hebben en maakte een bocht de bosjes in. Rousepaw schaamde zich er wel een beetje voor dat ze de muis pas door had op het moment dat die zijn bocht maakte en ontsnapte. Als ze hem had kunnen vangen had ze hem als teken van vriendschap aan de zwarte kattin aan de overkant kunnen geven. Waarschijnlijk was de Shadowclanner iets jonger als zij. ‘Dat was een goede vangst geweest als je die had gehad,’ zei de kattin aan de overkant op een rustige manier. In ieder geval was het er geen die boos deed omdat ze haar prooi had verloren. ‘ShadowClan-prooi smaakt immers heerlijk. Ik kan het weten.' Was dat een hint over dat ze maar blij moest zijn dat ze hem niet had gevangen? De zilvertabby haalde enkel haar schouders op. "Nog nooit Shadowclan prooi op, maar muizen hebben wij ook. Al had ik hoe dan ook in de problemen gekomen als ik die muis had aangeraakt. Het was of prooi van een ander vangen en als ik het aan jou zou geven zat er een Thunderclan geur aan wat bij jou ook voor problemen zou zorgen." Eigenlijk was het maar goed geweest dat ze het diertje zo laat pas door had gehad. Anders had het nog wel eens een echt probleem kunnen vormen. Het was niet dat ze de laatste tijd geen genoeg problemen aan haar kop had. "Ik ben Rousepaw, jij?"

Hoewel Fernpaw nog steeds lichtelijk kribbig was over het feit dat ze die muis zomaar naar de overkant had laten lopen en daarmee één potentiële prooi voor de Clan had verspild, was haar nieuwsgierigheid wel getrokken door de poes die aan de overkant stond. Waarom zou je jezelf zo dicht in de buurt begeven van een Thunderpath en vervolgens nieuwsgierig naar de overkant van het Thunderpath gaan staren, recht naar een vijandelijke Clan? Ze waren nu niet bepaald BloodClanners te noemen, maar de vriendelijkste Clan werden ze ook niet genoemd. Ze waren niet zo vriendelijk als WindClan tenminste. Hoewel dat over het algemeen wel mee viel bij Fernpaw. Ze had natuurlijk dat trotse van een ShadowClanner, maar voor de rest nam ze aan dat anderen haar wel oké vonden. Ze was echter zo trots dat de woorden van de ThunderClanner haar niet bepaald in goede aard vielen. Ze had geen ThunderClanner nodig om haar prooi te vangen en het te komen brengen. Bovendien zou ze de Warrior Code dan breken. De poes leek ouder dan haar. Dan moest ze dat toch wel weten? Ze schudde geërgerd haar kopje. ‘Als die muis nu op ThunderClan-territory rondloopt dan wilt dat zeggen dat het jouw prooi is. Er zal wel vaker prooi over en weer rennen tussen onze territories.’ Ze keek de poes koeltjes aan. ‘Als jij het was komen brengen dan zou je de Warrior Code gebroken hebben door je in mijn territory te begeven. Dat zou je bij nu toch wel moeten weten? Je bent immers ouder dan mij. Bovendien kan ShadowClan haar prooi wel zelf vangen.’ Ze bewoog kort met haar oortjes. Ze wist dat het een vriendelijke opmerking van de poes was geweest, maar toch weigerde ze het om het te accepteren. Ze kon haar eigen prooi wel vangen, daar had ze geen hulp voor nodig van een andere Clan! ‘Mijn naam is Fernpaw,’ sprak ze. Ze herinnerde zich de conversatie over namen terug die ze met Pantherpaw had gehad. Wie weet verwees haar naam niet naar de kleur van haar ogen, maar het feit dat ze soms zo kribbig kon zijn naar andere Clankatten toe. Dat haar naam niet naar de plant verwees, maar naar de andere betekenis van het woord.

‘Als die muis nu op ThunderClan-territory rondloopt dan wilt dat zeggen dat het jouw prooi is. Er zal wel vaker prooi over en weer rennen tussen onze territories. Als jij het was komen brengen dan zou je de Warrior Code gebroken hebben door je in mijn territory te begeven. Dat zou je bij nu toch wel moeten weten? Je bent immers ouder dan mij. Bovendien kan ShadowClan haar prooi wel zelf vangen.’ Vertelde de zwarte kattin aan de overkant. Ze leek ergens geïrriteerd over te zijn, alsof ze beledigd was. Natuurlijk was het Rousepaw's bedoeling niet geweest om de ander te beledigen, alles behalve. Toch was het gebeurd en daar viel niets meer aan te doen. ‘Mijn naam is Fernpaw,’ stelde de zwarte kattin zich tot Rousepaw's opluchting toch voor. "Leuk je te ontmoeten Fernpaw", zei de zilvertabby met een vriendelijke glimlach op haar kop. Haar staart zwaaide zachtjes op en neer terwijl ze nadacht of ze nog verder op het vorige onderwerp in moest gaan. Ze besloot het toch maar te doen. "Jij zat er achteraan dus als ik hem zou pakken, mijn territorium of niet, zou ik toch je prooi stelen. En ik had het op de grens kunnen leggen om geen regels te breken."

[Haat als je post verdwijnt en je hem opnieuw moet typen]

Fernpaw had eerlijk gezegd verwacht dat Rousepaw of beledigd of geïrriteerd terug zou reageren omdat Fernpaw zichzelf in zo’n houding opstelde, maar dat deed de poes niet. Wilde dat zeggen dat ze dacht dat Fernpaw gelijk had? Dat Fernpaw een punt had en dat ze er verder ook niet over door moest praten? Voor Fernpaw leek het gewoon zo logisch dat alle prooi dat van ShadowClan territory naar ThunderClan territory rende van ThunderClan was en omgekeerd van ShadowClan was. Zo zouden er vast wel meer prooidieren over de grens naar ShadowClan rennen terwijl het oorspronkelijk van ThunderClan was of misschien zelfs wel van WindClan omdat de prooi van WindClan naar ThunderClan en van ThunderClan naar ShadowClan was gerend. Je kon er dan wel eeuwig over door blijven discussiëren voor wie de prooi nu echt was, maar voor Fernpaw gold de regel dat als een prooi over het ene territory naar het andere rende dat het territory waar de prooi uiteindelijk terechtkwam het territory was waartoe de prooi dan behoorde. Fernpaw raakte lichtelijk verward door haar eigen conversatie in haar kopje en keek naar Rousepaw. Ze gaf enkel een kort knikje. Ze wilde niet té beleefd overkomen naar de poes en bovendien wilde ze ook een beetje haar eigen trots behouden. Gaan zeggen dat ze het fijn vond om de poes te ontmoeten was gewoon niet haar stijl. Ze schudde haar kopje geërgerd. ‘En wat dan?’ sprak ze. ‘Als er een monster aankwam en over de prooi reed was het voor niemand geweest. Bovendien is het wel een heel gevaarlijke prooi om over beide borders neer te leggen.’ Ze had gedacht dat ThunderClan slimmer was dan dit. ‘En je kunt van geen enkele prooi zeggen of het stelen is of niet. Die prooistapel die jullie in jullie kamp hebben kan voor hetzelfde geld bestaan uit WindClan- en ShadowClan prooi. Het is geen stelen als de prooi van het ene naar het andere territory rent, want voor hetzelfde geld had je niet eens geweten dat het van mijn territory afkomstig was.’ Ongelooflijk dat ze dit moest uitleggen aan een oudere Apprentice, zeg!

‘En wat dan?’ Vroeg de zwarte Apprentice aan de overkant van het Thunderpath. Wat dan? Huh? Rousepaw begreep er ondertussen niet veel meer van. ‘Als er een monster aankwam en over de prooi reed was het voor niemand geweest. Bovendien is het wel een heel gevaarlijke prooi om over beide borders neer te leggen.’ Had de kattin aan de overkant nog nooit een monster gezien? Een wat vragende blik verscheen in de blauwe ogen van de kattin. "Maar monsters zie je aan komen en anders hoor je ze echt wel. Dus gewoon kijken of er geen aan komen en dan snel doen." Reageerde Rousepaw op de Shadowclanner. ‘En je kunt van geen enkele prooi zeggen of het stelen is of niet. Die prooistapel die jullie in jullie kamp hebben kan voor hetzelfde geld bestaan uit WindClan- en ShadowClan prooi. Het is geen stelen als de prooi van het ene naar het andere territory rent, want voor hetzelfde geld had je niet eens geweten dat het van mijn territory afkomstig was.’ Vervolgde Fernpaw. Had Rousepaw niet net uitgelegd wat ze bedoelde met het stelen van prooi ook al was het op hun eigen gebied? "Ja maar ik bedoel als ik het recht uit jouw jacht haal. Dus niet als het later word gevangen ofzo", sprak de zilvertabby met een lichte frons op haar gezicht. Dit gesprek was een van de vaagste die ze ooit had gehad. Door de verwarring had ze het grijze ding naast haar niet zien aankomen. De zwarte streep over de ogen gaf aan dat het om een wasbeer moest gaan. "Hey, jij bent geen kat?" Zei ze terwijl ze het dier vragend recht aan bleef kijken. Ze wist net op tijd naar achter te springen toen het dier met zijn handjes/klauwtjes/pootjes naar haar gezicht probeerde te grijpen.

[Grote posts typ ik altijd op wordcounter want daar slaat hij om de paar secondes op en bewaard hij het ook als de computer uitvalt enzo]

Fernpaw begon langzaamaan haar geduld te verliezen met deze kattin. Niet alleen leek ze totaal niet te luisteren naar wat Fernpaw haar te zeggen had, maar ook stelde ze verschrikkelijk domme vragen of gaf ze domme antwoorden waaruit nog maar eens bleek dat Fernpaw opnieuw de moeite moest doen om haar alles uit te leggen. Dit zou een stuk makkelijker gaan als de poes gewoon een keertje deed alsof ze alles begreep zodat Fernpaw niet de drang had om haar nagels in haar pels te komen slaan. Dadelijk kon het Fernpaw namelijk niet meer schelen of er borders tussen hun waren: de poes zou boeten om zich zo op te stellen naar haar toe. Fernpaw had het gevoel dat de poes haar opzettelijk belachelijk aan het maken was door expres zulke antwoorden te geven en dat ze Fernpaw vanbinnen gewoon aan het uitlachen was. ‘Dat is echt het domste antwoord dat ik ooit gehoord heb,’ siste ze beledigend naar de poes toe, geen moeite doende om haar afschuw over dat idee te verbergen. Moest ze deze poes werkelijk de gevaren van de monsters uitleggen? Ze had het gevoel alsof er een kitten aan de overkant stond en niet een poes die dan ook nog eens schandelijk genoeg ouder was dan haarzelf. Je zou toch denken dat die ThunderClan cats beter moesten weten dan dit, maar dat was niet het geval en Fernpaw frustreerde zich alsmaar meer naarmate zij zich nader moest verklaren tegenover de poes. ‘Monsters zijn sneller dan jij denkt. Als jij de prooi hebt neergelegd en je hebt het verkeerd ingeschat dan kun je zo overreden worden. Waarom denk je dat katten altijd zo snel mogelijk over de border proberen te geraken? Je hebt niet eens tijd om de prooi neer te leggen. Eer dat katten die over proberen te steken hier zijn is het monster daarna al voorbij hun geraasd.’ Waarom begreep die stomme poes nu niet dat ze geen prooien konden uitdelen aan elkaar? Ze zuchtte vermoeid. ‘Dit doe je expres, hè? Voor de lààtste keer…’ Maar ze had geen tijd om het uit te leggen, want plotseling was er een wasbeer verschenen naast de poes. Gealarmeerd vloog de pels van Fernpaw een beetje de lucht in en ontblootte ze haar tanden woedend naar het beest. ‘Ga daar weg!’ siste ze naar Rousepaw. ‘Of val het aan met je klauwen. Spring ertegen en druk het tegen de grond. Je moet het weg zien te jagen!’ Ze twijfelde. Zou ze de border oversteken…? Nee. Als Innerstar haar zou zien was het haar beste dag nog niet. Maar zei de Warrior Code niet dat je elkaar moest helpen in nood…?

‘Dat is echt het domste antwoord dat ik ooit gehoord heb,’ reageerde de ander op haar monster theorie. Sorry? De hele tijd was ze haar best aan het doen om aardig te doen tegen de Shadowclanner en dan kreeg ze dat terug? Lekker dan. ‘Monsters zijn sneller dan jij denkt. Als jij de prooi hebt neergelegd en je hebt het verkeerd ingeschat dan kun je zo overreden worden. Waarom denk je dat katten altijd zo snel mogelijk over de border proberen te geraken? Je hebt niet eens tijd om de prooi neer te leggen. Eer dat katten die over proberen te steken hier zijn is het monster daarna al voorbij hun geraasd.’ Rousepaw zuchtte door de uitleg van de ander. Snapte ze haar idee nou echt gewoon helemaal niet? Zo moeilijk was het niet. Als je zo'n ding alleen al maar hoorde, zelfs als je ze niet zag dus, moest je gewoon niet gaan. Pas op het moment dat je ze niet zag of hoorde kon je dat snel doen. Het leek er simpelweg niet in te gaan bij de Shadowclanner. ‘Dit doe je expres, hè? Voor de lààtste keer…’ Wat expres? Ze snapte er helemaal niets meer van. De plotselinge verschijning van de wasbeer had ook alles behalve geholpen aan de situatie. ‘Ga daar weg!’ Oh kom op zo dom was ze nou ook weer niet. Dit beest zou haar volgen en een wasbeer naar het kamp leiden was ook geen goed plan. ‘Of val het aan met je klauwen. Spring ertegen en druk het tegen de grond. Je moet het weg zien te jagen!’ Dat was een betere optie. Of nouja op een puntje na. Ze was een vreselijke ramp als het op vechten aan kwam, ze kon het simpelweg niet. "Wat hulp zou fijn zijn?" zei de kattin op een half vragende toon. Haar blauwe ogen waren gefocust op het beest voor haar zodat ze een eventuele aanval zou kunnen ontwijken.

[Dan pak ik juist m'n notities en omg het is mooi hoe deze twee gewoon een groot misverstand zijn]

Enkel een geïrriteerde zwiep met haar staart toonde aan dat Fernpaw zich flink aan het ergeren was aan de ThunderClan cat. Had haar mentor haar dan ook helemaal niets geleerd? Had haar mentor haar niet geleerd dat staren naar een wasbeer en er niets aan doen dom was? Had haar mentor haar niet geleerd dat als een dier naar haar toekwam en aanviel dat ze terug moest aanvallen of weg moest rennen? En dan hoefde ze nog niet eens richting het kamp te rennen, ze kon namelijk ook gewoon richting een heuveltje rennen of in een boom klimmen zodat ze de wasbeer kon ontkomen. Zo ver kon dat stomme beest haar niet volgen, toch? Als ze het maar niet expres over ShadowClan border ging jagen, want dan was Fernpaw nog niet met haar klaar. De poes keek geërgerd zijnde naar de ThunderClanner toen deze haar vraag stelde. ‘Kun je dan ook helemaal niks alleen?’ mompelde ze, maar toen de wasbeer uitviel naar de ThunderClanner maakte ze haar beslissing. De ThunderClanner was duidelijk in gevaar. Of ze een gevaar was voor zichzelf door niks te doen en vooral op haar te rekenen liet ze terzijde, maar in elk geval was ze in gevaar. De poes keek snel of er geen monsters aan kwamen zetten en stak toen de border over. Ze naderde ThunderClan territory en liet haar klauwen al uit haar poten gaan waarna ze tegen de wasbeer sprong. Ze blies woest naar het beest en zelfs deze trok zich heel even terug, maar daarna viel het weer aan en Fernpaw rolde over de bosgrond om de aanval te ontwijken. Ze deed een uitval naar de staart en beet er hard in zodat de wasbeer met een kreet zich omdraaide en Fernpaw met een klauw wilde slaan. ‘Ik leid het af en jij deelt de klappen uit,’ sprak Fernpaw toen ze de klauwen niet geheel kon ontwijken en er kleine bloeddruppeltjes in haar pels opwelden waar de wasbeer haar geraakt had. Ze blies naar de wasbeer en haalde zelf uit met haar klauw in de richting van zijn gezicht. Stom beest!

‘Kun je dan ook helemaal niks alleen?’ Op het moment wilde Rousepaw de kattin heel droog aankijken, jammer genoeg gaf de wasbeer haar daar niet echt de tijd voor. Vlak nadat ze de volgende klauw van het grijze dier ontweken had kreeg ze de kans om wat te zeggen. "Als het op vechten aankomt niet nee, dus help me nou maar!" Hoe verder ze in de zin kwam hoe sneller ze begon te praten. De wasbeer naderde namelijk en lang had ze de tijd niet voor ze weer weg moest springen voor het dier. Vanuit haar ooghoeken zag ze de zwarte kattin het Thunderpath over steken. Ah gelukkig, ze kreeg hulp. Zonder hulp was dit echt een probleem geweest. De zwarte kattin gaf het beest een haal en sprong gelijk weer terug om een tegenaanval te ontwijken. Opnieuw viel Fernpaw de wasbeer aan en beet het beest in de staart. ‘Ik leid het af en jij deelt de klappen uit,’ zei de zwarte kattin waarna de wasbeer zijn kop draaide. Help? Rousepaw had geen flauw idee wat ze moest doen. Alles wat in haar kop op kwam was met haar klauwen zo hard mogelijk over de borst van de wasbeer gaan nu zijn kop weggedraaid was. Recht sprong ze weer achteruit. Dit moest je toch als een hit-and-run aanpakken of niet? "Ik heb echt geen idee wat te doen," zei Rousepaw waarna ze met een schijnbeweging richting het flank van het beest schoot.

Ongelooflijk! Welke Apprentice had op de leeftijd dat deze Apprentice was nu niet geleerd om te vechten? Fernpaw was vrij geïrriteerd over het feit dat ze niet alleen de Code brak door het Thunderpath over te steken, maar ook over het feit dat zij op haar kop zou krijgen als Innerstar of Tallshadow haar hier zouden zien. Of een andere Warrior die het nodig vond om haar te verklikken. Ze vond het niet bepaald leuk dat ze het Thunderpath over had moeten steken om deze domme Apprentice te helpen, maar wat had ze anders kunnen doen? Ze haatte dit! Ze wilde loyaal zijn aan haar Clan, maar er leken zich steeds meer en meer momenten voor te doen die aantoonden dat ze niet zomaar loyaal kon zijn aan haar Clan, dat ze anderen moest helpen. Maar druiste het ook niet recht tegen de Code in als je iemand van een andere Clan liet worstelen met zijn eigen problemen? Was het niet juist de bedoeling dat ze elkaar in nood moesten helpen? Bovendien had ze zo veel verhalen gehoord van de Elders die aantoonden dat Warrior’s elkaar hielpen in nood ook al waren ze dan van een andere Clan. Dan kon het toch niet zo fout zijn wat ze deed. Ze schrok op toen de klauw van de wasbeer in haar richting ging. Ze liet zich op haar schouder vallen en probeerde de haal te ontwijken, maar klauwen schraapten langs haar schouder en ze siste even. ‘Niet zo dus,’ spuugde ze naar de Apprentice. ‘Hebben ze je dan ook helemaal geen fatsoenlijke vechttraining gegeven?’ Het beest had duidelijk geen interesse meer in de Apprentice en leek te weten wie de gevaarlijkste van de twee was. Venijnig haalde Fernpaw met haar klauw uit naar de snuit van het beest zodat deze zich heel even terugtrok. Heel even maar. ‘Bijt in zijn staart terwijl ik hem van voren bewerk,’ zei ze tegen de poes en ze leidde de aandacht van de wasbeer af door weer een uitval te doen naar zijn gezicht.

Nou dit ging lekker. De wasbeer leek totaal geen aandacht meer aan haar te besteden en zich totaal op Fernpaw te focussen. Dat was ook alles behalve haar bedoeling geweest. De wasbeer wist met zijn klauwen over Fernpaw's schouder te gaan. Shiiiit. ‘Niet zo dus,’ zei de kattin dan ook op een niet al te vrolijke manier. Kon zij er veel aan doen. Ze had amper een idee hoe ze moest vechten en zonder duidelijke instructie kwam ze ook alles behalve ver. ‘Hebben ze je dan ook helemaal geen fatsoenlijke vechttraining gegeven?’ Om het simpel te zeggen: nee. "Sinds een moon weer mentor, jagen belangrijker." Zo veel mogelijk zeggen in een zo kort mogelijke tijd. Woorden weg laten dus. Dat was eigenlijk de samenvatting van haar situatie. Niet dat het jagen haar wel goed af ging. ‘Bijt in zijn staart terwijl ik hem van voren bewerk,’ zei ze zwarte kattin waarna ze naar de kop van het beest uithaalde. Okay dat moest haar wel lukken, toch? Snel sprong Rousepaw vooruit naar de staart van de wasbeer, nu was hij toch met Fernpaw bezig. Haar tanden zette ze zo hard mogelijk in de staart van het beest en gaf er een flinke ruk aan.

[Note to self: Rouse was 9 moons in dit topic]

Fernpaw was er vrij zeker van dat als ze ooit met Rousepaw er op uit zou trekken en langs Twoleg Place zou gaan dat ze zo goed als dood zou zijn. Als er dan een paar honden op hun af zouden komen en Fernpaw moest ze weghouden dan had Rousepaw niets meer aan haar. Ze was dan misschien een Apprentice die voor Warrior trainde en ze had al wel wat dingen geleerd, maar ze zou nooit een hond kunnen weerhouden om hun te vermoorden. Een wasbeer ging nog maar amper, laat staan een hond of een volgroeide Warrior. Fernpaw kende simpelweg gewoon nog niet genoeg trucs om de wasbeer van hun af te houden, maar met hun tweeën moest het toch wel lukken? Ze vond het vreemd dat de poes rond haar leeftijd was en één moon ouder en nog geen enkele vechttechniek onder controle leek te hebben. En dat ze geïnstrueerd moest worden door een kat uit een andere Clan was al helemaal erg. Fernpaw hoopte dat de poes zich ontzettend beschaamd zou voelen als dit voorbij was. ‘Nooit geen vechttrainingen gedaan?’ In tegenstelling tot de poes ging het antwoorden of sarcastische opmerkingen maken tijdens het vechten haar wel goed af omdat ze haar ademhaling vrij goed onder controle had en omdat de wasbeer nu ook weer niet zo snel bewoog dat haar adem daardoor hortend en stotend naar buiten kwam. Ze draaide haar kopje triomfantelijk naar Rousepaw toen deze een flinke ruk gaf aan de staart van de wasbeer. ‘Zo ja!’ riep ze aanmoedigend. De wasbeer draaide zich al om om Rousepaw een beet te geven, maar Fernpaw belandde met een harde klap op zijn rug toen ze haar poten verzette en zich afzette tegen de grond. Ze liet haar klauwen zo diep mogelijk in zijn pels gaan en haalde haar klauwen daarna ruw naar beneden. De wasbeer sloeg met zijn lichaam naar opzij zodat Fernpaw bijna geplet werd en besloot toen dat hij genoeg had gehad van de poezen. Hij koos het hazenpad. ‘En waag het om terug te komen!’ schreeuwde Fernpaw hem nijdig na.

‘Nooit geen vechttrainingen gedaan?’ Vroeg de zwarte kattin haar. Zonder echte reden krulde de mondhoeken van de kattin lichtelijk omhoog. "Nowpe," zei ze met een bek vol vacht waardoor het praten niet heel makkelijk was. ‘Zo ja!’ Blijkbaar was de Shadowclanner blij met haar actie. Heh, dan had ze toch nog wat bereikt hier. Of nouja een soort van dan. Fernpaw kreeg het voor elkaar om flinke krassen achter te laten op de rug van het beest. Dat leek genoeg te zijn geweest voor de wasbeer om te vluchten. Gelukkig, nu waren ze grotendeels veilig. Het grootste gevaar was weer voorbij en beide leefde ze nog en hadden ze geen zware wonden. ‘En waag het om terug te komen!’ Rousepaw keek even naar de zwarte kattin die zo nijdig naar het beest had geschreeuwd. Vervolgens liet ze een diepe zucht voor ze haar kont weer op de grond liet vallen. "Dankje voor de hulp, zonder had ik het waarschijnlijk niet gered." Verzuchtte Rousepaw waarna ze een dankbare blik op de zwarte kattin richtte.

Fernpaw keek de wasbeer nog even nijdig na, maar begon zichzelf vervolgens te controleren op eventuele wonden. Ze had wat klauwsporen op haar schouder. Ze kon echter makkelijk liegen dat dit tijdens de training was gebeurd omdat ze samen met haar vechtpartner te veel verzeild was geraakt in het gevecht, maar ergens was dat ook weer geen goed excuus omdat ze dan diegene moest aanwijzen die het had gedaan en het was ook wel vrij bekend dat ze niet veel contact had met de katten in haar Clan. Dat wilde dus zeggen dat iemand random haar vechtpartner had willen worden en deze haar misschien wel opzettelijk pijn had gedaan. Tallshadow en Innerstar zouden woest worden als ze ontdekten dat ze het enkel verzonnen had om te maskeren dat ze de border over was gestoken om een ThunderClanner te helpen, al zeker omdat Innerstar zo’n houding had van: ze lossen het zelf maar op. Tallshadow zou het misschien nog wel tolereren, maar Innerstar sowieso niet. En als een ThunderClanner haar nu zag hadden ze ook grootste problemen met ShadowClan en ThunderClan. Hoezeer ze ook spottend mocht reageren tegenover deze she-cat wilde ze nu ook weer niet dat ze straf zou krijgen. Aan de andere kant had ze het wel aangenaam gevonden om haar frustraties eens kwijt te kunnen. Misschien ging ze wel gewoon liegen dat ze een rogue was tegengekomen, maar dat ze echt niet meer zou weten wie het was en hem dankzij de adrenaline ook niet meer kon herkennen of zo. Ze verzon wel iets, maar in elk geval zou het ervoor zorgen dat zowel zij als Rousepaw niet in de problemen zouden raken. ‘En jullie ThunderClanners altijd maar net doen alsof jullie alles aankunnen.’ In elk geval klonk haar stem niet meer zo neerbuigend als daarnet en was er zelfs amuse te bespeuren in haar toon. ‘Maar goed, voor geen vechttrainingen te hebben gehad deed je het nog vrij goed,’ sprak ze op een toon alsof ze de she-cat niet echt wilde complimenteren, maar het enkel deed alsof het moest.

De wasbeer was weg en de twee Apprentices waren voorlopig even veilig. Rousepaw haalde een keer opgelucht adem voor ze haar ogen over de kattin en vervolgens zichzelf liet gaan. De zilvertabby had amper iets opgelopen maar de Shadowclanner had wat klauwsporen op haar schouder. ‘En jullie ThunderClanners altijd maar net doen alsof jullie alles aankunnen.’ De woorden zorgde er voor dat Rousepaw zich weer op de ander focuste. Zachtjes grinnikte de Thunderclanner waarna ze een keertje met haar kop schudden. "Ik geloof dat ik heel misschien een uitzondering ben," zei ze met een onhandige glimlach op haar kop. Ze bedoelde er natuurlijk mee dat ze heel zeker een uitzondering was. Ze kon zich eigenlijk helemaal niet redden in d'r eentje. Het was dan ook maar goed dat ze Fernpaw eerder was tegengekomen dan de wasbeer. ‘Maar goed, voor geen vechttrainingen te hebben gehad deed je het nog vrij goed,’ zei de zwarte kattin waarna er opnieuw een onhandige glimlach op Rousepaw's gezicht verscheen. "Het is wel dankzij jou dat ik nog leef. Maar we moeten wat aan je schouder doen." Haar blauwe oogjes speurde de struiken af. Het was een van de weinige dingen die ze wist aan geneeskundige informatie. Spinnenwebben stolde het bloeden sneller. Maar dan moest je natuurlijk wel spinnenwebben kunnen vinden.